#ابوالفضل_خطیبی:
ميلان كوندرا در روايت از همان شگردی بهره می برد كه فردوسی از آن استفاده كرده است


بارها در چنين جايگاهی قرار گرفتم تا درباره‌ «شاهنامه» و فردوسی سخن بگويم و هر بار می بينم آن‌طور كه بايد، امكان ادا كردن حق مطلب نيست و اين به خاطر ويژگی های منحصر به فرد «شاهنامه» است. «شاهنامه» چه خصوصيتی دارد كه اين‌گونه مورد علاقه‌ بزرگان ادب ايران و ايران‌شناسان بزرگ غربی است؟ در وهله‌ نخست، مهم‌ترين ويژگی «شاهنامه» شعريت سروده‌های اين اثر سترگ است كه فردوسی را به چنين جايگاهی می رساند. در رمان «بار هستی» ميلان كوندرا ديده می شود اين نويسنده داستان را رها می كند و به تحليل شخصيت‌هايش می پردازد. فردوسی بزرگ نيز در داستان‌های متعددی از «شاهنامه» چندصد سال پيش با همين شگرد، داستان‌ها را پيش می برد؛ از جمله در داستان «رستم و سهراب» كه می بينيم در حين روايت، شخصيت‌های داستان را تحليل می كند.


@shahnamehpajohan
#جلال_خالقی_مطلق:
مطالب تاريخی شاهنامه بسيار بيش‌تر از تاريخ طبری است


مطالب تاريخی شاهنامه بسيار بيش‌تر از تاريخ طبری است و بسياری از ريزه‌كاری ها در شاهنامه هست و در طبری نيست. در واقع شاهنامه و تاريخ طبری مكمل يكديگر هستند، بسياري از نكات تاريخی در تاريخ طبری در شاهنامه نيست و حجم بيش‌تری از مطالب شاهنامه در تاريخ طبری وجود ندارد. می توان گفت شاهنامه فردوسی اثری است كه بر تمام آثار پس از خودش تاثير گذاشته است، حتی بر آثار تعليمی و اخلاقی. اگر ما بخش‌های تعليمی اخلاقی شاهنامه را جدا كنيم، كتابی به دست می آيد كه چيزی از گلستان سعدی كم ندارد. از شاهنامه می توان زبان فارسی آموخت؛ زيرا اسلوب‌ و قوانين زبان فارسی در شاهنامه حفظ شده و اگرچه من با سره‌نويسی موافق نيستم، ولی زبانی را كه ۹۰ درصد آن الفاظ بيگانه باشد، نمی توان زبان فارسی ناميد. پس بايد بكوشيم تا آن‌جا كه می توانيم، مانع ورود كلمات بيگانه بشويم و از واژگان فارسی بهره ببريم.


@shahnamehpajohan

🔸https://www.tg-me.com/eshtadan

در دستگاه محتشمان پا نمی‌خوریم
خون می‌خوریم و آب ز دریا نمی‌خوریم
از صدهزار رنگِ تمنّا که می‌پزیم
ما غیرِ دودِ آتشِ سودا نمی‌خوریم
پرهیز بیش ازین نتواند مریضِ عشق
از هیچ‌کس فریبِ مداوا نمی‌خوریم
از وضعِ ناگوارِ جهان طبعِ ما، کلیم
از بس‌که سیر شد غمِ فردا نمی‌خوریم

#کلیم‌همدانی

مجموعهٔ خیال؛ برگزيده غزلیاتِ چهل‌وشش شاعر، از بابافغانی شیرازی تا صفاء‌الحق همدانی؛ گزینش و ویرایشِ علیرضا ذکاوتی قراگزلو؛ نشرِ نو؛ ۱۳۹۷: ۳۳۸.

https://www.tg-me.com/tarikhfarhanghonariranzamin

عیدِ ١۴٣۵ ساله

♦️دبا: در روز عید سعید غدیر خم، عید ولایت و امامتِ حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام)، فرازی از مدخل «غَدیرِ خُم» در دانشنامۀ فرهنگ مردم ایران نوشتۀ نسیم عظیمی‌پور را می‌خوانیم.

🔹«براساس پاره‌ای از روایتهای تاریخی، بزرگداشت واقعۀ غدیر خم از سده‌های نخستین اسلامی به‌صورت جشن برگزار می‌شده است، از آن جمله گفته‌اند که نخستین‌بار در دوران آل‌بویه، معزالدولۀ دیلمی در ۳۵۲ ق / ۹۶۳ م، بزرگداشت واقعۀ غدیر خم را به‌منزلۀ عید بزرگ شیعیان در بغداد، در دستور کار خود قرار داد. به فرمان وی در این روز شهر را آذین بستند و مغازه‌ها تا صبح باز بودند و افرادی به نشانۀ شادی بر طبل می‌کوفتند و شیپور می‌نواختند. آتش‌بازی نیز از دیگر مراسم این عید بود. بامداد این روز، شیعیان شتر قربانی می‌کردند و به زیارت مقابر می‌رفتند و در آنجا نماز عید می‌گزاردند. در سالهای بعد نیز حکمرانان آل‌بویه در برگزاری جشن غدیر خم اهتمام داشتند.

🔹در دورۀ صفویه نیز اعیاد مذهبی با احترام و شکوه بسیار برگزار می‌شد و عید غدیر خم از جملۀ بزرگ‌ترین آنها بود؛ اما در زمان نادر شاه افشار، با توجه به سیاست مذهبی‌ای که او در پیش گرفته بود، برگزاری جشن غدیر منع شد. برگزاری ایـن جشن در دورۀ قاجاریه دوباره اهمیتی خاص یافت، چنان‌که در این روز مراسم سلام رسمی با تشریفات بسیار در دربار صورت می‌گرفت. رسم سلام در این روز در حضور پادشاه، در دورۀ پهلوی نیز ادامه یافت.

🔹عید غدیر خم و تأکید بر جشن و سرور در این روز، و حتى مقایسۀ آن با نوروز، در اشعار فارسی، مشهور به «غدیریه» با موضوع غدیر و مدح امیرالمؤمنین علی (ع)، به‌گونۀ وسیعی بازتاب یافته است.

🔹امروزه عید غدیر با اندک تفاوتی در آداب و مناسک، در نقاط مختلف ایران برگزار می‌شود. این عید ارتباطی خاص با سادات دارد، به‌صورتی‌که در برخی نقاط ایران به عید سادات یا عید «سیدا» مشهور است. در این روز مردم به دیدن سادات می‌روند و میزبان، میهمانان را با نقل و شیرینی پذیرایی می‌کند. بیشتر اوقات، سادات پول و یا هدیه‌ای به‌عنوان عیدی به میهمانان خود می‌دهند و مردم نیز این هدیه را سالها نزد خود نگاه می‌دارند و بر این باورند که به رزق و روزی آنها برکت می‌دهد.»

🔸متن کامل این نوشتار را در صفحات ۵٩٨ تا ۶٠٠ از جلد ششمِ دانشنامۀ فرهنگ مردم ایران و هم‌چنین پیوند آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/258479
@cgie_org_ir

#حسن_انوری :
ملت ایران هویت خود را از زبان فارسی می گیرد

🔹زبان فارسی برای ما ایرانیان اهمیت فوق‌العاده دارد و اهمیتش از این جهت است که ما ایرانی‌ها هویت خود را تا حدود زیادی از زبان فارسی گرفته‌ایم. نخستین مسئله درباره زبان فارسی در ایران این است که رابط بین اقوام مختلف ایرانی است؛ ایران کشوری است با قومیت‌های مختلف و هر قومیتی هم زبان خاصی برای خود دارد؛ ترک‌ها به زبان ترکی در آذربایجان و کردها به زبان کردی در کردستان، لرها به زبان لری در لرستان، بلوچ‌ها به زبان بلوچی در بلوچستان و گیلک‌ها به زبان گلیکی در گیلان  صحبت می‌کنند و اگر بخواهند با هم ارتباط پیدا کنند، زبان فارسی است که رابط بین این اقوام مختلف می‌شود. یک لحظه فکر کنید اگر زبان فارسی نبود، هویت ایرانی چه شکلی پیدا می‌کرد. در واقع ملت ایران هویت خود را از زبان فارسی می‌گیرد و اگر زبان فارسی نبود، ایران شاید تکه‌تکه می‌شد؛ بنابراین زبان فارسی از این جهت مهم‌ترین عنصر فرهنگی ایران است.

@shahnamehpajohan
#حسن_انوری :
یکی از ویژگی های زبان فارسی از جهت مدنی و تمدنی است


🔸یکی از ویژگی‌های زبان فارسی از جهت مدنی و تمدنی است. اگر بخواهیم از منظر روابط بین‌المللی به زبان فارسی نگاه کنیم باید بگویم زمانی که زبان فرانسوی و زبان نگلیسی هنوز بین‌المللی نشده بودند، زبان فارسی، زبان بین‌المللی بود؛ زبان فارسی از اقصی نقاط هندوستان تا جنوب شرقی اروپا، زبان طبقه فرهیخته و به قول فرنگی‌ها طبقه الیت جامعه بود، پادشاهان عثمانی نه تنها فارسی خوب می‌دانستند، به زبان فارسی شعر می‌سرودند. در جنوب شرقی اروپا و در هرزگوین برای بسیاری از  آثار ادبی فارسی شرح نوشته شده است؛ مثلا «شرح حافظ» که در آنجا نوشته شده، خیلی معروف است و حتی امروزه هم حافظ‌شناسان به آن مراجعه می‌کنند. تعداد فرهنگ‌های لغت فارسی که در هندوستان نوشته شده خیلی بیشتر از فرهنگ‌هایی است که در خود ایران نوشته شده است. این یکی از ویژگی‌های زبان فارسی در تاریخ است که اگر زبان بین‌المللی برایش اغراق باشد،  زبان شبه‌بین‌المللی بوده است و در قسمت‌ها مهم جهان متمدن، زبان مردم فرهیخته و الیت بوده است.

@shahnamehpajohan
https://www.tg-me.com/eshtadan

#سجاد_آیدنلو :

🔸یکی از مباحث علمی بحث اصطلاح شناسی است؛ یعنی به کار بردن هر اصطلاح در جای درست خودش. کلمه رسمی یک حالت اداری و قانونی دارد. مثلاً می‌گویند طبق قانون یا بخشنامه از فلان سال زبان فلان کشور انگلیسی شده است اما وقتی از زبان ملی حرف می‌زنیم فراتر از بخشنامه و قانون مد نظر ماست. زبان ملی یعنی وجه همگانی و اشتراک عمومی آن در طول تاریخ یک سرزمین. مجوز ملی بودن یک زبان را مردمان آن کشور صادر می‌کنند و ما می‌بینیم زبان فارسی در طول هزار و چند صد سال پس از اسلام بنا بر رویکرد و عملکرد همه ایرانیان، زبانی ملی بوده است. یعنی مردمان همه مناطق ایران با هر زبان مادری و محلی و با هر گویش و هر اعتقاد و دین و مذهبی، مهم‌ترین آثار فکری و فرهنگی خود را به فارسی آفریده‌اند. حافظ برای یک آذربایجانی همان مقدار لذت معنوی و فکری دارد که برای یک شیرازی و یک اصفهانی. بنابراین من یک ایرانی آذربایجانی هستم که زبان ملی من فارسی و زبان مادری من ترکی آذربایجانی است و من اجازه توهین به هیچ یک از این دو را نمی‌دهم/ روزنامه ایران

@shahnamehpajohan
#سجاد_آیدنلو:

🔸 ما به زبان محلی و مادری‌مان افتخار می‌کنیم، چنان‌که به زبان ملی‌مان فارسی. همۀ زبان‌های محلی و مادری در پیوند با زبان ملی ارزشمند هستند. اما اگر زبان دست‌مایه‌ی هویت‌سازی و ملت‌سازی بشود اشتباه است. یعنی کردی‌زبانان عزیز ایران، هویت و ملیت و فرهنگ‌شان ایرانی است، اما اگر با استناد به زبان کردی بگویند «ملت کرد» این اشتباه است. کردی‌زبان‌های عزیزِ ما ایرانی هستند؛ چه‌این‌که به‌لحاظ هویتی هیچ تفاوتی میان کردی‌زبان و تبریزی و سنندجی و اصفهانی و شیرازی وجود ندارد. حالا اگر زبان ترکی هم دست‌مایه کسانی بشود و بگویند «ملت ترک» و درپی آن یک تبریزی را از یک اصفهانی و سنندجی و کرد و شیرازی جدا کنند اشتباه است. زیرا زبان‌های مادری در قالب هویت و فرهنگ ایرانی مطرح می‌شوند؛ و این یک نکته‌ی علمی است. اگر کسی مخالف این‌ها است، این نظر شخصی اوست، اما ما نمی‌توانیم نظر شخصی را به‌عنوان بیانیه و گزاره اعلام کنیم. تمامِ اهالی ایران ایرانی‌اند و هویت مشخص و پُرپیشینه ایرانی با زبان ملی ارزشمند فارسی و زبان‌های ارزشمند مادری دارند. یک ملیت، یک فرهنگ و یک هویت به نام ایران و ایرانی.

@shahnamehpajohan

🔸 https://www.tg-me.com/eshtadan

✅ گفت‌وگو
🔹سراینده: محمدرضا شفیعی کدکنی
🔹همنوازی: دو نوازی تار و پیانو در دشتی

🔹گفتم:
«این باغ ار گلِ سرخِ بهاران بایدش؟...»
گفت:
«صبری تا کرانِ روزگاران بایدش.
تازیانه‌یْ رعد و
نیزه‌یْ آذرخشان نیز هست،
گر نسیم و
بوسه‌های نرمِ باران بایدش.»

گفتم:
«آن قربانیان پار،
آن گل‌های سرخ؟...»
گفت:
«آری...»
ناگهانش گریه آرامش ربود؛
وز پیِ خاموشیِ طوفانی‌اش
گفت:
«اگر در سوک‌شان
ابر می‌خواهد گریست،
هفت دریای جهان
یک قطره باران بایدش.»


گفتمش:
«خالی‌ست شهر از عاشقان؛
وینجا نماند
مردِ راهی تا هوای کوی یاران بایدش.»

گفت:
«چون روحِ بهاران
آید از اقصای شهر،
مردها جوشد زخاک،
آن‌سان که از باران گیاه؛
وآنچه می‌باید کنون
صبر مردان و
دلِ امّیدواران بایدش.»

🔹چامه خوان: محسن مرادی خانقاهی
دویم امرداد ماه ۱۴۰۲

https://www.tg-me.com/Namvarnameh/5594

🔹 https://www.tg-me.com/eshtadan

#جلال_خالقی_مطلق:

دوست ندارند کشور ایران متحد باقی بماند


🔸بخش بزرگی از شاهنامه دولت و قدرت ساسانی را منعکس می‌کند مضافا‌ً بر اینکه در آن زمان دولت‌های کوچک قبیله‌ای که دست‌‌نشانده ساسانیان بودند در زمان فردوسی بر کشور چیره شدند. بنابراین در واقع تجاوز کردند به کشور ایران. کشور ایران را به چنگ آوردند. وظیفه شاعر ملی در برابر آنها اعتراض است، تکیه بر گذشته است. اگر غیر از این بود که ما فردوسی را شاعر ملی دیگر نمی‌گفتیم. در هیچ جای جهان به شاعری که این صفات را نداشته باشد شاعر ملی نمی‌گویند. بحث‌هایی درباره نژادپرستی فردوسی، عرب‌ستیزی، ترک‌ستیزی، بحث‌های امروزی است. اینها برخاسته از عقاید امروز مردم ما است. به‌خصوص نه مردم ما بلکه گروهی که اینها خودشان بیشتر نژادپرست‌اند از آن چیزی که گذشتگان بودند. دوست ندارند کشوری به نام ایران با مرزهایی که دارد متحد باقی بماند. از این رو به نمادهای ملی، به سمبل‌های ملی این کشور حمله می‌کنند و مهمترین سمبل‌های ملی این کشور #فردوسی و #شاهنامه و #زبان‌_فارسی است.

@shahnamehpajohan

#محمد_امین_ریاحی:

شاهنامه گنج بیکرانی از آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی است

🔸شاهنامه گنج بیکرانی از آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی است. از: زندگی طبقات مختلف مردم، آیین کشورداری و لشکرآرایی ایرانیان، سنتهای سیاسی و ترتیبات سفیر فرستادن و سفیر پذیرفتن، و بزم و رزم و نخجیر و هنرها و جشنهای ایرانی و صدها جنبه گونه‌گون که این همه با لطف مضمون و قدرت بیان سروده شده، و غنی‌ترین منبع برای پژوهش محققان در شناخت گذشته‌های دور جامعه ایرانی است و خواهد بود.


@shahnamehpajohan

🔸https://www.tg-me.com/eshtadan

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن
شیخِ صنعان خرقه رهن خانۀ خمار داشت

شعر: حافظ
 
موسیقی: آلبوم انتظار دل با آواز محمدرضا شجریان و ساز علی‌اصغر بهاری و ...
https://www.tg-me.com/eshtadan

@shafiei_kadkani
در سیاست اجماع وجود ندارد.
بچه‌ها خداحافظ!


سه‌شنبه، ۲۹ بهمن ۱۳۹۸
دانشگاه تهران
#شفیعی_کدکنی

#محمد_امین_ریاحی:

🔸فردوسی بالاتر از اینکه شاعر بزرگی باشد، حکیم بزرگ و معلم بزرگ و تجسم یک ایرانی آرمانی است. بزرگترین جنبه شخصیت فردوسی که کمتر بدان توجه شده، همین است که او نه تنها بزرگترین شاعر ایران، بلکه در همان حال حکیم و متفکر و راهنمای فکری بزرگی است. رمز اینکه در صد و پنجاه سال اخیر، و بلافاصله بعد از ترجمه نخستین قطعات از شاهنامه، جهانیان این همه توجه به عظمت مقام فردوسی و ارزش کار او یافته‌اند، و دانشمندان عالم این همه کتاب و مقاله درباره او منتشر کرده‌اند، همین است. عظمت تفکر فردوسی، همیشه دوست و دشمن را به تحسین واداشته است. در آن قرنهای تعصب و اختناق پیش از مغول، که اندیشه و حکمت بشدت زیر فشار بود، و مخصوصاً صوفیان با خرد و حکمت بر سر ستیز و عناد بودند و فلاسفه را تکفیر می‌کردند، افسون سخن فردوسی و قدرت اندیشه او سبب شده بود که صوفیان خردستیز هم، یا تحت تأثیر عظمت اندیشه او، یا از سرناچاری و به ملاحظه علاقه عامه مردم به او، ستایشش کنند و نمونه این ستایشها را از گفته‌های احمد غزالی و احمد جام و اسفندیار جالیزبانی و عطار خواهیم دید.
@shahnamehpajohan
#محمد_امین_ریاحی:

🔸شاهنامه گنج بیکرانی از آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی است

#شاهنامه گنج بیکرانی از آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی است. از: زندگی طبقات مختلف مردم، آیین کشورداری و لشکرآرایی ایرانیان، سنتهای سیاسی و ترتیبات سفیر فرستادن و سفیر پذیرفتن، و بزم و رزم و نخجیر و هنرها و جشنهای ایرانی و صدها جنبه گونه‌گون که این همه با لطف مضمون و قدرت بیان سروده شده، و غنی‌ترین منبع برای پژوهش محققان در شناخت گذشته‌های دور جامعه ایرانی است و خواهد بود.

@shahnamehpajohan

🔸https://www.tg-me.com/eshtadan

.
جشن تیرگان

۱۰ تیر ۱۴۰۳
#محمود_فاضلی_بیرجندی

 به روزگار فرمانروایی  منوچهر، شاهنشاه پیشدادی ایران، تورانیان به ایران زمین ریختند و نبردی بر پا شد که دیری به درازا کشید و راه آشتی بربسته ماند.
در آن میانه ایرانیان و تورانیان بر آن نهادند تا یک تن تیری بیندازد و هر کجا فرود آید آنجا را مرز بشناسند.
از سپاه ایران یکی تیرانداز زبده بیرون آمد، نامش آرش. او بر بلندای کوه دماوند شد و تیری به سوی خاوران بینداخت. چون تیر بینداخت جانش از تن برفت و پیکرش بی­‌جان بر زمین افتاد.

ایرانیان باستان باور داشتند که اهورامزدا، باد را فرمان داد تا تیر آرش را تا دورترین سرزمین­‌ها ببرد.
در هزاره‌ای دیگر، چون حمدالله مستوفی تاریخ خودش - تاریخ گزیده - را نوشت چنین گزارش داد که آرش "به صنعت و ادویه" تیر انداخت.
چنین تا تیر بر کرانه آب جیحون فرود آمد و آنجا مرز شناخته شد.

آورده‌اند که آن روز، دهم تیر ماه بود. برخی گفته‌اند که سیزدهم روز از ماه تیر بود.
زان پس ایرانیان این روز را بزرگ داشته و جشن گرفته­‌اند.

جشن پیروزی بر انیرانیان.
جشن گشایش.
جشن فراوانی.
جشن آب و آبادانی.
جشن چیرگی تیشتر، فرشته آب بر اَپوش، دیو خشکی.
 

بزرگ باد این ایرانشهر آبادان خوشبوی ما با این فرهنگ دیرینه و شیرین و سپند.
بزرگ باد یاد آرش و همه جان­سپاران راه بزرگی و سربلندی ایران.

https://www.tg-me.com/dejnepesht4000
.

۱۰ تیرماه، روز بزرگداشت صائب تبریزی، گرامی باد.
@iranboom_ir
 
میرزا محمدعلی صائب تبریزی از شاعران نامدار عهد صفویه در حدود سال ۱۰۰۰ هـ.ق در اصفهان متولد شد.

صائب خود شاگرد حكیم شفایى بود. كلیات اشعارش شامل: قصیده و غزل و مثنوى است، اما آنچه از شعرش مایه‏ شهرت وى شده، غزل است كه قسمت اصلى و اكثر دیوانش را پدید آورده است. از آثار وى می توان به  «دیوان» شعر، كه تعدا ابیات آن را از بیست هزار تا سیصد هزار برآورد كرده ‏اند، منتخباتى از «دیوانش» تحت عناوین: «مرآت الجمال»، «آرایش نگار»، «میخانه» و «واجب الحفظ»، مثنوى «قندهارنامه»، كه به امر شاه عباس ثانى در فتح قندهار سرود، «سفینه بیاض»، منتخبى از اشعار شعراى عصر اول شعر تا زمان خویش اشاره کرد.

***

«نگاه کج» نتوانند سوی « ایران » کنند
ز بیم تیغ کجش، خسروان ملک ستان !

سر به سر سجده شکرست ز پل « زرین رود »
که مقام طرب « خسرو ایران » شده است

شکستگی نرسد خامه ترا صائب !
که سرخ کرد ز گفتار ، روی ایران را

دگربار از جلوس شاه دوران
دو چندان شد نشاط اهل ایران

_
 کانال تلگرامی ایرانبوم
https://www.tg-me.com/iranboom_ir/43700

سه نکتهء کوتاه درباره صائبِ تبریزی از نگاهِ علی دشتی، به بهانهء روزِ بزرگداشتِ صائب:

این امتیاز را میتوان برای صائب شناخت که با زندگانی، بیشتر  تماس دارد و حتی میتوان گفت مضمون‌های بدیع خود را از حوادثِ زندگی و مشهوداتِ روزانه گرفته است و دلیل روی آوردن مردم به وی نیز همین است. علاوه برجنبه‌های روحانی درس اخالق و عبرت گرفتن از حوادث و پیروی از ملکاتِ اخالقی در دیوان وی گسترده است و همۀ آنها به زبانی گفته شده است که دریافتش دشوار نیست. تک بیتهای وی به منزلۀ کلماتِ قصار و حاوی حکمتِ عملی است از اینرو بسیاری از آنها حکم ضرب‌المثل پیدا کرده است پس اگر ادیب شوروی او را قهرمانِ سبک هندی گفته است چندان بیراه نیست. (ص۳۱)

تحقیقاً نمیتوان گفت صائب تا چه حد براه مولوی افتاده و تا چه اندازه از وی رنگ پذیرفته است، ولی از تجلیل و تکریمی که بیدریغ دربارۀ این صوفی بزرگ روا داشته میتوان یقین کرد که هم مثنوی را خوانده و فهمیده و معانی آن را درک کرده و هم دیوان غزلیّات او را زیر و رو کرده و گویی صددرصد آنها را منطبق با آنچه در ذهن داشته دیده است و این حسن عقیدت در ادبیات عدیدۀ او دیده میشود. (ص۱۴۹)

در میدان اخلاق و تأملات اجتماعی، صائب غنی است و نکته‌های ارزنده و عبرت‌انگیز فراوان دارد بحدّی که میتوان مجموعۀ آنها را آینۀ عصر صائب و بازتاب اندیشه‌اش دانست. (ص۲۱۲)

#میرزا‌محمدعلی‌صائب‌تبریزی
#صائب‌تبریزی
#یادبود_بزرگان
#استادعلی‌دشتی

نگاهی به صائب؛ علی دشتی؛ زیرِ نظر مهدی ماحوزی؛ اساطیر؛ ۱۳۶۴.
https://www.tg-me.com/tarikhfarhanghonariranzamin

‍ 🟨 آرامگاه صائب تبریزی واقع در استان اصفهان در محله لَنبان شهر اصفهان، در محلی که در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود واقع شده است. مقبرهٔ صائب در باغچه‌ای در اصفهان در خیابانی که به نام او نامگذاری شده‌است قرار گرفته است . آرامگاه وی در باغ شخصی او که باغ تکیه نامیده می‌شود در کنار نهر نیاصرم در خیابان صائب اصفهان واقع شده و معماری آن با توجه به زمان حیاتش، از معماری دوران صفویه الهام گرفته شده است. آرامگاه صائب در سال هزار و سیصد و چهل و شش به شکل کنونی درآمده است . سنگ مزار یک قطعه سنگ مرمر یکپارچه یزدی می‌باشد که سنگ مزار قدیمی را در وسط آنجا داده‌اند. سنگ اصلی مزار به دو قسمت تقسیم شده و دارای کتیبه‌ای شامل یک مطلع و یک غزل از صائب به خط " محمد صالح اصفهانی " خوشنویس مشهور دوران صفوی می‌باشد . تاریخ سنگ قبر بدین شکل است : تحریراً فی شهر جمادی الاول سنه ۱۰۸۷ فقیر محمد صالح
https://www.tg-me.com/eshtadan