مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقۀ پشمین به گرو نستانند

شعر: حافظ
 
موسیقی: اجرای خصوصی شیرین‌دهنان با آواز محمدرضا شجریان و ساز محمد موسوی و حبیب‌الله بدیعی.
 
* مفلسی که هوای می و مطرب در سر دارد، ناگزیر باید از مالی بگذرد تا به مطلوب خویش برسد؛ و چه مالی بهتر از خرقۀ پشمین زهد و طاعت ریایی که به رهن و گروِ مِی بگذارند.

#حقوق_و_هنر
#شعر_و_حقوق

@iranianlls
@lawandart99

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقۀ پشمین به گرو نستانند

شعر: حافظ
 
موسیقی: عشق داند با آواز محمدرضا شجریان و ساز محمدرضا لطفی.
 
* مفلسی که هوای می و مطرب در سر دارد، ناگزیر باید از مالی بگذرد تا به مطلوب خویش برسد؛ و چه مالی بهتر از خرقۀ پشمین زهد و طاعت ریایی که به رهن و گرو مِی بگذارند.

#حقوق_و_هنر
#شعر_و_حقوق

@iranianlls
@lawandart99

با استادان تاریخ شفاهی:
دکتر باقر میرعباسی؛ ۱۳۲۲ - تنکابن

دکتر باقر میرعباسی تحصیلات خود را در رشته ادبیات عرب آغاز و بعد از اتمام آن وارد رشته حقوق شد. پس از کارشناسی دانشگاه تهران در فرانسه در رشته‌های حقوق عمومی، حقوق عمومی تطبیقی و حقوق خصوصی تطبیقی به تحصیل پرداخت.

بعد از بازگشت به ایران، علاوه بر دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، در دانشگاه‌های دیگری چون دانشگاه امام حسین(ع)، امام صادق(ع) و دانشکده وزارت امور خارجه در حقوق بین‌الملل و حقوق بشر به تدریس پرداخت.

در مراسم رونمایی جلد چهارم تاریخ شفاهی حقوق ایران، میزبان دکتر باقر میرعباسی و گزیده گفتگوهای ایشان هستیم.

@lawandart99
@iranianlls

▫️پروژه تاریخ شفاهی حقوق دانشگاه علامه طباطبائی تقدیم می‌کند:

تاریخ شفاهی حقوق ایران (جلد چهارم)

▫️کاری از:
وحید آگاه، تهمورث بشیریه، محمد جلالی و امیرحسین سلیمیان

▫️دیدار: سه‌شنبه، ۲۹ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۷

📍خانه اندیشمندان علوم انسانی

@lawandart99
@iranianlls

با استادان تاریخ شفاهی:
دکتر حسین آقایی‌نیا؛ ۱۳۲۳ - اصفهان

استاد حسین آقایی‌نیا، چهره‌ای خاص در حقوق ایران است. او از دانشگاه پلیس شروع کرد و تا درجه سرتیپی، ریاست پلیس تهران و رییس دانشگاه پلیس در این سازمان خدمت کرد. همزمان در سطح حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کرد و پنج سال در تیم پاس بود.
بعد از این درخشش‌ها، او به دانشگاه تهران آمد و استادی ممتاز در حوزه حقوق کیفری شد. پژوهشگری که ورزش را به حقوق پیوند زد و از پیشگامان حقوق ورزشی نیز محسوب می‌شوند.

در مراسم رونمایی جلد چهارم تاریخ شفاهی حقوق ایران، میزبان دکتر حسین آقایی‌نیا و گزیده گفتگوهای ایشان هستیم.

@lawandart99
@iranianlls

✨ یادآوری مراسم رونمایی جلد چهارم تاریخ شفاهی حقوق ایران.

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا به جز این در حواله‌گاهی نیست

شعر: حافظ
 
موسیقی: اجرای خصوصی آتش زمانه با آواز محمدرضا شجریان و ساز حسن کسایی و همایون شجریان.

#حقوق_و_هنر
#شعر_و_حقوق

@iranianlls
@lawandart99

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا به جز این در حواله‌گاهی نیست

شعر: حافظ
 
موسیقی: اجرای خصوصی خرمن عمر با آواز محمدرضا شجریان و ساز حسن کسایی، جلیل شهناز و ناصر فرهنگ‌فر.

#حقوق_و_هنر
#شعر_و_حقوق

@iranianlls
@lawandart99

* «حواله‌گاه»، بنا بر فرهنگ نفیسی، دست‌کم دو معنا دارد: یکی، «مقام تفرجی [است] که گرداگرد شهر باشد.» و دیگر، «جایی [است] که چیزی به آن حواله یا محوّل شود». (به نقل از سعید حمیدیان، شرح شوق، جلد ۴، ص. ۳۳۹۵) بنابراین، حواله‌گاه، در این بیت، در معنای نخست، تفرجگاه تواند بود و، در معنای دوم، میعادگاه؛ چنان‌که حافظ در غزلی دیگر نیز گفته است: «صوفیِ صومعهٔ عالَمِ قُدسَم لیکن / حالیا دیرِ مُغان است حوالت‌گاهم»
اما می‌توان از این هم پیش‌تر رفت و از این عبارت فایده‌ای حقوقی به دست آورد: می‌دانیم که حواله در لغت به معنای انتقال و در اصطلاح به معنای نقل دین و تحول آن از ذمۀ محیل (بدهکار) به محال‌علیه (شخص ثالث) است. (تعریفات جرجانی) بنا بر این، حواله‌گاه (یعنی جای سپردن و محلِ حواله) باید جایی، یا به عبارت دقیق‌تر، شخصی باشد که طلبکار (محتال) برای گرفتن طلب خود بدان رجوع می‌نماید؛ در این معنا، حواله‌گاه همان محال‌علیه است. اما در معنایی دقیق‌تر، هرگاه محیل از محال‌علیه طلبکار باشد، می‌تواند از محتال بخواهد که طلب خود را از همان دین خاصی که محیل نزد محال‌علیه دارد بخواهد و، در این صورت، محل حواله (حواله‌گاه) همان دین خاصی می‌شود که محیل نزد محال‌علیه دارد و محتال نیز چاره‌ای جز رجوع به آن ندارد. (برای مطالعۀ بیش‌تر در باب محل حواله، بنگرید به: محمدجعفر جعفری لنگرودی، عقد حواله، شمارۀ ۱۵۲ به بعد)

#حقوق_و_هنر
#شعر_و_حقوق

@iranianlls
@lawandart99

✨ مروری بر مراسم رونمایی از جلد چهارم تاریخ شفاهی حقوق ایران.

۱۴۰۳/۰۳/۲۹

@lawandart99
@iranianlls