والدینی که با پاسخ کوتاه فرزند را مجبور می‌کنند از آنها اطاعت کند، به هیچ عنوان روش درستی برای تربیت کودک خود انتخاب نکرده‌اند.

با گفتن عبارت: «برای اینکه من می‌گم!» باعث می‌شوید تا کودک هرگز به چرایی مسایل فکر نکند. قدرت تحلیل و پرسش‌گرایی را از او می‌گیرید.

یا گفتن عبارتی همچون: «باید هرچه من می‌گم انجام دهی» به این مفهوم است که هیچ احترامی برای فرزند خود قایل نیستید و او نیز در مقابل به شما احترام نخواهد گذاشت.

👶 @childrentherapy

اگر کودکی،
«در خانه» مورد «توجه»،
و «محبت» قـرار نگـیـرد،
«سراغ» آن را،
در «جای دیگر» می‌گیرد!


«کودکانتان» را،
نـزد «دوســتانشــان»،
و در «جمع اقوام» تنبیه نکنید،
و، با «شرح دادن»،
«اشتباهاتشان» در «جمع»،
آنان را «خجالت زده و شرمنده» ننمایید.


۱ تا ۳ سالگی «سن شکل‌گیری»،
«اعتـماد به نـفـس» کـودک است و بایـد،
«بیشترین تایید» را از والدین دریافت کند.
جملاتی مانند؛ نکن، دست نزن، نمی‌تونی،
«اعتــماد به نـفس» آنـها را پاییـن می‌آورد.

👶 @childrentherapy

در کودکی بیشتر به ما آموختند که چموش نباشیم، اما پرسشگری و آزاداندیشی و شیوه‌های نقد را به ما نیاموختند.

داگلاس سیسیل نورث، اقتصاددان آمریکایی و برنده جایزه نوبل اقتصاد می‌گوید: اگر می‌خواهید بدانید کشوری توسعه می‌یابد یا نه، سراغ صنایع و کارخانه‌های آن کشور نروید.

اینها را به‌راحتی می‌توان خرید یا دزدید یا کپی کرد. می‌توان نفت فروخت و همه اینها را وارد کرد.

برای اینکه بتوانید آینده کشوری را پیش‌بینی کنید، بروید در دبستان‌ها، ببینید آنجا چگونه بچه‌ها را آموزش می‌دهند.

مهم نیست چه چیزی آموزش می‌دهند، ببینید چگونه آموزش می‌دهند.

👶 @childrentherapy

كودک توسری‌خور و مظلوم بچه‌ای است كه هرگز اجازه دفاع از خود در خانه را نداشته است.

اگر می‌خواهيد فرزندتان در مدرسه و جامعه بتواند از حق خود دفاع کند و به جای اینکه ساكت گوشه‌ای بایستد و گريه كند، پس در خانه هرگاه از كار اشتباه فرزندتان عصبانی يا ناراحت شديد، قبل از هر اقدام و حرفی به او اجازه دهيد از خود دفاع كند.

اين اقدام شما هم به شما فرصتی می‌دهد از روی عصبانيت اقدامی اشتباه نكنيد هم فرزندتان می‌آموزد می‌تواند از خود دفاع كند و در محيط بيرون خجالتی نباشد.

با عصبانيت فرياد نزنيد چرا اين كار رو كردی! باعث عذاب وجدان کودک نشوید، دليل كارش را بپرسيد و تا پايان حرفش گوش كنيد، به او بياموزيد با تمام اشتباهاتش هنوز ارزشمند است.

👶 @childrentherapy

#تلنگر

وارد مغازه ميشوم و يک سرى استكان نعلبكى و قورى زرد رنگ اسباب بازى انتخاب مى كنم.
فروشنده ميگويد: خانم صورتيشو ببريد دخترونه تره.

ميگم: برا پسرم مى خوام.
با تعجب به من نگاه ميكنه و ميگه: اگه پسره ماشين بگيريد يا جعبه ابزار، هواپيما يا چراغ قوه. پسر كه آشپزى نميكنه.

با خودم مرور ميكنم در دنيايى كه زنهايش پا به پاى مردها كار مى كنند مردهايش بايد ياد بگيرند خستگى را با چاى از تن همسرشان درآورند.
در دنيايى كه زنهايش با مفهوم چک و قسط و وام عجين شده اند، شرم دارد مردهايش با دستور قورمه سبزى و ته ديگ ماكارونى بيگانه باشند.
من براى فرزندم همسرى قدرتمند آرزو ميكنم زنى كه تنها دغدغه اش نهار ظهر و شام شب نباشد.
زنى كه تمام لذتش در خريد خلاصه نشود.

زنى كه سياست را بفهمد، شعر ببافد، كتاب بخواند و از دنياى اطرافش بى خبر نباشد.
براى انكه پسرم شايسته چنان زنى باشد بايد ياد بگيرد چاى دارچينى درست كند. ياد بگيرد آشپزى كند.
لالايى بخواند.
نوازش كند و جملات عاشقانه بگويد.

پسر سه ساله ام استكان اسباب بازى زرد رنگ را به طرفم مى گيرد. من نگاهش مى كنم و او مى گويد: بخور چاى دارچينى برات پختم...

دکتر المیرا لایق

👶 @childrentherapy

بسیار جای خوشبختی دارد اگر فرزندان بزرگترمان از کارهای ما آگاه شوند و به ما در مورد آنها گوشزد کنند. در این صورت، این فرصت را می‌یابیم تا به اشتباه‌های خود پی ببریم و در نتیجه پوزش بطلبیم. پذیرش اشتباهاتمان ممکن است به فرزندانمان کمک کند بالاخره بندهای غفلت و تبعیض و تمسخر و سوءاستفاده از قدرت را، که نسل های متمادی تداوم داشته، پاره کنند و دور بیندازند. وقتی فرزندان ما بتوانند آگاهانه احساس درماندگی و خشم خود را بروز بدهند، دیگر در خود نیازی نخواهند دید تا با اعمال قدرت بر دیگران این احساسات را از خود دور نگه دارند.

آلیس میلر
از کتاب دلهره‌های کودکی
ترجمه امید سهرابی‌نیک

👶 @childrentherapy

گیمر های عزیز
میتونید توی این کانال فارسی همراه با دوستتون بازی کنید
کافیه کانال آپاراتش رو دنبال کنید
https://www.aparat.com/AliAlishah91

عضو شدید بردارم؟

من اگر بچه‌هام بخوان با من حرف بزنن تلويزيون رو خاموش می‌كنم تا ببينم چی می‌گن. برای من حرف زدن با فرزندم مهمترين كاره.

اين مسئوليت منه اين اشتياق منه اين سبب رشد من و فرزندمه وقتی به او توجه ميكنم. كودک بايد بدونه هر وقت اراده كنه توجه پدر مادرشو داره.

من اگر با كسی در حال صحبتم و فرزندم صدام می‌كنه اجازه میدم فرزندم حرفش رو بگه. كسی كه به فرزندش ميگه حرف نزن كودک احساس می‌كنه من بدم من دوست داشتنی نيستم من خواستنی نيستم.

اگر اجازه صحبت به كودک ندهیم در آینده کودکی خواهم داشت خجالتی یا پرخاشگر.

👶 @childrentherapy

به عقیده کاگان، بچه‌های بسیار کم‌رو یا معاشرتی، نوعی فیزیولوژی را به ارث می‌برند که آنها را به سمت سبک خُلق و خوی خاصی سوق می‌دهد. با این حال، پژوهش توارث‌پذیری نشان می‌دهد که ژن‌ها فقط اندکی در کم‌رویی و معاشرتی بودن مشارکت دارند. تجربه نیز تاثیر قدرتمندی دارد.

روش‌های فرزندپروری بر احتمال اینکه بچه‌ای که از لحاظ هیجانی واکنش‌پذیر است کودکی ترسو شود تاثیر می‌گذارند. فرزندپروری صمیمانه و حمایت‌کننده، واکنش فیزیولوژیکی شدید نوباوگان و کودکان پیش‌دبستانی به رویدادهای جدید را کاهش می‌دهد، در حالی که فرزند‌پروری سرد و بدون محبت، اضطراب را افزایش می‌دهد.

و اگر والدین از نوباوگانی که رویدادهای جدید را دوست ندارند در برابر استرس‌های جزئی محافظت کنند، این باعث می‌شود که کودک به سختی بتواند بر میل به عقب‌نشینی چیره شود. والدینی که از بچه خود می‌خواهند به تجربیات تازه نزدیک شود به او در غلبه کردن بر ترس کمک می‌کنند.

در صورتی که کم‌رویی ادامه یابد به احتیاط‌کاری زیاد، عزت‌نفس پایین و تنهایی منجر می‌شود. در نوجوانی، کم‌رویی خطر اضطراب شدید مخصوصا فوبی اجتماعی را افزایش می‌دهد. فوبی اجتماعی ترس شدید از تحقیر شدن در موقعیت‌های اجتماعی است. برای اینکه کودکان کم‌رو مهارت‌های اجتماعی موثری را اکتساب کنند، فرزندپروری باید با خُلق و خوی آنها تنظیم شود.

لورا برک
از کتاب روانشناسی رشد
ترجمه یحیی سیدمحمدی

👶 @childrentherapy

گراهام گرین در مقاله‌اش با عنوان «کودک گمشده» می‌نویسد: شاید تنها در دوران کودکی باشد که کتاب‌ها تاثیر عمیقی بر زندگی ما دارند. در کودکی، کتاب‌ها غیب‌گو هستند، به ما درباره آینده می‌گویند و مانند فالگیرها که در کارت‌های فال‌بینی، سفرهای طولانی، مرگ در آب و غیره را می‌بینند، کتاب‌ها نیز بر آینده ما تاثیر می‌گذارند. فکر می‌کنم برای همین است که کتاب‌ها این‌قدر ما را هیجان‌زده می‌کنند.

گرین به ما می‌گوید، میل به مطالعه در دوران کودکی بابت تجربیاتی است که هنوز نداشته‌ایم. این‌طور نیست که ما صرفا به‌خاطر اینکه کودکیم، هنوز این تجربیات را از سر نگذرانده باشیم، بلکه هنوز برای آن تجربیات آماده نشده‌ایم. چراکه آنها همانی هستند که ما می‌خواهیم، همان‌هایی هستند که می‌خواهیم راجع‌به‌شان بدانیم. غیب‌گویی‌هایی که کودک از روی کتاب می‌کند، چیزهایی هستند که بعدها ممکن است قادر به انجامشان باشد. کودکی دوران رشد و شکل‌دهی به اشتیاقی است برای امکان‌های آینده.

آدام فیلیپس
از کتاب حسرت در ستایش زندگی نازیسته
ترجمه میثم سامان‌پور

👶 @childrentherapy

گراهام گرین در مقاله‌اش با عنوان «کودک گمشده» می‌نویسد: شاید تنها در دوران کودکی باشد که کتاب‌ها تاثیر عمیقی بر زندگی ما دارند. در کودکی، کتاب‌ها غیب‌گو هستند، به ما درباره آینده می‌گویند و مانند فالگیرها که در کارت‌های فال‌بینی، سفرهای طولانی، مرگ در آب و غیره را می‌بینند، کتاب‌ها نیز بر آینده ما تاثیر می‌گذارند. فکر می‌کنم برای همین است که کتاب‌ها این‌قدر ما را هیجان‌زده می‌کنند.

گرین به ما می‌گوید، میل به مطالعه در دوران کودکی بابت تجربیاتی است که هنوز نداشته‌ایم. این‌طور نیست که ما صرفا به‌خاطر اینکه کودکیم، هنوز این تجربیات را از سر نگذرانده باشیم، بلکه هنوز برای آن تجربیات آماده نشده‌ایم. چراکه آنها همانی هستند که ما می‌خواهیم، همان‌هایی هستند که می‌خواهیم راجع‌به‌شان بدانیم. غیب‌گویی‌هایی که کودک از روی کتاب می‌کند، چیزهایی هستند که بعدها ممکن است قادر به انجامشان باشد. کودکی دوران رشد و شکل‌دهی به اشتیاقی است برای امکان‌های آینده.

آدام فیلیپس
از کتاب حسرت در ستایش زندگی نازیسته
ترجمه میثم سامان‌پور

👶 @childrentherapy

نوع تجربیاتی که در اوایل زندگی برای ما پیش می‌آید و نحوه برخورد ما با این تجربیات، شدیدا بر نوع تجربیاتی که در آینده با آن مواجه خواهیم شد و همچنین نحوه ادراک ما از این تجربیات و برخورد ما با آنها تاثیر می‌گذارد.

برای مثال یک کودک دوساله که به صورتی اجتماعی و با بازیگوشی رشد پیدا کرده در مقایسه با کودکی که نسبتا آرام و گوشه‌گیر بوده، بسیار بیشتر می‌تواند توجه و علاقه بزرگسالان را برانگیزد. کودک گوشه‌گیر احتمالا محیط میان فردی پرباری نخواهد داشت که بیش از پیش باعث کاهش احتمال تغییر بنیادی در وی می‌گردد.

به همین ترتیب، کودک فعال‌تر همچنان به یادگیری این موضوع ادامه می‌دهد که دیگران سرگرم‌کننده هستند و لذا به تعامل با آنها ادامه می‌دهد و الگوی وی نیز هرچه بزرگتر می‌شود با شدت بیشتری تثبیت خواهد شد. به علاوه نه تنها این دو کودک رفتارهای متفاوتی را در سایرین برمی‌انگیزند، بلکه تفسیر آنها از یک واکنش واحد ابراز شده توسط دیگران نیز متفاوت خواهد بود.

بدین ترتیب کودک بازیگوش ممکن است واکنش سرد و خاموش شخص دیگر را به عنوان نوعی بازی تلقی نموده و به تعامل خود با وی ادامه دهد تا زمانی که شاید یک واکنش مثبت را در او برانگیزد. کودک ساکت‌تر، که چندان به تعامل عادت ندارد، فورا واکنش اولیه طرف مقابل را به عنوان نشانه‌ای برای عقب‌نشینی تلقی خواهد کرد.

اگر به این دو کودک به عنوان بزرگسال نگاه کنیم، شاید هنوز بتوانیم تفاوت میان آنها را دریابیم: یکی اهل معاشرت، شاد و دارای نظر مثبت به دیگران و دیگری برعکس، خجالتی و غیرمطمئن نسبت به اینکه دیگران به وی علاقمند هستند می‌باشد.

الگوی کودکی در دوران بزرگسالی آنها نیز ادامه پیدا کرده است.با این حال ما قادر به درک فرآیند رشد آنها نخواهیم بود مگر آنکه متوجه شویم معلمان، همبازی‌ها، دوستان و همکاران آنها یکی پس از دیگری چگونه به عنوان «هم‌دست» سبب حفظ الگوی غالب در آنها شده‌اند. ما قادر به فهم امکانات تغییر نخواهیم بود مگر آنکه متوجه باشیم حتی اکنون نیز چنین «هم‌دستانی» وجود دارند و اگر آنها نقش خود را در این فرآیند قطع کنند، احتمال تغییر الگو خواهد بود.

پل واکتل
از کتاب روان‌تحلیل‌گری، رفتاردرمانی و جهان رابطه‌ای
ترجمه فریبا خالیچی

👶 @childrentherapy