🔹برای #فروغ_سمیع‌_نیا، راوی روایت تبعیض

نویسنده: زهره اسدپور

فروغ جانم، عکس‌هایت این روزها همه‌جا پخش شده‌اند، با آن لبخند کمرنگ روی لب‌ها، با آن نگاه‌های مصمم و چه‌قدر شبیه به عکسی که از جمیله صدیقی به‌جا مانده است. با یک تفاوت، تو بر خلاف جمیله صدیقی و صد سال پس از او مدام لبخند کمرنگی بر لب داری. با خود می‌اندیشم این لبخند کمرنگ زیبا بر لبانت شاید حاصل بیش از ۱۰۰ سال مبارزه زنان این سرزمین برای برابری است. حاصل همین  دستاوردهای نه‌چندان کوچکی که در این سال‌ها با چنگ‌و‌دندان به‌دست آورده‌ایم و با جان از آن محافظت کرده‌ایم. می‌دانی فروغ جان حق تحصیل، حق کار، حق حضور در عرصه عمومی، حق رای و ... به‌سادگی کسب نشده‌اند و خوب می‌دانی که بارها با خشم و خشونت دستاوردهایمان را ربوده‌اند، اما ما در تمام این سال‌ها با همه زخم‌هایی که بر تن داشته‌ایم باز بر روی زانوان خسته‌مان برخاسته‌ایم و حتی اگر شده لنگان‌لنگان مسیر برابری را رفته‌ایم. شاید ۱۰۰ سال پیش وقتی جمیله صدیقی با دیگر همراهانش در جمعیت پیک سعادت نسوان، اولین دبیرستان دخترانه را در رشت راه‌اندازی کردند، برای زنان بزرگسال کلاس‌های سواد‌آموزی و برای زنان سرپرست خانوار کارگاه خیاطی برگزار کردند، نمایش اجرا کردند، مقاله نوشتند و در یک کلام مبارزه کردند، آنچه در آن خفقان و تاریکی، برای ادامه‌ مسیر نیرویشان می‌داد، امید برخاستن زنانی چون تو در آینده این سرزمین بود.

فروغ جانم ... تو که روایتگر روایت مادرانمان برای برابری‌خواهی بوده‌ای خوب می‌دانی که جمیله صدیقی نیز بارها برای برابری‌خواهی به زندان افتاد، می‌دانی که گزمه‌گان پهلوی او را هر‌بار کشان‌کشان و با ضرب‌و‌شتم وحشیانه به سیاه‌چال کشانده‌اند. روایت آشنایی است فروغ جان ... روایتی که در همه این ۱۰۰ سال مبارزه برای برابری، بارها و بارها تکرار شده است، راستی تو را چگونه برده‌اند؟ روایت‌ها از به‌کار‌بردن خشونت در بازداشت‌ها سخن گفته‌اند و بعید نیست این خشونت سهم تو نیز شده باشد، سهم تن نحیف و بیمارت ... راستی داروهایت را به دستت رسانده‌اند؟ یا قرار است  حتی بیماری و نیازت به دارو ابزار فشاری باشد بر تو تا دست از برابری‌خواهی برداری؟

چه خیال خامی است فروغ جان، چه خیال خامی که خشونت و زندان بتواند جلوی برابری‌خواهی را بگیرد. فروغ جانم، فروغ نازنینی که شباهت‌هایت به جمیله صدیقی در چهره‌ات خلاصه نمی‌شود، راوی روایت‌های تلخ زنان شالیکار گیلان، روایتگر روایت ستم و تبعیض ... که به تلخی نوشته بودی: «زنان روستایی گیلان که این روزها زمین‌هایشان را برای ویلاسازی به تاراج می‌برند، در فردای بیکاری و گرسنگی به ناچار خدمتکار همان ویلاهایی خواهند شد که بر روی زمین‌هایشان ساخته شده است» فروغ برابری‌خواه، عدالت‌طلب و سخت‌کوش، خط اتصالی که تو را به جمیله صدیقی و همه زنان برابری‌خواه در تمام این صد‌و‌اندی سال می‌رساند، بی‌تردید ادامه می‌یابد تکثیر می‌شود و از ایمان تو و خواهرانت قدرت می‌یابد و تنومند‌تر می‌شود. فروغ نازنین می‌دانی که سحر خواهد دمید و روزهای خوب فردا را نمی‌توان به بند کشید.

@harasswatch

🟣 بازداشت عاطفه رنگریز و انتقال وی به زندان سمنان

روز یک‌شنبه ۱۹ شهریورماه، عاطفه رنگریز، فعال حقوق زنان و از زندانیان سیاسی سابق، طی یک تماس تلفنی کوتاه از بازداشت و حضور خود در زندان سمنان خبر داد.

از دلیل بازداشت و وضعیت پرونده او اطلاعی در دست نیست.

#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

🔹روایتی از آزار‌های خیابانی

این متن را بنا بر تجربه شخصی می‌نویسم و هدفم به اشتراک‌گذاشتن این تجربه با زنان دیگر و نظرسنجی است. مدتی است که در فضای عمومی به‌طرز شدیدی با افزایش آزار‌واذیت‌های خیابانی مواجه می‌شوم: متلک‌های جنسی، توقف با ماشین، و ... . چند روز پیش مردی جوان به ما نزدیک شد و تقریبا توی صورتمان عربده کشید. آنقدر این مزاحمت‌ها برایم زیاد شده که با خودم فکر کردم نکند سازماندهی‌شده باشد چون بعید است کار مردم باشد. به همین دلیل گفتم تجربه‌ام را برای دیدبان آزار بنویسم تا اگر بقیه هم چنین مواجهه‌ای داشته‌اند به‌طور جمعی دراین‌باره هم‌اندیشی کنیم. در طی قیام ژینا و روزهای پس از آن، زنان بی‌حجاب در خیابان‌ها همدلی عمومی بی‌سابقه‌ای را از سوی مردم شاهد بودند و دست‌کم برای من مزاحمت‌های خیابانی خیلی کم شده بود. اما تجربه روزهای اخیر نگرانم کرده که این آزارهای پیاپی پروژه‌ای باشد برای ایجاد دلسردی و ترس و از جنس آنچه که در اصفهان رخ داده بود.

به‌خوبی می‌دانم که ظاهر نباید ملاک باشد و نیست و اشاره به آن بار آزار را بر فرد آزاردیده می‌گذارد، اما حرفم این است که حتی به این موضوع هم فکر کردم و دیدم پوشش و ظاهر من هم هیچ‌گونه تغییری نکرده است. حتی دختری نوجوان کنار من راه می‌رود که دیگران فکر می‌کنند فرزند من است و باز هم تاثیری ندارد. چند روز قبل نزدیک بود جفتمان را دستمالی کنند. برای من این میزان از آزار و مزاحمت بی‌سابقه است. همیشه وقتی روسری نداشتم، از مردم لبخند و تشویق و تمجید و علامت پیروزی می‌دیدم و باریکلا، ایوالله، شیرزن و دمت گرم‌ می‌شنیدم اما این روزها بوضوح توهین و مزاحمت بیشتر شده و با ایجاد ترس و دلهره مدام همراه است. تقریبا هرروز در خیابان یک مشاجره دارم. فکر کردم جا دارد این نگرانی را با شما در میان بگذارم و از تجربه زنان دیگری که بدون روسری در شهر تردد می‌کنند باخبر شویم. شاید هم کاملا اتفاقی است. اما نه فقط نسبت به آزارواذیت‌ها و سرکوب گشت ارشاد، بلکه باید نسبت به این آزار‌ها هم باید حساس‌تر باشیم و بیشتر از گذشته هوای همدیگر را در خیابان داشته باشیم. همینطور که از تلاش دارند ما را از خدمات عمومی محروم کنند به‌شیوه‌های مختلفی می‌خواهند فضای عمومی را هم از ما بگیرند.

می‌خواهم از خواهران عزیزم بپرسم که آیا شما هم تجربه مشابه داشته‌اید در این روزها؟ آیا احساس ناامنی باعث شده که بیشتر از تاکسی‌های اینترنتی یا ماشین شخصی استفاده کنید؟ امیدوارم این پیام موجب گسترش ترس نشود. به امید آزادی.

#ژینا_امینی
#ژن_ژیان_ئازادی
#زن_زندگی_آزادی

@harasswatch

سالگرد ژینا: بیانیه جمعی از فعالان اجتماعی تهران برای حضور در خیابان

جمعی از فعالان اجتماعی تهران در بیانیه‌ای نوشته اند: «ما مومن به فرداهای روشن‌ایم، چیزی جز زنجیرهایمان برای از دست دادن نداریم! وعده‌ی شروع دوباره‌ی ما ۲۵ و ۲۶ شهریورماه، ساعت ۶ عصر، تهران، بلوار کشاورز تا میدان هفت تیر و محلات مبارز تهران».

https://www.tg-me.com/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/780405/&rhash=0ceb6994783a68

@RadioZamaneh | رادیو زمانه

🔰بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه بهشتی (ملی) در آستانه اولین سالگرد قتل ژینا (مهسا) امینی و آغاز خیزش امید آفرین زن، زندگی، آزادی


به نام زن
به نام زندگی

به یاد آرید آن‌ چه که بر ما گذشت.

◽️بیش از چهار دهه است که حکومت جمهوری اسلامی وطن را به ورطه نابودی کشانده، انواع خشونت سیستماتیک و ستم جنسیتی را علیه زنان اعمال می‌کند، روز به روز به دامنه آن می‌افزاید و هرگونه اعتراض به عملکرد ویرانگر خود را سرکوب‌ می‌کند.

◽️در پایان شهریور ماه سال ۱۴۰۱، پس از به قتل رساندن ژینا (مهسا) امینی، مردم ایران با شعار «زن، زندگی، آزادی» اعتراضات گسترده‌ای را علیه حجاب اجباری، ستم طبقاتی، سرکوب اقوام، فقر، فساد، استبداد دینی و نقض حقوق آشکار خود برپا کردند. کارگر، معلم و دانشجو دست در دست هم جنگیدند.

◽️زنان‌مان علیه ستم تاریخی‌ای که بر آن‌ها شده بود با شجاعتی بی‌نظیر ایستادند. در پی این اعتراضات بی‌سابقه، صدها نفر پیر، جوان و کودک توسط نیروهای نظامی و امنیتی، کشته، مجروح و یا ربوده شدند. هزاران نفر بازداشت و روانه زندان‌ها گشتند و انواع شکنجه و فشار روحی را متحمل شدند. در این میانه خونین، معترضان بی‌گناه طی دادرسی ناعادلانه و با شکنجه و اخذ اعتراف اجباری به اعدام محکوم و جان خویش را نثار آزادی و برابری کردند.

◽️در دانشگاه نیز همانند خیابان فریاد آزادی‌خواهی طنین انداز شد. دانشجویان سنت دیرینه خود در مبارزه با استبداد و نابرابری را سرلوحه خود قرار دادند. زندان، تصفیه اساتید، ضرب و شتم در محیط دانشگاه و احکام انضباطی سنگین مانع از همراهی دانشگاه با جنبش مردمی نشد. فریاد شعار «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» دانشگاه را بر پیمانی که با خیابان بسته بود استوارتر از همیشه ساخت.

◽️امروز در آستانه سالروز این جنایت با احضار گسترده دانشجویان، تصفیه دانشگاه‌ها از اساتید آزادی‌خواه، دستگیری فعالان سیاسی و مدنی و سرکوب خانواده‌های داغدار خیزش سال ۱۴۰۱ روبرو هستیم.

◽️در جواب ندای آزادی و عدالت‌مان، تنها کشتار و دشمنی دیده‌ایم. ما اما هنوز زنده‌ و حامی زندگی و مقاومت هستیم. در مسیری که شروع کرده‌ایم، محکم‌تر از همیشه قدم بر می‌داریم. تنگ‌تر شدن زنجیر ستم، فقر و سرکوب تنها ما را نسبت به آرمان خود مصمم‌تر کرده است.

◽️پس از گذشت یک‌ سال از این جنایت، ما دانشجویان دانشگاه بهشتی (ملی)، همچون سایر هموطنانی که دل در گرو «آزادی» دارند، ضمن همدردی با خانواده‌های جانباختگان خیزش مردمی، بار دیگر متحد و یک‌صدا ندای تظلم‌ خواهی خود را سر خواهیم داد. فارغ از همه‌چیز متحد خواهیم بود.

◽️اینجا از خودبیگانگی پایان می‌یابد. نام دانشگاه هفتاد سال است که در ایران با مقاومت و مبارزه گره خورده است؛ این بار نیز مستثنی نیست. کوتاه نخواهیم آمد. بار دیگر خیابان و دانشگاه را صحنه مبارزات خود خواهیم کرد. بار دیگر هم‌صدایی با مردم را به نشستن در کلاس ترجیح خواهیم داد.

◽️بار دیگر «نه» می‌گوییم. تا پایان شکاف قومیتی، ستم طبقاتی و استبداد دینی، تا رسیدن به دموکراسی، عدالت و برابری. ما ادامه داریم. مبارزه، زندگی ماست.
سرنگون باد سرکوب!

از کردستان تا سیستان
برای ژینا و نیکا
برای مهرشاد و کیان
برای آب، برای خون
برای زن و تن
برای زندگی
برای آزادی
برای فردا

🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد

این فایل که برای دیدبان آزار ارسال شده شامل پوسترهایی در حمایت از زنان زندانی است. می‌توانید چاپ کنید و صدای زندانیان باشید.

@harasswatch

🟣 سمانه اصغری، فعال حقوق کودکان بازداشت شد

امروز پنج‌شنبه ۲۳ شهریورماه، سمانه اصغری، فعال حقوق کودکان با یورش ماموران امنیتی در منزل خود بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. بنا بر گزارش همسر وی، این بازداشت با تفتیش منزل همراه بوده است.

سمانه اصغری، فعال حقوق کودک و عضو سابق هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان روز ۱۹ مهرماه ۱۴۰۱ نیز بازداشت و پس از ۵ ماه آزاد شده بود.

#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

🔹حجاب اجباری، معیشت و مسئله مسکن

نویسندگان: الصا و‌ عین

حجاب و پوشش بدن زن مانند هر تبعیض اجتماعی دیگری ریشه در ساختار قدرت، روابط تولید و شرایط زیست نابرابر زن و مرد دارد. تقلیل‌دادن حجاب به پوشش، خصوصا پوشاندن موی سر، چشم‌پوشی از ستم جنسیتی علیه زنان است. چرا‌که حجاب در عمل و معنای مفهومی آن یعنی دیده‌نشدن زن، یعنی «هر چیزی که بین دو شی حائلی ایجاد می‌کند برای پنهان ماندن و دیده‌نشدن». خواه این دو «شی» مرد و زن باشند، خواه زن و محیط بیرون از خانه. حجاب یعنی زنی که باید خود را زیر لایه‌های پرتعداد لباس بپوشاند به‌طوری‌که نه‌تنها بدنش بلکه حتی حجم اندام‌هایش نیز دیده نشود. زنی که گاهی برای دیده‌نشدن، در خانه حبس می‌شود و از اشتغال، تحصیل و اجتماع محروم می‌ماند. 

شعارهایی که با واژه‌های محوری مانند «نان، کار، مسکن، سقف، آزادی و برابری» بیان می‌شود نشان‌دهنده خواست و مطالبه عموم مردم است و در بطن خود پیوند بین «معیشت» و «آزادی» را نشان می‌دهد. آزادی به معنای زیستن در سیستم و ساختاری عاری از تبعیض، اعم از تبعیض میان «کارگر» و «کارفرما»، «پرولتاریا» و «بورژوا»، «مرکز» و «حاشیه» و در نهایت و در سطح کلان، حذف تبعیض میان «زن» و «مرد» و دیگر جنسیت‌ها. مسئله مسکن یکی از بزرگترین و حادترین مسائل عصر ماست که طبقه کارگر و بخصوص زنان مهاجر و کارگر را به‌شدت درگیر کرده است. در یک تحقیق میدانی، بی‌پناهی و آوارگی زنان برای کار، بخصوص در شهرهای بزرگ یکی از مهم‌ترین عوامل آزار و تجاوز عنوان شده است. خوابگاه‌های تنگ و تاریک شهری، که فاقد هرگونه امکانات رفاهی و بهداشتی‌اند، با پنجره‌های رنگ‌شده که گویی پادگان زنان است و باید زنان را دور از دید نگهداری کنند، اتاق‌های کوچک و تخت‌های شش تا هشت نفری، محدودیت وقت‌های رفت‌و‌آمد و کنترل زندگی خصوصی زنان و در امان‌نبودن وسایل شخصی آنان از دستبرد دیگری، ستیزهای درونی میان زنان در خوابگاه‌ها، گرانی بیهوده و رقابت صاحبان خوابگاه برای درآمدزایی در فقدان قانون نظارت بر مسکن، زنان را مجبور می‌کند که به خانه‌های ارزان و کوچک در محله‌های ناامن پناه ببرند.

حتی در محله‌های متوسط و بالای شهر نیز زنان باید تمام‌وقت درگیر کار باشند تا از عهده هزینه مسکن برآیند. مسکنی که در بسیاری از مواقع برای آنان کوچکترین امنیتی ندارد و آزارواذیت همسایگان برای زنان مجرد نمونه‌های بسیاری را بازگو می‌کند. این وضعیت برای زن طبقه کارگر که علی‌رغم نداشتن سرپناه به‌صورت رایگان در خدمت دولت مشغول بارآوری نیروی کارند، سنگین‌تر است.

متن کامل:
https://harasswatch.com/news/2193/

@harasswatch