ديد‌بان آزار
Photo
🔹من دختری ۲۶ ساله ساکن پردیس هستم و چندی پیش مورد آزار و تعقیب یه مرد جوان قرار گرفتم. مرا تعقیب می‌کرد و با دوربینش فیلمبرداری می‌کرد. وقتی تعقیب طولانی شد ترسیدم و از مغازه‌دار محل خواستم تا نزدیک خانه همراهی‌ام کند..دم خانه متوجه شدم مرد تا آنجا دنبالم آمده است. با برادرم تماس گرفتم تا خودش را برساند.
🔹 این ماجرا به درگیری فیزیکی برادرم با مرد مزاحم و نهایتا شکایت آن فرد از من و برادرم شد. به بازپرس گفته بود که بسیجی است برای مستندسازی در راستای گزارش دادن بدحجابی از من فیلمبرداری کرده است. با مشورت دیده‌بان آزار من هم از او به اتهام مزاحمت شکایت کردم. با وجود اقرار مرد به تعقیب و فیلمبرداری از من، به خاطر اتهامات بی‌اساسی که به من زده از جمله بی‌حجابی و فحاشی و معاونت در جرم، انگشت اتهام قاضی به سمت من گرفته شد و برای شکایت من از وی هیچ پیگیری جدی صورت نگرفت.
🔹 به بازپرس گفتم من فیلم‌های گوشی این آقا را دارم و شال کامل روی سرم بوده و این آقا همین‌طور دنبالم می‌آمده. اما حتی حاضر نشدند فیلم‌ها را ارایه کنم. دوربین‌های ۷مداربسته مغازه‌ها و مجتمع مسکونی را در طول مسیر چک کرده بودند تا ثابت کنند در نقاطی از مسیر اتفاقی و یک لحظه شال از روی سرم افتاده. در نهایت هم قرار منع تعقیب برای او صادر شد در حالی که شکایت آن مرد از ما هم‌چنان در جریان و در حال پیگیری است و تازه ما باید تلاش کنیم رضایت بگیریم. بدون شک این رویه دستگاه قضایی باعث باز کردن راه برای افراد آزارگر و سواستفاده آنها خواهد شد. البته این بار اول نیست که من از پلیس و دستگاه قضایی نا‌امید می‌شوم.
🔹مثلا یک بار سوار تاکسی گذری شدم و راننده بعد از چند دقیقه شروع کرد به حرف‌های نامربوط زدن. بعد هم پیشنهاد سکس داد و گفت فلان قدر در ازای سکس می‌دهم. می‌خواستم پیاده شوم و تا در را خواستم باز کنم بهم حمله کرد. من هم زدمش و به زور پیاده شدم. او دنبالم آمد و همین‌طور که فحش می‌داد گوشی‌ام را درآوردم تا فیلم بگیرم. ترسید و فرار کرد ولی من پلاک را برداشتم. پلاک را به پلیس دادم و گفتند پیگیری می‌کنند و خبری نشد.
🔹یک بار هم در جاده با خواهرم بودیم و یک ماشین انقدر مزاحمت ایجاد کرد که چند بار نزدیک بود تصادف کنیم. پلاکش را برداشتیم و به اولین پلیس راه دادیم. فقط با یه لبخند کذایی گفتند: «ما کار خاصی نمی‌توانیم بکنیم.حالا پیگیری میکنیم» و باز هم خبری نشد. انگار که جان زن‌ها هیچ اهمیتی ندارد.با این حال من هر بار کار خودم را می‌کنم. واکنش نشان می‌دهم و پیگیری می‌کنم تا حقم را بگیرم.
طرح: میلاد موسوی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔹 این ماجرا به درگیری فیزیکی برادرم با مرد مزاحم و نهایتا شکایت آن فرد از من و برادرم شد. به بازپرس گفته بود که بسیجی است برای مستندسازی در راستای گزارش دادن بدحجابی از من فیلمبرداری کرده است. با مشورت دیده‌بان آزار من هم از او به اتهام مزاحمت شکایت کردم. با وجود اقرار مرد به تعقیب و فیلمبرداری از من، به خاطر اتهامات بی‌اساسی که به من زده از جمله بی‌حجابی و فحاشی و معاونت در جرم، انگشت اتهام قاضی به سمت من گرفته شد و برای شکایت من از وی هیچ پیگیری جدی صورت نگرفت.
🔹 به بازپرس گفتم من فیلم‌های گوشی این آقا را دارم و شال کامل روی سرم بوده و این آقا همین‌طور دنبالم می‌آمده. اما حتی حاضر نشدند فیلم‌ها را ارایه کنم. دوربین‌های ۷مداربسته مغازه‌ها و مجتمع مسکونی را در طول مسیر چک کرده بودند تا ثابت کنند در نقاطی از مسیر اتفاقی و یک لحظه شال از روی سرم افتاده. در نهایت هم قرار منع تعقیب برای او صادر شد در حالی که شکایت آن مرد از ما هم‌چنان در جریان و در حال پیگیری است و تازه ما باید تلاش کنیم رضایت بگیریم. بدون شک این رویه دستگاه قضایی باعث باز کردن راه برای افراد آزارگر و سواستفاده آنها خواهد شد. البته این بار اول نیست که من از پلیس و دستگاه قضایی نا‌امید می‌شوم.
🔹مثلا یک بار سوار تاکسی گذری شدم و راننده بعد از چند دقیقه شروع کرد به حرف‌های نامربوط زدن. بعد هم پیشنهاد سکس داد و گفت فلان قدر در ازای سکس می‌دهم. می‌خواستم پیاده شوم و تا در را خواستم باز کنم بهم حمله کرد. من هم زدمش و به زور پیاده شدم. او دنبالم آمد و همین‌طور که فحش می‌داد گوشی‌ام را درآوردم تا فیلم بگیرم. ترسید و فرار کرد ولی من پلاک را برداشتم. پلاک را به پلیس دادم و گفتند پیگیری می‌کنند و خبری نشد.
🔹یک بار هم در جاده با خواهرم بودیم و یک ماشین انقدر مزاحمت ایجاد کرد که چند بار نزدیک بود تصادف کنیم. پلاکش را برداشتیم و به اولین پلیس راه دادیم. فقط با یه لبخند کذایی گفتند: «ما کار خاصی نمی‌توانیم بکنیم.حالا پیگیری میکنیم» و باز هم خبری نشد. انگار که جان زن‌ها هیچ اهمیتی ندارد.با این حال من هر بار کار خودم را می‌کنم. واکنش نشان می‌دهم و پیگیری می‌کنم تا حقم را بگیرم.
طرح: میلاد موسوی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Forwarded from شرق
گفت‌وگوی «شرق» با برادر سپیده رشنو:
🔺همه منتظر سپیده هستیم
🔺 وکیل رشنو: درخواست ما فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه است
🔹«شرق» که مدت‌هاست برای پیگیری پرونده سپیده بارها با خانواده‌اش تماس گرفته بود، روز گذشته بالاخره موفق شد دراین‌باره با وکیل و برادر رشنو گفتوگو کند.
🔹نعیم‌رضا نظامی-چهارمحالی، وکیل پرونده نخستین اولویت کاری خود را بر فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه متمرکز دانست: «در‌حال‌حاضر تنها درخواستی که ما داریم، این است که دادگاه محترم هرچه زودتر بازداشت موقت را مرتفع و با تعیین وثیقه، امکان تودیع وثیقه را برای ما مهیا کند».
🔹سامان رشنو هم در گفتگو با شرق از انتظار خانواده برای آزاد شدن خواهر گفت: حالا فقط می‌خواهیم خواهرم هرچه زودتر از زندان بیرون بیاید و در کنار خانواده‌اش باشد تا همه ما هم کمی به آرامش برسیم».
گفتوگو کامل را اینجا بخوانید:
https://www.sharghdaily.com/fa/tiny/news-854130
@sharghdaily
sharghdaily.com
🔺همه منتظر سپیده هستیم
🔺 وکیل رشنو: درخواست ما فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه است
🔹«شرق» که مدت‌هاست برای پیگیری پرونده سپیده بارها با خانواده‌اش تماس گرفته بود، روز گذشته بالاخره موفق شد دراین‌باره با وکیل و برادر رشنو گفتوگو کند.
🔹نعیم‌رضا نظامی-چهارمحالی، وکیل پرونده نخستین اولویت کاری خود را بر فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه متمرکز دانست: «در‌حال‌حاضر تنها درخواستی که ما داریم، این است که دادگاه محترم هرچه زودتر بازداشت موقت را مرتفع و با تعیین وثیقه، امکان تودیع وثیقه را برای ما مهیا کند».
🔹سامان رشنو هم در گفتگو با شرق از انتظار خانواده برای آزاد شدن خواهر گفت: حالا فقط می‌خواهیم خواهرم هرچه زودتر از زندان بیرون بیاید و در کنار خانواده‌اش باشد تا همه ما هم کمی به آرامش برسیم».
گفتوگو کامل را اینجا بخوانید:
https://www.sharghdaily.com/fa/tiny/news-854130
@sharghdaily
sharghdaily.com
🔻دادخواهی و اعدام؛ باری بر دوش بازماندگان
🔶 ما تا همیشه مخالف اعدام می‌مانیم
بخش دوم
✍مهسا غلامعلی‌زاده
🔹 «خودم خواستم پدرم به من تجاوز کند.» این جمله یکی از مخوف‌ترین جملاتی بود که در پرونده‌های مربوط به تجاوز به محارم خواندم. جایی که پدری به اعدام محکوم شد و دخترِ قربانی، لابد با صدایی لرزان و بی‌خبر از اینکه چقدر کلماتش تناقض‌آمیزند، تنها برای رهایی پدرش از طناب دار گفت، نوشتند و امضا کرد. متجاوز رها و قصه به آخر رسید. دیگر خبری از این دختر و پدر نداریم. درد تجاوز به انواع گوناگونش یک طرف ماجراست و دادخواهی و پایانِ مرگ‌بارش طرف دیگر. هردو هم بر شانه‌های نحیفِ بزه‌دیده.
🔹بخش عمده‌ای از تجاوزهای جنسی در خانواده رخ می‌دهد. آمار تجاوز به محارم سرسام‌آور است. تنها در یک سال و در جغرافیای محدود ایران، نزدیک به ۵۲۰۰ پروندۀ تجاوز پدر به دختر و برادر به خواهر ثبت و ضبط شده است. اعدام‌کردن پدر نه‌تنها دردی از کودک دوا نمی‌کند که اتفاقا دردی است مضاعف و تا پایان عمر گریبان‌گیر کودک و خانواده خواهد بود. در یکی از جلسات رسیدگی به جرم تجاوز، یک عموی ۴۰ ساله به برادرزادۀ ۸ ساله‌اش، قاضی در روز روشن خطاب به دختر تاکید و تکرار می‌کرد که با مجازات عمویش تا عمر دارد نمی‌تواند سرش را پیش خانواده بلند کند.
🔹می‌بینید؟ تاوانِ جنایتِ متجاوز را، قربانی نه تنها با تجاوز که این بار با مجازات مجرم می‌پردازد. تصور کنید دختری سال‌های سال از کودکی مورد تجاوز مستمر پدر خود قرار دارد و به‌دشواری هرچه تمام‌تر توانسته این جرم را در دادگاه ثابت کند. حکم در نتیجۀ تجدیدنظر پدر به دیوان عالی می‌رود. وکلای مرد، قربانی را راضی کرده‌اند که از شکایت خود بگذرد و جانِ پدر را به او ببخشد. قربانیِ این قصه برای گذشت و برای جلوگیری از اعدام چاره‌ای ندارد جز اینکه بگوید این رابطه و به تعبیر ساده‌دلانۀ خودش این تجاوز را می‌خواسته و به آن راضی بوده است. وحشتناک است. چطور می‌توان تجاوز را خواست؟ چطور می‌توان به خشونت جنسیِ هرروزۀ پدر راضی بود؟
🔹اصرار قانون‌گذار بر حفظ مجازات اعدام، قربانی را گرفتار موقعیتی دشوار می‌کند؛ دادخواهی او به چیزی می‌انجامد که در وضعیتِ عادی با آن مخالف است. به تعبیرِ بهتر منِ مخالفِ اعدام، با وقوع جرم علیه خودم، یا باید پرچمِ «اعدامم نکنید!» را زمین بگذارم یا در قامتِ مدافعِ حق حیاتِ متجاوزم ظاهر شوم. گزینۀ پرتکرار و انتخابی بسیاری از بزه‌دیدگانِ جرایم جنسی اما چیزی خارج از این دو راه است. آنها به اجبار، سکوت را انتخاب می‌کنند. تحمیل چنین وضعیتی به بزه‌دیده به غایت ظالمانه و در تضاد با اهداف حمایت‌گرانه از قربانیانِ جرم است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2016/
🔶 ما تا همیشه مخالف اعدام می‌مانیم
بخش دوم
✍مهسا غلامعلی‌زاده
🔹 «خودم خواستم پدرم به من تجاوز کند.» این جمله یکی از مخوف‌ترین جملاتی بود که در پرونده‌های مربوط به تجاوز به محارم خواندم. جایی که پدری به اعدام محکوم شد و دخترِ قربانی، لابد با صدایی لرزان و بی‌خبر از اینکه چقدر کلماتش تناقض‌آمیزند، تنها برای رهایی پدرش از طناب دار گفت، نوشتند و امضا کرد. متجاوز رها و قصه به آخر رسید. دیگر خبری از این دختر و پدر نداریم. درد تجاوز به انواع گوناگونش یک طرف ماجراست و دادخواهی و پایانِ مرگ‌بارش طرف دیگر. هردو هم بر شانه‌های نحیفِ بزه‌دیده.
🔹بخش عمده‌ای از تجاوزهای جنسی در خانواده رخ می‌دهد. آمار تجاوز به محارم سرسام‌آور است. تنها در یک سال و در جغرافیای محدود ایران، نزدیک به ۵۲۰۰ پروندۀ تجاوز پدر به دختر و برادر به خواهر ثبت و ضبط شده است. اعدام‌کردن پدر نه‌تنها دردی از کودک دوا نمی‌کند که اتفاقا دردی است مضاعف و تا پایان عمر گریبان‌گیر کودک و خانواده خواهد بود. در یکی از جلسات رسیدگی به جرم تجاوز، یک عموی ۴۰ ساله به برادرزادۀ ۸ ساله‌اش، قاضی در روز روشن خطاب به دختر تاکید و تکرار می‌کرد که با مجازات عمویش تا عمر دارد نمی‌تواند سرش را پیش خانواده بلند کند.
🔹می‌بینید؟ تاوانِ جنایتِ متجاوز را، قربانی نه تنها با تجاوز که این بار با مجازات مجرم می‌پردازد. تصور کنید دختری سال‌های سال از کودکی مورد تجاوز مستمر پدر خود قرار دارد و به‌دشواری هرچه تمام‌تر توانسته این جرم را در دادگاه ثابت کند. حکم در نتیجۀ تجدیدنظر پدر به دیوان عالی می‌رود. وکلای مرد، قربانی را راضی کرده‌اند که از شکایت خود بگذرد و جانِ پدر را به او ببخشد. قربانیِ این قصه برای گذشت و برای جلوگیری از اعدام چاره‌ای ندارد جز اینکه بگوید این رابطه و به تعبیر ساده‌دلانۀ خودش این تجاوز را می‌خواسته و به آن راضی بوده است. وحشتناک است. چطور می‌توان تجاوز را خواست؟ چطور می‌توان به خشونت جنسیِ هرروزۀ پدر راضی بود؟
🔹اصرار قانون‌گذار بر حفظ مجازات اعدام، قربانی را گرفتار موقعیتی دشوار می‌کند؛ دادخواهی او به چیزی می‌انجامد که در وضعیتِ عادی با آن مخالف است. به تعبیرِ بهتر منِ مخالفِ اعدام، با وقوع جرم علیه خودم، یا باید پرچمِ «اعدامم نکنید!» را زمین بگذارم یا در قامتِ مدافعِ حق حیاتِ متجاوزم ظاهر شوم. گزینۀ پرتکرار و انتخابی بسیاری از بزه‌دیدگانِ جرایم جنسی اما چیزی خارج از این دو راه است. آنها به اجبار، سکوت را انتخاب می‌کنند. تحمیل چنین وضعیتی به بزه‌دیده به غایت ظالمانه و در تضاد با اهداف حمایت‌گرانه از قربانیانِ جرم است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2016/
دیدبان آزار
ما تا همیشه مخالف اعدام می‌مانیم
عرصۀ دادخواهی، در قبضۀ مردان و مردسالاری است. بنابراین «نه به اعدام» برای ما، بیش از آنکه مبارزه‌ای انسانی و در راستای پاسداری از حق حیات در برابر نهاد‌های قدرت باشد، جدالی فمینیستی در مسیر پاکسازی گفتمان تجاوز و خشونت جنسی، از تسلط و تغلب مردانه است
🔻بیانیه‌ای در حمایت از سپیده رشنو:
🔶«ما نه مجرمیم و نه متخلف»
🔹جمعی از شهروندان در حمایت از سپیده رشنو، بیانیه‌ای با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرمیم و نه متخلف» منتشر کرده و در آن نوشته‌اند:
🔹برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان هم سنگینی می‌کرد، در شهر در حال رفت‌و‌آمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.
🔹بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسب‌و‌کارشان است منسوب شده و فریب‌خورده نامیده شویم و...
اینها بخشی از اتفاقاتی است که سپیده رشنو از سر گذراند و ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.
🔹این اتفاق از ما دور نیست و وظیفه خود می‌دانیم که نسبت به آن اعتراض کنیم. ما امضاکنندگان این بیانیه، علاوه بر اعتراض به پوشش اجباری، به روند رسیدگی غیرقانونی، به شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرم‌دانستن زنانی که برای ابتدایی‌ترین حقوق خود، یعنی حق پوشش مبارزه کرده‌اند و به اجبار تن نداده‌اند، اعتراض داریم.
🔹ما به پولی‌سازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود اعتراض داریم.
ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
برای امضای این بیانیه وارد لینک زیر شوید:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSekO-0wIqQ40yGVwgp38wA-ies4TKqwagoQtZZQFFegaq6ksg/viewform
🔶«ما نه مجرمیم و نه متخلف»
🔹جمعی از شهروندان در حمایت از سپیده رشنو، بیانیه‌ای با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرمیم و نه متخلف» منتشر کرده و در آن نوشته‌اند:
🔹برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان هم سنگینی می‌کرد، در شهر در حال رفت‌و‌آمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.
🔹بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسب‌و‌کارشان است منسوب شده و فریب‌خورده نامیده شویم و...
اینها بخشی از اتفاقاتی است که سپیده رشنو از سر گذراند و ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.
🔹این اتفاق از ما دور نیست و وظیفه خود می‌دانیم که نسبت به آن اعتراض کنیم. ما امضاکنندگان این بیانیه، علاوه بر اعتراض به پوشش اجباری، به روند رسیدگی غیرقانونی، به شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرم‌دانستن زنانی که برای ابتدایی‌ترین حقوق خود، یعنی حق پوشش مبارزه کرده‌اند و به اجبار تن نداده‌اند، اعتراض داریم.
🔹ما به پولی‌سازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود اعتراض داریم.
ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
برای امضای این بیانیه وارد لینک زیر شوید:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSekO-0wIqQ40yGVwgp38wA-ies4TKqwagoQtZZQFFegaq6ksg/viewform
Google Docs
از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرم هستیم و نه متخلف
برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان…
Forwarded from زنان امروز
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
متن کامل گفتوگو با نمایندگان «۸۰۰ زن» را در سایت «زنان امروز» بخوانید.
zananemrooz.com/article/شکستن-تابوی-روایت-آزار/
@zanan_emrooz
zananemrooz.com/article/شکستن-تابوی-روایت-آزار/
@zanan_emrooz
Forwarded from کتابفروشی دماوند
#خبرانتشارکتاب
اگر فرزند شما مورد آزار جنسی قرار گرفته است / فاران حسامی / نشر بازی و اندیشه، ۴۸ صفحه، ۲۵ هزار تومن
فاران حسامی کتاب‌های زیادی در زمینه تربیت جنسی کودکان منتشر و کارگاه‌های زیادی در این زمینه برگزار کرده است. این کتاب هم راهنمایی است برای پدرومادرهایی که کودکانشان مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند.
سفارش به @bahmanbooks یا خرید حضوری از کتابفروشی دماوند.
.
اگر فرزند شما مورد آزار جنسی قرار گرفته است / فاران حسامی / نشر بازی و اندیشه، ۴۸ صفحه، ۲۵ هزار تومن
فاران حسامی کتاب‌های زیادی در زمینه تربیت جنسی کودکان منتشر و کارگاه‌های زیادی در این زمینه برگزار کرده است. این کتاب هم راهنمایی است برای پدرومادرهایی که کودکانشان مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند.
سفارش به @bahmanbooks یا خرید حضوری از کتابفروشی دماوند.
.
🔻در هند، نپال و سریلانکا صورت می‌گیرد:
🔶 برچسب‌زنی به بازماندگان تجاوز با معاینه دوانگشتی واژینال
✍نویسنده: سارا جانسون
🖊برگردان: سمیرا راهی
🔹زنی را تصور کنید که مورد تجاوز قرار گرفته است و درحالیکه با تروما دست‌به‌گریبان است، مجبور به انجام معاینه واژینال برای بررسی بکارت می‌شود. گزارشی که جدیدا منتشرشده (این متن مربوط به یک سال قبل است)، معاینات فیزیکی واژینال هنوز هم برای تشخیص اینکه آیا زنان یا دختران در هند، نپال و سریلانکا مورد تجاوز گرفته‌اند یا نه، استفاده می‌شود. این عمل به صورت گسترده در این سه کشور انجام می‌شود و برخی دادگاه‌ها برای داوری و قضاوت به نتایج این آزمایش ارجاع می‌دهند. این در حالی است که این موضوع هیچ مبنای علمی‌ای ندارد و در هند ممنوع شده است.
🔹سومیرا شرتسها، مدیر اجرایی سازمان نپالی به نام «زنان برای حقوق بشر» می‌گوید: «این معاینه تحقیرگرانه و غیرانسانی است. این معاینه صرفا برای بررسی اینکه آیا تجاوزی رخ داده است انجام نمی‌شود، بلکه در واقع بکارت شما را معاینه می‌کنند.»
🔹او توضیح می‌دهد که این معاینه توسط مقامات به‌کار می‌رود تا نشان دهند قربانیان تجاوز فاسد و هرزه‌اند. در نپال، آزمایش واژینال در ارتباط با افکاری مثل «عفت و پاکدامنی» و این باور که زنان و دختران باید پاک و معصوم باشند، صورت می‌گیرد. در این معاینه پزشک دو انگشت خود را داخل واژن شخص مورد تجاوز قرار گرفته فرو می‌کند و سعی می‌کند تشخیص دهد که آیا پرده بکارت پاره شده یا نه و همچنین سستی یا شلی واژن را معاینه کند. اگر پرده بکارت سالم باشد، طبق معاینه ادعا می‌شود که تجاوز رخ نداده است، هرچند که تجاوز الزاماَ با پاره شدن پرده بکارت همراه نیست.
🔹این معاینه اغلب برای برچسب زدن به قربانیان و ارجاع به پیشینه روابط جنسی آنان بکار می‌رود. به عبارت دیگر، تست بکارت در دادگاه بعنوان مستندات، علیه قربانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استناد به روابط جنسی گذشته قربانی، دادگاه تلاش می‌کند در ادعای او مبنی بر تجاوز شبهه ایجاد شود. پنج کشور در این منطقه یعنی بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا مجوز استفاده از مستنداتی که سابقه جنسی قربانی تجاوز را توضیح می‌دهد، صادر کرده‌اند.
🔹گزارشی که به تجربیات زنان در شش کشور جنوب آسیا می‌پردازد، می‌گوید که معاینه دوانگشتی واژن یکی از بی‌شمار عواملی است که فرایند گزارش تجاوز و دادخواهی را برای بازماندگان بسیار طاقت‌فرسا و خسته‌کننده می‌کند.
🔹این گزارش راه‌حل‌هایی را برای موانع بی‌شماری که قربانیان با آن مواجه هستند، شرح داده است. سرینیواسان به سراغ افسران پلیسی که از ثبت پرونده‌های تجاوز سرباززدند، رفت و از آنها خواست که پاسخگو باشند و به تمام مقامات قضایی و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی آموزش داد و گفت قضّات باید معاینه دوانگشتی واژینال را ممنوع اعلام کنند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2004
🔶 برچسب‌زنی به بازماندگان تجاوز با معاینه دوانگشتی واژینال
✍نویسنده: سارا جانسون
🖊برگردان: سمیرا راهی
🔹زنی را تصور کنید که مورد تجاوز قرار گرفته است و درحالیکه با تروما دست‌به‌گریبان است، مجبور به انجام معاینه واژینال برای بررسی بکارت می‌شود. گزارشی که جدیدا منتشرشده (این متن مربوط به یک سال قبل است)، معاینات فیزیکی واژینال هنوز هم برای تشخیص اینکه آیا زنان یا دختران در هند، نپال و سریلانکا مورد تجاوز گرفته‌اند یا نه، استفاده می‌شود. این عمل به صورت گسترده در این سه کشور انجام می‌شود و برخی دادگاه‌ها برای داوری و قضاوت به نتایج این آزمایش ارجاع می‌دهند. این در حالی است که این موضوع هیچ مبنای علمی‌ای ندارد و در هند ممنوع شده است.
🔹سومیرا شرتسها، مدیر اجرایی سازمان نپالی به نام «زنان برای حقوق بشر» می‌گوید: «این معاینه تحقیرگرانه و غیرانسانی است. این معاینه صرفا برای بررسی اینکه آیا تجاوزی رخ داده است انجام نمی‌شود، بلکه در واقع بکارت شما را معاینه می‌کنند.»
🔹او توضیح می‌دهد که این معاینه توسط مقامات به‌کار می‌رود تا نشان دهند قربانیان تجاوز فاسد و هرزه‌اند. در نپال، آزمایش واژینال در ارتباط با افکاری مثل «عفت و پاکدامنی» و این باور که زنان و دختران باید پاک و معصوم باشند، صورت می‌گیرد. در این معاینه پزشک دو انگشت خود را داخل واژن شخص مورد تجاوز قرار گرفته فرو می‌کند و سعی می‌کند تشخیص دهد که آیا پرده بکارت پاره شده یا نه و همچنین سستی یا شلی واژن را معاینه کند. اگر پرده بکارت سالم باشد، طبق معاینه ادعا می‌شود که تجاوز رخ نداده است، هرچند که تجاوز الزاماَ با پاره شدن پرده بکارت همراه نیست.
🔹این معاینه اغلب برای برچسب زدن به قربانیان و ارجاع به پیشینه روابط جنسی آنان بکار می‌رود. به عبارت دیگر، تست بکارت در دادگاه بعنوان مستندات، علیه قربانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استناد به روابط جنسی گذشته قربانی، دادگاه تلاش می‌کند در ادعای او مبنی بر تجاوز شبهه ایجاد شود. پنج کشور در این منطقه یعنی بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا مجوز استفاده از مستنداتی که سابقه جنسی قربانی تجاوز را توضیح می‌دهد، صادر کرده‌اند.
🔹گزارشی که به تجربیات زنان در شش کشور جنوب آسیا می‌پردازد، می‌گوید که معاینه دوانگشتی واژن یکی از بی‌شمار عواملی است که فرایند گزارش تجاوز و دادخواهی را برای بازماندگان بسیار طاقت‌فرسا و خسته‌کننده می‌کند.
🔹این گزارش راه‌حل‌هایی را برای موانع بی‌شماری که قربانیان با آن مواجه هستند، شرح داده است. سرینیواسان به سراغ افسران پلیسی که از ثبت پرونده‌های تجاوز سرباززدند، رفت و از آنها خواست که پاسخگو باشند و به تمام مقامات قضایی و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی آموزش داد و گفت قضّات باید معاینه دوانگشتی واژینال را ممنوع اعلام کنند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2004
دیدبان آزار
برچسب‌زنی به بازماندگان تجاوز با معاینه دوانگشتی واژینال
عاینات فیزیکی واژینال هنوز هم برای تشخیص اینکه آیا زنان یا دختران در هند، نپال و سریلانکا مورد تجاوز گرفته‌اند یا نه، استفاده می‌شود.
Forwarded from باشگاه زنان
🔴 دادگاه سپیده رشنو برگزار شد
📌برادر سپیده رشنو در توییتر خبر داد: جلسه اول رسیدگی به اتهامات خواهرم سپیده رشنو به صورت علنی برگزار شد، قرار بازداشت موقت فک و مقرر به تودیع وثیقه شد/ جماران
👉🏻 @BashgaheZanan 👈🏻
📌برادر سپیده رشنو در توییتر خبر داد: جلسه اول رسیدگی به اتهامات خواهرم سپیده رشنو به صورت علنی برگزار شد، قرار بازداشت موقت فک و مقرر به تودیع وثیقه شد/ جماران
👉🏻 @BashgaheZanan 👈🏻
🔻اعتراض به آزادی ۱۱ مرد متجاوز در هند
🔶 «حق زندگی بدون ترس را به من بازگردانید»
🔹دیدبان آزار: روز دوشنبه به دنبال یک حکم دولتی، ۱۱ مرد که به جرم تجاوز گروهی و قتل به حبس ابد محکوم شده بودند، پس از توصیه یک هیئت حکومتی ایالتی در گجرات از زندان آزاد شدند. این مردان هندو در شورش‌های مذهبی سال ۲۰۰۲، دسته‌جمعی به یک زن مسلمان به نام بلقیس بانو تجاوز کرده و دختر سه‌ساله و ۱۳ عضو دیگر خانواده او را به قتل رسانده بودند.
🔹مجرمان پس از گذراندن ۱۴ سال حبس، مشمول عفو شده‌اند. بانو و همسرش هیچ اطلاعی نداشتند که قرار است محکومان آزاد شوند: «ما از ناباوری شوکه شدیم و بی‌حس.» بانو که اکنون ۴۰ ساله است و در سال ۲۰۰۲ که در گجرات مورد تجاوز گروهی قرار گرفت، باردار بود در اطلاعیه‌ای که توسط وکیلش صادر شده، می‌گوید: «واژه‌ای برای گفتن ندارم. امروز فقط این را می‌توانم بگویم که عدالت برای هر زنی چگونه می‌تواند اینچنین پایان یابد؟ من به بالاترین من به بالاترین دادگاه سرزمین‌مان و به سیستم اعتماد کردم و آرام آرام یاد می‌گرفتم که با غم‌هایم زندگی کنم. آزادی این محکومان آرامشم را از من گرفته و ایمانم به عدالت را متزلزل کرده است. غم، اندوه و باور متزلزل من تنها برای خودم نیست بلکه برای هر زنی است که در محاکم برای عدالت مبارزه می‌کند.» بانو از دولت خواسته که آسیب وارد شده به او را جبران کند و حق زندگی بدون ترس و آرامش را به او بازگرداند.
🔹بعد از انتشار خبر آزادی این مردان متجاوز از زندان، صدها نفر در چندین ایالت هند، با شعارهایشان این تصمیم دولت را محکوم و علیه آن تظاهرات خیابانی برگزار کردند. کاویتا کریشنان، یک فعال برجسته زنان در هند گفته کل کشور باید مستقیماً از نخست وزیر این کشور در این باره پاسخ بخواهد.
🔹شبانه اعظمی، بازیگر و فعال حقوق زنان هم که یکی از شرکت‌کنندگان در این تظاهرات بوده، خطاب به معترضان و در صحبت با رسانه‌ها، اشک می‌ریخته و با محکوم کردن آزادی این ۱۱ محکوم، خواهان بازگرداندن آنها به زندان بوده است. آدیتی، یک دانشجوی معترض، دراین باره می‌گوید: «همزمان با فراگیری زن‌ستیزی و مردسالاری حالا فرهنگ تجاوز هم عادی‌انگاری می‌شود.»
🔹آسیه قریشی، یک زن معترض در دهلی نو می‌گوید در این تظاهرات برای عدالت خواهی قربانی شرکت کرده است: «مودی در ۱۵ اوت، همان روزی که متجاوزان را آزاد کردند، در مورد ایمنی و حفاظت از زنان هند سخنرانی کرد و از هندی‌ها خواست به کرامت زنان احترام بگذارند! ما چگونه در چنین جوی احساس امنیت کنیم؟»
🔹مقامات در گجرات، جایی که حزب بهارتیا جاناتای نارندرا مودی نخست‌وزیر هند که قدرت را در دست دارد، در پاسخ به این اعتراضات گفته‌اند که درخواست محکومان برای بخشش پذیرفته شده زیرا آنها بیش از ۱۴ سال را در زندان سپری کرده بودند و زمان باقی مانده از مدت محکومیت آنها، به مناسبت هفتادوپنجمین سالروز استقلال هند بخشیده شده است. مقامات گفته‌اند که این افراد تحت سیاست عفو که در سال ۱۹۹۲ تصویب شده و در زمان محکومیت آنها معتبر بوده، واجد شرایط آزادی شده‌اند. این درحالی است که نسخه جدیدتری از این سیاست که در سال ۲۰۱۴ توسط دولت فدرال اتخاذ شد، عفو را برای کسانی که بابت جرایم خاصی از جمله تجاوز جنسی و قتل محکوم شده‌اند، ممنوع می‌کند.
🔹مدت‌هاست مودی که در زمان شورش‌های مذهبی، بالاترین مقام منتخب گجرات بود، با ادعاهایی مبنی بر صدور مجوز و حتی تشویق به خونریزی‌ها در شورش سال ۲۰۰۲، روبروست. حزب او هم از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۱۴ به تشویق تندروان هندو به آزار و اذیت مسلمانان و دیگر اقلیت‌ها متهم شده است؛ اتهامی که این حزب و مودی آن را همواره رد کرده‌اند و دادگاه عالی هم گفته که هیچ مدرکی برای محاکمه مودی پیدا نکرده است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2021
🔶 «حق زندگی بدون ترس را به من بازگردانید»
🔹دیدبان آزار: روز دوشنبه به دنبال یک حکم دولتی، ۱۱ مرد که به جرم تجاوز گروهی و قتل به حبس ابد محکوم شده بودند، پس از توصیه یک هیئت حکومتی ایالتی در گجرات از زندان آزاد شدند. این مردان هندو در شورش‌های مذهبی سال ۲۰۰۲، دسته‌جمعی به یک زن مسلمان به نام بلقیس بانو تجاوز کرده و دختر سه‌ساله و ۱۳ عضو دیگر خانواده او را به قتل رسانده بودند.
🔹مجرمان پس از گذراندن ۱۴ سال حبس، مشمول عفو شده‌اند. بانو و همسرش هیچ اطلاعی نداشتند که قرار است محکومان آزاد شوند: «ما از ناباوری شوکه شدیم و بی‌حس.» بانو که اکنون ۴۰ ساله است و در سال ۲۰۰۲ که در گجرات مورد تجاوز گروهی قرار گرفت، باردار بود در اطلاعیه‌ای که توسط وکیلش صادر شده، می‌گوید: «واژه‌ای برای گفتن ندارم. امروز فقط این را می‌توانم بگویم که عدالت برای هر زنی چگونه می‌تواند اینچنین پایان یابد؟ من به بالاترین من به بالاترین دادگاه سرزمین‌مان و به سیستم اعتماد کردم و آرام آرام یاد می‌گرفتم که با غم‌هایم زندگی کنم. آزادی این محکومان آرامشم را از من گرفته و ایمانم به عدالت را متزلزل کرده است. غم، اندوه و باور متزلزل من تنها برای خودم نیست بلکه برای هر زنی است که در محاکم برای عدالت مبارزه می‌کند.» بانو از دولت خواسته که آسیب وارد شده به او را جبران کند و حق زندگی بدون ترس و آرامش را به او بازگرداند.
🔹بعد از انتشار خبر آزادی این مردان متجاوز از زندان، صدها نفر در چندین ایالت هند، با شعارهایشان این تصمیم دولت را محکوم و علیه آن تظاهرات خیابانی برگزار کردند. کاویتا کریشنان، یک فعال برجسته زنان در هند گفته کل کشور باید مستقیماً از نخست وزیر این کشور در این باره پاسخ بخواهد.
🔹شبانه اعظمی، بازیگر و فعال حقوق زنان هم که یکی از شرکت‌کنندگان در این تظاهرات بوده، خطاب به معترضان و در صحبت با رسانه‌ها، اشک می‌ریخته و با محکوم کردن آزادی این ۱۱ محکوم، خواهان بازگرداندن آنها به زندان بوده است. آدیتی، یک دانشجوی معترض، دراین باره می‌گوید: «همزمان با فراگیری زن‌ستیزی و مردسالاری حالا فرهنگ تجاوز هم عادی‌انگاری می‌شود.»
🔹آسیه قریشی، یک زن معترض در دهلی نو می‌گوید در این تظاهرات برای عدالت خواهی قربانی شرکت کرده است: «مودی در ۱۵ اوت، همان روزی که متجاوزان را آزاد کردند، در مورد ایمنی و حفاظت از زنان هند سخنرانی کرد و از هندی‌ها خواست به کرامت زنان احترام بگذارند! ما چگونه در چنین جوی احساس امنیت کنیم؟»
🔹مقامات در گجرات، جایی که حزب بهارتیا جاناتای نارندرا مودی نخست‌وزیر هند که قدرت را در دست دارد، در پاسخ به این اعتراضات گفته‌اند که درخواست محکومان برای بخشش پذیرفته شده زیرا آنها بیش از ۱۴ سال را در زندان سپری کرده بودند و زمان باقی مانده از مدت محکومیت آنها، به مناسبت هفتادوپنجمین سالروز استقلال هند بخشیده شده است. مقامات گفته‌اند که این افراد تحت سیاست عفو که در سال ۱۹۹۲ تصویب شده و در زمان محکومیت آنها معتبر بوده، واجد شرایط آزادی شده‌اند. این درحالی است که نسخه جدیدتری از این سیاست که در سال ۲۰۱۴ توسط دولت فدرال اتخاذ شد، عفو را برای کسانی که بابت جرایم خاصی از جمله تجاوز جنسی و قتل محکوم شده‌اند، ممنوع می‌کند.
🔹مدت‌هاست مودی که در زمان شورش‌های مذهبی، بالاترین مقام منتخب گجرات بود، با ادعاهایی مبنی بر صدور مجوز و حتی تشویق به خونریزی‌ها در شورش سال ۲۰۰۲، روبروست. حزب او هم از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۱۴ به تشویق تندروان هندو به آزار و اذیت مسلمانان و دیگر اقلیت‌ها متهم شده است؛ اتهامی که این حزب و مودی آن را همواره رد کرده‌اند و دادگاه عالی هم گفته که هیچ مدرکی برای محاکمه مودی پیدا نکرده است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2021
هرس واچ | دیدبان آزار
«حق زندگی بدون ترس را به من بازگردانید»
دیدبان آزار: روز دوشنبه به دنبال یک حکم دولتی، 11 مرد که به جرم تجاوز گروهی و قتل به حبس ابد محکوم شده بودند، پس از توصیه یک هیئت حکومتی ایالتی در گجرات از زندان آزاد شدند. این مردان هندو در شورش‌های مذهبی سال 2002، دسته‌جمعی به یک زن مسلمان به نام ب
Forwarded from Radio Zamaneh
سپیده رشنو با وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی موقتاً آزاد شد
سپیده رشنو، یکی از بازداشت شدگان معترض به حجاب اجباری در ایران، با تودیع وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی، پس از حدود ۴۰ روز بازداشت موقتا آزاد شد. قرار «بازداشت موقت» او در جلسه دیروز دادگاه فک و آزادی‌اش با تودیع وثیقه پذیرفته شده بود.
این شهروند معترض به حجاب اجباری در ماجرای اتوبوس بی‌آرتی که به بهانه «هتاکی و ضرب و شتم یک زن آمر به معروف» بازداشت شده بود، طبق گزارش هرانا، در ۳۰ تیرماه با علائمی از خون‌ریزی داخلی به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شده بود.
سپیده رشنو پس از بازداشت به بازداشتگاه اطلاعات سپاه منتقل شد و در تاریخ ۸ مردادماه ویدئویی از اعترافات اجباری او توسط خبرگزاری صدا و سیما منتشر شد.
سپیده رشنو، متولد ۱۳۷۳، دانشجو، شاعر و ساکن یکی از خوابگاه‌های دانشجویی در تهران و اهل خرم‌آباد است.
حکومت جمهوری اسلامی فشارهای خود را برای واداشتن زنان به پیروی از حجاب اسلامی اجباری افزایش داده است.
از دو ماه پیش در استان‌ها و شهرهای مختلف ایران قرارگاهی به نام «قرارگاه ۲۱ تیر» تشکیل شده‌اند تا بر «عفاف و حجاب» مردان و زنان در اداره‌ها و صنف‌ها نظارت کنند.
قرارگاه ۲۱ تیر موظف شده تا «بهبود وضعیت حجاب و عفاف در دستگاه‌ها» را پیگیری کند.
خبرهای روز را در وبلاگ روزانه ما دنبال کنید.
@RadioZamaneh | رادیو زمانه
سپیده رشنو، یکی از بازداشت شدگان معترض به حجاب اجباری در ایران، با تودیع وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی، پس از حدود ۴۰ روز بازداشت موقتا آزاد شد. قرار «بازداشت موقت» او در جلسه دیروز دادگاه فک و آزادی‌اش با تودیع وثیقه پذیرفته شده بود.
این شهروند معترض به حجاب اجباری در ماجرای اتوبوس بی‌آرتی که به بهانه «هتاکی و ضرب و شتم یک زن آمر به معروف» بازداشت شده بود، طبق گزارش هرانا، در ۳۰ تیرماه با علائمی از خون‌ریزی داخلی به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شده بود.
سپیده رشنو پس از بازداشت به بازداشتگاه اطلاعات سپاه منتقل شد و در تاریخ ۸ مردادماه ویدئویی از اعترافات اجباری او توسط خبرگزاری صدا و سیما منتشر شد.
سپیده رشنو، متولد ۱۳۷۳، دانشجو، شاعر و ساکن یکی از خوابگاه‌های دانشجویی در تهران و اهل خرم‌آباد است.
حکومت جمهوری اسلامی فشارهای خود را برای واداشتن زنان به پیروی از حجاب اسلامی اجباری افزایش داده است.
از دو ماه پیش در استان‌ها و شهرهای مختلف ایران قرارگاهی به نام «قرارگاه ۲۱ تیر» تشکیل شده‌اند تا بر «عفاف و حجاب» مردان و زنان در اداره‌ها و صنف‌ها نظارت کنند.
قرارگاه ۲۱ تیر موظف شده تا «بهبود وضعیت حجاب و عفاف در دستگاه‌ها» را پیگیری کند.
خبرهای روز را در وبلاگ روزانه ما دنبال کنید.
@RadioZamaneh | رادیو زمانه
🔻درباره حاشیه بیانیه جمعی
🔶 خطاب به مردان: همراهی آری، جلوداری نه
🔹شهین غلامی: در چند روز گذشته، فضایی حول بیانیه منتشر شده توسط کنش‌گران و پژوهش‌گران زن درباره جریان روایتگری خشونت جنسی شکل گرفته که نیازمند بازاندیشی و توجه است؛ زنانی به این فضاها چه در قالب حمایت و چه نقد پاسخ داده‌اند و واکنش‌هایشان را چه مثبت بخوانیم و چه منفی، فضایی را شکسته و تصویرها را بر هم زده است. در این میان مردانی اعم از کنش‌گر و غیرکنش‌گر، شناس یا ناشناس، با جلوداری و با عَلَمِ حمله یا دفاع، از این سمت بیانیه یا آن سمت بیانیه، به فضایِ گفتگوها گام گذاشته‌اند. شاهد بودیم که شیوه‌های حمایتگری و نقد مردان متاسفانه بر همان الگوی سابق انگ‌زنی، حمله‌های سکسیستی و میساژنی استوار است. این نقدها طیف وسیعی را از: نسبت دادن کنش زنان نویسنده و امضاکننده به متاثر بودن از فضاهای مردانه، انگ‌های امنیتی، ورود به زندگی و حریم شخصی زنان امضاکننده و نسبت دادن عنوان گل‌و‌گشاد و بدون مرز «حامی آزارگر» به این زنان تا توهین به زنان ناقد بیانیه و تمسخر حوزه کارشان در مباحث حساسی چون عاملیت جنسی را شامل می‌شود.
🔹جنبش می‌تو، راویان، حامیان و منتقدانش این حق را دارند که نسبت به حضور مردان در فضاهای گفتگو و در لحظات تنش و مناقشات فمینیستی حساس باشند. چنین حساسیتی نه به معنای حذف یا امکان گفتگو و توافق نداشتن، بلکه انتخاب‌هایی وابسته به موضوع آن هم در موضوعات مهم و حساسی چون آزار جنسی است. پر واضح است که جایگاه مردان در نظام جنسی و جنسیتی و امتیازات خاصی که آنان با توجه به جایگاه‌شان دارا هستند، می‌تواند این انتظار را از آنان ایجاد کند که از دسترسی‌ها و امتیازاتشان برای پایان دادن به نظم هنجار و سرکوب جنسیتی استفاده کنند و به جنبش‌های فمینیستی یاری رسانند.
🔹با این‌وجود، چنین مداخلاتی خالی از مناقشه و به معنای تایید حمایت‌های قیم‌مآب به نفع و له گروه دیگر و جلوداری یا میان‌داری عرصه نزاع نیست. به این معنا که همراهی و همدلی مردان در بازتاب مطالبات و حتی منازعات جنبش فمینیستی اگرچه مثبت و حتی از نظر سیاسی مهم است، اما زمانی که به شکل جلوداری ظاهر و به جای انعکاس صدا صاحب یا نماینده صدای زنان شود، مغایر با ساختن جامعه مطلوبی است که زنان سالهاست برای ساختنش تلاش می‌کنند. جنبش‌های فمینیستی در لحظات بسیاری حضور مردان را به چالش کشیده و آن را فشار و بار مضاعفی دانسته‌اند که در مقاطع حساسی از جنبش‌های فمینیستی، نیروی بسیاری از زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی را به جای موضوعات اصلی مورد گفتگو، درگیر حواشی حمایت و حمله‌های بولی‌گر می‌کند. همچنین انتخاب رویکرد «نه گفتن به حمایت و حمله مردسالار» نه به معنای برخورد یا خصومت شخصی با مردان، که برای پاسخگو کردن آنان در مواجهه با موضوعاتی همچون آزار جنسی و دعوت از آنان برای ساختن اشکال متفاوت همدلی و همبستگی توسط جامعه خودشان است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2023/
🔶 خطاب به مردان: همراهی آری، جلوداری نه
🔹شهین غلامی: در چند روز گذشته، فضایی حول بیانیه منتشر شده توسط کنش‌گران و پژوهش‌گران زن درباره جریان روایتگری خشونت جنسی شکل گرفته که نیازمند بازاندیشی و توجه است؛ زنانی به این فضاها چه در قالب حمایت و چه نقد پاسخ داده‌اند و واکنش‌هایشان را چه مثبت بخوانیم و چه منفی، فضایی را شکسته و تصویرها را بر هم زده است. در این میان مردانی اعم از کنش‌گر و غیرکنش‌گر، شناس یا ناشناس، با جلوداری و با عَلَمِ حمله یا دفاع، از این سمت بیانیه یا آن سمت بیانیه، به فضایِ گفتگوها گام گذاشته‌اند. شاهد بودیم که شیوه‌های حمایتگری و نقد مردان متاسفانه بر همان الگوی سابق انگ‌زنی، حمله‌های سکسیستی و میساژنی استوار است. این نقدها طیف وسیعی را از: نسبت دادن کنش زنان نویسنده و امضاکننده به متاثر بودن از فضاهای مردانه، انگ‌های امنیتی، ورود به زندگی و حریم شخصی زنان امضاکننده و نسبت دادن عنوان گل‌و‌گشاد و بدون مرز «حامی آزارگر» به این زنان تا توهین به زنان ناقد بیانیه و تمسخر حوزه کارشان در مباحث حساسی چون عاملیت جنسی را شامل می‌شود.
🔹جنبش می‌تو، راویان، حامیان و منتقدانش این حق را دارند که نسبت به حضور مردان در فضاهای گفتگو و در لحظات تنش و مناقشات فمینیستی حساس باشند. چنین حساسیتی نه به معنای حذف یا امکان گفتگو و توافق نداشتن، بلکه انتخاب‌هایی وابسته به موضوع آن هم در موضوعات مهم و حساسی چون آزار جنسی است. پر واضح است که جایگاه مردان در نظام جنسی و جنسیتی و امتیازات خاصی که آنان با توجه به جایگاه‌شان دارا هستند، می‌تواند این انتظار را از آنان ایجاد کند که از دسترسی‌ها و امتیازاتشان برای پایان دادن به نظم هنجار و سرکوب جنسیتی استفاده کنند و به جنبش‌های فمینیستی یاری رسانند.
🔹با این‌وجود، چنین مداخلاتی خالی از مناقشه و به معنای تایید حمایت‌های قیم‌مآب به نفع و له گروه دیگر و جلوداری یا میان‌داری عرصه نزاع نیست. به این معنا که همراهی و همدلی مردان در بازتاب مطالبات و حتی منازعات جنبش فمینیستی اگرچه مثبت و حتی از نظر سیاسی مهم است، اما زمانی که به شکل جلوداری ظاهر و به جای انعکاس صدا صاحب یا نماینده صدای زنان شود، مغایر با ساختن جامعه مطلوبی است که زنان سالهاست برای ساختنش تلاش می‌کنند. جنبش‌های فمینیستی در لحظات بسیاری حضور مردان را به چالش کشیده و آن را فشار و بار مضاعفی دانسته‌اند که در مقاطع حساسی از جنبش‌های فمینیستی، نیروی بسیاری از زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی را به جای موضوعات اصلی مورد گفتگو، درگیر حواشی حمایت و حمله‌های بولی‌گر می‌کند. همچنین انتخاب رویکرد «نه گفتن به حمایت و حمله مردسالار» نه به معنای برخورد یا خصومت شخصی با مردان، که برای پاسخگو کردن آنان در مواجهه با موضوعاتی همچون آزار جنسی و دعوت از آنان برای ساختن اشکال متفاوت همدلی و همبستگی توسط جامعه خودشان است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2023/
هرس واچ | دیدبان آزار
خطاب به مردان: همراهی آری، جلوداری نه
شهین غلامی: در چند روز گذشته، فضایی حول بیانیه منتشر شده توسط کنش‌گران و پژوهش‌گران زن درباره جریان روایتگری خشونت جنسی شکل گرفته که نیازمند بازاندیشی و توجه است؛ زنانی به این فضاها چه در قالب حمایت و چه نقد پاسخ داده‌اند و واکنش‌هایشان را چه مثبت ب
🔻درباره انتقادات به بیانیه جمعی
🔶عاملیت زنانه و روایات خشونت جنسی
✍ستاره سجادی
🔹 بند هفت در بیانیه جمعی در بررسی دو سال جریان روایتگری خشونت جنسی به مسئله «عاملیت» اختصاص دارد. من هم موافقم که به نظر می‌رسد فهم یکسانی از مسئله عاملیت وجود ندارد. در اکثر روایت‌هایی که در چند ماه اخیر منتشر شدند، آزاردیدگان از سر ناچاری در موقعیت خطرناک قرار گرفته و در مواجهه با موقعیت آزار، شوکه شده و یا توان واکنش لحظه‌ای نداشته‌اند، و در نتیجه نتوانستند رضایت نداشتن خود را مستقیما بروز بدهند.
🔹باید اذعان کنم این برای من هم اتفاق افتاده است و احتمالا زنان بسیار دیگری هم تجربه مشابهی داشته‌اند. خیلی از ما به‌خوبی با موقعیت‌هایی از‌این‌دست آشناییم و فکر می‌کنم نه‌تنها باید به این نوع روایت‌ها پرداخت، بلکه باید پیش‌تر رفت و دست به به تحلیل روابط قدرتی زد که باعث می‌شود زنی برخلاف میل باطنی نتواند رضایت نداشتن خود را صراحتا اعلام کند و متحمل خشونت شود. همچنین باید از درک مردسالارانه از رابطه جنسی و فقدان حساسیت و کمبود آموزش نزد بسیاری از مردان نوشت که در چنین شرایطی علیرغم ندیدن نشانه‌های واضح رضایت از جانب طرف مقابل، صرفا بر اساس میل خود پیشروی می‌کنند.
🔹ممکن است ما هیچ سطحی از رابطه جنسی را نخواهیم و خشکمان بزند و متحمل خشونت شویم، ولی ممکن است خود فعالانه شروع‌کننده رابطه جنسی باشیم (عاملیت تام و تمام) و باز متحمل خشونت جنسی شویم. ممکن است از خود عاملیتی نشان دهیم و خشونت متوقف شود و یا نشود. ممکن است بعد از خشونت از طریق دوستی‌ها و شبکه‌های حمایتی در فضای غیرآنلاین جلوی آزارگر بایستیم و یا ممکن است تحت سلطه شریک جنسی/عاطفی قدرتمندی باشیم و تا مدت‌ها خشونت اعمال‌شده را نبینیم و یا حتی آن را انکار کنیم. ممکن است به خشونت تن بدهیم تا امتیازاتی در محل کار یا فعالیت‌های هنری خود بگیریم. (عاملیت امری نه لزوما مثبت و مقدس، بلکه انسانی است.) و ممکن است فارغ از مرد بودن و زن بودن با آزارگر خود در موقعیت قدرت پیچیده‌‌تری باشیم.
🔹چیزی که در صفحه «می‌تو موومنت ایران» (مخصوصا در ماه‌های اخیر) بیشتر دیده می‌شود، یکپارچگی این روایت‌ها است. این نه نقدی به خود راویان -آنچنان که در انتقادات و حملات این چند روز دیده می‌شود- بلکه نقدی متوجه غیر تکثرگرایی در بازنمایی عاملیت در روایت‌های منتشرشده است. در واقع اگر در کنار روایت‌های سلب عاملیت، روایت‌هایی که زنان در آنها امکان بروز عاملیت داشته‌اند هم منتشر کنیم با فرهنگ قربانی‌نکوهی جنگیده‌ایم.
🔹 ما در یک جریان روایت‌گریِ همه‌گیر نیازمند به تصویر کشیدن بروز و یا سلب اشکال مختلف عاملیتیم و گرنه در دامی می‌افتیم که وضعیت عاملیت زنانه را در خشونت جنسی فقط با نبودِ آن توضیح دهیم و این به معنای این خواهد بود که انگار خشونت جنسی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که زنان ناچارند در شرایط آزار بمانند و یا وقتی که قدرت تقابل و مقاومت ندارند.
🔹یا به قول سارا احمد: «وقتی زنانگی مترادف با شکنندگی تعریف شود، وقتی در توضیح آن‌‌چه که برای زنی اتفاق افتاده یا [توضیح اینکه] چه کاری می‌توانسته یا نمی‌توانسته انجام دهد از «شکنندگی» استفاده میکنیم، آن‌گاه پیامد اعمال قدرت به عنوان دلیل آن دیده می‌شود. با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار میکنیم، چون شکننده‌اند؛ چون با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار میکنیم، آنها شکننده‌اند. سیاست آن چیزی است که میان این دو «چون» اتفاق می‌افتد.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2025
🔶عاملیت زنانه و روایات خشونت جنسی
✍ستاره سجادی
🔹 بند هفت در بیانیه جمعی در بررسی دو سال جریان روایتگری خشونت جنسی به مسئله «عاملیت» اختصاص دارد. من هم موافقم که به نظر می‌رسد فهم یکسانی از مسئله عاملیت وجود ندارد. در اکثر روایت‌هایی که در چند ماه اخیر منتشر شدند، آزاردیدگان از سر ناچاری در موقعیت خطرناک قرار گرفته و در مواجهه با موقعیت آزار، شوکه شده و یا توان واکنش لحظه‌ای نداشته‌اند، و در نتیجه نتوانستند رضایت نداشتن خود را مستقیما بروز بدهند.
🔹باید اذعان کنم این برای من هم اتفاق افتاده است و احتمالا زنان بسیار دیگری هم تجربه مشابهی داشته‌اند. خیلی از ما به‌خوبی با موقعیت‌هایی از‌این‌دست آشناییم و فکر می‌کنم نه‌تنها باید به این نوع روایت‌ها پرداخت، بلکه باید پیش‌تر رفت و دست به به تحلیل روابط قدرتی زد که باعث می‌شود زنی برخلاف میل باطنی نتواند رضایت نداشتن خود را صراحتا اعلام کند و متحمل خشونت شود. همچنین باید از درک مردسالارانه از رابطه جنسی و فقدان حساسیت و کمبود آموزش نزد بسیاری از مردان نوشت که در چنین شرایطی علیرغم ندیدن نشانه‌های واضح رضایت از جانب طرف مقابل، صرفا بر اساس میل خود پیشروی می‌کنند.
🔹ممکن است ما هیچ سطحی از رابطه جنسی را نخواهیم و خشکمان بزند و متحمل خشونت شویم، ولی ممکن است خود فعالانه شروع‌کننده رابطه جنسی باشیم (عاملیت تام و تمام) و باز متحمل خشونت جنسی شویم. ممکن است از خود عاملیتی نشان دهیم و خشونت متوقف شود و یا نشود. ممکن است بعد از خشونت از طریق دوستی‌ها و شبکه‌های حمایتی در فضای غیرآنلاین جلوی آزارگر بایستیم و یا ممکن است تحت سلطه شریک جنسی/عاطفی قدرتمندی باشیم و تا مدت‌ها خشونت اعمال‌شده را نبینیم و یا حتی آن را انکار کنیم. ممکن است به خشونت تن بدهیم تا امتیازاتی در محل کار یا فعالیت‌های هنری خود بگیریم. (عاملیت امری نه لزوما مثبت و مقدس، بلکه انسانی است.) و ممکن است فارغ از مرد بودن و زن بودن با آزارگر خود در موقعیت قدرت پیچیده‌‌تری باشیم.
🔹چیزی که در صفحه «می‌تو موومنت ایران» (مخصوصا در ماه‌های اخیر) بیشتر دیده می‌شود، یکپارچگی این روایت‌ها است. این نه نقدی به خود راویان -آنچنان که در انتقادات و حملات این چند روز دیده می‌شود- بلکه نقدی متوجه غیر تکثرگرایی در بازنمایی عاملیت در روایت‌های منتشرشده است. در واقع اگر در کنار روایت‌های سلب عاملیت، روایت‌هایی که زنان در آنها امکان بروز عاملیت داشته‌اند هم منتشر کنیم با فرهنگ قربانی‌نکوهی جنگیده‌ایم.
🔹 ما در یک جریان روایت‌گریِ همه‌گیر نیازمند به تصویر کشیدن بروز و یا سلب اشکال مختلف عاملیتیم و گرنه در دامی می‌افتیم که وضعیت عاملیت زنانه را در خشونت جنسی فقط با نبودِ آن توضیح دهیم و این به معنای این خواهد بود که انگار خشونت جنسی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که زنان ناچارند در شرایط آزار بمانند و یا وقتی که قدرت تقابل و مقاومت ندارند.
🔹یا به قول سارا احمد: «وقتی زنانگی مترادف با شکنندگی تعریف شود، وقتی در توضیح آن‌‌چه که برای زنی اتفاق افتاده یا [توضیح اینکه] چه کاری می‌توانسته یا نمی‌توانسته انجام دهد از «شکنندگی» استفاده میکنیم، آن‌گاه پیامد اعمال قدرت به عنوان دلیل آن دیده می‌شود. با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار میکنیم، چون شکننده‌اند؛ چون با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار میکنیم، آنها شکننده‌اند. سیاست آن چیزی است که میان این دو «چون» اتفاق می‌افتد.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2025
هرس واچ | دیدبان آزار
عاملیت زنانه و روایات خشونت جنسی
در اکثر روایت‌هایی که در چند ماه اخیر منتشر شدند، آزاردیدگان از سر ناچاری در موقعیت خطرناک قرار گرفته و در مواجهه با موقعیت آزار، شوکه شده و یا توان واکنش لحظه‌ای نداشته‌اند، و در نتیجه نتوانستند رضایت نداشتن خود را مستقیما بروز بدهند.
🔹همیشه می‌خواستم به جز فضای مجازی در فضای واقعی هم درباره امنیت زنان فعالیت کنم. یک روز صبح، پوسترهایی را که صفحه دیدبان آزار طراحی کرده، دانلود و چندتا از آن چاپ کردم. با یکی از دوستانم وارد محله‌مان در منطقه 16 تهران شدیم و روی شیشه مغازه‌ها، داروخانه، ایستگاه‌های اتوبوس و...چند تا از آنها را نصب کردیم.
🔹 همه با تعجب نگاه می‌کردند و خوشبختانه برخورد مردم خوب بود. از ما سوال می‌پرسیدند این پوسترها برای چیست؟ ما هم توضیح می‌دادیم برای اینکه زنان در محل زندگی و شهرشان مورد آزار و تعرض قرار نگیرند. شاید آن آزار در چند ثانیه اتفاق بیفتد اما آثارش تا سال‌ها در ذهن زن باقی می‌ماند.
🔹روی یکی از پوسترها نوشته شده بود (جای من=جای تو). آن را روی شیشه یک مغازه نصب کردیم. فروشنده از مغازه خارج شد و پرسید یعنی هنوز افرادی که در تاکسی خودشان را جمع نکنند، وجود دارد؟ گفتم بله، هستند؛ سری به نشانه تاسف تکان داد و گفت موفق باشید، امیدوارم روزی شهر برای زنان هم امن شود.
🔹از نظر بسیاری، این کار یک فعالیت سطحی و بی‌نتیجه است اماحتی اگر این نوشته‌ها و تصاویر روی یک نفر هم تاثیر بگذارد، ارزشمند است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔹 همه با تعجب نگاه می‌کردند و خوشبختانه برخورد مردم خوب بود. از ما سوال می‌پرسیدند این پوسترها برای چیست؟ ما هم توضیح می‌دادیم برای اینکه زنان در محل زندگی و شهرشان مورد آزار و تعرض قرار نگیرند. شاید آن آزار در چند ثانیه اتفاق بیفتد اما آثارش تا سال‌ها در ذهن زن باقی می‌ماند.
🔹روی یکی از پوسترها نوشته شده بود (جای من=جای تو). آن را روی شیشه یک مغازه نصب کردیم. فروشنده از مغازه خارج شد و پرسید یعنی هنوز افرادی که در تاکسی خودشان را جمع نکنند، وجود دارد؟ گفتم بله، هستند؛ سری به نشانه تاسف تکان داد و گفت موفق باشید، امیدوارم روزی شهر برای زنان هم امن شود.
🔹از نظر بسیاری، این کار یک فعالیت سطحی و بی‌نتیجه است اماحتی اگر این نوشته‌ها و تصاویر روی یک نفر هم تاثیر بگذارد، ارزشمند است.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔻نکاح اجباری و ناپدید شدن زنان معترض در افغانستان
🔶 «زنان برده جنسی شما نیستند»
🔹دیدبان آزار: در روزهای اخیر تصویر یک «بیل» به یکی از اصلی‌ترین محتواهای منتشر شده از سوی کاربران افغانستانی در شبکه‌های اجتماعی بدل شده است. ارجاع تصویر اما به یک اتفاق تلخ و تکان‌دهنده است؛ به ویدیویی که الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی در افغانستان منتشر و سعید خوستی، رئیس پیشین مطبوعات و روابط عمومی وزارت کشور افغانستان را متهم به «تجاوز و نکاح اجباری» کرد.
🔹 الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه کابل و دختر یکی از ژنرال‌های نیروهای امنیتی پیشین افغانستان است. الهه می‌گوید که خوستی بعد از آزادی، بدون رضایت او، مراسم عروسی راه انداخته و او را به خانه‌اش در کابل برده است. این زن جوان تصاویر از آثار شکنجه و جراحت‌هایی که بر بدن داشت، منتشر کرد و گفت که خوستی بارها او را به بدترین شکل ممکن با چاقو، کابل و حتی گاز گرفتن شکنجه کرده است.
🔹الهه دلاورزی، در ویدئویی گفت که از آپارتمانی در کابل صحبت می‌کند و طالبان پس از تلاش برای فرار از کشور او را در آنجا محبوس کرده‌اند. او در این ویدیو درخواست کمک کرد: «اینها ممکن است آخرین کلمات من باشد. او مرا خواهد کشت، اما بهتر است یک بار بمیرم تا هر بار بمیرم.»
🔹در مقابل، اکانت کاربری که منتسب به محکمه تحت کنترل طالبان است پس از انتشار ویدئوی الهه دلاورزی، در توییتی نوشت که الهه به دستورعبدالحکیم حقانی، قاضی القضات، به اتهام افترا بازداشت شده است و به زودی طبق قوانین شرعی محکوم خواهد شد.
🔹 اما ویدیوی الهه به طور گسترده در گروه‌های فیس‌بوک، توییتر و واتس‌اپ به اشتراک گذاشته شد. گروه اتحاد و همبستگی زنان افغانستان، کارزار انتشار ویدیو و عکس در حمایت از الهه دلاورزی و دیگر زنان افغان را به راه انداخت. زنان عضو این گروه در یک گردهمایی حمایت خود را از الهه و دیگر زنانی که در یک سال گذشته به ازدواج با اعضای طالبان وادار یا به اشکالی مرموز ناپدید شده‌اند، اعلام کردند.
🔹این زنان، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا را مخاطب قرار داده و در دستنوشته‌هایشان نوشته‌اند که سکوت این نهادها در مقابل ماجرای الهه، ننگ‌آور است. در یکی از این دستنوشته‌ها، تصویر بیل نمادی از ایستادگی در برابر ظلم دانسته شده و شعاری دیگر ازدواج اجباری را به عنوان یک جنایت معرفی می‌کند.
🔹همچنین «جهادالنکاح تا به کی؟» و«زنان برده جنسی شما نیستند»، از مهم‌ترین شعارهای این گردهمایی بوده‌اند. این زنان در ویدیوهای خود، خطاب به مسئولان سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی گفتند: «تصور کنید کسی با دخترانتان به اجبار ازدواج کرده است یا دخترانتان شکنجه شده‌اند، به آنها تجاوز شده است یا بی‌سروصدا ناپدید شده‌اند؛ شما چه می‌کنید؟»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2027
🔶 «زنان برده جنسی شما نیستند»
🔹دیدبان آزار: در روزهای اخیر تصویر یک «بیل» به یکی از اصلی‌ترین محتواهای منتشر شده از سوی کاربران افغانستانی در شبکه‌های اجتماعی بدل شده است. ارجاع تصویر اما به یک اتفاق تلخ و تکان‌دهنده است؛ به ویدیویی که الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی در افغانستان منتشر و سعید خوستی، رئیس پیشین مطبوعات و روابط عمومی وزارت کشور افغانستان را متهم به «تجاوز و نکاح اجباری» کرد.
🔹 الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه کابل و دختر یکی از ژنرال‌های نیروهای امنیتی پیشین افغانستان است. الهه می‌گوید که خوستی بعد از آزادی، بدون رضایت او، مراسم عروسی راه انداخته و او را به خانه‌اش در کابل برده است. این زن جوان تصاویر از آثار شکنجه و جراحت‌هایی که بر بدن داشت، منتشر کرد و گفت که خوستی بارها او را به بدترین شکل ممکن با چاقو، کابل و حتی گاز گرفتن شکنجه کرده است.
🔹الهه دلاورزی، در ویدئویی گفت که از آپارتمانی در کابل صحبت می‌کند و طالبان پس از تلاش برای فرار از کشور او را در آنجا محبوس کرده‌اند. او در این ویدیو درخواست کمک کرد: «اینها ممکن است آخرین کلمات من باشد. او مرا خواهد کشت، اما بهتر است یک بار بمیرم تا هر بار بمیرم.»
🔹در مقابل، اکانت کاربری که منتسب به محکمه تحت کنترل طالبان است پس از انتشار ویدئوی الهه دلاورزی، در توییتی نوشت که الهه به دستورعبدالحکیم حقانی، قاضی القضات، به اتهام افترا بازداشت شده است و به زودی طبق قوانین شرعی محکوم خواهد شد.
🔹 اما ویدیوی الهه به طور گسترده در گروه‌های فیس‌بوک، توییتر و واتس‌اپ به اشتراک گذاشته شد. گروه اتحاد و همبستگی زنان افغانستان، کارزار انتشار ویدیو و عکس در حمایت از الهه دلاورزی و دیگر زنان افغان را به راه انداخت. زنان عضو این گروه در یک گردهمایی حمایت خود را از الهه و دیگر زنانی که در یک سال گذشته به ازدواج با اعضای طالبان وادار یا به اشکالی مرموز ناپدید شده‌اند، اعلام کردند.
🔹این زنان، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا را مخاطب قرار داده و در دستنوشته‌هایشان نوشته‌اند که سکوت این نهادها در مقابل ماجرای الهه، ننگ‌آور است. در یکی از این دستنوشته‌ها، تصویر بیل نمادی از ایستادگی در برابر ظلم دانسته شده و شعاری دیگر ازدواج اجباری را به عنوان یک جنایت معرفی می‌کند.
🔹همچنین «جهادالنکاح تا به کی؟» و«زنان برده جنسی شما نیستند»، از مهم‌ترین شعارهای این گردهمایی بوده‌اند. این زنان در ویدیوهای خود، خطاب به مسئولان سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی گفتند: «تصور کنید کسی با دخترانتان به اجبار ازدواج کرده است یا دخترانتان شکنجه شده‌اند، به آنها تجاوز شده است یا بی‌سروصدا ناپدید شده‌اند؛ شما چه می‌کنید؟»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/2027
دیدبان آزار
«زنان برده جنسی شما نیستند»
دیدبان آزار: در روزهای اخیر تصویر یک «بیل» به یکی از اصلی‌ترین محتواهای منتشر شده از سوی کاربران افغانستانی در شبکه‌های اجتماعی بدل شده است. ارجاع تصویر اما به یک اتفاق تلخ و تکان‌دهنده است؛ به ویدیویی که الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی در افغانستان