به تازگی پژوهشی درباره زنان و سیاست‌های تفکیک جنسیتی در ایران در فاصله انقلاب ۱۳۵۷ تا سال ۱۳۹۳ در قالب کتاب به زیان انگلیسی منتشر شده است. نویسنده این کتاب دکتر نازنین شاه‌رکنی استاد مطالعات جنسیت و جهانی شدن در LSE لندن است که آن را بر مبنای پژوهش پایان‌نامه دکترای خود نوشته است.
کتاب «زنان در شهر؛ بررسی سیاست‌های تفکیک جنسیتی در ایران» سیاست‌های حاکم بر حضور زنان در عرصه‌های عمومی را با تمرکز بر سه نمونه موردی از فضاها بر اساس نوع دسترسی زنان به این فضاها، یعنی اتوبوس، پارک و استادیوم ورزشی، مورد کنکاش قرار داده و تحلیل کرده است.
از نازنین شاه‌رکنی درباره تفکیک جنسیتی در وسایل حمل‌ونقل عمومی پرسیدیم.

@radiokhiaban

🎬اعتراض زنان شجاع افغانستانی به تعطیلی مدارس دخترانه

▫️‏شماری از زنان افغانستانی شنبه ۶ فروردین‌ماه ۱۴۰۱ در اعتراض به مسدود ماندن مدارس دخترانه بالاتر از صنف ششم در کابل دست به اعتراض زدند.
معترضان با شعارهای «خاک پاکم را گرفتی، درس و مشقم را نگیر» و «عدالت، عدالت» خواهان بازگشایی مدارس دخترانه شدند./هرات‌تایمز

https://www.tg-me.com/WomenDemands

🔶️ارائه پونه کچبی، وکیل پایه یک دادگستری با عنوان "خشونت آنلاین، از فضای مجازی تا زندگی واقعی زنان" در همایش دیدبان آزار به مناسبت روز جهانی زنان

آدرس ایمیل: [email protected]


🔹️از جمله پرسش‌هایی که در این ارائه پاسخ داده می‌شود:

◾آیا می‌توان آزار‌های آنلاین را قانونی پیگیری کرد؟ کدام اشکال آزار آنلاین را؟

◾در مواردی که آیدی فرد مشخص نیست چطور؟ آیا می‌شود این موارد را گزارش کرد و امکان شناسایی افراد وجود دارد؟

◾پارتنر سابقم دائما تهدید می‌کند که عکس‌ها و فیلم‌های خصوصی‌ام را منتشر می‌کند. آیا می‌توانم از او شکایت کنم؟ به دلیل برقراری رابطه جنسی خارج از ازدواج، برای خودم دردسر درست نمی‌شود؟ خانواده‌ام خبردار نمی‌شوند؟

◾برای شکایت مربوط به آزار‌های آنلاین به کجا مراجعه کنم؟ چطور اثبات کنم؟

◾آیا آزارهایی را که در اپلیکیشن‌های دوست‌یابی رخ می‌دهد از جمله پلتفرم‌هایی که محل فعالیت افراد کوئیر است می‌توان پیگیری کرد؟

#دیدبان_آزار
@harasswatch

https://www.instagram.com/tv/Cbk0aLdDwho/?utm_medium=copy_link

🔻علیه تحقیر و خشونت جنسی در سینما

🔶 من هم جرات می‌کنم و روایت خود را می‌نویسم


🔹️دیدبان آزار: سمیه میرشمسی دستیار کارگردان و برنامه‌ریز در صفحه توییتر خود از رفتارهای آزارگرانه و خشونت جنسی توسط فرهاد اصلانی، هنرپیشه مشهور سینما پرده برداشته است. میرشمسی می‌نویسد: «حالا که چند روایت منتشر شده، من هم جرات می‌کنم و روایت خودم را می‌نویسم.» پیشتر چندین روایت آزار و اذیت و تعرض جنسی از فرهاد اصلانی توسط افرادی که تمایل به افشای هویت خود نداشتند، در صفحه جنبش من‌هم ایران منتشر شده بود. 

🔹️این اولین بار نیست که سوءاستفاده از قدرت و خشونت سیستماتیک علیه زنان در سینما افشا می‌شود. اما متاسفانه بازنمایی این خشونت‌ها و اطلاع‌رسانی درباره آن بعضا به‌گونه‌ای صورت می‌گیرد که گویی زنی که پا به عرضه سینما می‌گذارد، پیشاپیش این شرایط را پذیرفته و به وضعیت ناگزیر تن داده است. نسبت دادن دائمی «بی‌بندوباری» به صنعت سینما، روابط قدرتی که بسترساز خشونت جنسی است را نادیده می‌گیرد و نوعی رضایت تلویحی برای زنان قائل می‌شود. اهمیت روایتگری و افشاگری دقیقا در شکستن این روایت غالب است. و البته باید در نظر داشت که صرفا با تمرکز بر چند نام مشهور و مشخص و مجازات آنها، این روابط نابرابر فرونمی‌پاشد و لازم است که تشکل‌های سینمایی و صنفی  مصرانه وارد عمل شوند. 

🔹️روایت میرشمسی که با نام خودش جلو آمده، واکنش‌های گسترده‌ای را به دنبال داشته است. عده‌ای یادآوری کرده‌اند که این روایات نوک کوه یخ خشونت‌هایی است که در صنعت سینمای ایران رخ می‌دهد. نزهت بادی، منتقد فمینیست سینما نوشته است: «روایت سمیه میرشمسی یکی از انبوه روایات ناگفته از پشت پرده سینماست که بیان می‌کند چطور بسیاری از دختران و زنان جوان مورد تبعیض جنسیتی و خشونت جنسی قرار می‌گیرند و چه بسیاری از آنان که با وجود استعداد و علاقه مجبور به کناره‌گیری از سینما می‌شوند. بی‌آنکه نهادهای قانونی، وزارت ارشاد، اصناف خانه سینما، سینماگران، منتقدان و مخاطبان، آنها را وادار به پاسخگویی و پذیرش مسئولیت کارشان کنند.»

🔹️در واکنش به روایت میرشمسی، هیات مدیره انجمن صنفی برنامه‌ریزان و دستیاران کارگردان سینما اطلاعیه‌ای را صادر کرده است. این بیانیه بر ادعای میرشمسی صحه گذاشته و برای ریشه‌کن کردن این رویه غیر انسانی، برخورد ریشه‌ای، جدی و هماهنگی‌های بیناصنفی را ضروری عنوان کرده است. اما در این متن از اشاره مشخص و مستقیم به آزار و خشونت جنسی خودداری و رفتارهای صورت گرفته به «برخورد تحقیرآمیز» تقلیل داده شده که به کرات علیه مردان نیز رخ داده است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1920/

🔻انتشار گزارشاتی از خشونت جنسی سربازان روسیه

🔶جنگ اوکراین؛ تجاوز به مثابه سلاح جنگی

🔹️در حالی که اخبار جهان از سربازان کشته شده دو کشور درگیر در جنگ و همچنین غیرنظامیان اوکراینی می‌گوید، بار دیگر، تجاوز جنسی به سلاح جنگی بدل شده است. به‌تازگی، یک نماینده پارلمان اوکراین در مورد تجاوز و تجاوز جنسی توسط سربازان روسی به زنان هشدار داد و گفت که اوکراین در مورد این جنایات «سکوت نخواهد کرد.»

🔹️ماریا مزنتسوا در یک مصاحبه تلویزیونی به یک مورد در برواری، حومه شرقی کیف اشاره کرد که در آن زنی پس از کشته شدن همسرش به‌دست نیروهای روس، در مقابل چشمان فرزندش مورد تجاوز قرار گرفته است. زن که جان سالم به در برده، این واقعه را گزارش داده است. ایرینا وندیکتوا، دادستان کل نیز با تاکید این خبر گفت که این تجاوز توسط مقامات در حال بررسی است و اوکراین به روسیه گفته که حکم بازداشت این سرباز صادر شده است. او همچنین عنوان کرد که تعداد بازماندگان خشونت جنسی بیش از یک موردی است که توسط دادستان کل علنی شده است: «ما منتظر تعداد بیشتری از بازماندگان هستیم و تنها زمانی که بازماندگان آماده صحبت کردن باشند، موضوع علنی خواهد شد.»

🔹️مزنتسوا در مصاحبه‌ای با اسکای‌نیوز گفت: «یک مورد وجود دارد که اخیراً به طور گسترده مطرح شده است، زیرا در دفتر دادستانی ثبت شده و تحت پیگرد قرار گرفته است. ما وارد جزئیات نمی‌شویم، اما کاملاً محرز است که یک غیرنظامی در خانه‌اش در شهر کوچکی در مجاورت کیف کشته شده و در همین وضعیت همسر او - متاسفم اما باید بگویم - چندین بار در مقابل چشمان کودک زیر سن قانونی خود مورد تجاوز قرار گرفته است. همچنین پس از حمله، گمان می‌رود که سرباز کودک را تهدید کرده باشد.»

🔹سخنان او بازتاب سخنان لسیا واسیلنکو، دیگر نماینده اوکراینی بود که در اوایل ماه مارس نمایندگان پارلمان بریتانیا را خطاب کرد و گفت سربازان روسی به زنان تجاوز می‌کنند: «ما گزارش‌هایی از تجاوز گروهی به زنان داریم. زنانی که بیش از سایرین آسیب‌پذیرند. این زنان معمولاً قادر به خارج شدن از شهر نیستند. ما در مورد زنان مسن صحبت می‌کنیم. اکثر این زنان یا پس از جنایت تجاوز کشته شده‌اند یا خودکشی کرده‌اند.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔹️بازی تیم ملی فوتبال مردان برابر لبنان در چارچوب مسابقات انتخابی جام جهانی فوتبال، درحالی دیروز در مشهد برگزار شد که زنان از ورود به ورزشگاه منع شدند. گزارش‌ها و فیلم‌هایب که در این باره منتشر شده حکایت از برخورد خشن نیروهای ضدشورش با زنان با استفاده از اسپری فلفل دارد.

🔹️یکی از کاربران توییتر که خودش برای تماشای این بازی به ورزشگاه رفته بود در این باره نوشته است: «بلیط خریدیم، رفتیم دم در ورزشگاه گفتن صبر کنین آقایون برن راهتون میدیم. صبر کردیم از اون طرف دیدیم خانومای لبنانی رو توی گیت جداگونه راه میدن. بازی شروع شد راه ندادن، نیمه اول تموم شد راه ندادن. کم کم نیروی‌های ضد شورش اومدن، به یک عده اسپری فلفل زدن!!! ماهم انسانیم.»

🔹️‏یکی دیگر از کاربران توییتر در توییتی با اشاره به ابن برخورد خشن با زنان نوشته: «زنان ایرانی در استادیوم امام رضا جایی نداشتند. زنان لبنانی به راحتی وارد ورزشگاه شدند. در روزی که بلیت فروشی هم انجام شد. زنان لبنانی بدون هیچ مشکلی وارد ورزشگاه شدند اما زنان ایرانی را نه تنها راه ندادند بلکه با اسپری فلفل هم متفرقشان کردند.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔶️بیانیه زنان دست اندرکار سینما در اعتراض به خشونت گسترده و سیستماتیک علیه زنان در این عرصه

🔹️در ماه‌های گذشته، زنان در بستری که با همت خود در طی جنبشی علیه خشونت جنسی فراهم کردند، روایت‌هایی حاکی از آزارگری و اعمال قدرت بر زنان در محیط سینما را منتشر کرده‌اند. گزارشاتی که نشان می‌دهد هر فرد صاحب قدرت و شهرت در ساز و کار سینمای ایران از موقعیت خود برای قلدری، تهدید، توهین، تحقیر و تعرض به زنان بهره‌‌برداری کند. بی‌آنکه نهادهای قانونی، اصناف خانه سینما، سینماگران و منتقدان آنها را وادار به پاسخ‌گویی و پذیرش مسئولیت کارشان کنند.

🔹️ما زنان دست اندرکار سینما، اینجا، کنار هم جمع شده‌ایم تا به مدد این همبستگی اعلام کنیم: هرگونه خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی در محیط کار از نظر ما محکوم است و برای توقف آن خواستار عواقب قانونی جدی برای متخلفین هستیم. همچنین این نابرابری جنسیتی موجود در سینمای ایران و عدم وجود نظارتی که عرصه را برای زیاده‌خواهی و دست‌درازی افراد در جایگاه قدرت گشوده است، محکوم می‌کنیم.

🔹️به جامعه‌ی سینمایی ایران در مورد شدت و گستردگی این آزارها علیه زنان که اکنون برای اولین بار اعتراض به آن به یک فریاد جمعی تبدیل شده است، هشدار می‌دهیم؛ آزارهایی که علی ‌رغم آشکار بودنشان در تمام این سال‌ها نادیده گرفته شده‌اند.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

زاگاه- #حلیمه_پرهیز نام زن بیست و هفت ساله‌ای است که در روستای زیلایی از توابع استان کهگیلویه و بویراحمد، توسط شوهرش به آتش کشیده شد.

به گفته نزدیکان این زن جوان، او که فرزند چهارم خود را باردار بوده است، به دلیل امتناع از انجام سقط جنین و اصرار برای نگهداشتن فرزندش، به قتل رسیده است.

◽️حلیمه پرهیز دارای سه فرزند خردسال است، او پس از اطلاع از بارداری مجددش، تحت فشار همسرش برای سقط کردن جنین قرار می‌گیرد، با اینحال او از اینکار امتناع کرده و اصرار می‌کند که می‌خواهد فرزندش را به دنیا بیاورد. در پی مخالفت او با سقط جنین، فشار و خشونت بر او توسط شوهرش افزایش پیدا می‌کند بطوریکه او به ناچار به خانه پدری خود می‌رود، اما با وعده همسرش دوباره به خانه برمی‌گردد.
در روز قتل، همسر این زن، فرزندان خردسالشان را به بیرون از خانه می‌فرستد و با ریختن نفت به روی حلیمه او را آتش می‌زند. او پیش‌تر نیز سابقه خشونت علیه همسرش را داشته است.

◽️گفته می‌شود همسایه‌ها بدن نیمه‌جان و نیمه‌سوخته او را به بیمارستان می‌رسانند، اما این زن که در پنجمین ماه بارداری‌اش بوده، در بیمارستان درگذشته است.

◽️استان کهکیلویه و بویراحمد در شمار استان‌هایی است که نرخ خودکشی و #خودسوزی_زنان نیز در آن بسیار بالاست. و ازدواج‌های اجباریِ زیر سن یکی از دلایل خودکشی زنان عنوان می‌شود. در این استان همچنین #خشونت_علیه_زنان در خانواده، امری رایج است و بسیاری از زنان جوان، خودکشی و خودسوزی را به عنوان راهی برای پایان دادن به این خشونت استفاده می‌کنند.

◽️درحالی که بسیاری از مردان خانواده #حلیمه_پرهیز نیز با توجه به گستردگی خودسوزی میان زنان در این مناطق، مدعی هستند که او #خودکشی کرده است، اما گفته می‌شود که او پیش از مرگ، تایید کرده که توسط شوهرش به آتش کشیده شده است.

@zaagaah

📌 از «مشکلی بدون نام» به یک نوع معلولیت

✍🏽 جودی سینگر

ترجمه: گروه مطالعات انتقادی معلولیت - ۱

🟣 ویژه‌نامه دوم آپریل، روز جهانی پذیرش اوتیسم


#بیدارزنی: جودی سینگر و مادر و دخترش هرسه اوتیستیک هستند. او در نیمه دوم دهه ۱۹۹۰ میلادی پایان‌نامه دوره کارشناسی خود را درباره اوتیسم نوشت و با بررسی رویکرد‌های برآمده از علوم اجتماعی و نظریه انتقادی، برساخت‌گرایی اجتماعی و جنبش‌های اجتماعی و نسبت آن‌ها با معلولیت و اوتیسم و زندگی خود، به صورت‌بندی دیدگاهی نو در مواجهه با اوتیسم پرداخت: تنوع عصب‌شناختی/نورودایورسیتی.

از متن: سرگذشتی خانوادگی

«روتین‌های وسواس‌گونه مادرم تمام روزش را پر کرده بود طوری که حتی نمی‌توانست کارهای ساده را پیش ببرد، با این وجود هر تلاشی که من و پدرم می‌کردیم با … روبه‌رو می‌شد؛ … چون هیچ عبارت یا الگوی فرهنگی، در فیلم‌ها یا ادبیات وجود ندارد که بتوانم از آن استفاده کنم، جز عبارت «یا جنگ یا فرار»؛ عقده‌ای که در دلم با صدایی کودکانه می‌گفت: «هیچ کس حرفم را باور نمی‌کند، هیچ وقت کسی منظورم را متوجه نمی‌شود». شاید مانند یک محدوده بود، مانند یک حصار الکتریکی که از وسواس‌هایش محافظت می‌کرد و وقتی که به آن نزدیک می‌شدم جریانی پرفشار مرا عقب می‌زد: جیغ بنفشی که باعث می‌شد تک تک عصب‌هایم به رعشه بیافتند.

مادرم مانند یک توپ ولتاژ قوی اضطراب بود. من و پدرم مدام در حال اطمینان خاطر دادن به او بودیم، زیرا او مدام دل‌مشغولِ اضطراب‌های بی‌شماری بود که از ناتوانی در فهم دقیق موقعیت‌های اجتماعی ناشی می‌شدند.

مدتی طول کشید تا پرونده اوتیسم را برای خودم دوباره باز کنم. اثر اتوبیوگرافیک  دونا ویلیامز از دوران کودکیش [به عنوان شخصی] اوتیستیک نظرم را جلب کرده بود، اما جرات نکرده بودم بخوانمش. زمانی که دخترم ۷ ساله شد، جرات خواندن آن را پیدا کردم. خیلی در کتاب پیش‌ نرفته بودم که متوجه شدم بالاخره یکی دارد درباره مادر و دخترم حرف می‌زند. بعد‌تر کتاب انسان‌شناسی از مریخ نوشته اولیور ساکس را که حاوی نیمرخی از تمپل گرندین، دانشمند اوتیستیک نیز بود کشف کردم. اوتیستیک بودن به معنای «عقب‌ماندگی ذهنی» نبود. به انجمن افراد اوتیستیک زنگ زدم. گفت‌وگو با آن‌ها روشن‌گرانه بود. بله نوعی از اوتیسم با عنوان عملکرد بالا بود که به آن سندروم آسپرگر هم می‌گفتند. من حتی مجبور نبودم بگویم دخترم در برابر چه سربالایی تندی از تردید و ناباوری قرار دارد، آن‌ها از قبل خیلی چیزها را می‌دانستند! آرامشی که پیدا کردم وصف‌نشدنی است؛ بالاخره تاییدی پس از این همه سال.

حالا حداقل می‌دانستم مادر و دخترم چه کسانی هستند و این بار منتظر نماندم. در ۹ سالگی دخترم (دو سال بعد از آن که خودم متوجه شدم) تشخیص «رسمی» سندروم آسپرگر گرفت و حالا وارد دنیای جدیدی از آدم‌هایی می‌شدم که کلنجارهایمان مشابه بود. حالا جست‌وجوگری شگفت‌زده بودم که داشت به دنیایی وارد می‌شد که آدم‌هایش داستانی کمابیش مشابه داشتند.

همزمان شروع کردم به مرور ماجراهای رابطه‌ام با مادرم. من او را به کلی «نمی‌شناختم».

این که در دعواهای خانواده ما چه کسی مهاجم و چه کسی قربانی بود  پیچیده و در نهایت بحثی نامربوط است. ما مثل جنگویانی بی‌اطلاع بودیم که در تاریکی با هم برخورد کرده‌اند».


ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:


https://bidarzani.com/44050


@bidarzani

📌 به خاطر ما ماتم نگیرید

✍🏽 جیم سینکلر

ترجمه: گروه مطالعات انتقادی معلولیت - ۱

🟣 ویژه‌نامه دوم آپریل، روز جهانی پذیرش اوتیسم


#بیدارزنی: والدین اغلب می‌گویند تروماتیک‌ترین اتفاقی که برایشان افتاده این است که متوجه شده‌اند فرزندشان اوتیستیک است. افراد غیراوتیستیک اوتیسم را همچون یک تراژدی عظیم می‌بینند و والدین در همه مراحل زندگی کودک و خانواده ناامیدی و اندوهی مداوم را تجربه می‌کنند.

اما این اندوه ناشی از اوتیسم فرزندشان نیست. این اندوه ناشی از فقدان فرزندی «نرمال» است که والدین منتظر و امیدوار داشتنش بوده‌اند.  دیدگاه‌ها و انتظارات والدین و مغایرت میان آن‌چه والدین از کودکان در هر دوره سنی انتظار دارند و روند رشد فرزند خودشان، فشار و اضطراب بیش‌تری از پیچیدگی‌های عملی زندگی با یک فرد اوتیستیک ایجاد می‌کند.

مقداری اندوه طبیعی است، چرا که والدین با این واقعیت  مواجه می‌شوند که آن شکل از رابطه‌ [والد و فرزندی] که منتظرش بوده‌اند، محقق نمی‌شود. اما آن اندوهی که مربوط به خیال‌پردازی و فانتزی داشتن کودکی نرمال است را باید از درک والدین درباره کودکی که «دارند» جدا کرد. کودک اوتیستیک نیاز به مراقبت بزرگسالان دارد و اگر شرایط و فرصت برای او فراهم شود می‌تواند ارتباطی بسیار معنادار با مراقبان خود برقرار کند. تداوم و اصرار بر این که اوتیسم کودک سرچشمه اندوه است هم برای کودک و هم برای والدین مخرب است و مانع ایجاد و رشد رابطه‌ای پذیرا و امن میان آن‌ها می‌شود. از والدین، هم به خاطر خودشان و هم به خاطر فرزندانشان درخواست می‌کنم که از اساس در نگرش‌هایشان درباره چیستی اوتیسم تجدید نظر کنند.

شما را دعوت می‌کنم که از زاویه دید ما به اوتیسم ما و اندوه‌تان نگاه کنید:

▪️اوتیسم زائده و ضمیمه ما نیست

اوتیسم نه چیزی است که کسی «داشته باشد»، نه لاکی که فرد درون آن گرفتار شده باشد. پشت اوتیسم کودکی نرمال پنهان نیست. اوتیسم شکلی از بودن است. اوتیسم نافذ و فراگیر است، یعنی رنگ خود را به تجربه‌ها‌، حس‌ها، ادراک، فکر، احساس، مواجهه و هر یک از جنبه‌های وجودی افراد می‌زند. امکان ندارد که اوتیسم را از فرد اوتیستیک جدا کرد، و اگر ممکن بود، بعد از این جدا کردن آن شخص دیگر همان شخصی نخواهد بود که می‌شناختید.

این موضوعی مهم است، پس کمی تامل کنید و به آن بیاندیشید: اوتیسم شکلی از بودن است. امکان ندارد که اوتیسم را از فرد اوتیستیک جدا کنید.

بنابراین وقتی والدین می‌گویند: «کاشکی فرزندم اوتیسم نداشت»، معنایی که حرفشان می‌دهد این است: «کاش فرزند اوتیستیکی که دارم، وجود نداشت و به جای او فرزندی متفاوت و غیراوتیستیک داشتم».

دوباره جملات بالا را بخوانید. وقتی به خاطر وجود ما ناله می‌کنید و ماتم می‌گیرید حرف‌های شما برای ما آن‌گونه معنا می‌دهد. این حرف‌ها همان چیزی است که وقتی برای درمان شدن اوتیسم دعا می‌کنید می‌شنویم. این چیزی است که وقتی به ما از رویاها و آرزوی قلبی خود می‌گویید در می‌یابیم: بزرگ‌ترین آرزوی شما این است که ما از صحنه روزگار حذف شویم و پشت چهره‌مان غریبه‌هایی جای بگیرند که شما بتوانید دوستشان داشته باشید.


ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:


https://bidarzani.com/44046


@bidarzani