سپندارمذگان، ۲۹ بهمن یا ۵ اسفند؟
@Kheradgan_Official
درباره تاریخ برگزاری جشن باستانی سپندارمذگان (۱)، پرسش‌های فراوانی می‌شود.
معمولا هم میهنان می‌پرسند، بالاخره این روز در ۲۹ بهمن قرار دارد یا ۵ اسفند؟! برای پاسخ به این پرسش باید به تحولات گاهشماری ایرانی در طول تاریخ توجه کرد. در واقع این روز در پنجم اسفند ماه (سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه) گاهشماری ایرانی قرار دارد.
اما ما یک گاهشماری یزدگردی داریم و یک گاهشماری رسمی کنونی (گاهشماری خورشیدی). در گاهشماری ایرانی هر روز ماه نام خاصی داشته است (روز یکم: اورمزد روز، روز دوم: بهمن روز و…) روز پنجم هم اسپند یا سپندارمذ روز بوده است. وقتی نام روز و نام ماه یکسان می‌شده، جشن ویژه آن ماه برگزار می‌شده است. بنابراین سپندارمذ روز از سپندارمذ (اسفند) ماه می‌شود جشن سپندارمذگان…
در گاهشماری یزدگردی که البته امروزه رسمی نیست، شش ماه اول سال ۳۰ روزه بودند، در حالی که در گاهشماری رسمی امروز که مشهور به خورشیدی می‌باشد، شش ماه اول سال ۳١ روزه هستند.
روز گرامیداشت جشن سپندارمذگان بر اساس گاهشماری رسمی، سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه گاهشماری رسمی یعنی همان ۵ اسفند کنونی است. اگر بخواهیم بر اساس گاهشماری یزدگردی جشن بگیریم در واقع سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه گاهشماری یزدگردی برابر با ۲۹ بهمن گاهشماری رسمی می‌شود (یعنی شش روز زود تر)!
در طول تاریخ گاهشماری ایرانی تحولات فراوانی داشته است. از روزگار هخامنشیان که به نظر می‌رسد گاهشماری اوستایی نو در آن دوران تدوین شد گرفته تا سده‌های پس از اسلام شاهد تحول و دقیق‌تر شدن و علمی‌تر شدن گاهشماری هستیم. البته در برخی از سالها در گرفتن کبیسه کوتاهی شد. بنابراین چندان صحیح نیست که بگوییم اگر بر مبنای یکی از گاهشماری‌ها جشن بگیریم به سالروز باستانی آن نزدیک تر است.
به هر حال گاهشماری رسمی کنونی ایران، گاهشماری دقیق و علمی است و با طبیعت سازگاری بیشتری دارد. اما نمی‌توان به کسانی که دوست دارند این جشن را در ۲۹ بهمن گرامی بدارند خرده گرفت.
لازم به ذکر است که در شبکه‌های مجازی پیامی ساخته بودند که سپندارمذگان در ۲۹ آذر قرار دارد که کاملا نادرست و غلط است. به هیچ وجه نباید به آن پیام‌ها توجه کرد.
پیشنهاد ما این است که از ۲۹ بهمن تا ۵ اسفند به بهانه سپندارمذگان شاد باشیم. البته این بدان معنا نیست که سپندارمذگان یک هفته است، بلکه این جشن یک روز بوده است ولی می‌توان برای آن، چند روز شاد بود همانند نوروز که یک روز است ولی برای این جشن بزرگ چند روز شاد هستیم. در واقع می‌توان هفته دلداگان ایرانی را از ۲۹ بهمن تا ۵ اسفند گرامی داشت و هم به آن دسته که دوست دارند سپندارمذگان را در ۲۹ بهمن گرامی بدارند و هم به آن دسته که ۵ اسفند را دوست دارند احترام گذاشت.
به طور خلاصه می‌توان اینچنین نتیجه‌گیری کرد:
۲۹ بهمن: سپندارمذگان بر اساس گاهشماری یزدگردی
۵ اسفند: سپندارمذگان بر اساس گاهشماری خورشیدی
۲۹ بهمن تا ۵ اسفند: هفته دلدادگان ایرانی
پانویس:
درباره سپندارمذگان بخوانید: سپندارمذگان
@Kheradgan_Official
درباره تاریخ برگزاری جشن باستانی سپندارمذگان (۱)، پرسش‌های فراوانی می‌شود.
معمولا هم میهنان می‌پرسند، بالاخره این روز در ۲۹ بهمن قرار دارد یا ۵ اسفند؟! برای پاسخ به این پرسش باید به تحولات گاهشماری ایرانی در طول تاریخ توجه کرد. در واقع این روز در پنجم اسفند ماه (سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه) گاهشماری ایرانی قرار دارد.
اما ما یک گاهشماری یزدگردی داریم و یک گاهشماری رسمی کنونی (گاهشماری خورشیدی). در گاهشماری ایرانی هر روز ماه نام خاصی داشته است (روز یکم: اورمزد روز، روز دوم: بهمن روز و…) روز پنجم هم اسپند یا سپندارمذ روز بوده است. وقتی نام روز و نام ماه یکسان می‌شده، جشن ویژه آن ماه برگزار می‌شده است. بنابراین سپندارمذ روز از سپندارمذ (اسفند) ماه می‌شود جشن سپندارمذگان…
در گاهشماری یزدگردی که البته امروزه رسمی نیست، شش ماه اول سال ۳۰ روزه بودند، در حالی که در گاهشماری رسمی امروز که مشهور به خورشیدی می‌باشد، شش ماه اول سال ۳١ روزه هستند.
روز گرامیداشت جشن سپندارمذگان بر اساس گاهشماری رسمی، سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه گاهشماری رسمی یعنی همان ۵ اسفند کنونی است. اگر بخواهیم بر اساس گاهشماری یزدگردی جشن بگیریم در واقع سپندارمذ روز از سپندارمذ ماه گاهشماری یزدگردی برابر با ۲۹ بهمن گاهشماری رسمی می‌شود (یعنی شش روز زود تر)!
در طول تاریخ گاهشماری ایرانی تحولات فراوانی داشته است. از روزگار هخامنشیان که به نظر می‌رسد گاهشماری اوستایی نو در آن دوران تدوین شد گرفته تا سده‌های پس از اسلام شاهد تحول و دقیق‌تر شدن و علمی‌تر شدن گاهشماری هستیم. البته در برخی از سالها در گرفتن کبیسه کوتاهی شد. بنابراین چندان صحیح نیست که بگوییم اگر بر مبنای یکی از گاهشماری‌ها جشن بگیریم به سالروز باستانی آن نزدیک تر است.
به هر حال گاهشماری رسمی کنونی ایران، گاهشماری دقیق و علمی است و با طبیعت سازگاری بیشتری دارد. اما نمی‌توان به کسانی که دوست دارند این جشن را در ۲۹ بهمن گرامی بدارند خرده گرفت.
لازم به ذکر است که در شبکه‌های مجازی پیامی ساخته بودند که سپندارمذگان در ۲۹ آذر قرار دارد که کاملا نادرست و غلط است. به هیچ وجه نباید به آن پیام‌ها توجه کرد.
پیشنهاد ما این است که از ۲۹ بهمن تا ۵ اسفند به بهانه سپندارمذگان شاد باشیم. البته این بدان معنا نیست که سپندارمذگان یک هفته است، بلکه این جشن یک روز بوده است ولی می‌توان برای آن، چند روز شاد بود همانند نوروز که یک روز است ولی برای این جشن بزرگ چند روز شاد هستیم. در واقع می‌توان هفته دلداگان ایرانی را از ۲۹ بهمن تا ۵ اسفند گرامی داشت و هم به آن دسته که دوست دارند سپندارمذگان را در ۲۹ بهمن گرامی بدارند و هم به آن دسته که ۵ اسفند را دوست دارند احترام گذاشت.
به طور خلاصه می‌توان اینچنین نتیجه‌گیری کرد:
۲۹ بهمن: سپندارمذگان بر اساس گاهشماری یزدگردی
۵ اسفند: سپندارمذگان بر اساس گاهشماری خورشیدی
۲۹ بهمن تا ۵ اسفند: هفته دلدادگان ایرانی
پانویس:
درباره سپندارمذگان بخوانید: سپندارمذگان
جشن باستانی سپندارمذگان گرامی باد
درباره این جشن بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/23389
@Kheradgan_Official
درباره این جشن بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/23389
@Kheradgan_Official
نقد سخنان عبدالکریم سروش درباره هخامنشیان و ایران باستان
@Kheradgan_Official
مدت هاست انتقاداتی به سطح دانش و تمدن در ایران باستان وارد می‌شود و این موضوع همراه با مقایسه آن با تمدن یونان باستان است. با این بهانه افرادی تلاش دارند تمدن و فرهنگ ایران باستان را کوچک بشمارند!
نکته جالب آنکه این افراد به هیچ وجه رویکرد یونانی گرایانه ندارند بلکه کاملاً اسلامگرا هستند!
باید گفت که متاسفانه این مطالب و این رویکردها درباره حوزه مطالعات اصلی بسیاری از این اشخاص نیست! برای همین اشکالات فراوانی در نظرات آن درباره ایران باستان دیده می‌شود.
یکی از اشخاص دیگر جناب دکتر عبدالکریم سروش است که البته ما نمی‌خواهیم درباره حوزه مطالعات اصلی ایشان نقد کنیم. بلکه در این نوشتار به نقد سخنان او درباره ایران باستان و هخامنشیان می‌پردازیم.
سروش می گوید: «.....مورخان ما می‌گويند که از هخامنشيان و اشکانيان که قوم جنگ آوری بودند، ظاهراً توليدات چندانی از لحاظ فرهنگی نداشتند.....»
بر خلافت گفته سروش، مورخان هخامنشیان را نه به خاطر فتوحات، بلکه به خاطر رفتار انسانی و مداراجویانه آنها و به خصوص کوروش بزرگ می شناسند (ن.ک: بازتاب کوروش در آیینه تاریخ نگاری).
این در حالی است که کتیبه ها و اسناد زیادی از دوران هخامنشیان به جا مانده است. اما آثار فرهنگی فقط نوشته نیست. آثار باستانی شگفت آور زیادی از هخامنشیان به جا مانده که حتی تا به امروز همه از زیبایی آنها تعجب می‌کنند (نگاه کنید به: آثار هخامنشیان در سراسر جهان).
جالب است که سروش می گوید تولیدات چندانی به لحاظ فرهنگی نداشتند!!
اینکه کوروش بزرگ و هخامنشیان و بعدتر اشکانیان، در دوران باستان رواداری مذهبی داشتند و همه ادیان با آسایش زندگی می کردند، آیا دستاورد فرهنگی نیست؟! آنهم در شرایطی که حتی امروزه کشورهایی هستند که از بحران‌های اجتماعیشان رعایت نشدن حقوق اقلیت‌های دینی است.
ادامه را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13805
@Kheradgan_Official
مدت هاست انتقاداتی به سطح دانش و تمدن در ایران باستان وارد می‌شود و این موضوع همراه با مقایسه آن با تمدن یونان باستان است. با این بهانه افرادی تلاش دارند تمدن و فرهنگ ایران باستان را کوچک بشمارند!
نکته جالب آنکه این افراد به هیچ وجه رویکرد یونانی گرایانه ندارند بلکه کاملاً اسلامگرا هستند!
باید گفت که متاسفانه این مطالب و این رویکردها درباره حوزه مطالعات اصلی بسیاری از این اشخاص نیست! برای همین اشکالات فراوانی در نظرات آن درباره ایران باستان دیده می‌شود.
یکی از اشخاص دیگر جناب دکتر عبدالکریم سروش است که البته ما نمی‌خواهیم درباره حوزه مطالعات اصلی ایشان نقد کنیم. بلکه در این نوشتار به نقد سخنان او درباره ایران باستان و هخامنشیان می‌پردازیم.
سروش می گوید: «.....مورخان ما می‌گويند که از هخامنشيان و اشکانيان که قوم جنگ آوری بودند، ظاهراً توليدات چندانی از لحاظ فرهنگی نداشتند.....»
بر خلافت گفته سروش، مورخان هخامنشیان را نه به خاطر فتوحات، بلکه به خاطر رفتار انسانی و مداراجویانه آنها و به خصوص کوروش بزرگ می شناسند (ن.ک: بازتاب کوروش در آیینه تاریخ نگاری).
این در حالی است که کتیبه ها و اسناد زیادی از دوران هخامنشیان به جا مانده است. اما آثار فرهنگی فقط نوشته نیست. آثار باستانی شگفت آور زیادی از هخامنشیان به جا مانده که حتی تا به امروز همه از زیبایی آنها تعجب می‌کنند (نگاه کنید به: آثار هخامنشیان در سراسر جهان).
جالب است که سروش می گوید تولیدات چندانی به لحاظ فرهنگی نداشتند!!
اینکه کوروش بزرگ و هخامنشیان و بعدتر اشکانیان، در دوران باستان رواداری مذهبی داشتند و همه ادیان با آسایش زندگی می کردند، آیا دستاورد فرهنگی نیست؟! آنهم در شرایطی که حتی امروزه کشورهایی هستند که از بحران‌های اجتماعیشان رعایت نشدن حقوق اقلیت‌های دینی است.
ادامه را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13805
🔥درباره چهارشنبه سوری🔥
سیاوش، اسطوره جاویدان:
https://kheradgan.ir/p/2945
چهارشنبه سوری در منابع کهن:
https://kheradgan.ir/p/15641
پیوند «چهارشنبه سوری» و «سیزده به در» با ایزد تیر:
https://kheradgan.ir/p/13099
@Kheradgan_Official
سیاوش، اسطوره جاویدان:
https://kheradgan.ir/p/2945
چهارشنبه سوری در منابع کهن:
https://kheradgan.ir/p/15641
پیوند «چهارشنبه سوری» و «سیزده به در» با ایزد تیر:
https://kheradgan.ir/p/13099
@Kheradgan_Official
۲۵ اسفند، پایان سرایش شاهنامه
@Kheradgan_Official
شاهنامه افزون بر اینکه حماسه میهنی ایران است؛ خردنامه فرزانشی فرهنگ ایرانی نیز به شمارمی‌آ‌ید که فردوسی فرزانه‌ی توس بسیاری از ویژگی‌های مینوی و فرزانشی را با هنر سخنوری و داستان‌پردازی خویش در جای جای ساختارشاهنامه گنجانده است.
بسیاری از پندها و نکات این بخش و برخی دیگر از بازگفت‌های شاهنامه گاه برگرفته از بن‌مایه‌های فرزانه‌ی توس در سرایش شاهنامه و گاهی نیز در گریزهای آموزه‌ای در آغاز، میان و پایان برخی داستان‌ها است و گاه هم از خردمندی و فرزانگی خود او سرچشمه می‌گیرد.
اگر همه بندهای اندرزآمیز شاهنامه، گفته‌های فرزانه‌ی توس و سخنان باشندگان داستان‌ها برون‌آوری و گردآوری گردد، گرداوردی فرزانشی و جداسر در چند هزار بند بدست خواهد آمد…
نوشتار را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/22223
@Kheradgan_Official
شاهنامه افزون بر اینکه حماسه میهنی ایران است؛ خردنامه فرزانشی فرهنگ ایرانی نیز به شمارمی‌آ‌ید که فردوسی فرزانه‌ی توس بسیاری از ویژگی‌های مینوی و فرزانشی را با هنر سخنوری و داستان‌پردازی خویش در جای جای ساختارشاهنامه گنجانده است.
بسیاری از پندها و نکات این بخش و برخی دیگر از بازگفت‌های شاهنامه گاه برگرفته از بن‌مایه‌های فرزانه‌ی توس در سرایش شاهنامه و گاهی نیز در گریزهای آموزه‌ای در آغاز، میان و پایان برخی داستان‌ها است و گاه هم از خردمندی و فرزانگی خود او سرچشمه می‌گیرد.
اگر همه بندهای اندرزآمیز شاهنامه، گفته‌های فرزانه‌ی توس و سخنان باشندگان داستان‌ها برون‌آوری و گردآوری گردد، گرداوردی فرزانشی و جداسر در چند هزار بند بدست خواهد آمد…
نوشتار را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/22223
Forwarded from 🔥 پایگاه خِرَدگان 🔥
Forwarded from همبستگی ایرانیان
🔅نوروز همان پاسخ دندان شکن ماست!🔅
تاریخ شما شرح برانداختن ماست
این کهنه کتابی است که جلدش کفن ماست
این گربه‌ی کِز کرده‌ی چسبیده به دیوار
ته مانده‌ای از بیشه‌ی شیر وطن ماست
بی‌پرده بگوییم که در پرده نگنجیم
عریانی ما پاکترین پیرهن ماست
چیزی که نداریم به تاراج شما رفت
آن چیز که مانده است همان فوت و فن ماست
سرسختیِ فردوسی و سرمستی حافظ
آن لشکر پنهان شده در خویشتن ماست
معشوق غزل جلوه‌ای از روح حماسه است
سهراب، همان سرو چمان چمن ماست
ای آنکه به آئین عجم خُرده گرفتی
نوروز همان پاسخ دندان شکن ماست
مازنده بر آنیم که آرام نگیریم
این آیه‌ی کوتاه، تمام سخن ماست
#حسن_قریبی
🔥 نوروزتان پیروز 🔥
🌹 کاری از همبستگی ایرانیان 🌹
تاریخ شما شرح برانداختن ماست
این کهنه کتابی است که جلدش کفن ماست
این گربه‌ی کِز کرده‌ی چسبیده به دیوار
ته مانده‌ای از بیشه‌ی شیر وطن ماست
بی‌پرده بگوییم که در پرده نگنجیم
عریانی ما پاکترین پیرهن ماست
چیزی که نداریم به تاراج شما رفت
آن چیز که مانده است همان فوت و فن ماست
سرسختیِ فردوسی و سرمستی حافظ
آن لشکر پنهان شده در خویشتن ماست
معشوق غزل جلوه‌ای از روح حماسه است
سهراب، همان سرو چمان چمن ماست
ای آنکه به آئین عجم خُرده گرفتی
نوروز همان پاسخ دندان شکن ماست
مازنده بر آنیم که آرام نگیریم
این آیه‌ی کوتاه، تمام سخن ماست
#حسن_قریبی
🔥 نوروزتان پیروز 🔥
🌹 کاری از همبستگی ایرانیان 🌹
نوروز، روزی که اهریمن شکست خورد
@Kheradgan_Official
در جوامع و تمدن‌های باستانی، داستان‌های اساطیری جالبی به چشم می‌خورند که با یک حادثه بزرگ (طوفان بزرگ، سیل بزرگ، یخبندان شدید و…) همراه هستند.
گویی این داستان‌ها ریشه مشترکی داشتند که در جوامع گوناگون با نمادها و ارزش‌های آن جامعه آمیخته شدند و در هر تمدنی با توجه به ارزش‌های همان جامعه، داستان‌های اسطوره‌ای شکل گرفتند.
میدانیم همه اقوام بشری ریشه در یک جمعیت در آفریقا دارند که به بخش‌های مختلف مهاجرت کردند و نسل انسان خردمند در میان انواع Homo حفظ شد. شاید این داستان ریشه در تجربه مشترک انسان‌ها باشد که از جزئیات آن آگاهی دقیق نداریم.
از مشهورترین این داستان‌ها می‌توان به داستان نوح و طوفان عظیم اشاره کرد.
در اسطوره‌های کهن آریایی (۱)، داستان جمِ هورچهر (جمشید) یادآور همان داستان طوفان بزرگ است. جمِ هورچهر، آفریده‌های اهورامزدا را از یخبندانی شدید نجات می‌دهد و در جایی به نام جمکرد نگه می‌دارد.
اما نکته قابل توجه نمادها و ارزش‌ها در داستان‌های ایرانی است که نوعی انسان گرایی در آنها دیده می‌شود.
در داستان ایرانی پیش از آنکه به حادثه بزرگ برسد به اراده انسان احترام گذاشته می‌شود. در بخشی از داستان جمِ هورچهر آمده است که هنگامی که اهورامزدا از جم خواست که دین اهورامزدا را تعلیم دهد، جم پاسخ داد: «برای آموختن آن ساخته و آماده نیستم»، سپس اهورامزدا به او گفت اگر این را نمی‌پذیری پس جهان مرا فراخی بخش و نگاهبان آن باش، آنگاه جم پذیرفت که گسترش دهنده و نگاهبان جهان باشد… (خلاصه ای از فرگرد دوم وندیداد، بندهای ۳ تا ۵).
موضوع قابل توجه دیگر آنکه در داستان ایرانی انسان‌ها به عنوان موجودات گناهکار که باید عذاب ببینند مطرح نیستند. بلکه انسان و آفریننده ( اهورامزدا) همیاران یکدیگر هستند که از جهان هستی پاسداری می‌کنند.
از این روی حتی تا سده‌های پس از اسلام، بزرگترین جشن ایرانیان که نوروز بوده است با جمشید و داستان پیروزی او بر اهریمن ارتباط داشته است. در آثارالباقیه ابوریحان بیرونی اشاره می‌شود که پس از پیروزی جمشید بر اهریمن، تازگی و سبزی بار دیگر به جهان بازگشت و مردم به آن هنگام روز نو گفتند. در ادامه گفته می‌شود که از آن روز تا کنون ایرانیان هفت روییدنی در هفت استوانه می‌کارند (۲).
سفره هفت سین هم ریشه در آن هفت روییدنی دارد که امروز رسمی فراگیر در میان ایرانیان است.
به طور کلی باید گفت در اسطوره‌های ایرانی نه تنها آفریننده بزرگ انسان‌ها را عذاب نمی‌دهد بلکه اهریمن و نمادهای اهریمنی در برابر همبستگی آفریننده خردمند (اهورامزدا) و آفریده خردمند (انسان) نمی‌تواند دوام بیاورد و شکست می‌خورند. انسان به عنوان پاسدار هستی به یاد آن پیروزی بزرگ، هر سال جشنی بزرگ یعنی نوروز را برپا می‌دارد.
@Kheradgan_Official
پانویس:
۱- چنین داستانی در فرگردهای نخستین وندیداد آمده است. باید توجه داشت که دو فرگرد نخستین و چهار فرگرد واپسین «وندیداد» سبک نگارش و محتوای متفاوت با دیگر فرگردها دارند و احتمالا بازمانده‌ای است از اساطیر کهن آریایی که نمی‌دانیم به چه علت با فرگردهای سوم تا هجدهم همراه و در یک مجموعه آمده است (وستخواه، جلیل. ۱۳۸۵. اوستا، کهن ترین سرودهای ایرانیان. تهران: مروارید. ج ۲، ص ۶۵۵).
۲- ابوریحان به نقل از زادویه می نویسد: این رسم در ایرانیان پایدار ماند که روز نوروز در کنار خانه هفت صنف از غلات در هفت اسطوانه بکارند و از روییدن این غلات به خوبی و بدی زراعت و حاصل سالیانه حدس بزنند (بیرونی، ابوریحان محمد بن احمد. ١۳۸۹. آثارالباقیه. ترجمه اکبر داناسرشت. تهران: امیر کبیر.: ص ۳۳۰)
@Kheradgan_Official
در جوامع و تمدن‌های باستانی، داستان‌های اساطیری جالبی به چشم می‌خورند که با یک حادثه بزرگ (طوفان بزرگ، سیل بزرگ، یخبندان شدید و…) همراه هستند.
گویی این داستان‌ها ریشه مشترکی داشتند که در جوامع گوناگون با نمادها و ارزش‌های آن جامعه آمیخته شدند و در هر تمدنی با توجه به ارزش‌های همان جامعه، داستان‌های اسطوره‌ای شکل گرفتند.
میدانیم همه اقوام بشری ریشه در یک جمعیت در آفریقا دارند که به بخش‌های مختلف مهاجرت کردند و نسل انسان خردمند در میان انواع Homo حفظ شد. شاید این داستان ریشه در تجربه مشترک انسان‌ها باشد که از جزئیات آن آگاهی دقیق نداریم.
از مشهورترین این داستان‌ها می‌توان به داستان نوح و طوفان عظیم اشاره کرد.
در اسطوره‌های کهن آریایی (۱)، داستان جمِ هورچهر (جمشید) یادآور همان داستان طوفان بزرگ است. جمِ هورچهر، آفریده‌های اهورامزدا را از یخبندانی شدید نجات می‌دهد و در جایی به نام جمکرد نگه می‌دارد.
اما نکته قابل توجه نمادها و ارزش‌ها در داستان‌های ایرانی است که نوعی انسان گرایی در آنها دیده می‌شود.
در داستان ایرانی پیش از آنکه به حادثه بزرگ برسد به اراده انسان احترام گذاشته می‌شود. در بخشی از داستان جمِ هورچهر آمده است که هنگامی که اهورامزدا از جم خواست که دین اهورامزدا را تعلیم دهد، جم پاسخ داد: «برای آموختن آن ساخته و آماده نیستم»، سپس اهورامزدا به او گفت اگر این را نمی‌پذیری پس جهان مرا فراخی بخش و نگاهبان آن باش، آنگاه جم پذیرفت که گسترش دهنده و نگاهبان جهان باشد… (خلاصه ای از فرگرد دوم وندیداد، بندهای ۳ تا ۵).
موضوع قابل توجه دیگر آنکه در داستان ایرانی انسان‌ها به عنوان موجودات گناهکار که باید عذاب ببینند مطرح نیستند. بلکه انسان و آفریننده ( اهورامزدا) همیاران یکدیگر هستند که از جهان هستی پاسداری می‌کنند.
از این روی حتی تا سده‌های پس از اسلام، بزرگترین جشن ایرانیان که نوروز بوده است با جمشید و داستان پیروزی او بر اهریمن ارتباط داشته است. در آثارالباقیه ابوریحان بیرونی اشاره می‌شود که پس از پیروزی جمشید بر اهریمن، تازگی و سبزی بار دیگر به جهان بازگشت و مردم به آن هنگام روز نو گفتند. در ادامه گفته می‌شود که از آن روز تا کنون ایرانیان هفت روییدنی در هفت استوانه می‌کارند (۲).
سفره هفت سین هم ریشه در آن هفت روییدنی دارد که امروز رسمی فراگیر در میان ایرانیان است.
به طور کلی باید گفت در اسطوره‌های ایرانی نه تنها آفریننده بزرگ انسان‌ها را عذاب نمی‌دهد بلکه اهریمن و نمادهای اهریمنی در برابر همبستگی آفریننده خردمند (اهورامزدا) و آفریده خردمند (انسان) نمی‌تواند دوام بیاورد و شکست می‌خورند. انسان به عنوان پاسدار هستی به یاد آن پیروزی بزرگ، هر سال جشنی بزرگ یعنی نوروز را برپا می‌دارد.
@Kheradgan_Official
پانویس:
۱- چنین داستانی در فرگردهای نخستین وندیداد آمده است. باید توجه داشت که دو فرگرد نخستین و چهار فرگرد واپسین «وندیداد» سبک نگارش و محتوای متفاوت با دیگر فرگردها دارند و احتمالا بازمانده‌ای است از اساطیر کهن آریایی که نمی‌دانیم به چه علت با فرگردهای سوم تا هجدهم همراه و در یک مجموعه آمده است (وستخواه، جلیل. ۱۳۸۵. اوستا، کهن ترین سرودهای ایرانیان. تهران: مروارید. ج ۲، ص ۶۵۵).
۲- ابوریحان به نقل از زادویه می نویسد: این رسم در ایرانیان پایدار ماند که روز نوروز در کنار خانه هفت صنف از غلات در هفت اسطوانه بکارند و از روییدن این غلات به خوبی و بدی زراعت و حاصل سالیانه حدس بزنند (بیرونی، ابوریحان محمد بن احمد. ١۳۸۹. آثارالباقیه. ترجمه اکبر داناسرشت. تهران: امیر کبیر.: ص ۳۳۰)
در اسطوره‌های ایرانی نه تنها آفریننده بزرگ انسان‌ها را عذاب نمی‌دهد بلکه اهریمن و نمادهای اهریمنی در برابر همبستگی آفریننده خردمند (اهورامزدا) و آفریده خردمند (انسان) نمی‌تواند دوام بیاورد و شکست می‌خورند. انسان به عنوان پاسدار هستی به یاد آن پیروزی بزرگ، هر سال جشنی بزرگ یعنی نوروز را برپا می‌دارد.
🌱نوروزتان پیروز🌱
@Kheradgan_Official
🌱نوروزتان پیروز🌱
@Kheradgan_Official
Forwarded from 🔥 پایگاه خِرَدگان 🔥
🔥 ۶ فروردین، زادروز گرانمایه زرتشت 🔥
گرانمایه زرتشت را من فزونتر
ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم
بشر بهتر از او ندید و نبیند
من آن بهترین از بشر دوست دارم
بنا به متن باستانی ماه فروردین، روز خورداد (به خط و زبان پهلوی ساسانی) این جشن، روزی است که هفتاد و دو رخداد مهم در آن رخ داده یا رخ خواهد داد. سه تا از آن ها که به خود زرتشت مربوط است، همین زادروز او و سالروز به پیامبری رسیدن او و سالروز دین آوری گشتاسب، شاه ایران در آن زمان است
@Kheradgan_Official
گرانمایه زرتشت را من فزونتر
ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم
بشر بهتر از او ندید و نبیند
من آن بهترین از بشر دوست دارم
بنا به متن باستانی ماه فروردین، روز خورداد (به خط و زبان پهلوی ساسانی) این جشن، روزی است که هفتاد و دو رخداد مهم در آن رخ داده یا رخ خواهد داد. سه تا از آن ها که به خود زرتشت مربوط است، همین زادروز او و سالروز به پیامبری رسیدن او و سالروز دین آوری گشتاسب، شاه ایران در آن زمان است
@Kheradgan_Official
🌱 درباره سیزده به در بخوانید 🌱
سیزده به در پس از ۱۲ روز به یاد ۱۲ ماه
https://kheradgan.ir/p/21579
پیوند «چهارشنبه سوری» و «سیزده به در» با ایزد تیر
https://kheradgan.ir/p/13099
سیزده به در نحس نیست و به یهودیان ربطی ندارد
https://kheradgan.ir/p/13157
پوریم اصلا در سیزدهم فروردین برگزار نمی‌شود
https://kheradgan.ir/p/13885
@Kheradgan_Official
سیزده به در پس از ۱۲ روز به یاد ۱۲ ماه
https://kheradgan.ir/p/21579
پیوند «چهارشنبه سوری» و «سیزده به در» با ایزد تیر
https://kheradgan.ir/p/13099
سیزده به در نحس نیست و به یهودیان ربطی ندارد
https://kheradgan.ir/p/13157
پوریم اصلا در سیزدهم فروردین برگزار نمی‌شود
https://kheradgan.ir/p/13885
@Kheradgan_Official
نگاهی به مجلس‌های ایران در دوران اشکانی
مجلس در دوران اشکانی حاصل تجربیات دیگر تمدن‌ها بود که در رأس آنها ایران هخامنشی و یونان باستان قرار داشت.
پژوهشگران معتقدند در دوران اشکانیان، دو مجلس مهم وجود داشته است. اول مجلس خویشاوندان و دیگری مجلس روحانیان بوده است. گردهمایی این دو مجلس را مجلس مغستان یا مهستان می‌نامند.
حسن پیرنیا در تاریخ ایران باستان نوشته است:
شاهان اشکانی حکومت مطلقه نداشته اند بلکه مجلس مشورتی بوده که امور مهمه در آنجا حل و عقد می‌شده. مجلس مشورت تشکیل می‌یافته از شاهزادگان اشکانی که به حد رشد رسیده بودند یا از رؤسای هفت خانواده که از نجبای درجه اول بودند گاهی این دو مجلس با هم ترکیب می‌یافت و روحانیون درجه اول نیز به آن منضم می شدند. در این صورت این مجلس را مغستان می‌نامیدند. مجلس شاهزادگان و نجبا را مورخین رومی (سنا) نامیده اند. اختیارات این مجلس خیلی زیاد بود در صورتیکه مجلس مغستان چندان نفوذی نداشت (پیرنیا، ۱۳۰۶: ۲۵۷).
پروفسور آرتور کریستن‌سن در این باره نوشته است:
یوستینوس این مجلس شورا را سنا خوانده است و ما میدانیم که سرداران و حکام از میان اعضای این مجالس انتخاب می‌شده اند. بنابراین حکومت و سرداری شغل موروث نبوده است. اعضای سنا خود را خویشاوندان شاهنشاه می‌خوانده اند و همه از خاندان سلطنت یا از افراد شش دودمان ممتاز دیگر بودند… همچنین قرائنی در دست است که انجمن دیگری هم در کار بوده که آنرا مجمع دانایان و مغان می‌توان نامید. سلاطین اشکانی رأی آنان را در امور محل اعتنا قرار می‌دادند … لکن چنین می‌نماید که نفوذ [انجمن مغان] چندان قوتی نداشته و هرگز شنیده نشده است که مجمع دانایان و مغان در سرنوشت سلطنت اشکانی تأثیری کرده باشند. قدرت آن فقط مشورتی بوده است برخلاف مجلس سنا که در کشور قوه حقیقی محسوب می‌شده است (کریستن‌سن، ۱۳۸۸: ۳۶).
البته قطعا این نظام سیاسی اشکالاتی هم داشته است به ویژه آنکه مجلس از خاندان‌های اشرافی تشکیل می‌شده است. ولی به راستی در کدام دوره تاریخی، نظام‌های سیاسی بدون اشکال و آرمانی بودند؟!
در همان دموکراسی یونان باستان که گاهی به عنوان یک نظام آرمانی از آن یاد می شود، اشکالات فراوانی وجود داشته است تا جایی که برخی از فیلسوفان بزرگ یونانی با آن دموکراسی مخالفت می‌ورزیدند و راه‌هایی برای بهبود آن اوضاع را پیشنهاد کردند. البته باید توجه داشت که دموکراسی یونان باستان با مفهومی که امروز به نام دموکراسی می‌شناسیم متفاوت است. حتی زنان و برده‌ها در یونان باستان حق رای نداشتند که بخش بزرگی از جامعه را تشکیل می‌دادند.
سقراط و شاگردانش افلاطون و گزنفون از شناخته شده ترین افرادی هستند که با شرایط موجود در آن جامعه مخالف بودند (گزنفون، ١٣٨٩: ۱۲، پیش گفتار مترجم).
از این رو با توجه به تجربیات گذشته نظام‌های نوینی بوجود آمدند که نقش مهمی در تمدن بشری ایفا کردند.
@Kheradgan_Official
مجلس در دوران اشکانی حاصل تجربیات دیگر تمدن‌ها بود که در رأس آنها ایران هخامنشی و یونان باستان قرار داشت.
پژوهشگران معتقدند در دوران اشکانیان، دو مجلس مهم وجود داشته است. اول مجلس خویشاوندان و دیگری مجلس روحانیان بوده است. گردهمایی این دو مجلس را مجلس مغستان یا مهستان می‌نامند.
حسن پیرنیا در تاریخ ایران باستان نوشته است:
شاهان اشکانی حکومت مطلقه نداشته اند بلکه مجلس مشورتی بوده که امور مهمه در آنجا حل و عقد می‌شده. مجلس مشورت تشکیل می‌یافته از شاهزادگان اشکانی که به حد رشد رسیده بودند یا از رؤسای هفت خانواده که از نجبای درجه اول بودند گاهی این دو مجلس با هم ترکیب می‌یافت و روحانیون درجه اول نیز به آن منضم می شدند. در این صورت این مجلس را مغستان می‌نامیدند. مجلس شاهزادگان و نجبا را مورخین رومی (سنا) نامیده اند. اختیارات این مجلس خیلی زیاد بود در صورتیکه مجلس مغستان چندان نفوذی نداشت (پیرنیا، ۱۳۰۶: ۲۵۷).
پروفسور آرتور کریستن‌سن در این باره نوشته است:
یوستینوس این مجلس شورا را سنا خوانده است و ما میدانیم که سرداران و حکام از میان اعضای این مجالس انتخاب می‌شده اند. بنابراین حکومت و سرداری شغل موروث نبوده است. اعضای سنا خود را خویشاوندان شاهنشاه می‌خوانده اند و همه از خاندان سلطنت یا از افراد شش دودمان ممتاز دیگر بودند… همچنین قرائنی در دست است که انجمن دیگری هم در کار بوده که آنرا مجمع دانایان و مغان می‌توان نامید. سلاطین اشکانی رأی آنان را در امور محل اعتنا قرار می‌دادند … لکن چنین می‌نماید که نفوذ [انجمن مغان] چندان قوتی نداشته و هرگز شنیده نشده است که مجمع دانایان و مغان در سرنوشت سلطنت اشکانی تأثیری کرده باشند. قدرت آن فقط مشورتی بوده است برخلاف مجلس سنا که در کشور قوه حقیقی محسوب می‌شده است (کریستن‌سن، ۱۳۸۸: ۳۶).
البته قطعا این نظام سیاسی اشکالاتی هم داشته است به ویژه آنکه مجلس از خاندان‌های اشرافی تشکیل می‌شده است. ولی به راستی در کدام دوره تاریخی، نظام‌های سیاسی بدون اشکال و آرمانی بودند؟!
در همان دموکراسی یونان باستان که گاهی به عنوان یک نظام آرمانی از آن یاد می شود، اشکالات فراوانی وجود داشته است تا جایی که برخی از فیلسوفان بزرگ یونانی با آن دموکراسی مخالفت می‌ورزیدند و راه‌هایی برای بهبود آن اوضاع را پیشنهاد کردند. البته باید توجه داشت که دموکراسی یونان باستان با مفهومی که امروز به نام دموکراسی می‌شناسیم متفاوت است. حتی زنان و برده‌ها در یونان باستان حق رای نداشتند که بخش بزرگی از جامعه را تشکیل می‌دادند.
سقراط و شاگردانش افلاطون و گزنفون از شناخته شده ترین افرادی هستند که با شرایط موجود در آن جامعه مخالف بودند (گزنفون، ١٣٨٩: ۱۲، پیش گفتار مترجم).
از این رو با توجه به تجربیات گذشته نظام‌های نوینی بوجود آمدند که نقش مهمی در تمدن بشری ایفا کردند.
@Kheradgan_Official
برداشت‌های اشتباه از داستان انوشیروان دادگر و مرد کفشگر
@Kheradgan_Official
برخی از نویسندگان بدون بررسی دقیق داستان انوشیروان و مرد کفشگر و بدون توجه به بخش‌های دیگر شاهنامه، نتیجه گرفتند که در روزگار ساسانی سواد آموختن، انحصاری بوده است و مردم عادی حق درس خواندن را نداشتند و همین داستان را گواه نوشته خود آورده اند!
این در حالی است که شواهد گوناگون نشان می‌دهد که آموختن خواندن و نوشتار برای عموم مردم آزاد بوده است.
در آن داستان انوشیروان صرفا اجازه نمی‌دهد که فرزند یک کفشگر ثروتمند پس از پول زیادی که به شاهنشاه می‌دهد، در طبقه دبیران قرار گیرد.
دبیران در روزگار ساسانی حساس ترین و رازمند ترین کارها را بر عهده داشتند که از جمله می‌توان به دسته‌های کاری مربوط به دادگستری، مالیات، درآمد ویژه پادشاه، امور آتشکده‌ها و… اشاره کرد.
بنابراین ورود فرزند یک شخص ثروتمند به این طبقه صرفا به دلیل داشتن پدر ثروتمند مقدور نبود و کار کفشگر بیشتر به رشوه دادن شباهت داشت.
ادامه را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/20045
@Kheradgan_Official
برخی از نویسندگان بدون بررسی دقیق داستان انوشیروان و مرد کفشگر و بدون توجه به بخش‌های دیگر شاهنامه، نتیجه گرفتند که در روزگار ساسانی سواد آموختن، انحصاری بوده است و مردم عادی حق درس خواندن را نداشتند و همین داستان را گواه نوشته خود آورده اند!
این در حالی است که شواهد گوناگون نشان می‌دهد که آموختن خواندن و نوشتار برای عموم مردم آزاد بوده است.
در آن داستان انوشیروان صرفا اجازه نمی‌دهد که فرزند یک کفشگر ثروتمند پس از پول زیادی که به شاهنشاه می‌دهد، در طبقه دبیران قرار گیرد.
دبیران در روزگار ساسانی حساس ترین و رازمند ترین کارها را بر عهده داشتند که از جمله می‌توان به دسته‌های کاری مربوط به دادگستری، مالیات، درآمد ویژه پادشاه، امور آتشکده‌ها و… اشاره کرد.
بنابراین ورود فرزند یک شخص ثروتمند به این طبقه صرفا به دلیل داشتن پدر ثروتمند مقدور نبود و کار کفشگر بیشتر به رشوه دادن شباهت داشت.
ادامه را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/20045
آیا وندیداد بازگو کننده احکام آیین زرتشتی در ایران باستان است؟!
@Kheradgan_Official
بارها دیده‌ایم و شنیده‌ایم که احکامی از ایران باستان می‌گویند و به اوستا و اکثرا وندیداد استناد می‌کنند. مانند همیشه ایران‌ستیزان هم به قضیه ورود می‌کنند و پس از افزودن موارد دلخواه در راستای اهداف خود گام بر می‌دارند!
البته ما در بررسی‌های تاریخی ادیان و مذاهب همواره باید شرایط زمانی را در نظر بگیریم. اما به هر حال باید پذیرفت که برخی از احکامی که در وندیداد آمده است، عجیب به نظر می‌رسند.
سوال اساسی و مهم این است که آیا این احکام را شخص زرتشت ارائه داده است؟ همچنین سوال دیگر این است که این احکام اصلا اجرا می شدند و مربوط به چه دوره‌های بودند؟!
واقعیت آنکه هیچ موردی وجود ندارد که اثبات کند این احکام و قوانین را خود زرتشت ارائه داده است و اتفاقا شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد بخش‌هایی پس از زرتشت، شاید نزدیک به هزار سال پس از او به اوستا افزوده شده است.
ما فقط می‌توانیم بگوییم گاهان از سروده‌های زرتشت است و درباره بخش‌های مختلف اوستا و اینکه در چه زمانی و توسط چه کسانی نگارش یافته اند، پژوهش‌ها ادامه دارند.
آیا وندیداد از متون مکاشفه‌ای است؟
همواره بشر به دنبال آن بوده است که به حقایق گذشته، آینده و جهان دیگر پی ببرد. هنوز هم این آرزو در میان همه آدمیان وجود دارد. طبیعتا موبدان زرتشتی هم چنین آرزویی داشتند.
پس از یورش الکساندر مقدونی و چند قرن سطله یونان گرایان در ایران، منابع ایرانی زیادی نابود شدند. به نظر می‌رسد بخش‌های زیادی از متون مذهبی زرتشتی هم از میان رفتند. بنابراین بعید نیست که با توجه به رویکرد بشر در آن دوران، موبدان یکی از راه‌ها برای رسیدن به حقایق را مکاشفه در نظر می‌گرفتند.
تردید نداریم که موضوع مکاشفه در میان موبدان ایران باستان وجود داشته است. کما اینکه یک کتاب بسیار مشهور با نام ارداویراف‌نامه وجود دارد که موبدی دارای جایگاه ویژه، در مکاشفات خود به دنیای پس از مرگ سفر می‌کند.
از سوی دیگر میدانیم که در میان موبدان نوشیدن نوشابه‌های اساطیری رواج داشته است که گویی فراتر از یک شراب سکر آور بوده است. این نوشابه که با نام‌هایی مانند هوم یا هئومه شناخته می‌شود، حالتی مقدس برای موبدان داشته است و گویا با خوردن آن شخص حالت غیر طبیعی می‌گرفته است.
البته خود زرتشت در گاهان به پلیدی نوشیدنی‌هایی که باعث از بی خود شدن می‌شوند اشاره کرده است (نگاه کنید به: گاهان زرتشت، برگردان دوستخواه، ص ۶۷). یعنی این کار موبدان را نمی توان همراستا با اندیشه‌های زرتشت دانست.
وقتی این موارد را کنار هم می‌گذاریم و از سوی دیگر با بخش‌های عجیب و غریب وندیداد مانند همان مجازات کشتن سگ آبی و... توجه می کنیم، گویی بخش‌های مختلف وندیداد توسط اشخاصی نوشته شده است که حالت طبیعی نداشته‌اند. گویا آنها با قصد مکاشفه و تحت تاثیر نوشابه‌های اساطیری به این نوشته‌ها رسیده‌اند.
البته این فرضیه برای همه بخش‌های وندیداد مطرح نمی‌شود بلکه بیشتر درباره همان فرگردهای سوم تا هجدهم مورد توجه قرار گرفته است.
به هر حال هیچ شواهدی هم وجود ندارد که پس از این مکاشفات این احکام تبدیل به قانون و لازم‌الاجرا برای همگان می‌شدند.
نوشتار کامل را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13807
@Kheradgan_Official
بارها دیده‌ایم و شنیده‌ایم که احکامی از ایران باستان می‌گویند و به اوستا و اکثرا وندیداد استناد می‌کنند. مانند همیشه ایران‌ستیزان هم به قضیه ورود می‌کنند و پس از افزودن موارد دلخواه در راستای اهداف خود گام بر می‌دارند!
البته ما در بررسی‌های تاریخی ادیان و مذاهب همواره باید شرایط زمانی را در نظر بگیریم. اما به هر حال باید پذیرفت که برخی از احکامی که در وندیداد آمده است، عجیب به نظر می‌رسند.
سوال اساسی و مهم این است که آیا این احکام را شخص زرتشت ارائه داده است؟ همچنین سوال دیگر این است که این احکام اصلا اجرا می شدند و مربوط به چه دوره‌های بودند؟!
واقعیت آنکه هیچ موردی وجود ندارد که اثبات کند این احکام و قوانین را خود زرتشت ارائه داده است و اتفاقا شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد بخش‌هایی پس از زرتشت، شاید نزدیک به هزار سال پس از او به اوستا افزوده شده است.
ما فقط می‌توانیم بگوییم گاهان از سروده‌های زرتشت است و درباره بخش‌های مختلف اوستا و اینکه در چه زمانی و توسط چه کسانی نگارش یافته اند، پژوهش‌ها ادامه دارند.
آیا وندیداد از متون مکاشفه‌ای است؟
همواره بشر به دنبال آن بوده است که به حقایق گذشته، آینده و جهان دیگر پی ببرد. هنوز هم این آرزو در میان همه آدمیان وجود دارد. طبیعتا موبدان زرتشتی هم چنین آرزویی داشتند.
پس از یورش الکساندر مقدونی و چند قرن سطله یونان گرایان در ایران، منابع ایرانی زیادی نابود شدند. به نظر می‌رسد بخش‌های زیادی از متون مذهبی زرتشتی هم از میان رفتند. بنابراین بعید نیست که با توجه به رویکرد بشر در آن دوران، موبدان یکی از راه‌ها برای رسیدن به حقایق را مکاشفه در نظر می‌گرفتند.
تردید نداریم که موضوع مکاشفه در میان موبدان ایران باستان وجود داشته است. کما اینکه یک کتاب بسیار مشهور با نام ارداویراف‌نامه وجود دارد که موبدی دارای جایگاه ویژه، در مکاشفات خود به دنیای پس از مرگ سفر می‌کند.
از سوی دیگر میدانیم که در میان موبدان نوشیدن نوشابه‌های اساطیری رواج داشته است که گویی فراتر از یک شراب سکر آور بوده است. این نوشابه که با نام‌هایی مانند هوم یا هئومه شناخته می‌شود، حالتی مقدس برای موبدان داشته است و گویا با خوردن آن شخص حالت غیر طبیعی می‌گرفته است.
البته خود زرتشت در گاهان به پلیدی نوشیدنی‌هایی که باعث از بی خود شدن می‌شوند اشاره کرده است (نگاه کنید به: گاهان زرتشت، برگردان دوستخواه، ص ۶۷). یعنی این کار موبدان را نمی توان همراستا با اندیشه‌های زرتشت دانست.
وقتی این موارد را کنار هم می‌گذاریم و از سوی دیگر با بخش‌های عجیب و غریب وندیداد مانند همان مجازات کشتن سگ آبی و... توجه می کنیم، گویی بخش‌های مختلف وندیداد توسط اشخاصی نوشته شده است که حالت طبیعی نداشته‌اند. گویا آنها با قصد مکاشفه و تحت تاثیر نوشابه‌های اساطیری به این نوشته‌ها رسیده‌اند.
البته این فرضیه برای همه بخش‌های وندیداد مطرح نمی‌شود بلکه بیشتر درباره همان فرگردهای سوم تا هجدهم مورد توجه قرار گرفته است.
به هر حال هیچ شواهدی هم وجود ندارد که پس از این مکاشفات این احکام تبدیل به قانون و لازم‌الاجرا برای همگان می‌شدند.
نوشتار کامل را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13807
شیر و شمشیر و خورشید نماد «اسد الله الغالب»
@Kheradgan_Official
این روزها پرچم‌هایی با نماد شیر و شمشیر و خورشید برپا می شود و ادعا می‌شود که پرچم باستانی ایرانیان است!!! در صورتی که هیچ نشانی از دوران باستان وجود ندارد که شمشیر در دست شیر باشد و اگر چند نشان محدود از ایران باستان به دست آمده که شبیه به شیر و خورشید هستند (مانند نشان «ایزد سوار بر شیر» و «شیر و ستاره») بدون شمشیر ترسیم شده اند. لازم به ذکر است که این نشان‌ها اصلا جنبه ملی نداشتند بلکه جنبه‌های نجومی و مذهبی داشتند.
نشان شیر و خورشید از دوران صفویه بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و در دوران قاجار شمشیر به دست شیر اضافه شد. شواهد و سکه‌های دوران قاجار نمایان می سازد که رویکرد به این نشان یک رویکرد شیعی بوده است و تبدیل به نشان سلطنتی برای پادشاهان شیعه مذهب قاجار شد. در سکه‌ها کنار این نشان، شعار «اسدالله الغالب» قرار گرفت که روشن می‌سازد که این نشان نمادی از شیر خدا بوده است که لقب امام اول شیعیان است.
بنابراین درباره شیر و شمشیر و خورشید نمی‌توانیم ادعا کنیم که یک نماد باستانی و ملی است.
به نظر می رسد بیش از همه سلطنت طلبان قصد سو استفاده از نماد شیر و شمشیر و خورشید را دارند. به طوری که آن را نمادی ملی معرفی می‌کنند. از سوی دیگر بسیاری از آنها تلاش می‌کنند هر کس که این نشان را همراه دارد را هوادار سلطنت و پادشاهی خواه معرفی کنند و در تبلیغات خود از آن استفاده کنند.
همچنین گروه‌هایی مانند مجاهدین خلق هم این نشان را نشان ملی ایرانیان معرفی می‌کنند و در گردهمایی‌های خود از پرچم شیر و شمشیر و خورشید استفاده می‌کنند.
با این حال باید پذیرفت که شیر و خوشید در ایران باستان نشان ملی ایرانیان نبوده است. نشانی که در ایران باستان جنبه ملی داشته است اختر کاویان بوده و درفش باستانی ایرانیان درفش کاویانی بوده است.
نوشتار کامل را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13809
@Kheradgan_Official
این روزها پرچم‌هایی با نماد شیر و شمشیر و خورشید برپا می شود و ادعا می‌شود که پرچم باستانی ایرانیان است!!! در صورتی که هیچ نشانی از دوران باستان وجود ندارد که شمشیر در دست شیر باشد و اگر چند نشان محدود از ایران باستان به دست آمده که شبیه به شیر و خورشید هستند (مانند نشان «ایزد سوار بر شیر» و «شیر و ستاره») بدون شمشیر ترسیم شده اند. لازم به ذکر است که این نشان‌ها اصلا جنبه ملی نداشتند بلکه جنبه‌های نجومی و مذهبی داشتند.
نشان شیر و خورشید از دوران صفویه بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و در دوران قاجار شمشیر به دست شیر اضافه شد. شواهد و سکه‌های دوران قاجار نمایان می سازد که رویکرد به این نشان یک رویکرد شیعی بوده است و تبدیل به نشان سلطنتی برای پادشاهان شیعه مذهب قاجار شد. در سکه‌ها کنار این نشان، شعار «اسدالله الغالب» قرار گرفت که روشن می‌سازد که این نشان نمادی از شیر خدا بوده است که لقب امام اول شیعیان است.
بنابراین درباره شیر و شمشیر و خورشید نمی‌توانیم ادعا کنیم که یک نماد باستانی و ملی است.
به نظر می رسد بیش از همه سلطنت طلبان قصد سو استفاده از نماد شیر و شمشیر و خورشید را دارند. به طوری که آن را نمادی ملی معرفی می‌کنند. از سوی دیگر بسیاری از آنها تلاش می‌کنند هر کس که این نشان را همراه دارد را هوادار سلطنت و پادشاهی خواه معرفی کنند و در تبلیغات خود از آن استفاده کنند.
همچنین گروه‌هایی مانند مجاهدین خلق هم این نشان را نشان ملی ایرانیان معرفی می‌کنند و در گردهمایی‌های خود از پرچم شیر و شمشیر و خورشید استفاده می‌کنند.
با این حال باید پذیرفت که شیر و خوشید در ایران باستان نشان ملی ایرانیان نبوده است. نشانی که در ایران باستان جنبه ملی داشته است اختر کاویان بوده و درفش باستانی ایرانیان درفش کاویانی بوده است.
نوشتار کامل را بخوانید:
https://kheradgan.ir/p/13809