🔻نمایشی هنری از ۱۵۰ عکس ناخواسته آلت جنسی که برای زنان فرستاده شده بود
🔶 تصاویر تمام‌نشدنی آلت‌های جنسی؛ من این را نخواسته بودم
🔹️دیدبان آزار: وقتی عکسی از یک آلت جنسی بدون رضایتتان برایتان ارسال می‌شود، چه می‌کنید؟ آن را حذف می‌کنید؟ یا نگهش می‌دارید و آن را به دیوار یک گالری هنری می‌چسبانید؟ دومی دقیقا همان کاری است که «ویتنی بل»، هنرمند آمریکایی انجام داد. او نمایشگاهی با نام «تصویرهای تمام نشدنی از آلت‌های جنسی؛ من این را نخواسته بودم» برگزار کرد و در آن بیش از ۱۵۰ عکس واقعی از آلت‌های جنسی منتسب به مردان را که بدون رضایت زنان برایشان فرستاده شده بود، به نمایش درآورد.
🔹️ عکس‌هایی که یا برای خود بل فرستاده شده بودند و یا توسط هنرمندان، اعضای سازمان‌های فمینیستی و سایر زنانی که بل می‌شناسد، برای او ارسال شده بود. این نمایشگاه در محیطی که از آپارتمان خود بل الگوبرداری شده بود و با استفاده از مبلمان واقعی او، برگزار شد.
بل در مورد دلایل خود برای این طراحی صحنه می‌گوید: «من فقط نمی‌خواستم یک دسته آلت جنسی را روی دیوار بچسبانم. می‌خواستم محیطی را بازسازی کنم که یک زن این تصاویر ناخواسته را در آن دریافت می‌کند. هنگام خوردن ناهار در آشپزخانه، هنگام خوابیدن در وان حمام یا هنگام تماشای تلویزیون روی مبل. می‌خواستم این واقعیت را به شما منتقل کنم که حتی وقتی در خانه تنها هستید، گریزی از مردسالاری نیست. به همین راحتی است که یک زن در خانه خود هم احساس ناامنی می‌کند.»
🔹️به گفته بل، این نمایشگاه برای شرمساری مردان برگزار نشده بلکه می‌خواهد عادی‌سازی زن‌ستیزی به ویژه به صورت آنلاین را افشا کند تا محفلی فراهم شود که در آن افرادی که از دیدن این عکس‌ها شوکه شده یا نسبت یه آن بی‌حس شدهاند، بتوانند در مورد آزار و اذیت روزمره حرف بزنند؛ «آزار و اذیت‌ها درباره افرادی است که می‌خواهند بر زنان اعمال قدرت و سلطه کنند. و این چیزی است که من دوست دارم فمینیسم آن را تغییر دهد.»
🔹️او تصدیق می‌کند که قواعد ارسال عکس آلت جنسی در جوامع دگرجنس‌خواه و دگرباش، متفاوت عمل می‌کند. درحالیکه او می‌داند سوءاستفاده و آزار و اذیت جنسی علیه دگرباشان وجود دارد، می‌گوید هدف او از برگزاری این نمایشگاه تقلیل تجربه افراد جامعه LGBTQ با تمرکز بر تجارب زنان دگرجنس‌گرا نبوده بلکه برجسته کردن مساله آزار و اذیت از سوی دگر جنس‌گرایان (در جوامع هترونرماتیو) بوده که بر زنان تحمیل می‌شود.
🔹️مردان به شیوه‌های مختلف به نمایشگاه بل واکنش نشان دادند و بعضی از آنها از او پرسیدند: «واقعا مردم چنین عکس‌هایی را برای شما ارسال کرده‌اند؟!» و بعضی از آنها، بل را به ساختن پورن انتقامی متهم کردند. بل در این باره می‌گوید: «هیچ کدام از تصویرها قابل شناسایی نبود و برای صدمه زدن به کسی به نمایش درنیامده بود.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1883/
🔶 تصاویر تمام‌نشدنی آلت‌های جنسی؛ من این را نخواسته بودم
🔹️دیدبان آزار: وقتی عکسی از یک آلت جنسی بدون رضایتتان برایتان ارسال می‌شود، چه می‌کنید؟ آن را حذف می‌کنید؟ یا نگهش می‌دارید و آن را به دیوار یک گالری هنری می‌چسبانید؟ دومی دقیقا همان کاری است که «ویتنی بل»، هنرمند آمریکایی انجام داد. او نمایشگاهی با نام «تصویرهای تمام نشدنی از آلت‌های جنسی؛ من این را نخواسته بودم» برگزار کرد و در آن بیش از ۱۵۰ عکس واقعی از آلت‌های جنسی منتسب به مردان را که بدون رضایت زنان برایشان فرستاده شده بود، به نمایش درآورد.
🔹️ عکس‌هایی که یا برای خود بل فرستاده شده بودند و یا توسط هنرمندان، اعضای سازمان‌های فمینیستی و سایر زنانی که بل می‌شناسد، برای او ارسال شده بود. این نمایشگاه در محیطی که از آپارتمان خود بل الگوبرداری شده بود و با استفاده از مبلمان واقعی او، برگزار شد.
بل در مورد دلایل خود برای این طراحی صحنه می‌گوید: «من فقط نمی‌خواستم یک دسته آلت جنسی را روی دیوار بچسبانم. می‌خواستم محیطی را بازسازی کنم که یک زن این تصاویر ناخواسته را در آن دریافت می‌کند. هنگام خوردن ناهار در آشپزخانه، هنگام خوابیدن در وان حمام یا هنگام تماشای تلویزیون روی مبل. می‌خواستم این واقعیت را به شما منتقل کنم که حتی وقتی در خانه تنها هستید، گریزی از مردسالاری نیست. به همین راحتی است که یک زن در خانه خود هم احساس ناامنی می‌کند.»
🔹️به گفته بل، این نمایشگاه برای شرمساری مردان برگزار نشده بلکه می‌خواهد عادی‌سازی زن‌ستیزی به ویژه به صورت آنلاین را افشا کند تا محفلی فراهم شود که در آن افرادی که از دیدن این عکس‌ها شوکه شده یا نسبت یه آن بی‌حس شدهاند، بتوانند در مورد آزار و اذیت روزمره حرف بزنند؛ «آزار و اذیت‌ها درباره افرادی است که می‌خواهند بر زنان اعمال قدرت و سلطه کنند. و این چیزی است که من دوست دارم فمینیسم آن را تغییر دهد.»
🔹️او تصدیق می‌کند که قواعد ارسال عکس آلت جنسی در جوامع دگرجنس‌خواه و دگرباش، متفاوت عمل می‌کند. درحالیکه او می‌داند سوءاستفاده و آزار و اذیت جنسی علیه دگرباشان وجود دارد، می‌گوید هدف او از برگزاری این نمایشگاه تقلیل تجربه افراد جامعه LGBTQ با تمرکز بر تجارب زنان دگرجنس‌گرا نبوده بلکه برجسته کردن مساله آزار و اذیت از سوی دگر جنس‌گرایان (در جوامع هترونرماتیو) بوده که بر زنان تحمیل می‌شود.
🔹️مردان به شیوه‌های مختلف به نمایشگاه بل واکنش نشان دادند و بعضی از آنها از او پرسیدند: «واقعا مردم چنین عکس‌هایی را برای شما ارسال کرده‌اند؟!» و بعضی از آنها، بل را به ساختن پورن انتقامی متهم کردند. بل در این باره می‌گوید: «هیچ کدام از تصویرها قابل شناسایی نبود و برای صدمه زدن به کسی به نمایش درنیامده بود.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1883/
هرس واچ | دیدبان آزار
تصاویر تمام‌نشدنی آلت‌های جنسی؛ من این را نخواسته بودم
دیدبان آزار: وقتی عکسی از یک آلت جنسی بدون رضایتتان برایتان ارسال می‌شود، چه می‌کنید؟ آن را حذف می‌کنید؟ یا نگهش می‌دارید و آن را به دیوار یک گالری هنری می‌چسبانید؟ دومی دقیقا همان کاری است که «ویتنی بل»، هنرمند آمریکایی انجام داد. او نمایشگاهی با نا
🔻قانون جدید در انگلستان و ولز
🔶️تصویربرداری بدون اجازه از شیر دادن مادر در فضای عمومی ممنوع می‌شود
🔹️تصویربرداری از مادرانی که در فضای عمومی مشغول شیر دادن به نوزداشان هستند بدون جلب رضایت آنها در انگلیس و ولز ممنوع خواهد شد
🔹️دامینیک راب وزیر دادگستری گفت که این لایحه جدید دولت مانع "مزاحمت" برای زنان می‌شود، مستقل از اینکه فرد مزاحم "قصد تحسین داشته باشد یا آزار".
🔹️جولیا کوپر طراح اهل منچستر به خاطر برخوردی که چند ماه پیش موقع شیر دادن به فرزندش داشت، کمپینی را آغاز کرد که به تنظیم این لایحه منجر شد.
🔹️او به بی‌بی‌سی گفت: "در پارک نشسته بودم و به دخترم شیر می‌دادم که متوجه شدم مردی در نیمکت روبه‌رو به ما خیره شده."
🔹️"من هم به او خیره شدم شاید از رو برود... اما او دوربین دیجیتالش را درآورد، یک لنز زوم به آن وصل کرد و شروع کرد به عکسبرداری از ما."
🔹️خانم کوپر می‌گوید بعد از این حادثه "شوکه و بسیار ناراحت شده" اما وقتی به پلیس منجستر مراجعه کرد، ناراحتی‌اش دو چندان شد، زیرا آنجا به او گفتند که هیچ جرمی رخ نداده و هیچ کاری نمی‌توان کرد./بی‌بی‌سی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔶️تصویربرداری بدون اجازه از شیر دادن مادر در فضای عمومی ممنوع می‌شود
🔹️تصویربرداری از مادرانی که در فضای عمومی مشغول شیر دادن به نوزداشان هستند بدون جلب رضایت آنها در انگلیس و ولز ممنوع خواهد شد
🔹️دامینیک راب وزیر دادگستری گفت که این لایحه جدید دولت مانع "مزاحمت" برای زنان می‌شود، مستقل از اینکه فرد مزاحم "قصد تحسین داشته باشد یا آزار".
🔹️جولیا کوپر طراح اهل منچستر به خاطر برخوردی که چند ماه پیش موقع شیر دادن به فرزندش داشت، کمپینی را آغاز کرد که به تنظیم این لایحه منجر شد.
🔹️او به بی‌بی‌سی گفت: "در پارک نشسته بودم و به دخترم شیر می‌دادم که متوجه شدم مردی در نیمکت روبه‌رو به ما خیره شده."
🔹️"من هم به او خیره شدم شاید از رو برود... اما او دوربین دیجیتالش را درآورد، یک لنز زوم به آن وصل کرد و شروع کرد به عکسبرداری از ما."
🔹️خانم کوپر می‌گوید بعد از این حادثه "شوکه و بسیار ناراحت شده" اما وقتی به پلیس منجستر مراجعه کرد، ناراحتی‌اش دو چندان شد، زیرا آنجا به او گفتند که هیچ جرمی رخ نداده و هیچ کاری نمی‌توان کرد./بی‌بی‌سی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Forwarded from بيدارزنى
📌جنسیت‌زدگی در اقتصاد: کار مراقبتی بدون مزد زنان هنوز به‌رسمیت شناخته نشده و یا پرداخت نمی‌شود
✍🏽 دیا دوتا/ برگردان: مهتاب محبوب
از متن: «زنان به طور مداوم کمتر از مردان درآمد دارند. درآمد تخمین زده شده برای زنان در هند تنها ۲۰ درصد از درآمد مردان است و آنها در مشاغل با کمترین دستمزد و کمترین امنیت شغلی متمرکز هستند. به عنوان مثال، زنان دو سوم نیروی کار بخش درمانی را تشکیل می دهند. مشاغلی مانند کارگران مهدکودک، کارگران خانگی و دستیاران مراقبت، اغلب بسیار کم حقوق دریافت می‌کنند، مزایای کمی دارند، ساعات کاری نامنظم را تحمل می‌کنند و می‌توانند عوارض جسمی و روحی داشته باشند.
این یک چرخه‌ی معیوب است که در آن حجم بالای کار مراقبتی بدون دستمزد، زنان و دختران را از ادامه تحصیل و اشتغال به شغل با حقوق باز می‌دارد. زنان با داشتن تحصیلات کم یا بدون مهارت و مهارت‌های کم، مجبور به جمع‌آوری ضایعات، مشاغل کم دستمزد، ناامن و فاقد مهارت می‌شوند. این توضیح می‌دهد که چرا آنها تنها ۳۰ درصد از کارگران فنی و حرفه‌ای و ۲۰ درصد از نقش‌های رهبری در کشور را تشکیل می‌دهند.
آخرین گزارش آکسفام «زمان مراقبت»، نشان می‌دهد که فشار بر مشاغل، چه بدون دستمزد و چه با دستمزد، قرار است در دهه‌ی آینده با افزایش جمعیت جهان و افزایش سن بالاتر رود. تغییرات اقلیمی می‌تواند بحران جهانی مراقبت‌های بهداشتی را بدتر کند. تا سال ۲۰۲۵، حدود ۲.۴ میلیارد نفر در مناطق بدون آب کافی زندگی خواهند کرد و زنان و دختران مجبور خواهند بود تا مسافت‌های طولانی‌تری را برای به دست آوردن آبْ پیاده‌روی کنند. ۸۰ درصد از مردم بومی در آسیا و اقیانوس آرامْ زندگی می‌کنند، منطقه‌ای که در برابر تغییرات آب‌وهوایی آسیب‌پذیر است».
#جنسیت‌زدگی_در_اقتصاد #نابرابری_و_تبعیض
#مشاغل_مراقبتی
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/43272
@bidarzani
✍🏽 دیا دوتا/ برگردان: مهتاب محبوب
از متن: «زنان به طور مداوم کمتر از مردان درآمد دارند. درآمد تخمین زده شده برای زنان در هند تنها ۲۰ درصد از درآمد مردان است و آنها در مشاغل با کمترین دستمزد و کمترین امنیت شغلی متمرکز هستند. به عنوان مثال، زنان دو سوم نیروی کار بخش درمانی را تشکیل می دهند. مشاغلی مانند کارگران مهدکودک، کارگران خانگی و دستیاران مراقبت، اغلب بسیار کم حقوق دریافت می‌کنند، مزایای کمی دارند، ساعات کاری نامنظم را تحمل می‌کنند و می‌توانند عوارض جسمی و روحی داشته باشند.
این یک چرخه‌ی معیوب است که در آن حجم بالای کار مراقبتی بدون دستمزد، زنان و دختران را از ادامه تحصیل و اشتغال به شغل با حقوق باز می‌دارد. زنان با داشتن تحصیلات کم یا بدون مهارت و مهارت‌های کم، مجبور به جمع‌آوری ضایعات، مشاغل کم دستمزد، ناامن و فاقد مهارت می‌شوند. این توضیح می‌دهد که چرا آنها تنها ۳۰ درصد از کارگران فنی و حرفه‌ای و ۲۰ درصد از نقش‌های رهبری در کشور را تشکیل می‌دهند.
آخرین گزارش آکسفام «زمان مراقبت»، نشان می‌دهد که فشار بر مشاغل، چه بدون دستمزد و چه با دستمزد، قرار است در دهه‌ی آینده با افزایش جمعیت جهان و افزایش سن بالاتر رود. تغییرات اقلیمی می‌تواند بحران جهانی مراقبت‌های بهداشتی را بدتر کند. تا سال ۲۰۲۵، حدود ۲.۴ میلیارد نفر در مناطق بدون آب کافی زندگی خواهند کرد و زنان و دختران مجبور خواهند بود تا مسافت‌های طولانی‌تری را برای به دست آوردن آبْ پیاده‌روی کنند. ۸۰ درصد از مردم بومی در آسیا و اقیانوس آرامْ زندگی می‌کنند، منطقه‌ای که در برابر تغییرات آب‌وهوایی آسیب‌پذیر است».
#جنسیت‌زدگی_در_اقتصاد #نابرابری_و_تبعیض
#مشاغل_مراقبتی
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/43272
@bidarzani
بیدارزنی
جنسیت‌زدگی در اقتصاد: کار مراقبتی بدون مزد زنان هنوز به‌رسمیت شناخته نشده و یا پرداخت نمی‌شود - بیدارزنی
بیدارزنی: نابرابری در اقتصادهای ما کاملا نمایان و آشکار است. نه تنها یک درصد بالای جمعیت دارای ثروت بیشتری نسبت به 50 درصد پایینی جمعیت هستند، بلکه به نظر می‌رسد تفاوت جنسیتی قابل توجهی در ثروت میلیاردرها نیز وجود دارد. در سطح جهانی، تقریباً یک نفر از هر…
🔻نصب پوسترهای حجاب توسط طالبان در کابل
🔶می‌خواهند برقع بپوشم، هرگز این کار را نمی‌کنم
🔹بنا به گزارش‌ها، پلیس مذهبی طالبان پوسترهای توصیه به پوشیدن حجاب را در کابل نصب کرده است که روی آن نوشته شده "براساس حکم شریعت، زن مسلمان باید حجاب را رعایت کند."
🔹در این پوستر زنی پوشیده در برقع و زنی پوشیده در چادری سیاه است که حد اسلامی پوشش مورد نظر طالبان را نشان می‌دهد. یک دانشجوی دانشگاه و مدافع حقوق زنان که نخواست نامش فاش شود، به خبرگزاری فرانسه گفته است که طالبان با این گونه دستورات "در تلاش اند ترس را در بین مردم گسترش دهند."
🔹او گفت: "اولین باری که پوسترها را دیدم واقعا وحشت‌زده شدم، فکر کردم شاید (طالبان) شروع به کتک زدنم کنند. آنها از من می‌خواهند برقع بپوشم و شبیه هیچ به نظر برسم، هرگز این کار را نمی‌کنم." از زمان بازگشت به قدرت در ماه اوت، طالبان به طور فزاینده‌ای آزادی‌های زنان و دختران را محدود کرده است.
🔹یک سخنگوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان که مسئول اجرای تفسیر خشن طالبان از قوانین اسلامی است، روز جمعه به خبرگزاری فرانسه نشر این پوستر را در سطح شهر کابل تایید کرده است. صادق عاکف مهاجر گفته است: "اگر کسی از آن پیروی نکند، به این معنا نیست که مجازات یا ضرب و شتم خواهد شد، این فقط تشویق زنان مسلمان به پیروی از قوانین شریعت است."
🔹شماری از زنان در کابل در دو دهه اخیر نیز برقع می‌پوشیدند، اما دختران و زنان دانشجو و شاغل و فعال در جامعه عمدتا روسری بر سر می‌گذاشتند یا لباس آزادتر غربی می‌پوشیدند. کارزار پوشش اسلامی مورد نظر طالبان شدیدتر است و به همه زنان تحمیل می‌شود و یادآور دهه ۱۹۹۰ است که برای اولین بار این گروه حدود ۵ سال بر کشور حاکم شده بودند./ بی‌بی‌سی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔶می‌خواهند برقع بپوشم، هرگز این کار را نمی‌کنم
🔹بنا به گزارش‌ها، پلیس مذهبی طالبان پوسترهای توصیه به پوشیدن حجاب را در کابل نصب کرده است که روی آن نوشته شده "براساس حکم شریعت، زن مسلمان باید حجاب را رعایت کند."
🔹در این پوستر زنی پوشیده در برقع و زنی پوشیده در چادری سیاه است که حد اسلامی پوشش مورد نظر طالبان را نشان می‌دهد. یک دانشجوی دانشگاه و مدافع حقوق زنان که نخواست نامش فاش شود، به خبرگزاری فرانسه گفته است که طالبان با این گونه دستورات "در تلاش اند ترس را در بین مردم گسترش دهند."
🔹او گفت: "اولین باری که پوسترها را دیدم واقعا وحشت‌زده شدم، فکر کردم شاید (طالبان) شروع به کتک زدنم کنند. آنها از من می‌خواهند برقع بپوشم و شبیه هیچ به نظر برسم، هرگز این کار را نمی‌کنم." از زمان بازگشت به قدرت در ماه اوت، طالبان به طور فزاینده‌ای آزادی‌های زنان و دختران را محدود کرده است.
🔹یک سخنگوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان که مسئول اجرای تفسیر خشن طالبان از قوانین اسلامی است، روز جمعه به خبرگزاری فرانسه نشر این پوستر را در سطح شهر کابل تایید کرده است. صادق عاکف مهاجر گفته است: "اگر کسی از آن پیروی نکند، به این معنا نیست که مجازات یا ضرب و شتم خواهد شد، این فقط تشویق زنان مسلمان به پیروی از قوانین شریعت است."
🔹شماری از زنان در کابل در دو دهه اخیر نیز برقع می‌پوشیدند، اما دختران و زنان دانشجو و شاغل و فعال در جامعه عمدتا روسری بر سر می‌گذاشتند یا لباس آزادتر غربی می‌پوشیدند. کارزار پوشش اسلامی مورد نظر طالبان شدیدتر است و به همه زنان تحمیل می‌شود و یادآور دهه ۱۹۹۰ است که برای اولین بار این گروه حدود ۵ سال بر کشور حاکم شده بودند./ بی‌بی‌سی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Forwarded from انکار
▪️
گودال ها چه زود پر شد
از ما که از طناب ها و آمبولانس ها یکدیگر را پایین
می آوردیم
حتی صدای گریه ی هیچ کس را انگار نشنیدم
تا آمدی و ایستادی روزی بر سینه ی بیابانی
و از تشنج خونت آوایی برخاست
که یک روز در تنم
پیچیده بود و تاول را
ترکانده بود
آن شب که شهر را از تابوت بیرون کشیدند
گودال دسته جمعی ما را ستاره ها نشان کردند
از زیر دب اکبر یک شب پایین آمدند و رد پایشان
بر خاک ماند.
تا خانه ها نشانی مان را پیدا کردند،
به راه افتادند
آمدند
تا رویایشان را پیدا کنند
و بولدوزرها، تانک ها، از برابر سر رسیدند.
آن گاه آمدی و ایستادی و از تشنج خونت
خاک از صدای گمشده ی خویش
آگاه شد
برای #بکتاش_آبتین
قطعه ای از شعر جست و جو، از مجموعه‌ی آرایش درونی، از محمد مختاری
@enkarmag
گودال ها چه زود پر شد
از ما که از طناب ها و آمبولانس ها یکدیگر را پایین
می آوردیم
حتی صدای گریه ی هیچ کس را انگار نشنیدم
تا آمدی و ایستادی روزی بر سینه ی بیابانی
و از تشنج خونت آوایی برخاست
که یک روز در تنم
پیچیده بود و تاول را
ترکانده بود
آن شب که شهر را از تابوت بیرون کشیدند
گودال دسته جمعی ما را ستاره ها نشان کردند
از زیر دب اکبر یک شب پایین آمدند و رد پایشان
بر خاک ماند.
تا خانه ها نشانی مان را پیدا کردند،
به راه افتادند
آمدند
تا رویایشان را پیدا کنند
و بولدوزرها، تانک ها، از برابر سر رسیدند.
آن گاه آمدی و ایستادی و از تشنج خونت
خاک از صدای گمشده ی خویش
آگاه شد
برای #بکتاش_آبتین
قطعه ای از شعر جست و جو، از مجموعه‌ی آرایش درونی، از محمد مختاری
@enkarmag
Forwarded from کانون نویسندگان ایران
بیانیه:
حاکمیت آزادی‌ستیز بکتاش آبتین را به قتل رساند.
https://telegra.ph/%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-01-08-2
حاکمیت آزادی‌ستیز بکتاش آبتین را به قتل رساند.
https://telegra.ph/%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-01-08-2
Telegraph
بیانیه
حاکمیت آزادی‌ستیز بکتاش آبتین را به قتل رساند. مردم ایران! آزادی‌خواهان ایران و جهان! بکتاش آبتین (۱۳۵۳-۱۴۰۰)، شاعر، فیلم‌ساز، و عضو دلاور و برجسته‌ی کانون نویسندگان ایران را سرکوب‌گران آزادی‌کُش عامدانه به قتل رساندند. بکتاش آبتین روز ۱۲ آذر ماه با علایم…
🔻هشتگ #سهم_کوئیر_از_شهر و روایاتی از آزار، سرکوب و حذف
🔶《اصرار کرد سکس با یک مرد را تجربه کن!》
🔹️دیدبان آزار: به تازگی هشتگی با عنوان #سهم_کوئیر_از_شهر در توئیتر به راه افتاده است که به فقدان‌ها و چالش‌های زندگی کوئیرها در فضاهای شهری می‌پردازد. عده زیادی از کاربران با استفاده از این هشتگ تجربه‌های خود را از کوئیر بودن در ایران بازگو کرده‌اند. با نگاهی به این روایات می‌توان دریافت که پذیرفته نشدن، هویت پنهانی، فقدان امنیت، آزار و اذیت و توهین، نگرانی از مواجهه با نیروهای امنیتی-انتظامی زندگی این افراد را با دشواری‌های متعددی مواجه کرده است. «شاید اگر از همون کودکی افرادی مثل خودمون رو می‌دیدیم خیلی زودتر خودمون رو می‌پذیرفتیم و سال‌ها افسردگی و حس نپذیرفته نشدن رو تجربه نمی‌کردیم. سهم من از این شهر فقط خودسانسوری بوده.»
🔹️کاوه کرمانشاهی در رشته توئیتی به همین موضوع پرداخته و نوشته است: «زندگی افراد کوئیر در ایران در سایه تبعیض و خشونت دائمی در خوف و خفا می‌گذرد. بسیاری از افراد کوئیر حتی برای پذیرش خود هم باید مسیر سخت و طولانی را طی کنند تا شاید امکان آشکارسازی در سطح جامعه و فضاسازی در سطح شهر را با وجود همه سرکوب‌ها و ممنوعیت‌ها پیدا کنند.»
🔹️البته اینکه شما به عنوان یک فرد کوئیر شهرنشین باشید یا اهل روستا و اینکه به کدام یک از شهرهای کشور تعلق داشته باشید هم در میزان فضاسازی‌های فردی و جمعی‌تان تاثیر خواهد داشت. کرمانشاه ادامه می‌دهد: «در نبود انجمن‌ها، کافه‌ها و...برای گردهم‌آیی افراد کوئیر در شهرهای ایران، پارتی‌های خصوصی با وجود مشکلات و محدودیت‌های موجود به معدود فضاهای دورهمی تبدیل می‌شوند. پارتی‌هایی که عموما مکان برگزاری آنها در توان طبقه‌ایی از افراد کوئیر شهری متعلق به طبقه متوسط و مرفه جامعه است. راهیابی به چنین فضاهایی برای فردی غیر از آن طبقه آسان نیست. حتی بسیاری، از ترس پذیرفته نشدن در چنین فضاهایی در پی یافتنش هم نیستند. سهم کوئیر ایرانی از فضاهای آلترناتیو، به شدت طبقاتی و تحت تاثیر امتیازاتی است که می‌تواند کسی را به پارتی های خصوصی برساند و دیگری را خانه‌نشین کند.»
🔹️کاربر دیگری با نام محمدحسین هم به همین فقدان محیط‌های جمعی اشاره کرده است. او که اهل یکی از شهرستان‌های کردنشین ایران است، تجربه آشنایی‌هایش بیشتر در وبلاگ‌ها بوده و تصور می‌کرده که در تهران و در پارک دانشجو فرصت بیشتری برای آشنایی با افرادی شبیه به خود پیدا خواهد کرد، اما سهمش از حضور در آن محیط هم تحقیر و تهدید بوده است: «وقتی وارد پارک شدم هیجان خاصی داشتم. هیجان دیدن افرادی که می‌دونستم مثل همیم و نگاه‌هایی که حرف می‌زدند. هنوز ده دقیقه نگذشته بود که پلیس اومد سراغم و گفت این وضع پوششه؟»
در کیوسک انتظامات پارک، وسایلش را روی زمین پخش کردند و پس از پرسش‌های بسیار درباره اینکه «چرا موهای بدنش را شیو کرده یا ابروهایش را اصلاح کرده آیا همجنس‌باز است؟» با تهدید و اخذ تعهد، بالاخره اجازه دادند که برود. همین تجربه سبب شد که او از محیط‌های جمعی به فضاهای بسته‌تر رانده شود: «کم‌کم از پارک به استخر روزهای سه‌شنبه، بعد به کافه و رستوران و در آخر به حمام‌های عمومی رسیدم.» او رشته‌توئیت خود را اینطور به پایان می‌ٰرساند: «در شهر ما من سهمی ندارم. در شهرهای بزرگتر نیز اگر سهمی داشته باشیم آنقدر فضا استرس‌زاست که عملا بی‌سهمیم.»
🔹️کاربری که سبزه‌میدان رشت را به عنوان فضایی برای معاشرت افراد کوئیر در دوران کودکی‌اش می‌شناخت، نوشته که با حضور مجددش در رشت دیگر افراد ترنس را در آن میدان ندیده است: «بعد از امنیتی شدن فضاها و ترس افراد کوئیر برای حضور در پاتوق‌ها، حضور در اینترنت تنها راه برقراری ارتباط بود. من هم در فضای اینترنت بزرگ شدم و هویت کوئیر من سهمی از فضای شهری نداشت.»
🔹معراج که اهل شهرستان ابهر زنجان است درباره تجربه خود و سایر دوستانش چنین می‌گوید: «کل شهرمون فقط یه اکیپ کوئیر داره که اونم ما هستیم. هربار که بیرون می‌ریم تو خیابون دنبالمون می‌کنن و آزارمون می‌دن، برای لحظه‌ای نمی‌تونیم توی پارک یا مکان عمومی جمع بشیم چون بلافاصله سروکله اوباش پیدا میشه. ما سهمی از فضاهای شهری نداریم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1886/
🔶《اصرار کرد سکس با یک مرد را تجربه کن!》
🔹️دیدبان آزار: به تازگی هشتگی با عنوان #سهم_کوئیر_از_شهر در توئیتر به راه افتاده است که به فقدان‌ها و چالش‌های زندگی کوئیرها در فضاهای شهری می‌پردازد. عده زیادی از کاربران با استفاده از این هشتگ تجربه‌های خود را از کوئیر بودن در ایران بازگو کرده‌اند. با نگاهی به این روایات می‌توان دریافت که پذیرفته نشدن، هویت پنهانی، فقدان امنیت، آزار و اذیت و توهین، نگرانی از مواجهه با نیروهای امنیتی-انتظامی زندگی این افراد را با دشواری‌های متعددی مواجه کرده است. «شاید اگر از همون کودکی افرادی مثل خودمون رو می‌دیدیم خیلی زودتر خودمون رو می‌پذیرفتیم و سال‌ها افسردگی و حس نپذیرفته نشدن رو تجربه نمی‌کردیم. سهم من از این شهر فقط خودسانسوری بوده.»
🔹️کاوه کرمانشاهی در رشته توئیتی به همین موضوع پرداخته و نوشته است: «زندگی افراد کوئیر در ایران در سایه تبعیض و خشونت دائمی در خوف و خفا می‌گذرد. بسیاری از افراد کوئیر حتی برای پذیرش خود هم باید مسیر سخت و طولانی را طی کنند تا شاید امکان آشکارسازی در سطح جامعه و فضاسازی در سطح شهر را با وجود همه سرکوب‌ها و ممنوعیت‌ها پیدا کنند.»
🔹️البته اینکه شما به عنوان یک فرد کوئیر شهرنشین باشید یا اهل روستا و اینکه به کدام یک از شهرهای کشور تعلق داشته باشید هم در میزان فضاسازی‌های فردی و جمعی‌تان تاثیر خواهد داشت. کرمانشاه ادامه می‌دهد: «در نبود انجمن‌ها، کافه‌ها و...برای گردهم‌آیی افراد کوئیر در شهرهای ایران، پارتی‌های خصوصی با وجود مشکلات و محدودیت‌های موجود به معدود فضاهای دورهمی تبدیل می‌شوند. پارتی‌هایی که عموما مکان برگزاری آنها در توان طبقه‌ایی از افراد کوئیر شهری متعلق به طبقه متوسط و مرفه جامعه است. راهیابی به چنین فضاهایی برای فردی غیر از آن طبقه آسان نیست. حتی بسیاری، از ترس پذیرفته نشدن در چنین فضاهایی در پی یافتنش هم نیستند. سهم کوئیر ایرانی از فضاهای آلترناتیو، به شدت طبقاتی و تحت تاثیر امتیازاتی است که می‌تواند کسی را به پارتی های خصوصی برساند و دیگری را خانه‌نشین کند.»
🔹️کاربر دیگری با نام محمدحسین هم به همین فقدان محیط‌های جمعی اشاره کرده است. او که اهل یکی از شهرستان‌های کردنشین ایران است، تجربه آشنایی‌هایش بیشتر در وبلاگ‌ها بوده و تصور می‌کرده که در تهران و در پارک دانشجو فرصت بیشتری برای آشنایی با افرادی شبیه به خود پیدا خواهد کرد، اما سهمش از حضور در آن محیط هم تحقیر و تهدید بوده است: «وقتی وارد پارک شدم هیجان خاصی داشتم. هیجان دیدن افرادی که می‌دونستم مثل همیم و نگاه‌هایی که حرف می‌زدند. هنوز ده دقیقه نگذشته بود که پلیس اومد سراغم و گفت این وضع پوششه؟»
در کیوسک انتظامات پارک، وسایلش را روی زمین پخش کردند و پس از پرسش‌های بسیار درباره اینکه «چرا موهای بدنش را شیو کرده یا ابروهایش را اصلاح کرده آیا همجنس‌باز است؟» با تهدید و اخذ تعهد، بالاخره اجازه دادند که برود. همین تجربه سبب شد که او از محیط‌های جمعی به فضاهای بسته‌تر رانده شود: «کم‌کم از پارک به استخر روزهای سه‌شنبه، بعد به کافه و رستوران و در آخر به حمام‌های عمومی رسیدم.» او رشته‌توئیت خود را اینطور به پایان می‌ٰرساند: «در شهر ما من سهمی ندارم. در شهرهای بزرگتر نیز اگر سهمی داشته باشیم آنقدر فضا استرس‌زاست که عملا بی‌سهمیم.»
🔹️کاربری که سبزه‌میدان رشت را به عنوان فضایی برای معاشرت افراد کوئیر در دوران کودکی‌اش می‌شناخت، نوشته که با حضور مجددش در رشت دیگر افراد ترنس را در آن میدان ندیده است: «بعد از امنیتی شدن فضاها و ترس افراد کوئیر برای حضور در پاتوق‌ها، حضور در اینترنت تنها راه برقراری ارتباط بود. من هم در فضای اینترنت بزرگ شدم و هویت کوئیر من سهمی از فضای شهری نداشت.»
🔹معراج که اهل شهرستان ابهر زنجان است درباره تجربه خود و سایر دوستانش چنین می‌گوید: «کل شهرمون فقط یه اکیپ کوئیر داره که اونم ما هستیم. هربار که بیرون می‌ریم تو خیابون دنبالمون می‌کنن و آزارمون می‌دن، برای لحظه‌ای نمی‌تونیم توی پارک یا مکان عمومی جمع بشیم چون بلافاصله سروکله اوباش پیدا میشه. ما سهمی از فضاهای شهری نداریم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1886/
هرس واچ | دیدبان آزار
اصرار می‌کرد که سکس با یک مرد را تجربه کن
دیدبان آزار: به تازگی هشتگی با عنوان #سهم_کوئیر_از_شهر در توئیتر به راه افتاده است که به فقدان‌ها و چالش‌های زندگی کوئیرها در فضاهای شهری می‌پردازد. عده زیادی از کاربران با استفاده از این هشتگ تجربه‌های خود را از کوئیر بودن در ایران بازگو کرده‌اند.
Forwarded from بيدارزنى
📌 از ایدئولوژی جنسیتی در ورزش تا تست‌های تعیین جنسیت در رقابت‌های ورزشی
✍🏽 مینو حیدری
#بیدارزنی: ورزش و رقابت‌های ورزشی ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای هستند مبتنی بر باورها، ایدئولوژی و دیدگاه‌های مرسوم جامعه درباره «ورزش»، «رقابت» و «بدن». با سازمان یافتن ورزش و رقابت‌های ورزشی تکیه بر مفاهیم عدالت و داشتن شرایط برابر در رقابت‌های ورزشی به عنوان یک اصل در ورزش پذیرفته شد. اما بدون کنکاش و نقد این مفاهیم و معیارهای عدالت، دستیابی به آنچه عدالت و شرایط عادلانه می‌خوانیم امکان‌پذیر نخواهد بود.
جنسیت به عنوان یک مفهوم اجتماعی یکی از معیارهایی است که برای مهیا ساختن شرایط برابر و آنچه به عنوان عدالت خواهان دستیابی به آن هستیم، بکار گرفته می‌شود. این معیار بطور مستقیم از باورهای عمومی درباره تفاوت‌های مبتنی بر جنسیت سرچشمه می‌گیرد؛ مفاهیمی اجتماعی پیرامون «جنس» که شامل همۀ باورهای جامعه درباره «مرد بودن» و «زن بودن» می‌شود. جامعه با تقسیم افراد خود به دو گونۀ زن و مرد ، هرگونۀ دیگری خارج از این طبقه‌بندی را حذف، طرد و یا انکار می‌کند. ورزش به عنوان یک سازه اجتماعی بر این سیستم دوگانه تاکید و در همراهی و حتی جلوتر از آن به حذف و انکار تنوع (جنسی/جنسیتی) برای حفظ یک سیستم جنسیتی دوگانه می‌پردازد.
تصمیمات اخیر #فدراسیون_فوتبال_اردن مبنی بر ابراز تردید درباره هویت جنسیتی برخی از بازیکنان فوتبال زنان ایران، موضوع تست‌های تعیین جنسیت به ویژه در ورزش را برجسته می کند. دیدگاه انتقادی به جامعه شناسی ورزش در ارتباط با ساختارها و مفاهیم اجتماعی متاثر از آن و تاریخ تست های تعیین جنسیت در ورزش و رقابت های بین المللی، بخشی از یک جنبش گسترده تر است که بر فرهنگ و اهمیت ایدئولوژی متمرکز است. بخشی از این جنبش در تلاش برای درک روابط ارگانیک بین ورزش و دیگر سازه‌های فرهنگی واجتماعی، به طرح سوال از ساختارهای فرهنگی پرداخته و به تنش بین تغییر و استمرار نگاه می‌کند.
#ورزش_زنان #تست_تعیین_جنسیت #سکسیسم #زهره_کودایی
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/43280
@bidarzani
✍🏽 مینو حیدری
#بیدارزنی: ورزش و رقابت‌های ورزشی ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای هستند مبتنی بر باورها، ایدئولوژی و دیدگاه‌های مرسوم جامعه درباره «ورزش»، «رقابت» و «بدن». با سازمان یافتن ورزش و رقابت‌های ورزشی تکیه بر مفاهیم عدالت و داشتن شرایط برابر در رقابت‌های ورزشی به عنوان یک اصل در ورزش پذیرفته شد. اما بدون کنکاش و نقد این مفاهیم و معیارهای عدالت، دستیابی به آنچه عدالت و شرایط عادلانه می‌خوانیم امکان‌پذیر نخواهد بود.
جنسیت به عنوان یک مفهوم اجتماعی یکی از معیارهایی است که برای مهیا ساختن شرایط برابر و آنچه به عنوان عدالت خواهان دستیابی به آن هستیم، بکار گرفته می‌شود. این معیار بطور مستقیم از باورهای عمومی درباره تفاوت‌های مبتنی بر جنسیت سرچشمه می‌گیرد؛ مفاهیمی اجتماعی پیرامون «جنس» که شامل همۀ باورهای جامعه درباره «مرد بودن» و «زن بودن» می‌شود. جامعه با تقسیم افراد خود به دو گونۀ زن و مرد ، هرگونۀ دیگری خارج از این طبقه‌بندی را حذف، طرد و یا انکار می‌کند. ورزش به عنوان یک سازه اجتماعی بر این سیستم دوگانه تاکید و در همراهی و حتی جلوتر از آن به حذف و انکار تنوع (جنسی/جنسیتی) برای حفظ یک سیستم جنسیتی دوگانه می‌پردازد.
تصمیمات اخیر #فدراسیون_فوتبال_اردن مبنی بر ابراز تردید درباره هویت جنسیتی برخی از بازیکنان فوتبال زنان ایران، موضوع تست‌های تعیین جنسیت به ویژه در ورزش را برجسته می کند. دیدگاه انتقادی به جامعه شناسی ورزش در ارتباط با ساختارها و مفاهیم اجتماعی متاثر از آن و تاریخ تست های تعیین جنسیت در ورزش و رقابت های بین المللی، بخشی از یک جنبش گسترده تر است که بر فرهنگ و اهمیت ایدئولوژی متمرکز است. بخشی از این جنبش در تلاش برای درک روابط ارگانیک بین ورزش و دیگر سازه‌های فرهنگی واجتماعی، به طرح سوال از ساختارهای فرهنگی پرداخته و به تنش بین تغییر و استمرار نگاه می‌کند.
#ورزش_زنان #تست_تعیین_جنسیت #سکسیسم #زهره_کودایی
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/43280
@bidarzani
بیدارزنی
از ایدئولوژی جنسیتی در ورزش تا تست‌های تعیین جنسیت در رقابت‌های ورزشی - بیدارزنی
موضوع جنسیت در ورزش، اهمیت ایدئولوژی و باورهای عمومی درباره «زن و مرد بودن» را آشکار و توانایی زنان را بر اساس باورهای فرهنگی تعیین می‌کند.
Forwarded from BBCPersian
شماری از زنان افغان برای رساندن صدای اعتراض خود به "قوانین ضد زن"، به دیوارنویسی روی آورده‌اند.
آنها شعارهایی از جمله "زنان، کار، آزادی"، "ما زنان حکومت طالبان را به رسمیت نمیشناسیم" را به صورت ناشناس روی دیوارهای شهر کابل می‌نویسند.
یکی از زنانی که این دیوارنگاری‌ها را انجام داده توضیح می‌دهد که چون روش‌های مختلف اعتراض را امتحان کرده‌اند و با 'تهدید و سرکوب' روبرو شدهاند، حالا به دیوار نگاری روی آورده‌اند.
او افزود که اعتراض‌های خیابانی زنان سرکوب می‌شود و فعالان زن با شماره تلفن‌های ناشناس تهدید می‌شوند.
او می‌گوید دیوارنگاری هم بی‌خطر نیست. آنها باید مواظب باشند که 'گشت‌های طالبان آنها را هنگام دیوارنگاری پیدا نکنند و مردم محل هم آنها را شناسایی نکنند.'
آنها در بیانیه‌ای "از تمام مردم آزاده افغانستان در هر جایی از کشور" دعوت کرده‌اند که "خواست‌های خویش را برای تأمین حقوق انسانی‌شان و برپایی حکومت قانونی و مردمی با هر ابزاری که در دست دارند، چه رنگ، اسپری، قلم، توش و ذغال بر دیوارهای شهر و ولایات بنویسند".
در پایان بیانیه این زنان آمده است: "ما نوشتیم آزادی، تو تفسیرش کن!"
@BBCPersian
آنها شعارهایی از جمله "زنان، کار، آزادی"، "ما زنان حکومت طالبان را به رسمیت نمیشناسیم" را به صورت ناشناس روی دیوارهای شهر کابل می‌نویسند.
یکی از زنانی که این دیوارنگاری‌ها را انجام داده توضیح می‌دهد که چون روش‌های مختلف اعتراض را امتحان کرده‌اند و با 'تهدید و سرکوب' روبرو شدهاند، حالا به دیوار نگاری روی آورده‌اند.
او افزود که اعتراض‌های خیابانی زنان سرکوب می‌شود و فعالان زن با شماره تلفن‌های ناشناس تهدید می‌شوند.
او می‌گوید دیوارنگاری هم بی‌خطر نیست. آنها باید مواظب باشند که 'گشت‌های طالبان آنها را هنگام دیوارنگاری پیدا نکنند و مردم محل هم آنها را شناسایی نکنند.'
آنها در بیانیه‌ای "از تمام مردم آزاده افغانستان در هر جایی از کشور" دعوت کرده‌اند که "خواست‌های خویش را برای تأمین حقوق انسانی‌شان و برپایی حکومت قانونی و مردمی با هر ابزاری که در دست دارند، چه رنگ، اسپری، قلم، توش و ذغال بر دیوارهای شهر و ولایات بنویسند".
در پایان بیانیه این زنان آمده است: "ما نوشتیم آزادی، تو تفسیرش کن!"
@BBCPersian
🔻نگاهی به پرونده‌های خشونت جنسی در قرون وسطی
🔶 ۸۰۰ سال فرهنگ تجاوز
✍نویسنده: کریسا هریس
🖊برگردان: رها عسکری‌زاده
🔹در قرون‌وسطی، تجاوز جنسی ازنظر قانونی به‌عنوان جرمی علیه اموال طبقه‌بندی می‌شد و درنتیجه مجازاتی مانند اخته‌سازی، کور یا حلق‌آویز کردن به دنبال داشت. همان‌طور که می‌توانید تصور کنید محکومیت کیفری بابت تجاوز، بسیار نادر بود زیرا هیئت‌منصفه تماما مردانه چندان تمایلی نداشتند که بر اساس ادعای یک زن، همنوعشان را به چنین مجازات وحشتناکی محکوم کنند؛ و اگر مهاجم محکوم می‌شد این مجازات به‌ندرت اجرا می‌شد.
🔹️بازماندگان باید مراحل متعدد و دشواری را طی می‌کردند تا امیدی به محکومیت متجاوز داشته باشند. آنها موظف بودند که تجاوز را بلافاصله و به‌صورت عمومی گزارش دهند، چندین بار روایات منسجمی از واقعه و آسیب‌هایش برای مقامات دادگاه محلی در حوزه قضایی خود و در حوزه‌های قضایی مجاور بازگو کنند و شواهدی از حمله خشونت‌آمیز مانند لباس پاره‌شده، لکه خون، موهای ژولیده یا جراحت جسمی- ارائه دهند.
🔹️ باورهای نادرست درباره رضایت جنسی و بارداری، امکان نکوهش قربانیان و فرار از مجازات مرتکبان را فراهم کرد. حکمی که برپایه این باورها صادر شده پرونده زنی ۳۰ ساله به نام جوآن است که مردی به نام ای را متهم به تجاوز در سال ۱۳۱۳ کرد. او نوزادی داشت که ادعا می‌کرد حاصل آن تجاوز است. هیئت‌منصفه نتیجه گرفت که این یک «معجزه» بوده «زیرا بچه بدون رضایت هردو طرفین نمی‌تواند به وجود بیاید.» هیئت‌منصفه ای را تبرئه کرده و جوآن را به دلیل گزارش نادرست تجاوز به زندان فرستاد.
🔹️در پرونده‌های دیگر اما نشانه‌های شگفت‌انگیز و لحظات غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای نشان از روش‌های متعددی دارد که زنان در جستجوی عدالت به کار گرفته‌اند. در مکتوبات پرونده‌ای از پیبلز در جنوب اسکاتلند به چیزی شبیه مفاهیم معاصر عدالت ترمیمی اشاره شده است: «در سال ۱۵۶۱ میلادی روبرت بولو محکوم شد که یکشنبه در کلیسای محلی خود حاضر شود تا بابت تجاوز به ماریون ستنسون به‌صورت علنی در مقابل جمعیت حاضران از او معذرت‌خواهی کند.»
🔹️فرهنگ تجاوز در قرون‌وسطی بر چند باور فراگیر درباره زنان و رابطه جنسی استوار بود. از جمله اینکه زنان درباره تجاوز دروغ می‌گویند؛ آنها به‌صورت طبیعی از مردان حشری‌تر هستند و نمی‌توانند امیال خود را کنترل کنند، اینکه آنان برحسب عادت نظرشان را درباره رابطه جنسی تغییر می‌دهند و اینکه تجاوز باید با گریه و زاری، آثار جراحات بدنی، اعتراض و مقاومت آنی، روایت‌های یکسان و منسجم از تروما به مقامات مربوطه به اثبات برسد تا به‌عنوان «تجاوز واقعی» پذیرفته شود.
🔹️فرهنگ تجاوز در قرون‌وسطایی تفاوت چندانی با دوران ما ندارد. رشته‌های پیونددهنده گذشته و امروز، نباید باعث شود نتیجه‌گیری کنیم که تغییر فرهنگ تجاوز تلاشی عبث است. در عوض، آنها می‌توانند ضرورت تلاش کردن را نشان بدهند و الهام‌بخش ما باشند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1888
🔶 ۸۰۰ سال فرهنگ تجاوز
✍نویسنده: کریسا هریس
🖊برگردان: رها عسکری‌زاده
🔹در قرون‌وسطی، تجاوز جنسی ازنظر قانونی به‌عنوان جرمی علیه اموال طبقه‌بندی می‌شد و درنتیجه مجازاتی مانند اخته‌سازی، کور یا حلق‌آویز کردن به دنبال داشت. همان‌طور که می‌توانید تصور کنید محکومیت کیفری بابت تجاوز، بسیار نادر بود زیرا هیئت‌منصفه تماما مردانه چندان تمایلی نداشتند که بر اساس ادعای یک زن، همنوعشان را به چنین مجازات وحشتناکی محکوم کنند؛ و اگر مهاجم محکوم می‌شد این مجازات به‌ندرت اجرا می‌شد.
🔹️بازماندگان باید مراحل متعدد و دشواری را طی می‌کردند تا امیدی به محکومیت متجاوز داشته باشند. آنها موظف بودند که تجاوز را بلافاصله و به‌صورت عمومی گزارش دهند، چندین بار روایات منسجمی از واقعه و آسیب‌هایش برای مقامات دادگاه محلی در حوزه قضایی خود و در حوزه‌های قضایی مجاور بازگو کنند و شواهدی از حمله خشونت‌آمیز مانند لباس پاره‌شده، لکه خون، موهای ژولیده یا جراحت جسمی- ارائه دهند.
🔹️ باورهای نادرست درباره رضایت جنسی و بارداری، امکان نکوهش قربانیان و فرار از مجازات مرتکبان را فراهم کرد. حکمی که برپایه این باورها صادر شده پرونده زنی ۳۰ ساله به نام جوآن است که مردی به نام ای را متهم به تجاوز در سال ۱۳۱۳ کرد. او نوزادی داشت که ادعا می‌کرد حاصل آن تجاوز است. هیئت‌منصفه نتیجه گرفت که این یک «معجزه» بوده «زیرا بچه بدون رضایت هردو طرفین نمی‌تواند به وجود بیاید.» هیئت‌منصفه ای را تبرئه کرده و جوآن را به دلیل گزارش نادرست تجاوز به زندان فرستاد.
🔹️در پرونده‌های دیگر اما نشانه‌های شگفت‌انگیز و لحظات غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای نشان از روش‌های متعددی دارد که زنان در جستجوی عدالت به کار گرفته‌اند. در مکتوبات پرونده‌ای از پیبلز در جنوب اسکاتلند به چیزی شبیه مفاهیم معاصر عدالت ترمیمی اشاره شده است: «در سال ۱۵۶۱ میلادی روبرت بولو محکوم شد که یکشنبه در کلیسای محلی خود حاضر شود تا بابت تجاوز به ماریون ستنسون به‌صورت علنی در مقابل جمعیت حاضران از او معذرت‌خواهی کند.»
🔹️فرهنگ تجاوز در قرون‌وسطی بر چند باور فراگیر درباره زنان و رابطه جنسی استوار بود. از جمله اینکه زنان درباره تجاوز دروغ می‌گویند؛ آنها به‌صورت طبیعی از مردان حشری‌تر هستند و نمی‌توانند امیال خود را کنترل کنند، اینکه آنان برحسب عادت نظرشان را درباره رابطه جنسی تغییر می‌دهند و اینکه تجاوز باید با گریه و زاری، آثار جراحات بدنی، اعتراض و مقاومت آنی، روایت‌های یکسان و منسجم از تروما به مقامات مربوطه به اثبات برسد تا به‌عنوان «تجاوز واقعی» پذیرفته شود.
🔹️فرهنگ تجاوز در قرون‌وسطایی تفاوت چندانی با دوران ما ندارد. رشته‌های پیونددهنده گذشته و امروز، نباید باعث شود نتیجه‌گیری کنیم که تغییر فرهنگ تجاوز تلاشی عبث است. در عوض، آنها می‌توانند ضرورت تلاش کردن را نشان بدهند و الهام‌بخش ما باشند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1888
هرس واچ | دیدبان آزار
800 سال فرهنگ تجاوز
سیستم قضایی و فرهنگ کلان مدعی است که تجاوز جنسی را محکوم و آن را جرم طبقه‌بندی می‌کند؛ اما در واقعیت و عرصه عمل، خلأ‌های درونی بیشماری وجود دارد که موجب می‌شود این تخلفات تحت پیگرد قرار نگیرند، مجازات نشوند و حتی علیه قربانیان به کار گرفته شوند. به ب
Forwarded from زاگاه
🟤سقط جنین عادی است
✍نویسنده:منی الطحاوی
🖋مترجم: تیبا بنیاد
زاگاه- بیست و پنج سال پیش، تجربه یک سقط «غیرقانونی» در مصر داشتم و چهار سال بعد از آن یک سقط «قانونی» در آمریکا. از گیومه استفاده می‌کنم چون تلاش دولت برای کنترل رحمم را رد می‌کنم و وقتی به سقط‌های من مربوط می‌شود، اعمال قدرتش را برای تعیین اینکه چه چیزی «قانونی» یا «غیرقانونی» است، نمی‌پذیرم. دولت می‌تواند به‌همراه نظراتش درباره اینکه من با رحم خود چه کنم و چه نکنم، گورش را گم کند. این اختیار، متعلق به من است.
◽به من تجاوز نشده بود. مریض نبودم. این بارداری‌ها، زندگیم را به خطر نمی‌انداخت. هنوز بچه‌ای نداشتم. فقط نمی‌خواستم حامله باشم. نمی‌خواستم فرزندی داشته باشم و به همین دلیل دو سقط خودخواسته داشتم. خوشحالم که این سقط‌ها را انجام دادم. آنها به من آزادی دادند تا بتوانم زندگی‌ای را که می‌خواهم، داشته باشم. با این حال، هیچ‌وقت قبل از این درباره سقط‌هایم ننوشتم. چرا؟
◽چرا می‌توانستم امنیت و جانم را به خطر بیاندازم و مقاله‌هایی درباره یک رژیم نظامی بنویسم اما نمی‌توانستم درباره سقط‌هایم صحبت کنم؟
@zaagaah
#زاگاه #سقط_جنین #سقط_خودخواسته_جنین #منی_الطحاوی
🔻ادامه مطلب:
https://zaagaah.com/xih9
✍نویسنده:منی الطحاوی
🖋مترجم: تیبا بنیاد
زاگاه- بیست و پنج سال پیش، تجربه یک سقط «غیرقانونی» در مصر داشتم و چهار سال بعد از آن یک سقط «قانونی» در آمریکا. از گیومه استفاده می‌کنم چون تلاش دولت برای کنترل رحمم را رد می‌کنم و وقتی به سقط‌های من مربوط می‌شود، اعمال قدرتش را برای تعیین اینکه چه چیزی «قانونی» یا «غیرقانونی» است، نمی‌پذیرم. دولت می‌تواند به‌همراه نظراتش درباره اینکه من با رحم خود چه کنم و چه نکنم، گورش را گم کند. این اختیار، متعلق به من است.
◽به من تجاوز نشده بود. مریض نبودم. این بارداری‌ها، زندگیم را به خطر نمی‌انداخت. هنوز بچه‌ای نداشتم. فقط نمی‌خواستم حامله باشم. نمی‌خواستم فرزندی داشته باشم و به همین دلیل دو سقط خودخواسته داشتم. خوشحالم که این سقط‌ها را انجام دادم. آنها به من آزادی دادند تا بتوانم زندگی‌ای را که می‌خواهم، داشته باشم. با این حال، هیچ‌وقت قبل از این درباره سقط‌هایم ننوشتم. چرا؟
◽چرا می‌توانستم امنیت و جانم را به خطر بیاندازم و مقاله‌هایی درباره یک رژیم نظامی بنویسم اما نمی‌توانستم درباره سقط‌هایم صحبت کنم؟
@zaagaah
#زاگاه #سقط_جنین #سقط_خودخواسته_جنین #منی_الطحاوی
🔻ادامه مطلب:
https://zaagaah.com/xih9
Zaagaah
سقط جنین عادی است
نویسنده: منی الطحاوی مترجم: تیبا بنیاد زاگاه- بیست و پنج سال پیش، تجربه یک سقط «غیرقانونی» در مصر داشتم و چهار سال بعد از آن […]
🔻توصیه‌هایی مختص روایتگری خشونت جنسی
🔶نسبت به پیامدهای احتمالی افشای آزارگر هشیار باشید
🔹️دیدبان آزار: همان‌طور که طی چند ماه گذشته در شبکه‌های اجتماعی فارسی زبان شاهد بودیم، بعضی از بازماندگان خشونت جنسی صحبت کردن درباره تجربه خود را راهی برای بازپس‌گیری قدرت از دست رفته و جزئی اساسی از روند بهبودی و توانمندسازی خود می‌دانند. هنگامی که تصمیم گرفتید تجربه خود را روایت کنید، در این کار مستحق حمایت هستید. اما گاهی روند افشاگری آنطور که انتظار داریم پیش نمی‌رود و عواقبی آزاردهنده در پی دارد.
🔹️برای کاهش این آسیب‌ها و آمادگی هرچه بیشتر برای مواجهه با آنها، اگر تصمیم دارید تجربه خود را به صورت عمومی اعلام کنید جنبه‌های متعددی را باید در نظر بگیرید. در نهایت، روش استاندارد دقیقی برای چگونه سخن گفتن از تجربه خشونت جنسی وجود ندارد. اما این متن می‌تواند راهنمایی کلی برای شما باشد تا موضوعات مختلفی مانند اهداف، چگونگی روایت کردن و مصاحبه با رسانه‌ها و ... را در فرایند بازگویی روایت خود از خشونت جنسی در نظر بگیرید.
🔹️اگر می‌خواهید بار سکوت را از دوش خود بردارید به خاطر داشته باشید که در نهایت شما انتخاب می‌کنید که چگونه، در چه شرایطی و در چه سطحی درباره جزییات این تجربه صحبت کنید. آنچه بیشترین اهمیت را دارد این نیست که دیگران از شما چه می‌خواهند بلکه این است که این کار برای شما چه معنا و ارزشی دارد.
🔹️روش‌های مختلفی برای روایتگری عمومی وجود دارد. مزایا، خطرات و ملاحظات مربوط به حریم خصوصی بر اساس اینکه به چه رسانه‌ای برای انتشار تجربه‌تان فکر می‌کنید، ممکن است برای شما متفاوت باشد. این پلتفرم‌ها می‌توانند شامل شبکه‌های اجتماعی، سرمقاله یا مقاله‌های خبری، برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی و رویدادهای گفت‌وگوی شخصی و وبلاگ‌ها باشند. بررسی کنید که آیا این پلتفرم‌ها اجازه دریافت واکنش‌های مردم به تجربه شما را می‌دهند یا خیر؟ پاسخ‌ها اغلب می‌توانند حمایتگرانه باشند اما ممکن است بعضی از این واکنش‌ها برای شما نقش تخریبی داشته باشند. در نظر بگیرید که ممکن است چه نوع بازخورد و پشتیبانی‌ای قبل، حین و بعد از به اشتراک‌گذاری روایتتان نیاز داشته باشید.
🔹️با دقت در مورد اینکه آیا می‌خواهید از آزارگر به صورت عمومی اسم ببرید، فکر کنید. نام بردن از یک متهم به خشونت جنسی در هر پلتفرمی، علاوه بر تهدیدها و انتقام‌جویی، می‌تواند موجب شکایت او از شما به اتهام افترا و نشر اکاذیب شود. پیش از افشای نام آزارگر به دقت احتمال پیگرد قانونی را بررسی کنید، امکانات مادی و معنوی و شرایط خود را برای ورود مواجهه با شکایت او بسنجید، برای آن آمادگی داشته باشید و در صورت امکان، ظرفیت‌های موجود را برای اقامه دعوی از سوی آزارگر کاهش دهید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1795
🔶نسبت به پیامدهای احتمالی افشای آزارگر هشیار باشید
🔹️دیدبان آزار: همان‌طور که طی چند ماه گذشته در شبکه‌های اجتماعی فارسی زبان شاهد بودیم، بعضی از بازماندگان خشونت جنسی صحبت کردن درباره تجربه خود را راهی برای بازپس‌گیری قدرت از دست رفته و جزئی اساسی از روند بهبودی و توانمندسازی خود می‌دانند. هنگامی که تصمیم گرفتید تجربه خود را روایت کنید، در این کار مستحق حمایت هستید. اما گاهی روند افشاگری آنطور که انتظار داریم پیش نمی‌رود و عواقبی آزاردهنده در پی دارد.
🔹️برای کاهش این آسیب‌ها و آمادگی هرچه بیشتر برای مواجهه با آنها، اگر تصمیم دارید تجربه خود را به صورت عمومی اعلام کنید جنبه‌های متعددی را باید در نظر بگیرید. در نهایت، روش استاندارد دقیقی برای چگونه سخن گفتن از تجربه خشونت جنسی وجود ندارد. اما این متن می‌تواند راهنمایی کلی برای شما باشد تا موضوعات مختلفی مانند اهداف، چگونگی روایت کردن و مصاحبه با رسانه‌ها و ... را در فرایند بازگویی روایت خود از خشونت جنسی در نظر بگیرید.
🔹️اگر می‌خواهید بار سکوت را از دوش خود بردارید به خاطر داشته باشید که در نهایت شما انتخاب می‌کنید که چگونه، در چه شرایطی و در چه سطحی درباره جزییات این تجربه صحبت کنید. آنچه بیشترین اهمیت را دارد این نیست که دیگران از شما چه می‌خواهند بلکه این است که این کار برای شما چه معنا و ارزشی دارد.
🔹️روش‌های مختلفی برای روایتگری عمومی وجود دارد. مزایا، خطرات و ملاحظات مربوط به حریم خصوصی بر اساس اینکه به چه رسانه‌ای برای انتشار تجربه‌تان فکر می‌کنید، ممکن است برای شما متفاوت باشد. این پلتفرم‌ها می‌توانند شامل شبکه‌های اجتماعی، سرمقاله یا مقاله‌های خبری، برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی و رویدادهای گفت‌وگوی شخصی و وبلاگ‌ها باشند. بررسی کنید که آیا این پلتفرم‌ها اجازه دریافت واکنش‌های مردم به تجربه شما را می‌دهند یا خیر؟ پاسخ‌ها اغلب می‌توانند حمایتگرانه باشند اما ممکن است بعضی از این واکنش‌ها برای شما نقش تخریبی داشته باشند. در نظر بگیرید که ممکن است چه نوع بازخورد و پشتیبانی‌ای قبل، حین و بعد از به اشتراک‌گذاری روایتتان نیاز داشته باشید.
🔹️با دقت در مورد اینکه آیا می‌خواهید از آزارگر به صورت عمومی اسم ببرید، فکر کنید. نام بردن از یک متهم به خشونت جنسی در هر پلتفرمی، علاوه بر تهدیدها و انتقام‌جویی، می‌تواند موجب شکایت او از شما به اتهام افترا و نشر اکاذیب شود. پیش از افشای نام آزارگر به دقت احتمال پیگرد قانونی را بررسی کنید، امکانات مادی و معنوی و شرایط خود را برای ورود مواجهه با شکایت او بسنجید، برای آن آمادگی داشته باشید و در صورت امکان، ظرفیت‌های موجود را برای اقامه دعوی از سوی آزارگر کاهش دهید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1795
هرس واچ | دیدبان آزار
آنچه که پیش از علنی‌سازی تجربه خشونت جنسی باید بدانید
هنگامی که تصمیم گرفتید تجربه خود را روایت کنید، در این کار مستحق حمایت هستید. اما گاهی روند افشاگری آنطور که انتظار داریم پیش نمی‌رود و عواقبی آزاردهنده در پی دارد.
🔹فرزانه: من هر روز با وسیله نقلیه عمومی(اتوبوس) به محل کار می‌روم، از درب خانه تا ایستگاه اتوبوس حدود ۱۰۰ متر راه هست؟ اما در همین مسیر کوتاه بارها برای من مزاحمت ایجاد شده است، حتی وقتی در ایستگاه اتوبوس می‌نشینم هم در امان نیستم!
🔹چند روز پیش پوسترهای دیدبان آزار را در ایستگاه نزدیک خانه چسباندم. تازه این کار شروع کرده‌ام اما قصد دارم توی همه ایستگاه‌های اتوبوس مشهد پوسترها را بچسبانم، امیدوارم تعداد ما روز‌به‌روز بیشتر شود. به گفته ویلیام بلیک: «هر آنکه تمنایی دارد و کاری نمی‌کند
طاعون به بار خواهد آورد.»
🔹پانوشت: جملات روی پوسترهای نارنجی از روایات زنانی که در طی چند سال اخیر تجربه‌های خود را از آزار خیابانی در سایت دیدبان آزار ثبت یا به صفحه ارسال کرده‌اند، انتخاب شده است.کلیه پوسترها را از بخش پوستر در سایت دیدبان آزار می‌توانید دانلود کنید و پرینت بگیرید. دیدبان آزار داوطلبانه فعالیت می‌کند و هزینه چاپ پوسترها توسط داوطلبان پرداخت می‌شود.می‌توانید متن پاسخ به سوالات رایج درباره چاپ پوسترها و گفت‌گوهای میدانی را در زیر مطالعه کنید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://harasswatch.com/news/1465
🔹چند روز پیش پوسترهای دیدبان آزار را در ایستگاه نزدیک خانه چسباندم. تازه این کار شروع کرده‌ام اما قصد دارم توی همه ایستگاه‌های اتوبوس مشهد پوسترها را بچسبانم، امیدوارم تعداد ما روز‌به‌روز بیشتر شود. به گفته ویلیام بلیک: «هر آنکه تمنایی دارد و کاری نمی‌کند
طاعون به بار خواهد آورد.»
🔹پانوشت: جملات روی پوسترهای نارنجی از روایات زنانی که در طی چند سال اخیر تجربه‌های خود را از آزار خیابانی در سایت دیدبان آزار ثبت یا به صفحه ارسال کرده‌اند، انتخاب شده است.کلیه پوسترها را از بخش پوستر در سایت دیدبان آزار می‌توانید دانلود کنید و پرینت بگیرید. دیدبان آزار داوطلبانه فعالیت می‌کند و هزینه چاپ پوسترها توسط داوطلبان پرداخت می‌شود.می‌توانید متن پاسخ به سوالات رایج درباره چاپ پوسترها و گفت‌گوهای میدانی را در زیر مطالعه کنید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://harasswatch.com/news/1465
Forwarded from زاگاه
🟤چرا زنان از فرزندآوری امتناع می‌کنند؟ زمانش رسیده که از آنها بپرسیم
✍ نویسنده: ریانون لوسی کازلت
زاگاه- نرخ موالید در غرب رو به کاهش است. این روند نزولی مدت‌هاست که آغاز شده اما کاهش ناگهانی اخیر به نظر می‌رسد مربوط به شیوع پاندمی باشد. هربار که درباره کاهش #نرخ_موالید می‌خوانم، عموما در کنارش گزارشی هم منتشر شده که در آن یک کارشناس اقتصادی یا سیاسی غالبا مذکر از فاجعه عواقب اقتصادی نرخ زادوولد یا اصطلاحا «کمبود نوزاد» می‌گوید. گویی که نوزادان منابع مالی محسوب می‌شوند، که البته برای عده‌ای دقیقا همین‌طور است.
◽آخرین آمار افت نرخ زادوولد از ایتالیا گزارش شده که به پایین‌ترین میزان خود از سال ۱۸۶۱ رسیده است. مقاله‌ای که درباره این پژوهش در تایمز نوشته شده از دو مرد نقل‌قول می‌آورد. از قضا، وقتی این مقاله‌ها را می‌خوانم، «نبرد برای زادوولد» دوره فاشیستی #موسولینی برایم تداعی می‌شود. تمامی این متون به همان ایده وظایف دوران #فاشیستی آغشته‌اند اگرچه صراحتا موضع خود را اعلام نمی‌کنند. در ایتالیای فاشیستی، به زنان گفته می‌شد که موظف به #فرزندآوری هستند. زنان نابارور و فاقد فرزند، از کار اخراج می‌شدند و مردان دارای بیش از شش فرزند از پرداخت مالیات معاف بودند.
@zaagaah
#زاگاه #سقط_جنین #حقوق_باروری
🔻ادامه مطلب:
https://zaagaah.com/hm1p
✍ نویسنده: ریانون لوسی کازلت
زاگاه- نرخ موالید در غرب رو به کاهش است. این روند نزولی مدت‌هاست که آغاز شده اما کاهش ناگهانی اخیر به نظر می‌رسد مربوط به شیوع پاندمی باشد. هربار که درباره کاهش #نرخ_موالید می‌خوانم، عموما در کنارش گزارشی هم منتشر شده که در آن یک کارشناس اقتصادی یا سیاسی غالبا مذکر از فاجعه عواقب اقتصادی نرخ زادوولد یا اصطلاحا «کمبود نوزاد» می‌گوید. گویی که نوزادان منابع مالی محسوب می‌شوند، که البته برای عده‌ای دقیقا همین‌طور است.
◽آخرین آمار افت نرخ زادوولد از ایتالیا گزارش شده که به پایین‌ترین میزان خود از سال ۱۸۶۱ رسیده است. مقاله‌ای که درباره این پژوهش در تایمز نوشته شده از دو مرد نقل‌قول می‌آورد. از قضا، وقتی این مقاله‌ها را می‌خوانم، «نبرد برای زادوولد» دوره فاشیستی #موسولینی برایم تداعی می‌شود. تمامی این متون به همان ایده وظایف دوران #فاشیستی آغشته‌اند اگرچه صراحتا موضع خود را اعلام نمی‌کنند. در ایتالیای فاشیستی، به زنان گفته می‌شد که موظف به #فرزندآوری هستند. زنان نابارور و فاقد فرزند، از کار اخراج می‌شدند و مردان دارای بیش از شش فرزند از پرداخت مالیات معاف بودند.
@zaagaah
#زاگاه #سقط_جنین #حقوق_باروری
🔻ادامه مطلب:
https://zaagaah.com/hm1p
Zaagaah
چرا زنان از فرزندآوری امتناع می‌کنند؟ زمانش رسیده که از آنها بپرسیم
نویسنده: ریانون لوسی کازلت زاگاه- نرخ موالید در غرب رو به کاهش است. این روند نزولی مدت‌هاست که آغاز شده اما کاهش ناگهانی اخیر به […]
Forwarded from بيدارزنى
🟣 روز گذشته نیروهای تروریستی طالبان به زنان معترض در کابل با "اسپری فلفل حمله کردند
شماری از معترضان زن یکشنبه ۲۶ دی‌ماه در کابل در دفاع از خواست‌هایی مانند "حق کار و تحصیل برای زنان" و احقاق حقوق زنان دست به تظاهرات زدند. این زنان با حمله‌ی نیروهای سرکوبگر طالبان پراکنده و در پی استنشاق اسپری فلفل و برخورد با چشم، صدمات فراوانی دیدند. یکی از زنان معترض به دلیل حجم اسپری فلفل در چشم و صورت به بیمارستان منتقل شد.
این تظاهرات، مقابل دانشگاه کابل برگزار شده بود. آنها پلاکاردهایی با مضمون "حقوق زنان، حقوق بشر" حمل می‌کردند و شعار "برابری و عدالت" سر می‌دادند.
▪️ویدئو از تظاهرات پیوسته‌ی ۳ روز گذشته توسط زنان معترض افغانستان
#زنان_حذف_شدنی_نیستند
#ارتجاع #طالبان
@bidarzani
شماری از معترضان زن یکشنبه ۲۶ دی‌ماه در کابل در دفاع از خواست‌هایی مانند "حق کار و تحصیل برای زنان" و احقاق حقوق زنان دست به تظاهرات زدند. این زنان با حمله‌ی نیروهای سرکوبگر طالبان پراکنده و در پی استنشاق اسپری فلفل و برخورد با چشم، صدمات فراوانی دیدند. یکی از زنان معترض به دلیل حجم اسپری فلفل در چشم و صورت به بیمارستان منتقل شد.
این تظاهرات، مقابل دانشگاه کابل برگزار شده بود. آنها پلاکاردهایی با مضمون "حقوق زنان، حقوق بشر" حمل می‌کردند و شعار "برابری و عدالت" سر می‌دادند.
▪️ویدئو از تظاهرات پیوسته‌ی ۳ روز گذشته توسط زنان معترض افغانستان
#زنان_حذف_شدنی_نیستند
#ارتجاع #طالبان
@bidarzani