I wish your Ariaie ring be golden, your heart be like sea. Your happiness be like Yalda.
I felicitate you this night.

محفل آریائی تان طلائی. دلهایتان دریائی. شادی هایتان یلدائی. مبارک باد این شب اهورائی...
🍉
#be_happy

📚The Plague is a novel by Albert Camus. Published in 1947, it tells the story from the point of view of a narrator of a plague sweeping the French Algerian city of Oran. The narrator remains unknown until the start of the last chapter, chapter 5 of part 5. 

▫️Originally published: June 10, 194
▫️Characters: Doctor Bernard Rieux, Father Paneloux, Cottard, Raymond
Rambert, Jean Tarrou, ...
▫️Genres: Novel, Philosophical fiction

✍ Albert Camus
#englishliterature #story

📚The Plague

💭An unnamed narrator, who promises to reveal his identity later, states that the chronicle that follows is as objective as possible. He assures the reader that he reports only those things he witnessed himself, the eyewitness accounts he received first hand, and a written eyewitness account of the events in question.

💭In the Algerian city of Oran, Dr. Bernard Rieux steps out of surgery and finds a dead rat lying on the landing. In the days that follow, an increasing number of rodents stagger out into the open and die, blood spurting from their muzzles. Dr. Rieux, preoccupied by his wife's impending trip to a sanitarium, doesn't give a great deal of attention to the phenomenon at first. M. Michel, the concierge for the building where Dr. Rieux works, is convinced that the dead rats in the building have been placed there by pranksters. Dr. Rieux's elderly asthma patient declares that hunger has driven the rodents to die in the open by the hundreds. A young journalist, Raymond Rambert, calls on Dr. Rieux to discuss his current project, a report on the sanitary conditions in the Arab population. Dr. Rieux's main concern before talking with Rambert is to make sure that Rambert will report the truth about the sad state of public sanitation.

💭Dr. Rieux's mother comes to stay with him while his wife is away. Meanwhile, Dr. Rieux contacts Mercier, the man in charge of pest control, to suggest that sanitation measures be taken. The public begins to feel uneasy when the flood of dying rats continues to increase. The newspapers clamor for the city government to address the problem. In response, the city arranges for the daily collection and cremation of the corpses. Just as a mild hysteria begins to grip the public, the phenomenon abruptly disappears.
The same day, Dr. Rieux meets Father Paneloux, a Jesuit priest, escorting a feverish, weakened M. Michel to his home. M. Michel's neck, armpits, and groin are swelling painfully. Dr. Rieux promises to visit him later in the afternoon. Meanwhile, he receives a telephone call from a former patient, Joseph Grand, regarding an accident suffered by his neighbor, Cottard. Upon his arrival, Dr. Rieux discovers that Cottard has tried to hang himself. Cottard becomes agitated when Dr. Rieux states that he will have to submit a report about the incident to the police. Dr. Rieux visits M. Michel to find his condition worsening. M. Michel dies in an ambulance en route to the hospital.

💭Other victims succumb to the same illness in the days that follow. The narrator introduces the reader to Jean Tarrou, the author of the written documents mentioned earlier. Tarrou, a vacationer in Oran, keeps notebooks containing detailed reports of his observations about daily life in Oran. He records conversations regarding the appearance of the mysterious illness in the wake of the dying rats. An old man periodically comes out onto a balcony opposite Tarrou's hotel room to spit on the cats sunning themselves below. When the plague of dead rats entices the cats away, the little old man seems greatly disappointed. Tarrou writes about a family of four with a disagreeable, strict father, M. Othon, who dines every day at the hotel. The hotel manager, dismayed at the dead rats in his three-star hotel, takes no comfort in Tarrou's assurance that everyone is in the same boat. The manager snootily explains that he is bothered precisely because his hotel is now like everyone else. One of the chambermaids becomes sick with the strange illness, but the manager assures Tarrou that it probably isn't contagious. In the midst of these vignettes of daily life in Oran, Tarrou ponders philosophical matters such as how not to waste one's time.

#summary #story

📚 طاعون رمانی است نوشتهٔ آلبر کامو که در سال ۱۹۴۷ به چاپ رسید. رمان از ردهٔ آثار ابسوردیسم به حساب می‌آید. برخی آن را به عنوان رمان اگزیستانسیالیستی در نظر می‌گیرند که کامو این را رد کرده‌ است.

#ادبیات_انگلیسی #داستان

📝 بررسی

▫️کتاب طاعون اثر برجسته نویسنده برنده جایزه نوبل، آلبر کامو است که در سال ۱۹۴۷ به چاپ رسید. در این رمان، شخصیت‌های داستان علیه بی‌عدالتی جهان دست به عصیان می‌زند. کامو درباره این کتاب در نامه‌ای به رولان بارت می‌نویسد: «در مقایسه با رمان بیگانه، طاعون بی گفتگو گذاری است از سرکشی انفرادی به جهان اجتماعی، اجتماعی که باید در مبارزه‌هایش شرکت کرد. اگر از بیگانه تا طاعون راهی در راستای تحول باشد، این تحول در جهان همبستگی و مشارکت است.»

▫️طاعون روایتگر جامعه‌ای است که طاعون‌زده می‌شود. شهر آرام و ساکتی که به ناگاه مورد هجوم موش‌های ناقل بیماری طاعون قرار می‌گیرد و رفته رفته این سیاهی روی تمام شهر سایه می‌افکند. ما در طاعون شاهدِ عینی بازخورد و واکنش‌های متفاوت هر یک از مردم شهر، نسبت به مصیبتی واحد و یکسان هستیم. کتاب رفته رفته تغییرات رفتار و احساسات و حرکت و عصیانی اجتماعی را در مقابل طاعون به تصویر می‌کشد.

▫️آندره موروا در مقدمه کتاب می‌نویسد:
طاعون در زندگی جمعی، همان است که بیگانه در زندگی فردی بود. همانسان که «مورسو» بر اثر ضربه‌ای بزرگ که به عصیان می‌انجامید زیبایی زندگی را کشف می‌کرد، سراسر یک شهر، وقتی که خود را در برابر بلای مهلک، از دنیا جدا می‌بیند، وجدانش بیدار می‌شود.

#نقدوبررسی

📚 طاعون

▫️در سه‌گانه‌ی پوچیِ کامو یعنی کتاب‌های بیگانه، کالیگولا و اسطوره سیزیف نویسنده فقط با مواجهه‌ با پوچی و پدیده انکار سر و کار دارد. در حالی که بعد از آن در سه کتاب دیگر یعنی کتاب‌های عصیان، شهربندان و عصیانگر او به اندیشه‌ی ایجابی، نتیجه و راهکارِ روبرو شدن با این پوچی می‌پردازد. و در واقع بیشتر تمرکزش بر مسیری است که در راه گذر از این انکار طی می‌کنیم.

▫️در بیگانه ما شاهد عصیان منفعلانه‌ی مورسو هستیم. چیزی که سرانجام و هدفی را هم در پی ندارد. ولی در کتاب طاعون نوعی همبستگی و اتحاد را می‌بینیم که رفته رفته در حال شکل‌گیری است. به‌نوعی این عصیان، از بیگانه تا طاعون تغییر کرده، از فردیت فاصله گرفته و به سمت یک حرکت و عصیانی اجتماعی پیش می‌رود. پس در این مرحله می‌توانیم بگوییم: «طغیان می‌کنم، پس ما هستیم!»

▫️کامو در ابتدای کتاب به توصیف شهر ساکت، بی‌سبزه و بی‌روحِ ارن می‌پردازد. مردمی که عشق ورزیدن را بلد نیستند و تنها به فکر کسب درآمد روزهایشان را سپری می‌کنند. به همه چیز عادت کرده‌اند و درگیر زندگی روتین‌وارِ خویش هستند.

▫️این شهر رفته رفته از هجوم موش‌های طاعون زده پر می‌شود. و مردم را یک به یک بیمار می‌کند. سرایت طاعون از فردی به فرد دیگر به حدی سریع و راحت است که دروازه‌ی شهر را می‌بندند، بیماران را از خانواده‌هایشان دور و قرنطینه می‌کنند.

▫️دکتر ریو یکی از پزشکان شهر است که به بیماران رسیدگی می‌کند و با همکارانش سعی در پیروز شدن بر طاعون با ساختن سرم و راهکارهای متفاوت دارد.

▫️طاعون مصیبتی است که روی سر تمام شهر آوار شده است. یگانه چیزی که می‌توان در آن عدالت را یافت همان طاعون یا به‌نوعی مرگ است. چرا که سایه‌ی محکومیتش را روی همه به یکسان می‌افکند. مرگی که مواجهه با آن ممکن است منجر به نیهیلیسمی شود که خود کشنده‌ترین عنصر است. این مصیبت نتایج متفاوتی را درون هر شخصی در پی دارد. این سیاهی به بعضی‌ها ارزش زندگی را گوشزد می‌کند و برای بعضی ارزش آن را از بین می‌برد. بعضی جلوی آن سرِ تعظیم فرود می‌آورند و به‌کلی تسلیم آن می‌شوند، جانِ خود را می‌بازند، بعضی آن را می‌پذیرند، و بعضی از آن فرار می‌کنند.

▫️مردمی که طاعون عزیزانشان را از آن‌ها دور کرده، به ناگهان احساساتشان شدت می‌گیرد، و به خوشی‌های گذشته چنگ می‌زنند. انسان‌ها در مواجهه اول دیدگاهی اومانیسمی به قضیه دارند. هرکسی به فکر خودش است. آنها حتی نمی‌خواهند طاعون را بشناسند تا آن را بپذیرند. در حالی که در این راه، بیشترین چیزی که اهمیت دارد، شناختِ واقعه و پذیرشش به همان شکل است. برای گذر از یک مصیبت ابتدا باید آن را شناخت و پذیرفت. باید بدانیم که حتی اگر طاعون را نپذیریم و تنها انکارش کنیم، چیزی از واقعیتِ کشندگی‌اش کم نمی‌کند.

#نقدوبررسی #ادبیاتانگلیسی

🔸Albert Camus was a French philosopher, author, and journalist. He was awarded the 1957 Nobel Prize in Literature at the age of 44, the second-youngest recipient in history. His works include The Stranger, The Plague, The Myth of Sisyphus, The Fall, and The Rebel. 
🔸آلبر کامو
(زادهٔ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ – درگذشتهٔ ۴ ژانویه ۱۹۶۰)

▫️نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی برنده جایزه ادبی نوبل بود. او یکی از نویسندگان بزرگ قرن بیستم و خالق کتاب مشهور بیگانه و مقاله جریان‌ساز افسانهٔ سیزیف است.

#Englishliterature #english

👑 Costs an arm and a leg!🫤
/کاستز اِن آم اِند ا لِگ/

▫️خیلی گرووون!
▪️به قیمت خون بابای آدم!
💰💵
#idioms #english

love, peαce, нαppιɴeѕѕ
αll тнeѕe wнιѕнeѕ вe yoυrѕ αт cнrιѕтмαѕ.

«برایت در روز کریسمس عشق، صلح و خوشبختی آرزو می‌کنم.»
Merry Christmas 🎄

🎼 Thereis no savior! Stand up!
🎧 Beowulf

🕊Spirit lead me where my trust is without borders
روحم منو به جایی هدایت میکنه که اعتمادم حدو مرز نداره
  Let me walk upon the water
بذار که بر روی آب قدم بزنم
  Wherever you would call me
هرجا که خواستی صدام بزن
 🕊Take me deeper than my feet could ever wander
منو به عمیق تر از جاهایی که پاهام تاحالا توشون سرگردون بودن ببر
And my faith will be made stronger
و ایمان من قو یتر خواهد شد
In the presence of my savior
در حضور ناجی من
🕊Spirit lead me where my trust is without borders
روحم منو به جایی هدایت میکنه که اعتمادم حدو مرز نداره
  Let me walk upon the water
بذار که بر روی آب قدم بزنم
 Wherever you would call me
هرجا که خواستی صدام بزن
🕊Take me deeper than my feet could ever wander
منو به عمیق تر از جاهایی که پاهام تاحالا توشون سرگردون بودن ببر
And my faith will be made stronger
و ایمان من قو یتر خواهد شد
 In the presence of my savior
در حضور ناجی من
 🕊Spirit lead me where my trust is without borders
روحم منو به جایی هدایت میکنه که اعتمادم حدو مرز نداره
#music

▫️فهمیده‌ام که همهٔ بدبختی انسان‌ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمی‌زنند. از این رو من تصمیم گرفته‌ام که صریح حرف بزنم و صریح رفتار کنم تا در راه درست بیفتم.

📕 طاعون
✍🏽 آلبر کامو
#english #quote

▫️ιғ yoυ coυld ғιɴd мy нeαrт тodαy ғιɴd ιт ғαѕт ιғ yoυ doɴ'т, do ɴoт ɢo тoo ғαr αɴd ғιɴd oυт.
▫️گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی
ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم...!

✍ سعدی

🔹La Peau de chagrin, known in English as The Wild Ass's Skin is an 1831 novel by French novelist and playwright Honoré de Balzac. Set in early 19th-century Paris, it tells the story of a young man who finds a magic piece of shagreen that fulfills his every desire. 

▫️Originally published: 1831
▫️Characters: Raphael Valentin, Comtesse Fœdora, Aquilina, Melchior de Canalis, Émilie de Fontaine
▫️Genres: Novel, Fantasy Fiction
#englishliterature #english

📝 Analysis

💭It is the story of young Raphaël, who receives a piece of shagreen from an old antique dealer. The shagreen makes Raphaël's wishes come true, but it shortens his life as it does so. After a failed relationship with a cold and greedy woman, Raphaël becomes rich and falls in love. the tables, your hat no more belongs to you now than you belong to yourself. Play possesses you, your fortune, your cap, your cane, your cloak.

💭As you go out, it will be made clear to you, by a savage irony, that Play has yet spared you something, since your property is returned. For all that, if you bring a new hat with you, you will have to pay for the knowledge that a special costume is needed for a gambler.

💭The evident astonishment with which the young man took a numbered tally in exchange for his hat, which was fortunately somewhat rubbed at the brim, showed clearly enough that his mind was yet untainted; and the little old man, who had wallowed from his youth up in the furious pleasures of a gambler’s life, cast a dull, indifferent glance over him, in which a philosopher might have seen wretchedness lying in the hospital, the vagrant lives of ruined folk, inquests on numberless suicides, life-long penal servitude and transportations to Guazacoalco.

💭His pallid, lengthy visage appeared like a haggard embodiment of the passion reduced to its simplest terms. There were traces of past anguish in its wrinkles. He supported life on the glutinous soups at Darcet’s, and gambled away his meagre earnings day by day. Like some old hackney which takes no heed of the strokes of the whip, nothing could move him now. The stifled groans of ruined players, as they passed out, their mute imprecations, their stupefied faces, found him impassive. He was the spirit of Play incarnate. If the young man had noticed this sorry Cerberus, perhaps he would have said, “There is only a pack of cards in that heart of his.”

💭The stranger did not heed this warning writ in flesh and blood, put here, no doubt, by Providence, who has set loathing on the threshold of all evil haunts. He walked boldly into the saloon, where the rattle of coin brought his senses under the dazzling spell of an agony of greed. Most likely he had been drawn thither by that most convincing of Jean Jacques’ eloquent periods, which expresses, I think, this melancholy thought, “Yes, I can imagine that a man may take to gambling when he sees only his last shilling between him and death.”

💭There is an illusion about a gambling saloon at night as vulgar as that of a bloodthirsty drama, and just as effective. The rooms are filled with players and onlookers, with poverty-stricken age, which drags itself thither in search of stimulation, with excited faces, and revels that began in wine, to end shortly in the Seine. The passion is there in full measure, but the great number of the actors prevents you from seeing the gambling-demon face to face. The evening is a harmony or chorus in which all take part, to which each instrument in the orchestra contributes his share. You would see there plenty of respectable people who have come in search of diversion, for which they pay as they pay for the pleasures of the theatre, or of gluttony, or they come hither as to some garret where they cheapen poignant regrets for three months to come.

#analysis #englishliterature