🔹فیلیپ ادوارد توماس

(3 مارس 1878 - 9 آوریل 1917) شاعر، مقاله نویس و بریتانیایی بود رمان نویس او شاعر جنگ محسوب می شود، اگرچه تعداد کمی از شعرهای او مستقیماً به تجربیات جنگی او می پردازد و فعالیت در شعر فقط پس از آن صورت می گیرد که قبلاً نویسنده و منتقد ادبی موفق بوده است. در سال 1915، وی برای جنگ در جنگ جهانی اول در ارتش انگلیس ثبت نام کرد و پس از ورود به فرانسه، در جنگ نبرد آراس در سال 1917 در عمل کشته شد.
#ادبیاتانگلیسی #englishliterature

"ι ιмαɢιɴe тнαт yeѕ ιѕ тнe oɴly lιvιɴɢ тнιɴɢ."

✍ e. e. cummings

#ProminentFigures
#Quotes

Meaning;

All my life, I've wanted to live in a castle or a house with a name.

The green live things seem more green, bursting with life. And the rainbows. Ah, yes, the rainbows. I imagine that yes is the only living thing.

✏️ e.e. cummings.

𝑾𝒊𝒕𝒉𝒐𝒖𝒕 𝒕𝒉𝒆 𝒄𝒐𝒍𝒐𝒓 𝒐𝒇 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒇𝒂𝒄𝒆,
𝑻𝒊𝒎𝒆 𝒊𝒔 𝒊𝒏 𝒑𝒓𝒊𝒔𝒐𝒏 𝒇𝒐𝒓 𝒎𝒆 ... 

بی رنگ رُخَت، زمانه زندان من است... 
💛✨
#مولانا

🎧 Travis
🎼 Side

🎸Oh, I believe there's someone
watching over you
They're watching
every single thing you say
And when you die they'll set you down
and take you through
You'll realise one day
من معتقدم يكى هميشه مراقب ماست
اونها تك تك حرف هايى كه ميزنيم رو ميشنون
و وقتى كه از اين دنيا برى
اونها روى زمين ميذارنت
و از اين دنيا ردت ميكنن
يه روزى بالاخره ميفهمى

🎻That the grass is always greener
on the other side
The neighbour's got a new car
that you wanna drive
And when time is running out
you wanna stay alive
We all live under the same sky
We all will live, we all will die
There is no wrong, there is no right
The circle only has one side
Side
چمن هاى همسايه هميشه از ما سبزتره
(مرغ همسايه هميشه غازه)
همسايه اون ماشين جديد رو داره كه
تو دوست دارى سوار بشى
و وقتى عمرت تموم شد،
دلت ميخواد زنده بمونى
هممون زير همين آسمون زندگى ميكنيم
هممون زندگى ميكنيم، هممون ميميريم
هيچ درست و غلطى وجود نداره
اين دايره فقط يك رو داره

🎸We all try hard to live our lives in harmony
For fear of falling swiftly overboard
But life is both a major and a minor key
Just open up the chord
هممون به سختى تلاش ميكنيم كه
در هارمونى زندگى كنيم
در ترس از اينكه در دريا سقوط كنيم
اما زندگى هم كليدهاى سفيد پيانو هست
و هم كليدهاى سياه
فقط نت ها رو باز كن بنواز

#متن_موزيك

📚The Room is Harold Pinter's first play, written and first produced in 1957. Considered by critics the earliest example of Pinter's "comedy of menace", this play has strong similarities to Pinter's second play, The Birthday Party, including features considered hallmarks of Pinter's early work and of the so-called Pinteresque: dialogue that is comically familiar and yet disturbingly unfamiliar, simultaneously or alternatingly both mundane and frightening; subtle yet contradictory and ambiguous characterizations; a comic yet menacing mood characteristic of mid-twentieth-century English tragicomedy; a plot featuring reversals and surprises that can be both funny and emotionally moving; and an unconventional ending that leaves at least some questions unresolved.
#englishliterature #play

📝Explanation;

💭The room referred to in the play's title is a symbol of Rose's existence. The play opens with Rose commenting at length on the comfort she gets from the one-room bedsit flat, which she much prefers to the cold, dark outside world or the damp, dark basement. By contrast, Rose's modest room is warm and contains light. From the outset of the play, Pinter emphasizes the symbolic importance of Rose's room by having her say that to leave the room is "murder," a phrase that, though common, hits on her fear that to go outside would invite potential dangers capable of causing her existence to end. When the Sands inform her that Riley told them the room was going vacant, Rose's demeanor shifts with the implicit threat to her, and Rose asserts "this room is occupied" with severity. Lastly, when Riley enters the stage to deliver his message, Rose reacts to the demand that she "come home" as though her life would end were she to leave the room.

✏️Short summary;

💭Rose and Bert rent a room that might almost be a paleolithic cave; the outside is terrifying and unknown. Rose never goes out, Bert only goes to drive his van with furious aggression. A young couple call, and then a blind black man. Bert comes home, massive with triumph at smashing every car that challenged his van.
#englishliterature #play

📚The Room

💭The Room is Harold Pinter's first play, written and first produced in 1957. Considered by critics the earliest example of Pinter's "comedy of menace", this play has strong similarities to Pinter's second play, The Birthday Party, including features considered hallmarks of Pinter's early work and of the so-called Pinteresque: dialogue that is comically familiar and yet disturbingly unfamiliar, simultaneously or alternatingly both mundane and frightening; subtle yet contradictory and ambiguous characterizations; a comic yet menacing mood characteristic of mid-twentieth-century English tragicomedy; a plot featuring reversals and surprises that can be both funny and emotionally moving; and an unconventional ending that leaves at least some questions unresolved.

💭Pinter has confirmed that his visit, in the summer of 1955, to the "broken-down room" of Quentin Crisp, located in Chelsea's Beaufort Street (now renovated and part of a "smart building"), inspired his writing The Room, "set in 'a snug, stuffy rather down-at-heel bedsit with a gas fire and cooking facilities'." The bedsit is located in an equally rundown rooming house which, like that of Pinter's next play, The Birthday Party, becomes the scene of a visitation by apparent strangers. Though the single-dwelling two-story house in the later play is in an unidentified "seaside town", and it is purportedly a bed and breakfast-type rooming house run by a childless middle-aged married couple, the building in which Rose and Bert Hudd inhabit their "room" is a multi-dwelling rooming house of more than two stories, and, while Rose accepts being addressed as "Mrs. Hudd", Bert Hudd and she may not actually be legally married to each other, which may be a factor leading to her defensiveness throughout the play.

#Englishliterature #Drama #HaroldPinter

📚 اتاق (۱۹۵۷) نخستین نمایشنامه هارولد پینتر، نمایشنامه‌نویس انگلیسی، است که نشان از شروع به کار یک نمایشنامه‌نویس متبحر و صاحب سبک داشت. پینتر که پیش از این بیشتر در زمینه بازیگری فعال بود به درخواست یکی از دوستانش این نمایشنامه را نوشت و پس از جلب توجه آن تمام وقت و انرژی خود را معطوف به نوشتن نمود. اتاق نخستین‌بار در ژوئن ۱۹۶۰ در کلوپ نمایشی هامپستید اجرا شد.
#نمایشنامه #ادبیاتانگلیسی #Drama

🔸Harold Pinter CH CBE (10 October 1930 – 24 December 2008) was a British playwright, screenwriter, director and actor. A Nobel Prize winner, Pinter was one of the most influential modern British dramatists with a writing career that spanned more than 50 years. His best-known plays include The Birthday Party (1957), The Homecoming (1964), and Betrayal (1978), each of which he adapted for the screen. His screenplay adaptations of others' works include The Servant (1963), The Go-Between (1971), The French Lieutenant's Woman (1981), The Trial (1993), and Sleuth (2007). He also directed or acted in radio, stage, television, and film productions of his own and others' works.
#Englishliterature

🔸هارولد پینتر (زادهٔ ۱۰ اکتبر ۱۹۳۰ در لندن - درگذشتهٔ ۲۵ دسامبر ۲۰۰۸) نویسنده، نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر، کارگردان و فعال سیاسی انگلیسی بود. نخستین آثار او را در دستهٔ تئاتر پوچی قلمداد کرده‌اند. او نویسندهٔ آثاری برای رادیو، تلویزیون، تئاتر و سینما است. پینتر در سال ۲۰۰۵ میلادی برندهٔ جایزه نوبل ادبیات شد.

▫️در سال ۱۹۵۰ اولین اشعارش را منتشر کرد و به خاطر اجراهای شکسپیر مشهور شد. از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۷ با تورهای تأتر سنتی سفر و نقش‌های تاریخی و عمدتاً شکسپیر را بازی کرد. در این سال‌ها با نام دیوید بارون (David Baron) بازی می‌کرد. هارولد پینتر در سال ۱۹۵۷ با نوشتن نمایش‌نامهٔ اتاق (The Room) که (دپارتمان هنرهای نمایشی دانشگاه بریستول چاپ شد، خود را به عنوان نویسنده تثبیت کرد. اولین نمایش‌نامه‌اش، جشن تولد ۱۹۵۷(Birthday Party)، در ۱۹۵۸ در تأتر لیریک لندن به روی صحنه رفت و به دلیل ابعاد افسانه‌ای‌اش با شکست فاحشی مواجه شد و فقط یک هفته روی صحنه بود. اما بعدها بیش‌تر از دیگر نمایش‌نامه‌هایش به روی صحنه رفت. از ابتدای دهه شصت پینتر به عنوان نمایش‌نامه‌نویس مشهور شد گرچه هنرپیشگی و کارگردانی تأتر را هم هم‌زمان ادامه می‌داد. هارولد پینتر نمایندهٔ تأتر بریتانیا در نیمه دوم قرن بیستم است و احتمالاً بیش از هر نمایش‌نامه‌نویس زندهٔ دیگری موضوع گزارش‌های آکادمیک می‌باشد. او را به عنوان مبتکر سبک نمایش جدیدی به نام کمدی آزارنده (The Comedy of Menace) می‌شناسند و نامش، پینترسک(Pintersque)، برای توصیف فضایی خاص به صورت صفت وارد زبان انگلیسی شده‌است. تأتر پینترسک در ابتدا روایتی از تأتر پوچی تلقی می‌شد اما صحیح‌تر آن است که به عنوان چیزی منحصربه‌فرد تلقی شود. همانThe Comedy of Menace که نوعی نمایش روان‌شناسی است که در آن فاصله‌های مشخصی را بگومگوی شخصیت‌ها پر می‌کنند که ممکن است تجسم ترس‌های یک‌دیگر، احساس ناامنی یا تمایلات جنسی پنهان باشند یا نباشند. این کمدی ژانری است که در آن نویسنده، تسلط و اطاعت پنهان را در پیش‌پاافتاده‌ترین گفتگوها نشان می‌دهد. مجموعه آثار پینتر ناهمگن است. تقریباً نمایش‌هایی که در اوائل کارش نوشته پینترسک است مثل (The Caretaker(1960), Birthday Party, The Homecoming (۱۹۶۵)) که بیش از همه به روی صحنه رفته و در برنامه درسی دپارتمان‌های زبان گنجانده شده‌اند. پینتر تأتر را به عوامل بنیادی‌اش بازگرداند: فضای بسته و گفتگوی غیرقابل پیش‌بینی که در آن آدم‌ها اسیر دست یک‌دیگرند و از هم پاشیده شدن را بهانه می‌کنند. با حداقل طرح ، نمایش‌نامه از کش‌مکشی نیرومند و قایم‌موشک‌بازی بیانِ متقابل شکل می‌گیرد. هارولد پینتر می‌گوید به دنبال دورة اولیه رئالیسم روان‌شناسی، مرحله دوم را که تغزلی‌تر بود با نمایش‌نامه‌هایی از قبیل چشم‌انداز  و سکوت ۱۹۶۸ ادامه داده‌است و بالاخره به مرحله سیاسی رسیده‌است. با کارهایی چون یکی برای جاده ۱۹۸۴ ، زبان کوهستان ۱۹۸۸، نظم نوین جهانی. ولی این تقسیم‌بندی به صورت دوره‌ای به نظر ساده کردن موضوع می‌رسد زیرا بعضی نوشته‌های پرقدرتش را نادیده گرفته‌است. مثلاً ناکجاآباد ۱۹۷۴. از سال ۱۹۷۴ در کنار نویسندگی فعالیت‌هایی در زمینه حقوق بشر داشته‌است و اغلب مواضع جنجالی اتخاذ می‌کند.

▫️پینتر در سال ۲۰۰۲ به سرطان مبتلا شد؛ با این حال از تلاش نایستاد و در سال ۲۰۰۵ کاندیدای جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. رقیبان او نویسندهٔ ترک «اورهان پاموک» و شاعر سوری «آدونیس» بودند که به نظر از او جلوتر می‌آمدند زیرا در ۱۰سال اخیر ۹ جایزه ادبیات نوبل به اروپا تعلق گرفته بود و از طرفی اگر جایزه به ادیبی انگلیسی اهدا می‌شد دومین جایزه نوبل ادبیات برای انگلستان ظرف ۵ سال بود؛ بنابراین از آکادمی سوئد انتظار می‌رفت که به قارهٔ دیگری به خصوص آسیا توجه کند. پینتر با بردن جایزهٔ ادبیات نوبل باعث درگیری بحث‌های گوناگونی شد که تصمیم آکادمی را از جهاتی انتخابی گریزناپذیر از عوامل سیاسی می‌دانستند زیرا این‌طور گمان می‌رود که جایزهٔ نوبل اغلب به کسانی مثل «آلکساندر سولژنیتسین» از شوروی و «گونترگراس» نویسندهٔ صریح‌الهجه آلمانی تعلق می‌گیرد که در زمانی مشخص موضع سیاسی دل‌سوزانه‌ای گرفته باشند. با این حال گرچه ممکن است عقاید سیاسی پینتر عاملی به‌شمار آمده باشد، اما این جایزه از نظر هنری بسیار موجه‌است و دستاوردهای نمایشی و ادبی پینتر، یک سروگردن بالاتر از سایر نویسندگان انگلیسی است. در هر حال، انتقاد صریح پینتر از سیاست خارجی آمریکا و مخالفتش با جنگ عراق، بدون شک او را از جنجالی‌ترین برندگان جایزه افتخارآمیز نوبل ادبیات کرده‌است.

#نمایشنامه #هارولدپینتر