تنبیه سه شرط دارد

تنبیه نباید دائمی باشد چون اثر خود را از دست می‌دهد

کودکان باید آنقدر از پدر و مادر احساس خوب داشته باشند که سی ثانیه اخم برایش سخت باشد و اثر خود را بگذارد

در حیطه مهارت اجازه دهیم اشتباه کنند و نتیجه اشتباه خود را ببینند .البته در صورتی که خطر زیادی نداشته باشد.

مثلا اگر شش تا شکلات به او دادیم دو تا صبح دو تا ظهر و دو تا شب بخورد. اگر همه را صبح خورد جزایش این است که دیگر تا شب شکلات ندارد. سرزنش در اینجا جایی ندارد. تنبیه برای تخلیه عصبانیت نیست.

👶 @childrentherapy

احساس گناه در کودکان، آن ها را گوشه نشین، انزوا طلب و دچار افسردگی کرده و کل زندگی اجتناعی آن‌ها را از کودکی تا بزرگسالی تحت تاثیر منفی قرار می‌دهد و زمینه‌ساز آسیب‌ها و اختلالات روانی آنها می‌شود ...

علت احساس گناه کودک واکنش‌های شدید و متعدد والدین او می‌باشد.
اگر کودک عملی را انجام داده باشد که در جهت نارضایتی والدین خود بوده باشد، پس از انجام آن عمل احساس گناه و نارضایتی خواهد داشت. زمانی که والدین عکس العمل منفی افراطی نسبت به اعمال کودک داشته باشند، کودک در خود احساس نارضایتی و گناه خواهد داشت.

امروزه با توجه به اینکه پدر و مادرها طریقه صحیح برخورد با کودک خود را نمی‌دانند، روز به روز بر تعداد کودکانی که دچار این مشکل شده‌اند، افزوده می‌شود. اینکه کودک در مورد مسائل زیادی آگاهی چندانی نداشته باشد، امر طبیعی و غیر قابل انکاری است اما بسیاری از والدین به گونه‌ای نسبت به این ناآگاهی های کودک واکنش نشان می‌دهند که گویا کودکشان پیر میدان دیده ایست!

پدر و مادر بودن، یعنی تربیت صحیح فرزند
و پیش از تربیت صحیح فرزند، باید خود پدر و مادر تربیت شوند!
تا بار ندانسته‌های والدین را، فردی دیگر (آن‌هم عزیزترین فرد زندگی والدین) تا آخر عمر به دوش نکشید ...

👶 @childrentherapy

به کودک برچسب نزنید. منظور از برچسب زدن این است که به خاطر یک رفتار خاص، یک خصلت را به کودک نسبت دهید. وقتی به او برچسب «حواس پرت» یا «دست و پا چلفتی» می زنید او از آن پس خودش را با آن مشخصه می شناسد و در بسیاری از موارد تصویر ذهنی ای که شما، از او برای خودش می سازید تا آخر عمر روی رفتار و شخصیتش اثر می گذارد و این برچسب ها بعد از مدتی باعث می شوند هم اطرافیان کودک و هم خودش به این باور برسند که با کودکی روبرو هستند که دارای این خصلت خاص و تغییرناپذیر است. بسیاری از ما قربانی برچسب های کودکی مان شده ایم. این اشتباه را در مورد کودکان خود تکرار نکنیم.

👶 @childrentherapy

یک توصیه برای پدر و مادر‌ها در مورد بچه‌هایی که تمایل کمتری به غذا خوردن دارند
وقتی کودک غذا می‌خورد او را تشویق نکنید!
رعایت این نکته بسیار مهم است! وقتی کودک شما خوب غذا می‌خورد، نباید او را تشویق کنید، نباید پاداش و جایزه بدهید یا حتی به نوعی نشان بدهید که از این قضیه خیلی خوشحالید! غذا خوردن کار خارق‌العاده یا کاری که مستوجب تشویق و پاداش باشد نیست! کودک باید بداند که ما غذا می‌خوریم برای اینکه نیاز به غذا داریم و نه برای خوشایند پدر و مادر یا در ازای جایزه و تشویق! اگر کودک بفهمد که غذا خوردن او چقدر برای شما مهم است، با بدغذایی کردن از با شما لجبازی خواهد کرد.

👶 @childrentherapy

از تشویق کردن کار خوب فرزندتان نترسید،
از احترام گذاشتن به فرزندتان نترسید،
از بخشیدن خطاهای فرزندتان نترسید،
از بی‌اعتنایی به کار بد اما بی‌خطر فرزندتان نترسید، از اشتباهات فرزندتان نترسید، از بهانه‌گیری‌های گاه و بیگاه فرزندتان نترسید، از دادن عشق بی‌قید و شرط به فرزندتان نترسید، از آزادی دادن به فرزندتان نترسید، زیرا فرزندتان لوس نخواهد شد.

اگر به فرزندتان اجازه ندهید به حق کسی تجاوز کند یا به خود و دیگران صدمه بزند، با دادن احترام، عشق، محبت، بخشش، گذشت و تشویق فرزندتان ضعیف و لوس نخواهد شد بلکه فرزندتان خواهند شکفت و حرمت نفس و اعتماد به نفس در او نهادینه خواهد شد.

👶 @childrentherapy

اگر مرتب دست روی اشتباهات يا اشكالات فرزندتان بگذاريد:


فرزندتان يا خجالتی خواهد شد.
يا باعث لجبازی و بدرفتاری فرزندتان خواهيد شد.

اگر كار فرزندتان بد اما بی خطر و بی ضرر است از روش بی اعتنايي فعال استفاده كنيد. يعنی آگاهانه به آن بی اعتنايی كنيد.

زمانيكه فرزندتان ببيند كارش باعث جلب توجه شما نميشود، بعد از مدت كوتاهی دست از آن برخواهد داشت.

👶 @childrentherapy

به کودک برچسب نزنید. منظور از برچسب زدن این است که به خاطر یک رفتار خاص، یک خصلت را به کودک نسبت دهید. وقتی به او برچسب «حواس پرت» یا «دست و پا چلفتی» می زنید او از آن پس خودش را با آن مشخصه می شناسد و در بسیاری از موارد تصویر ذهنی ای که شما، از او برای خودش می سازید تا آخر عمر روی رفتار و شخصیتش اثر می گذارد و این برچسب ها بعد از مدتی باعث می شوند هم اطرافیان کودک و هم خودش به این باور برسند که با کودکی روبرو هستند که دارای این خصلت خاص و تغییرناپذیر است. بسیاری از ما قربانی برچسب های کودکی مان شده ایم. این اشتباه را در مورد کودکان خود تکرار نکنیم.

👶 @childrentherapy

مهارت نادیده گرفتن از تکنیکهای فرزندپروری

مهارت نادیده گرفتن

مهارت نادیده گرفتن گاهی اوقات کودکان رفتارهای نامناسبی انجام می دهند که معمولاً والدین نمیدانند در مقابل اینگونه رفتارها چه عکس العملی داشته باشند.
مهارت نادیده گرفتن یکی از مهارتهای تربیت کودک است که جهت کنترل بعضی مشکلات رفتاری کوچک مثل نق زدن، گریه کردن های مداوم کودک ، داد و فریاد کردن و شکلک درآوردن استفاده می گردد.
در حقیقت توجه نکردن به کودک باعث کاهش انجام رفتار اشتباه می شود . باید توجه داشت این روش برای کنترل رفتارهایی که باعت نقض یک قانون یا ضایع شدن حقوق دیگران و یا ایجاد خطر برای کودک و دیگران میشود به کار نرود.

سه اصل در مهارت نادیده گرفتن

در مهارت نادیده گرفتن سه اصلی زیر باید مدنظر قرار گیرد:

1- هیچ تماس فیزیکی نباید برقرار شود.
2- هیچ تماسی یا ارتباط کلامی نباید برقرار شود.
3- هیچ تماسی چشمی با کودک برقرار نشود.
هنگامی که یک رفتار نادیده گرفته میشود به کودک نگاه نکنید و با او صحبت ننمایید. کودک ممکن است در ابتدا شلوغ کند و سعی در جلب توجه شما داشته باشد، در صورت لزوم روی خود را برگردانید و دور شوید. سعی کنید آرام باشید.

رفتارهای زیر را می توان نادیده گرفت :

رفتارهای خاصی مثل شکلک در آوردن، استفاده از صداهای بچه گانه و یا بکار بردن فحش و کلمات زشت که باعث جلب توجه می شود.
کودکی که به انجام کاری اصرار و پافشاری میکند و آن کار مورد نظر و توافق والدین او نمیباشد . که اگر کودک فقط برای جلب توجه والدین گریه می کند، رفتار او را باید نادیده گرفت ، ولی اگر گریه کردن او دلایل دیگر داشته باشد، باید مورد توجه قرار گیرد.
اگر بدانیم کودک واقعاً و بدون دلیل داد و فریاد میکند و این مسئله در او عادت شده است .
برای کنترل رفتارهایی مثل جیغ زدن، بحث کردن، تحریک پذیری هم می توان از این مهارت استفاده کرد.

نکات مهم در استفاده از مهارت نادیده گرفتن :

در استفاده از مهارت نادیده گرفتن ، امکان اینکه رفتار مناسبی که در حال تغییر است بیشتر از قبل اتفاق بیافتد ھست.
به رفتار مناسبی که از کودک بروز می کند باید توجه نشان داده و پاداش داده شود .
مهارت نادیده گرفتن در صورتی موثر است که همراه با نشان دادن توجه و پاداش دادن به رفتارهای مطلوب باشد.
هر زمان که کودک رفتار نامناسب را متوقف کرد او را تحسین کنید.

 کتاب مهارتهای فرزندپروری 
فاطمه زارع ، طاهره صادقیه ، اعظم عربی

👶 @childrentherapy

پسرانی که از کنترل‌ها و نگرانی‌های مداوم مادرانشان شاکی هستند غالبا در رابط عاطفی به دنبال دخترانی ساده، حرف گوش کن و سربه‌زیر می‌باشند تا بدین ترتیب خودشان رابطه را تحت کنترل داشته باشند. اغلب اوقات اگر در رابطه چیزی از سوی دختر بشنوند یا ببینند که نشانی از کنترل‌گری باشد، یا با واکنشی تند و خشن سعی می‌کنند از ادامه آن رفتار جلوگیری کنند یا خودشان رابطه را ترک می‌کنند و یا آنقدر حساسیت و انتقادهای خود را بالا می‌برند که دختر عاصی شده و رابطه را ترک کند.

👶 @childrentherapy

آموزش سلام کردن و خداحافظی به کودک

کارشناسان توصیه می‌کنند از رویکرد «خب حالا باید چی بگی؟»، برای یاد دادن کلمات مؤدبانه به بچه‌ها، یعنی رویکردی که بیشتر والدین خود ما در گذشته خیلی دوست داشتند استفاده نکنید.

اگر نمی‌خواهید بچه‌ای داشته باشید که هنگام بازگشتتان به خانه حتی سرش را برای سلام گفتن بلند نمی‌کند، بهترین رویکرد نشان دادن یک سرمشق و الگوی خوب است. اگر همیشه به خانواده سلام کنید و از آنها خداحافظی کنید، بچه‌هایتان از حدود دو سالگی شروع به تقلید از عادت‌های شما می‌کنند. مثلاً وقتی مادر به خانه می‌آید، پدر می‌تواند او را ببوسد و خوشامد صمیمانه‌ای بگوید: «سلام! روزت چطور بود؟» و وقتی پدر در حال بیرون رفتن از در است، مادر و بچه‌ها می‌توانند او را بغل کنند یا بگویند: «روز خوبی داشته باشی بابا» نکته این است که الگو بودن و تکرار برای آموزش سلام و خداحافظی راهی کافی و مناسب است و نیازی به تذکرهای پیاپی به کودک در این مورد نیست.

👶 @childrentherapy

اولین تجربه‌ی ما از عشق ورزیدن و مورد عشق قرارگرفتن زمانی رخ داد که کودک بودیم. ممکن است عشقِ والدین گاهی عمیقاً لطیف و مسحورکننده باشد، اما همین عشق می‌تواند به‌سادگی درگیر محرک‌های فریبنده‌ای نیز باشد. ما احتمالاً آموخته‌ایم که عاشق والدینی افسرده یا بسیار زودرنج باشیم؛ شاید ما به این نتیجه رسیده‌ایم که عشق را با تلاشِ بسیار زیاد برای راضی کردن دیگری یا با ترسِ دائمی ترک شدن مرتبط بدانیم؛ ممکن است در معرضِ تبعیض قرار گرفته باشیم و شاید این‌گونه یاد گرفته‌ایم که فقط در صورتی به عشق می‌رسیم که فردِ دیگری از آن عشق بهره نبرد؛ شاید والدینمان این برداشت را به ما منتقل کرده‌اند که فقط در صورتی که بچه‌ی بسیار خوبی باشیم آن‌ها عاشق ما خواهند بود، یا این عشق تا زمانی وجود دارد که ما مطیع و وابسته باقی بمانیم و این یعنی موفقیت‌های مستقلانه‌ی ما نشان‌هایی از پایانِ عشقِ والدینمان به ما است.

👶 @childrentherapy

زخم پدر، رنج، شرمی است که یک پدر با خود حمل کرده و آنها را به فرزندان خود منتقل می کند.
زخم پدر زمانی شکل می گیرد که زیر دست پدرانی بزرگ شویم که به دلیل داشتن روان زخم های ترمیم نشده، اکثر اوقات در حالت حفظ بقا بوده و در این حالت نقش پدری را ایفا می کنند.
وقتی یک مرد دارای این باور اساسی باشد که او یک فرد در هم شکسته است که دوست داشتنی نبوده و لیاقت افرادی که او را دوست دارند ندارد، با صمیمت عاطفی مشکل خواهد داشت.
این شرایط او را مستعد رفتارهای تخریب گرایانه مثل اعتیاد، خیانت و اجتماع گریزی می کند.
وقتی فرزندان او ناامنی و روان زخم هایش را تحریک می کنند، او به سرعت وارد حالت تدافعی شده یا رفتارهای کنترل نشده از خود نشان می دهد.
ممکن است فریاد بزند، حس شرم بدهد یا قهر کند؛ بدون اینکه بداند حس و حال و رفتارش اطرافیانش را تحت تاثیر قرار می دهد‌.
کودکانی که در اینگونه محیط ها بزرگ می شوند، این باور اساسی را در خود شکل می دهند که «ذاتا دارای مشکل هستند».
آنها به این باور می رسند که علت رفتارهای منفی پدرشان «انها» هستند.
این زخم، در گذر زمان به نسل های بعدی منتقل می شود..
زخم پدر، مشکلاتی در رابطه با عزت نفس ایجاد می کند.باعث می شود افراد بیشتر در روابط ناکارآمد و ناسالم قرار بگیرند. به جای اینکه تلاش کنند از روابط آسیب زا خارج شوند سعی می کنند بیشتر تلاش کنند تا بلاخره آن عشقی که نیاز دارند را دریافت کنند.
زخم پدر زمانی می تواند ترمیم شود که به این درک برسیم پدران ما بازتابی بوده اند از پیشینیان خود. اینکه آنها چطور با ما رفتار می کردند، چقدر برای ما وقت می گذاشتند یا چه رابطه ای با ما داشتند، بیشتر بیانگر این است که آنها دچار مشکل بوده اند، نه اینکه ما لیاقت رفتار درست را نداشته ایم.
ما می توانیم حسی که به نسبت به خودمان داریم را از نو بسازیم.می توانیم این رشته معیوب را که نسل به نسل بافته شده را پاره کنیم و آینده جدیدی با طعم آگاهی بسازیم.

👶 @childrentherapy

همه ی ما می توانیم در وضعیتی میان عشق و نزدیکی نسبت به والدین خود و یا تمایل به دوری از آنها به عنوان مراقبان و حامیان خود قرار بگیریم و در عین حال به خاطر اینکه چگونه ما را در یک سری از موقعیت ها ناامید کرده اند، احساس غم و خشم داشته باشیم. چیزی شبیه یک نوع اصطکاک یا کشمکش درونی.

یکی از حقایق ناخوشایند شاید این است که والدین ما می توانند افراد شگفت انگیزی باشند که همیشه بهترین ها را برای ما خواسته و می خواهند و در عین حال منبع برخی از آسیب ها و تروماهای ما نیز باشند.
بخشش و آگاهی در رابطه با والدین می تواند به عبور از برخی از این آسیب ها کمک کند. اما مواقعی وجود دارد که درد و خشم ما نسبت به آنها آنقدر زیاد است که نمی توانیم از عصبانیت سرزنش و فرار از والدین خود جلوگیری کنیم
تفکر کمک کننده در این مواقع می تواند این باشد که تجسم کنیم والدین ما نیز زمانی فرزندانی با نیازهای برآورده نشده بودند که شاید هرگز ابزاری برای التیام یافتن به آنها ارائه نشده است.
فکر کردن به این مسئله می تواند در حل برخی مشکلات ما با آنها یاریمان کند به این شکل خواهیم توانست بخش هایی از ارتباط خود با والدینمان را التیام ببخشیم و ترمیم کنیم با اینکه این کار آسان نخواهد بود...

👶 @childrentherapy

تخفیف دوره های در حال ثبت نام انجمن روان شناسی تربیتی ایران 🌹

به مناسبت روز پدر، با تصمیم هیات مدیره انجمن روان شناسی تربیتی ایران


📍از لحظه انتشار اطلاعیه تا پایان روز ۱ بهمن ماه


50٪ تخفیف 📍
برای کلیه کارگاه ها و دوره های در حال ثبت نام در نظر گرفته می شود.


✅ ثبت نام در کارگاه (فقط از طریق تلگرام و فقط همین شناسه)👇
@MehrdadEsfanani


💢به کانال رسمی انجمن روان شناسی تربیتی ایران بپیوندید👇
@iranedupsyasso

یکی از اشتباهات والدین کودکان نوپا این است که در مراحل رشد کودکشان دخالت میکنند:
به عنوان مثال، مکیدن انگشت، پرت کردن وسایل منزل، لجبازی کردن و جیغ زدن کودکان کاری طبیعی برای کودکان زیر دوسال است که با حوصله و صبوری والدین تبدیل به یک مرحله گذرا خواهد شد. اما زمانی که والدین به جنگ رفتار طبیعی فرزندشان می روند نه تنها آن رفتار را تقویت می کنند بلکه رابطه خود را با فرزندشان تبدیل به لجبازی می کنند.

👶 @childrentherapy