کودک تو اتاق مشغول بازیه، یهو چراغ رو خاموش می‌کنیم
میترسه!
هیچ چیزی عوض نشده ولی میترسه و تا روشن می‌کنیم ترسش میره

ترس کودک از تاریکی نیست، از ناآگاه شدن نسبت به اطرافشه
شما وقتی از ریشه‌ی مشکلاتت آگاه میشی، ترست از ضعف‌هات کمتر میشه، این کمک می‌کنه با خودآگاه بهشون غلبه کنی.

👶 @childrentherapy

فرزند کنترل‌گر، یکی از پیچیده‌ترین و چالش‌برانگیزترین نقش‌هایی است که می‌تواند به‌شدت بر پویایی‌های خانوادگی تأثیر بگذارد. چنین فرزندی غالباً با حس شدیدی از نیاز به تسلط و کنترل بر محیط پیرامون خود، به‌ویژه در روابط خانوادگی، رفتار می‌کند. این نیاز به کنترل، ممکن است از عوامل گوناگونی سرچشمه گیرد؛ از جمله ترس از ناامنی، تجربیات تلخ گذشته که در آن‌ها حس بی‌قدرتی را تجربه کرده، یا حتی الگوبرداری از والدینی که خود به شدت کنترل‌گر بوده‌اند.
رفتارهای فرزند کنترل‌گر به اشکال مختلفی نمود پیدا می‌کند. چنین فردی ممکن است از طریق دستکاری‌های عاطفی، ایجاد حس گناه، تهدیدهای غیرمستقیم، یا حتی برانگیختن تعارضات عمدی، به اهداف خود دست یابد. در برخی موارد، این فرزند با تفرقه‌افکنی میان اعضای خانواده یا به‌کارگیری استراتژی‌های پیچیده روانی، دیگران را به پذیرش نظرات و تصمیمات خود وادار می‌کند.
پیامدهای چنین رفتاری در خانواده می‌تواند به‌شدت مخرب باشد. نخست آنکه فرزند کنترل‌گر ممکن است تعادل طبیعی خانواده را بر هم زند. در نتیجه، سایر اعضای خانواده به‌جای آنکه در فضایی سالم و حمایت‌گرانه رشد کنند، ناچارند به‌طور مستمر به
رفتارهای کنترل‌گرایانه واکنش نشان دهند. این واکنش‌ها می‌تواند به احساساتی چون خشم، رنجش و حتی افسردگی منجر شود. علاوه بر این، با ادامه این روند، روابط خانوادگی به‌تدریج فرسوده شده و از میزان انسجام و همبستگی خانواده کاسته می‌شود.
اعضای خانواده به مرور زمان احساس می‌کنند که در فضایی زندگی می‌کنند که به‌جای محبت و حمایت، با کنترل و فشار اداره می‌شود. این احساسات می‌تواند به‌طور جدی اعتماد میان اعضا را تضعیف کند و باعث شود افراد در چنین محیطی به‌تدریج دچار حس انزوا شوند، زیرا قادر نیستند آزادانه احساسات و نیازهای خود را بیان کنند.
نتیجه نهایی چنین فضایی، تبدیل محیط عاطفی خانواده از یک مکان امن و محبت‌آمیز به میدانی برای نزاع بر سر قدرت است. این مسئله نه‌تنها بر سلامت روانی و عاطفی اعضای خانواده تأثیری عمیق می‌گذارد، بلکه می‌تواند پیامدهای منفی بلندمدتی بر روابط آینده آن‌ها داشته باشد. فرزند کنترل‌گر ممکن است به‌عنوان فردی که قادر به حفظ روابط سالم و متعادل نیست، شناخته شود و دیگران او را منبع تنش و استرس بدانند.
بنابراین، شناسایی و مدیریت این نوع رفتار در خانواده امری ضروری است تا بتوان پویایی‌های سالم
و مثبت خانوادگی را بازیابی کرد و از ایجاد چرخه‌های مخرب در روابط بین اعضای خانواده جلوگیری نمود.

👶 @childrentherapy

دلايل اضطراب بچه‌ها می‌تواند:

امر و نهی زياد والدين،
خستگی،
گرسنگی،
توقع‌های بيش از توان،
روابط مشكل‌دار والدين،
بی‌توجهی به نيازهای عاطفی،
كلام تند و
توهين والدين باشد.

برای رفع مشكل، دليل را جستجو و برطرف كنيد.

👶 @childrentherapy

✴️فرصت شغلی
اصفهان

آگهی مشارکت
به یک سرمایه گذار جهت مشارکت در تاسیس پیش دبستانی در اصفهان(ناحیه۳) نیازمندیم .
تابلو و مجوز از ما سرمایه از شما
برای اطلاعات بیشتر با شماره زیر در تماس باشید.

✴️اطلاعات تماس

۰۹۹۳۶۷۰۵۵۲۰
(پیامک و تماس)

🕹 @psycho_estekhdam

همیشه رسانه،فرهنگ،جامعه راجع به احترام والدین صحبت می کنند.اما؛کدام دسته لایق احترام هستند کدام نیستند؟
با نشانه های والدین سمی شروع می کنم،شناسایی این دسته،آنها را که لایق احترام هستند را شفاف می کند.
۱)این والدین به احساسات شما توجه ایی نمی کنند.
۲)شما را تحقیر می کنند.
۳)با ایجاد احساس گناه در شما،کنترلتان را به دست می گیرند .
۴)هیچ حد و مرزی ندارند.
۵)پیشرفت و رشد شما را به نفع خودشان می گیرند.
۶)عدم تحمل احساسات خشم خودشان را تقصیر شما می اندازند.
۷)به راحتی در جمع به شما تجاوز کلامی می کنند.
👶 @childrentherapy

فرزند کنترل‌گر، یکی از پیچیده‌ترین و چالش‌برانگیزترین نقش‌هایی است که می‌تواند به‌شدت بر پویایی‌های خانوادگی تأثیر بگذارد. چنین فرزندی غالباً با حس شدیدی از نیاز به تسلط و کنترل بر محیط پیرامون خود، به‌ویژه در روابط خانوادگی، رفتار می‌کند. این نیاز به کنترل، ممکن است از عوامل گوناگونی سرچشمه گیرد؛ از جمله ترس از ناامنی، تجربیات تلخ گذشته که در آن‌ها حس بی‌قدرتی را تجربه کرده، یا حتی الگوبرداری از والدینی که خود به شدت کنترل‌گر بوده‌اند.
رفتارهای فرزند کنترل‌گر به اشکال مختلفی نمود پیدا می‌کند. چنین فردی ممکن است از طریق دستکاری‌های عاطفی، ایجاد حس گناه، تهدیدهای غیرمستقیم، یا حتی برانگیختن تعارضات عمدی، به اهداف خود دست یابد. در برخی موارد، این فرزند با تفرقه‌افکنی میان اعضای خانواده یا به‌کارگیری استراتژی‌های پیچیده روانی، دیگران را به پذیرش نظرات و تصمیمات خود وادار می‌کند.
پیامدهای چنین رفتاری در خانواده می‌تواند به‌شدت مخرب باشد. نخست آنکه فرزند کنترل‌گر ممکن است تعادل طبیعی خانواده را بر هم زند. در نتیجه، سایر اعضای خانواده به‌جای آنکه در فضایی سالم و حمایت‌گرانه رشد کنند، ناچارند به‌طور مستمر بهرفتارهای کنترل‌گرایانه واکنش نشان دهند. این واکنش‌ها می‌تواند به احساساتی چون خشم، رنجش و حتی افسردگی منجر شود. علاوه بر این، با ادامه این روند، روابط خانوادگی به‌تدریج فرسوده شده و از میزان انسجام و همبستگی خانواده کاسته می‌شود.
اعضای خانواده به مرور زمان احساس می‌کنند که در فضایی زندگی می‌کنند که به‌جای محبت و حمایت، با کنترل و فشار اداره می‌شود. این احساسات می‌تواند به‌طور جدی اعتماد میان اعضا را تضعیف کند و باعث شود افراد در چنین محیطی به‌تدریج دچار حس انزوا شوند، زیرا قادر نیستند آزادانه احساسات و نیازهای خود را بیان کنند.
نتیجه نهایی چنین فضایی، تبدیل محیط عاطفی خانواده از یک مکان امن و محبت‌آمیز به میدانی برای نزاع بر سر قدرت است. این مسئله نه‌تنها بر سلامت روانی و عاطفی اعضای خانواده تأثیری عمیق می‌گذارد، بلکه می‌تواند پیامدهای منفی بلندمدتی بر روابط آینده آن‌ها داشته باشد. فرزند کنترل‌گر ممکن است به‌عنوان فردی که قادر به حفظ روابط سالم و متعادل نیست، شناخته شود و دیگران او را منبع تنش و استرس بدانند.
بنابراین، شناسایی و مدیریت این نوع رفتار در خانواده امری ضروری است تا بتوان پویایی‌های سالمو مثبت خانوادگی را بازیابی کرد و از ایجاد چرخه‌های مخرب در روابط بین اعضای خانواده جلوگیری نمود.

👶 @childrentherapy

وقتی کوچک بودم، همیشه حس می‌کردم چشم‌هایی مرا دنبال می‌کنند. والدینم همیشه به من می‌گفتند که باید مراقب باشم، که دنیا پر از خطرات نهان است. این پیام‌ها، که مکرراً به من منتقل می‌شدند، در ذهنم به شکل نهادینه در آمدند و به بخشی از ساختار روانی من تبدیل شدند. این احساس که همیشه تحت نظارت هستم و خطرات بالقوه‌ای در اطرافم وجود دارد، به تدریج به یک الگوی پارانوید در من منجر شد.
والدینم هرگز نمی‌گذاشتند من تنها بازی کنم یا با دوستانم بیرون بروم. همیشه احساس می‌کردم که آن‌ها در حال نظارت بر من هستند، حتی وقتی که نمی‌توانستم آن‌ها را ببینم. این نوع از نظارت مداوم و محدودیت‌های شدید، احساس اعتماد به نفس و خودمختاری مرا تضعیف می‌کرد و باعث می‌شد تا مرز بین امنیت و محدودیت برایم مبهم شود. در نتیجه، این ترس از ناشناخته‌ها و نظارت، با من بزرگ شد و به بخشی از هویت من تبدیل شد.

روزها به شب می‌پیوستند و من همچنان در دنیای خودم زندانی بودم. والدینم هرگز نمی‌گذاشتند که من از قوانین خانه تخطی کنم. آن‌ها می‌گفتند که این قوانین برای حفاظت از من است، اما من فقط احساس محدودیت می‌کردم. هرگز نمی‌توانستم دلیل واقعی این همه احتیاط را درک کنم. از دیدگاه روانکاوی، این می‌تواند نشان‌دهنده فرافکنی‌های والدین باشد؛ یعنی انتقال ترس‌ها و نگرانی‌های خود به فرزندشان.
با گذشت زمان، این سوالات در ذهنم ریشه دواندند و شک و تردید را در من بزرگ کردند. هر صدایی که می‌شنیدم، هر سایه‌ای که می‌دیدم، همه و همه نشانه‌ای از نظارت بودند. این تجربیات، منجر به توسعه افکار پارانوید و تعمیم آن‌ها به تمام جنبه‌های زندگی‌ام شد. والدینم همیشه می‌گفتند که باید به همه چیز شک کنم، به جز آن‌ها. این نوع از تضاد در پیام‌ها می‌تواند باعث ایجاد نوعی از دوگانگی و سردرگمی روانی در کودک شود.
حالا که بزرگ‌تر شده‌ام، هنوز هم با این افکار دست و پنجه نرم می‌کنم. اما تلاش می‌کنم که بفهمم واقعیت از توهم چگونه جدا می‌شود. شاید روزی بتوانم از این دیوارهای نامرئی که دور من کشیده شده‌اند، فرار کنم و دنیای واقعی را، بدون ترس و پارانویا، تجربه کنم.

در آن لحظات نادر که احساس آسیب‌پذیری می‌کردم و به دنبال کمک می‌گشتم، والدینم همیشه آنجا بودند. اما حضور آن‌ها نه به معنای آرامش بود و نه به معنای امنیت. آن‌ها پاسخ می‌دادند، اما با نگاه‌هایی پر از تردید و سوالاتی که بیشتر به تحقیق شبیه بود تا همدلی. “چرا گریه می‌کنی؟”، “کی باعث این شد؟”، “آیا کسی به تو آسیب زده؟” - هر سوال، یک تیر دیگر به قلب کودکی من بود.

👶 @childrentherapy

اهمیت دوره‌‌های حساس رشد در روانشناسی تا جایی ضروری و مهم هست که میتونند در بزرگسالی هرگز بدست نیان، مثل صمیمیت و داشتن احساس لیاقت و ارزش که توسط عشقِ بی قید و شرط سرپرستان کودک قبل از دوازده سالگی بدست میاد و اگر در کودکی نتونی دوست داشتنی بودن رو بدون واسطه و ضابطه و شرط و شروط 《تجربه》 کنی، در بزرگسالی چنین خاصیتی رو در خودت احساس نمیکنی و به ندرت به دستش میاری ...

چون تو نتونستی با ابژه‌یِ دوست‌داشتنی بودن خودت ارتباط برقرار کنی و در بزرگسالی با این ابژه بیگانه و غریبه هستی، و حتی اگر پارتنر و شریک زندگیت تلاش کنه که اینو به تو بده، تو با برداشت‌های غلط و اشتباه پسش میزنی، و احتمالا یک فرد صمیمیت گریز و بد قلقِ و پر حاشیه و بد دل ‌و شکاک و غرغرو و تایید طلب میشی ...

توصیه من بر این هست ‌که پیش از اینکه عاشق کسی بشی، سلامت روابط طرف مقابلش رو با جامعه بسنجی ...

پس اگر در کودکی نتونی با نسخه‌یِ دوست داشتنی بودن و ارزشمند بودن خودت رابطه برقرار کنی، در بزرگسالی تلاش میکنی که از بیرون به دستش بیاری

به این دلیل درگیر مسائلی مثل مهرطلبی (تله ایثار) حق به جانبی (تله استحقاق) یا تایید طلبی (تله پذیرش‌جویی و جلب توجه) یا غر زدن‌های دائمی (تله تنبیه) و تله‌هایی مثل بی‌اعتمادی و انزوای اجتماعی و رهاشدگی و معیارهای سختگیرانه و شکست بشی.

به نظر من، تربیت فرزند قشنگترین و زیباترین و حساس‌ترین 《مسئولیت》دنیاست.

👶 @childrentherapy

⭕️⭕️
دعوت به همکاری
کلینیک روانشناسی محدوده قلهک_خیابان دولت



✅ روانشناس : ارشد و‌دکتری همراه با مراجع ، همکاری بصورت درصدی یا اجاره اتاق

✅ روانپزشک : با داشتن مراجع ، همکاری بصورت درصدی یا اجاره اتاق

امکان برگزاری کارگاه ( ظرفیت ۲۰ نفر )

⭕️ یک اتاق مبله از مجموعه کلینیک اجاره داده می شود.

✴️اطلاعات تماس

☎️تلفن

02126605034

تلگرام 📱
🌐@rooyeshpsy93

واتس اپ برای ارسال رزومه📱

09387673316

🕹 @psycho_estekhdam

تنبیه، راه درستی برای تغییر رفتار نیست به خصوص در مقایسه با روش‌های مثل پاداش برای رفتار خوب یا الگوسازی

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که سبک فرزندپروری مستبدانه نسبت به فرزندپروری آزادمنشانه، اثر مثبت کمتری دارد. والدین در سبک فرزندپروری مستبدانه، رفتار بد را تنبیه می‌کنند و در سبک فرزندپروری آزادمنشانه والدین دلیل این که چرا رفتار کودک غلط است را به کودک توضیح می‌دهند.

والدین مستبد تمایل دارند کودکانی پرورش دهند که هر زمان به آنها دستور دادند، اطاعت کنند، در حالی که والدین آزادمنش تمایل دارند کودکانی پرورش دهند که تلاش کنند کار درست را انجام دهند، نه فقط آن چیزی که والدین می‌گویند. علاوه بر این، کودکانی که توسط والدین آزادمنش بزرگ شده‌اند، احساس ارزشمندی بیشتری می‌کنند.

جفری یانگ و همکاران
از کتاب طرحوا‌ه درمانی
ترجمه حسن حمیدپور و زهرا اندوز

👶 @childrentherapy

✴️مرکز مشاوره و روانشناسی در تهران

منطقه ۲ ستارخان در محیطی دلنشین
جهت تکمیل کادر خود از مشاوران و روانشناسان دعوت به همکاری می نماید.
شرایط:
داشتن شماره نظام یا حداقل عضویت نظام
دارای مراجع با بیشترین سهم برای مشاوره

✴️اطلاعات تماس:
۰۹۱۲۹۶۱۵۸۶۰
۴۴۲۱۲۱۳۳
@zaz49

🕹 @psycho_estekhdam

فرزندی پدید نیاورید مگر زمانی که قادر باشید آفریننده‌ای بیافرینید. بی‌حساب بچه‌دار شدن اشتباه است، بچه‌دار شدن برای کاستن از تنهایی خویش غلط است، هدف‌دار کردن زندگی با تولید چون خودی اشتباه است.

و اشتباه است اگر با تولید مثل، در صدد رسیدن به جاودانگی باشیم، تنها به این دلیل که نطفه، حاوی بخشی از آگاهی ماست.

#اروین_یالوم

👶 @childrentherapy

رفتار والدین تاثیر مهمی در شخصیت کودک دارد

وقتی کودکی می‌بیند که والدینش با صدایی ملایم و کلمات حساب شده با او صحبت می‌‌کنند، یاد می‌گیرد که زبان کودکانه‌اش با احترام همراه باشد. او واژه‌ها حتی لحن صحبت پدر و مادرش را می‌آموزد و بارها از آنها استفاده خواهد کرد.

با این وجود برخی از والدین به هر شکلی که دلشان می‌خواهد صحبت می‌کنند و بدون رعایت احترام مقابل کودکشان رفتار می‌کنند و در عین حال انتظار دارند که کودکشان هر آنچه را که گفته می‌شود بی‌چون و چرا اطاعت کند.

این دسته از والدین تاثیر رفتار و گفتار خودشان را در تربیت کودک به کلی فراموش کرده‌اند.

👶 @childrentherapy

‼️آغاز ثبت نام مهرماه‼️

کودکان باید تجربه کنند، ببینند، لمس کنند، بشنوند. یعنی حواس مختلف کودک باید درگیر باشند تا بتوانند مهارت کسب کنند.
اگر کودکان زمان های زیادی را به استفاده از تبلت و موبایل بگذرانند، فرصت فکر کردن و خلاقیت را از دست می دهند.
همچنین استفاده بیش از حد از تبلت در دراز مدت با کاهش دامنه توجه و همچنین مشکل در حل مسئله و تصمیم گیری مرتبط است..

🧚‍♀️کلاسِ "منِ توانمند"🧚‍♀️

همراه کودکان برای شناخت خود در دنیای واقعی
بازی سازی
خلق اثر
افزایش دامنه توجه و تمرکز
افزایش مهارت های فردی
مهارت های زندگی

مربی و همراه کودکان در این کلاس:

ندا آقاجانیان

کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان
عضو سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران
مربی و روانشناس کودک
مشاور کودک و فرزندپروری

اطلاعات بیشتر و ثبت نام:
www.tg-me.com/NeDiaa

کانال "ندای کودکی"
www.tg-me.com/NeDayeKoodaKi