ДОНИШ

БУРҶИ ДОНИШ

Илму дониш аз азал сармояи тоҷик буд,
Тоҷу тахту появу перояи тоҷик буд.

Ганҷу ганҷураш китобу ҳикмату андарз буд,
Пиру барнояш ҳама донову донишварз буд.

Махзани олам пур аст аз дафтару девони ӯ,
Сар шавад Қомуси илм аз номи фарзандони ӯ.

Илм дар авҷи Сурайё гашта ӯро дастрас,
Рафта ҷойе ки наояд то кунун дар ёди кас.

Давлати тоҷик бошад давлати донишасос,
Расми давлатдорӣ аз ӯ карда олам иқтибос.

То ҷаҳон будаст, бо ҳикмат ҳукумат доштаст,
Пеши душман ҳам ба илми хеш ҳурмат доштаст.

Адлу донишро баҳам дар як садаф парвардааст,
Армуғоне з-ин ду гавҳар дар ҷаҳон овардааст.

Субҳи дониш медамад аз лавҳи Обистои ӯ,
Дардҳо дармон шавад аз ҳикмати Синои ӯ.

Аз канори модар аст оғози донишгоҳи мо,
Аз чароғи фитрати ӯ ҳаст равшан роҳи мо.

Модаре ки Буалӣ Синову Фирдавсӣ бизод,
Бар ҷаҳон ӯ Рӯдакиву Хусраву Хайём дод.

Ҳаст Исмоили Сомонӣ ҳам аз сомони ӯ,
Руста Беруниву Форобӣ ҳам аз домони ӯ.

Ҷавҳари дониш, ки бисришта ба шири модар аст,
Тоҷиконро илму дониш дар сиришту гавҳар аст.

Мо ба ҳар асре зи дониш қасри нав афроштем,
Бо забони модарӣ базри маориф коштем.

Аҳмади Дониш, ки ёри Аҳмади Мухтор буд,
Инқилобе дар шуури мардуми бедор буд.

Чашми Айниро ба субҳи давлати нав боз кард,
Айнӣ ойинро ба илми асри нав пардоз кард.

Гашт эҳё дар ҷаҳон таърихи деринсоли мо,
Парфишон шуд бар фалак Симурғи зарринболи мо.

“Тоҷикон”- шаҳномаи аллома Бобоҷон Ғафур,
Васл кард оянда бо бигзаштаи наздику дур.

Машъали дониш ба каф дидем Истиқлолро,
Чеҳраи нуронии ҷонпарвари иқболро.

Мо ба дониш дар ҷаҳон дигар ҷаҳон парвардаем,
Миллати худро дар он аз даҳр гирд овардаем.

Як ҷаҳони маънавӣ мисли ҷаҳони Мавлавӣ,
К-андар он ҳар бостонӣ бӯстонест аз навӣ.

Мо ба дониш роҳ бар рӯйи ҷаҳон бикшодаем,
Роҳҳои дӯстии ҷовидон бикшодаем.

Мо ба дониш ганҷҳо аз хок берун кардаем,
Мазраъи пурбор аз саҳрову ҳомун кардаем.

Мо ба дониш кохҳои нурро афрохтем,
Сангтуда, Нораку Сарбанду Роғун сохтем.

Мо ба дониш карда оби рӯдҳои худ маҳор,
Даст бурда то ба танзими зимистону баҳор...

Ганҷҳои кишвари мо ҳаст беҳадду шумар,
Лек ганҷи аслии мо ҳаст дониш бо ҳунар.

Ин ду бо ҳам асли бефасли тавоноӣ бувад,
Халқ фармояд: тавоноӣ зи доноӣ бувад.

Дар замоне ки ҷаҳон печида дар илму фан аст,
Илму фан ҳайф аст агар дар дастбурди раҳзан аст.

Ҳайф бошад илму дониш мояи ғафлат шавад,
Сарфи кори ҷангу қатлу фитнаву ғорат шавад.

Илму дониш аз пайи тадбири кори ин ҷаҳон
Ҷо диҳад дар мағзи ҷони хеш ҳар пиру ҷавон.

Илму донишро бибояд парчами уммед кард,
Машъале дар дасти қавми пайрави Хуршед кард.

Он ки дар ҳафтод пушташ дониши ӯ хайр буд,
Марҳаме бар захму реши хештан ҳам ғайр буд.

Он ки донишро нисори аҳли олам кардааст,
Хешро масъули фарзандони Одам кардааст,

Боз бояд ин рисолатро ба он фарҳангу фар,
Ҳам барои худ пазирад ҳам пайи суди башар.

Баҳри ин мақсуд аз Хуршеди Донишгоҳи мо,
Сӯйи фардои дурахшон бод равшан роҳи мо.

©️ Рустами Ваҳҳоб

#шоҳбайт
@donish_su

628 viewsㅤ ㅤ, 05:13