Вітаю! Сёння хачу параіць вам канал на якім публікуюцца карысныя і цікавыя навіны, якія звязаныя са штучным інтэлектам у свеце і ў Беларусі! Новыя допісы кожны дзень, падпісвайцеся!!!

Спасылка: https://www.tg-me.com/belaiplatform

"Нацюрморт з яблыкамі". 1894 г. Поль Сэзан.

Сэзана называюць Рэмбрандтам яблыкаў. Яму належыць фраза "Я хачу адным-адзіным яблыкам здзівіць Парыж!".

Яблыкі мастак маляваў дзіўна часта. Сэзан ў сваіх успамінах жартаўліва тлумачыў, чаму на яго палотнах так шмат гэтай садавіны. У школьныя гады Сэзан заступіўся ў бойцы за будучага пісьменніка Эміля Заля, які падарыў яму кошык яблыкаў у падзяку. "Вось адкуль яблыкі Сэзана."- успамінаў мастак.

#жывапіс #Сэзан #імпрэсіянізм #постімпрэсіянізм #нацюрморт

"Дзве дзяўчыны за фартэпіяна". 1892 г. П'ер Агюст Рэнуар.

Карціну Рэнуар напісаў у перыяд выхаду з класіцысцкага крызісу і здабыцця ўласнай маляўнічай мовы. "Жамчужны перыяд" - так называюць яго мастацтвазнаўцы за асаблівую (ужо не імпрэсіянісцкую і зусім не энграўскую) пералівістасць колераў. І цені на сукенках, і валасы дзяўчат, і шторы на заднім плане, і водбліскі святла на інструменце ствараюць суцэльную пераліўную ("жамчужную") карціну, у якой узгадваецца 100%-вы Рэнуар.

#жывапіс #Рэнуар #імпрэсіянізм

"Без назвы". 1982 г. Жан-Мішэль Баскія.

Хтосьці з дзяцінства адчувае прызначэнне, хтосьці знаходзіць сваё метадам спроб і памылак. Ёсць такія, хто нечакана выяўляе свае здольнасці. Баскія з такіх. У 18 ён збег з дому, жыў на вуліцах Нью-Ёрка і рабіў на сценах стрыт-арты пад псеўданімам SAMO.

У 22 ён пасябраваў з Эндзі Уорхалам. Парачка была яшчэ тая: стары прапаведнік поп-арта і бУйны цемнаскуры кароль вуліц. Уорхал увёў Баскію ў багему, а яго мастацтва з вуліц - у галерэі.

Карціны Баскіі засталіся падобнымі на стрыт-арт і наскальны жывапіс. У іх шмат першабытнага, дзікіх эмоцый, анатоміі і чыстых колераў. Яго называлі "чорным Пікаса". Яго гэта злавала.

Жыццё Баскіі рана скончылася. Наркотыкі забілі мастака ў тыя самыя славутыя 27. А яго мастацтва жыве і расце ў цане вар'яцкімі тэмпамі.

Дадзеная карціна ўваходзіць у 30-ку самых дарагіх ацэненых карцін у гісторыі. У 2017 г. яе прадалі на аўкцыёне Sotheby's у Нью-Ёрку за $110,5 млн.

#жывапіс #Баскія #Уорхал #стрытарт #попарт #нэоэкспрэсіянізм

"Цыклоп". 1914 г. Адылон Рэдон.

"Некаторыя людзі рашуча хочуць звесці працу мастака да выявы таго, што ён бачыць. Тыя, хто застаюцца ў межах гэтых вузкіх рамак, ставяць перад сабой невысокую мэту. Старыя майстры даказалі, што мастак, які выпрацаваў уласную мову і запазычаў у прыроды неабходныя сродкі выражэння - здабывае свабоду і законнае права чэрпаць свае сюжэты з гісторыі, паэзіі і ўласнага ўяўлення...", - казаў Рэдон.

Мастак быў аднагодкам большасці імпрэсіяністаў, цаніў талент мастакоў-рэвалюцыянераў, але шчыра лічыў "столь іх мастацтва занадта нізкай" для сябе. Таму што пісаць толькі тое, што бачыш вачыма - бессэнсоўна. Вочы - толькі адзін са спосабаў бачыць свет, прычым самы просты.

#жывапіс #Рэдон #сімвалізм #іррэалізм

Універсітэт Сіэтла атрымаў у дар больш за 200 твораў мастацтва

Агульны кошт складае $300 млн. Гэта найбуйнейшы дар, калі-небудзь перададзены універсітэту ЗША. Таксама ён атрымаў $25 млн у якасці пачатковага фінансавання для стварэння музея.

Збор больш чым 200 работ падарыў 88-гадовы Рычард Хедрын ў памяць аб сваёй жонцы, выпускніцы універсітэта. Раней сямейная пара ахвяравала творы Мастацкаму музею Сіэтла, дзе Бэці Хедрын уваходзіла ў апякунскую раду, і Нацыянальнай галерэі мастацтваў.

У калекцыі прадстаўлены карціны, скульптуры, гравюры і фатаграфіі знакамітых майстроў, у тым ліку Тыцыяна, Элізабэт Віжэ-Лебрэн, Томаса Гейнсбара, дэ Кунінга, Роберта Раўшэнберга, Роя Ліхтэнштэйна, Люсьена Фрэйда, Карцье-Брэсона, Эндзі Уорхала, Сесілі Браўн.

Калі чытаю такія навіны, то заўжды спадзяюся, што калісьці і нашыя забяспечаныя людзі зразумеюць важную сацыяльную функцыю мецэнацтва.

На фота карціна Гюстава Курбэ "Млын", якая з'яўляецца часткай калекцыі.

#жывапіс #меценаты #спонсары

"Рачны пейзаж". 1880-я. Фрыц Таўлаў.

Калі б вы задаліся пытаннем, хто з мастакоў лепш з усіх маляваў ваду, то адказам магла б паслужыць гэтая карціна.

Кампазіцыя даволі традыцыйная для нарвежскага імпрэсіяніста. Глядач быццам стаіць пасярод вузкай ракі, гледзячы ўслед адыходзячай плыні. Кірунак плыні ракі можна адгадаць па становішчы рачной расліннасці - тонкай траве ў берагоў. Такая будова дае магчымасць маляўніча прадставіць мноства элементаў - саму раку ў набліжэнні, а ў далі абрывісты бераг, пабудовы на беразе. Здавалася б, такое звычайнае месца з не самым раскошным пейзажам, але колькі тут паэзіі, любавання, прыгажосці.

Я люблю "водныя" пейзажы, але не моры-акіяны, а маленькія рачулкі, ручаі і азёры.

#жывапіс #Таўлаў #імпрэсіянізм #пейзаж

"Дзеля чаго?". 1919 г. Фрэдэрык Варлі.

Варлі нарадзіўся ў брытанскім Шэфілдзе. Жывапіс вывучаў там жа, потым паступіў у Акадэмію прыгожых мастацтваў у Антвэрпэне. У 1912 г. эміграваў у Канаду, дзе працаваў у дызайнерскай фірме. У студзені 1918 г. пачаў службу ў канадскай арміі. Ён быў ваенным мастаком Першай сусветнай, пабываў на палях Францыі і Бельгіі. У лісце да жонкі ён пісаў: "Я намалюю гэта, але, Божа мой, карціна не можа расказаць і тысячнай долі гісторыі. Для здароўя было б больш карысна забыцца пра ўсё гэта, але гэтага зрабіць мы ніколі не зможам".

На палатне магільшчык адпачывае ад сваёй працы, але канца ёй не відаць: на пярэднім плане калёсы, поўная трупаў. Гэта, напэўна, салдаты, але якой арміі - невядома. Ды і ўсё роўна. Смерць ураўноўвае ўсіх.

Батальныя палотны звычайна пра гераізм, адвагу, рашучасць байцоў. І куды радзей мастакі паказваюць наступствы. Галоўнае пытанне ў назве карціны.

#жывапіс #Варлі #рэалізм