«همین حالا گریه‌ رو تموم کن»
از اون جمله‌های خطرناک!

شما باید به کودکتان گریه کردن یا ابراز احساسات را یاد دهید. اگر او اکنون ناراحتی یا عصبانیت خود را پنهان کند، در رابطه با خودش و در آینده در ارتباط با دیگران و اجتماع با مشکل مواجه خواهد شد. کودکان باید یاد بگیرند که نشان دادن شادی، غم، عصبانیت... اشتباه نیست.

همان طور که شما به بزرگ‌ترها وقتی ناراحت هستند و به گريه افتادند نمی‌گویید «گریه نکن» و با او همدری و همدلی می‌کنید برای کودکتان نیز نباید این جمله را بیان کنید. پس به او بگویید می‌دانم ناراحتی، بیا با هم صحبت کنیم.

👶 @childrentherapy

تغییر رفتار ناگهانی کودکان را جدی بگیرید، شاید در معرض آزار باشد!


در آزار جنسی معمولا فرد آسیب‌دیده به دلیل شرمساری و خجالت، ممکن است اتفاق را مخفی کند بنابراین والدین باید حواسشان به تغییر رفتار ناگهانی فرزندشان باشد.

کودکان باید فرا گرفته باشند که دیگران حق دست و نگاه کردن به اندام‌های خصوصی آنها را ندارند و اگر فردی قصد تعرض داشته باشد، باید به والدینشان اطلاع دهند.

کودکان باید آموزش ببینند که هرگونه تعرض را بدون هیچ حس شرمساری و مخفی‌کاری بیان کنند.

ترس، اضطراب، بی‌قراری، پرخاشگری مشکلات جسمی و یا هرگونه رفتارهای ناگهانی در کودکان و نوجوان باید جدی گرفته شود و رفتارهای آنها ارزیابی شود.

👶 @childrentherapy

بچه‌هایی که در مورد موفقیت‌ها و شکست والدین خود می‌دانند، راحت‌تر می‌توانند استرس خود را کنترل کنند و انعطاف‌پذیرتر هستند.

بنابراین اگر می‌خواهید فرزندانتان کنترل استرس را یاد بگیرند به جای پنهان کردن همه‌چیز به آنان بیاموزید که وقتی مشکلی وجود دارد خانواده چطور از پس آن برمی‌آید.

به آنها بیاموزید موفقیت حاصل زحمت همه اعضای خانواده است و شادی حاصل از آن به همه تعلق دارد.

👶 @childrentherapy

دوست فرزندتان باشید

پدر و مادر نباید آن‌قدر خشن باشند و محیط خانواده نباید به حدی سرد باشد که کودک یا نوجوان بترسد و مشکلش را بیان نکند. بچه‌هایی که از والدین خجالت می‌کشند، قدرت ابراز وجود در مقابل آنها را ندارند حتی با مواجه شدن مشکلی جدی آن را با والدین خود در میان نمی‌گذارند. اگر پدر و مادرها در برقراری ارتباط با فرزند‌شان موفق باشند، به چنین مشکلاتی کمتر برخواهند خورد. کودک و نوجوان باید بتواند بدون اینکه بترسد از اینکه تنبیه می‌شود یا مورد قضاوت قرار خواهد گرفت، مشکلات و مسائل پیش‌آمده را با والدین خود در میان بگذارد.

👶 @childrentherapy

هرگز به كودک جملات تخريب كننده نگوييد:

-من ميرم و تو رو تنها میذارم.
-تو را از اين خونه بيرون ميكنم.
-من تو را نميخوام.

فكر كنيد اگر كسی را كه خیلی دوست داريد به شما چنين جملاتی بگويد چه احساسی در شما ايجاد خواهدكرد. در اين حالت كودک دچار اضطراب جدايی و وابستگی خواهد شد و در بزرگسالی در روابط دوستانه و عاشقانه‌اش به مشكل خواهد خورد.از طرفی كودک با شنيدن اين جملات اعتماد و باورش نسبت به شما را از دست خواهد داد.

👶 @childrentherapy

دو نوع خطای برچسب داريم اين خطا بدترين تاثیر را بر روی کودکمان می‌گذارد

خطای برچسب آشکار و خطای برچسب پنهان.

وقتی بچه‌مون رو تنبل می‌خونيم، لجباز می‌دونيم و اينها، يعنی آشکارا در گفته‌هامون بهش تهمت يا برچسبی می‌زنيم، چه درست بگيم، چه غلط، اين برچسب تاثیر جدی روی شخصيتش می‌گذارد. به اين خطا، می‌گيم خطای برچسب آشکار.

اگه برچسب توی صحبت ما آشکار نباشه، اما در عمل يا در معنی کارهامون پنهان باشه، می‌گيم خطا، خطای برچسب پنهانه.

👶 @childrentherapy

نخستين شرط پیدایش شخصیت سالم، دریافت توجه مثبت نامشروط (یا غیرشرطی) در دوره شیرخوارگی است. شخصیت سالم زمانی ایجاد می‌شود که مادر بدون توجه به چگونگی رفتار کودک به او عشق و محبت نشان دهد.

کودک این عشق و محبت را که به رایگان نثارش می‌شود یا گرایش و شیوه نشان دادن آن را به یک رشته هنجارها و معیارهای درونی شده تبدیل می‌کند، همان گونه که کودک شیرخوار توجه مثبت مشروط مادر را درونی و از آن خود می‌سازد.

معنای توجه مثبت نامشروط این نیست که کودک آزاد است هرچه دلش می‌خواهد بکند و بازداشتن و اندرز دادن در کار نباشد. اگر معنایش این بود، مادر از ترس آنکه مبادا توجه مثبت خود را مشروط سازد، نباید کودکش را از خطر دور می‌کرد و فرضا از بخاری داغ دور می‌ساخت.

به اعتقاد راجرز، مادر می‌تواند رفتارهای خاصی را مورد تایید قرار ندهد، بدون آنکه برای دریافت عشق و محبت قید و شرط بگذارد.

در این حالت، فضایی پیدا می‌شود که کودک ناپسند بودن بعضی از رفتارها را می‌پذیرد، بدون آنکه وادار شود از انجام دادن آنها احساس گناه و حقارت کند.

پند و اندرز نیست که سبب می‌شود کودک احساس کند تنها در شرایط خاصی ارزشمند است، بلکه بیشتر شیوه ارائه و روش بیان آن است.

کودکانی که با احساس توجه مثبت نامشروط پرورش می‌یابند، در هر شرایطی خود را ارزشمند می‌دانند. و اگر این ارزشمندی به هیچ رو مشروط نباشد، نیازی برای رفتار تدافعی نمی‌یابند.

دوآن شولتز
از کتاب روانشناسی کمال
ترجمه گیتی خوشدل

👶 @childrentherapy

برای تلاش فرزندشان ارزش قائل‌اند نه برای اجتناب از شکست

اگر بدانیم بچه‌ها درباره‌ی منشا موفقیت خود چگونه فکر می‌کنند، می‌توانیم موفقیت آنها را پیش‌بینی کنیم.

در «نگرش ایستا» این طور فرض می‌شود که شخصیت، هوش و خلاقیت ما مواردی از پیش تعیین ‌شده و ثابت هستند که ما به هیچ روشی قادر نیستیم آنها را تغییر دهیم، در این نگرش، موفقیت راهی برای اثبات‌ هوش ذاتی فرد است. چرا که موفقیت می‌تواند برآوردی از میزان استعداد ذاتی او را در مقایسه با یک استاندارد ثابت به فرد ارائه ‌کند. در نگرش ایستا، فرد تلاش‌ شدید برای موفقیت و اجتناب از شکست به هر قیمت را به عنوان راهی برای حفظ احساس باهوش یا ماهر بودنِ خود انتخاب می‌کند.
اما در مقابل، فرد با داشتن «نگرش رشد» با چالش‌ها شکوفا می‌شود و شکست‌ها را نه به عنوان نشانه‌ای برای هوش کم، بلکه تخته‌ پرشی می‌بیند که مشوق او برای رشد و گسترش توانایی‌های حال حاضر اوست.
در هسته‌ این دو نگرش، تمایز اصلی این است که درباره‌ی تاثیر اراده‌‌ خودتان بر شکل دادن به توانایی‌هایتان چه نظری دارید. این دو دیدگاه همچنین اثر قدرتمندی بر کودکان به جای می‌گذارند، اگر به کودکی گفته شود چون بچه‌ باهوشی است در امتحان عالی عمل کرده است، این جمله نگرش «ایستا» را در او شکل خواهد داد. اما اگر به او گفته شود چون تلاش کرده موفق شده، این جمله نگرش «رشد» را در او شکل می‌دهد.

👶 @childrentherapy

هرگز تحت تاثير كنايه‌ها،گلايه‌ها، طعنه‌ها يا دخالت ديگران قرار نگيريد و بر پایه آن عمل نكنيد.

به عنوان مثال فرزندتان خسته، گرسنه و يا كلافه است و بسيار طبيعی است كه كلافگى خود را با اعمالش نشان دهد.

كم كم زمزمه اطرافيان بلند می‌شود كه شما نتوانستيد فرزندتان را خوب تربيت كنيد و در آخر شما براى ساكت كردن بقيه سر فرزندتان فرياد می‌زنيد يا پشت دستش می‌زنيد و به طور عجيبی بقيه ساكت می‌شوند.

فراموش نكنيم مهم نيست بقيه چه می‌گويند، زمانى كه اقدام به كارى كرديم تنها ما مسئوليم.

👶 @childrentherapy

‍ یکی از اولین تجربه‌های جدایی کودک از والدین موقعی اتفاق می‌افتد که فرد دیگری مراقبت از او را بر عهده می‌گیرد. ترس از جدایی برای کودک تنش‌زاست، خواه این جدایی کوتاه باشد یا طولانی.

اضطراب جدایی به صورت دوره‌ای در بعضی از وهله‌های رشد و تحول کودک اوج می‌گیرد. تعدادی از دوره‌های اوج به سنین طفولیت و نوپایی مربوط می‌شوند...

اکثر کودکان پیش‌دبستانی یا احتمالا همه‌ آنها، به نوعی اضطراب جدایی را تجربه می‌کنند. اینکه کودک چقدر احساساتش را بروز می‌دهد به شخصیت او و تجارب قبلی‌اش در زمینه‌ی جدایی بستگی دارد. بعضی از بچه‌ها مشتاقانه با موقعیت‌های جدید روبرو می‌شوند، طوری که به نظر می‌رسد نگران جدایی نیستند.

بعضی دیگر، هنگام جدا شدن ناراحت و غمگین می‌شوند، گریه می‌کنند، یا والدینشان می‌چسبند. بعضی نیز کناره‌گیری می‌کنند و از شرکت در فعالیت‌ها و صحبت کردن با دیگران امتناع می‌ورزند. کمک کردن به کودکان مضطرب در مسیر کنار آمدن با احساساتشان، گام مهمی در هدایت آنها به سمت استقلال به شمار می‌رود.

دبورا هِویت
از کتاب پس این هم عادیه
ترجمه کاظم هوشفر و همکاران

👶 @childrentherapy