🍃🌺🍃
سوره النساء آیه 149 :
إِنْ تُبْدُوا خَيْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا قَدِيرًا
ترجمه :
اگر شما کار نیکی را آشکار کنید یا پنهان دارید و یا از بدی کسی درگذرید، قطعاً خداوند آمرزنده و تواناست
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
سوره النساء آیه 149 :
إِنْ تُبْدُوا خَيْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا قَدِيرًا
ترجمه :
اگر شما کار نیکی را آشکار کنید یا پنهان دارید و یا از بدی کسی درگذرید، قطعاً خداوند آمرزنده و تواناست
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#نغمه_های_سعدی
#باب_هشتم (در آداب صحبت)
✨ عرب گوید جُد وَ لاتَمنُن فَاِنَّ الفائدةَ اِلَیکَ عائدة یعنی ببخش و منّت منه که نفع آن به تو باز می گردد.
درخت کرَم هر کجا بیخ کرد
گذشت از فلک شاخ و بالای او
گر امیدواری کز او بر خوری
به منت منه ارّه بر پای او
@book_tips🐞
#نغمه_های_سعدی
#باب_هشتم (در آداب صحبت)
✨ عرب گوید جُد وَ لاتَمنُن فَاِنَّ الفائدةَ اِلَیکَ عائدة یعنی ببخش و منّت منه که نفع آن به تو باز می گردد.
درخت کرَم هر کجا بیخ کرد
گذشت از فلک شاخ و بالای او
گر امیدواری کز او بر خوری
به منت منه ارّه بر پای او
@book_tips🐞
🍃🌺🍃
ژاپنی‌ها به‌عنوان سمبل‌های والای خویش طلوع آفتاب، گل داوودی و ماهی کپور را برگزیدند. آفتاب نشانهٔ سه فضیلت بزرگ است: دانش، مهربانی و شجاعت. گل داوودی در برف دوام می‌آورد و می‌شکفد و کپور برخلاف جریان رود به پیش می‌رود و بر نیرویی که او را پس می‌راند غلبه می‌کند...
#نیکوس_کازانتزاکیس
@book_tips 🐞
ژاپنی‌ها به‌عنوان سمبل‌های والای خویش طلوع آفتاب، گل داوودی و ماهی کپور را برگزیدند. آفتاب نشانهٔ سه فضیلت بزرگ است: دانش، مهربانی و شجاعت. گل داوودی در برف دوام می‌آورد و می‌شکفد و کپور برخلاف جریان رود به پیش می‌رود و بر نیرویی که او را پس می‌راند غلبه می‌کند...
#نیکوس_کازانتزاکیس
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۷
یکی از سرگرمی‌های خوشایند ما، دیدن هلی‌کوپترهایی(بالگرد) بود که در گاراژ بزرگِ شرکت نفت سرِ هشت متری لوله، سوختگیری می‌کردند. دیدن یک بالگرد از نزدیک و نشستن و برخاستنِ آن، ما را به هیجانی شدید می‌کشاند و دست تکان دادن‌های خلبان‌های خوش‌چهره و خوش‌اندام، با آن عینک‌های دودی، وادارمان می‌کرد که برایشان دست بزنیم و دست تکان دهیم.
یک روز از نانوایی سنگکی نان گرفته بودم و پولش را هم نداده بودم و اسکناسِ دو تومانیِ نسبتاً نو را لای کشِ شلوارم پنهان کرده بودم تا بعد به سینما بروم. گاهی با دوستم جعفر از این‌کارها می‌کردیم. یا او سرِ صندوقدار را گرم می‌کرد و من از روی منبر، چند نان برمی‌داشتم و با هم قسمت می‌کردیم؛ یا من با کسی که پشتِ ترازو بود حرف می‌زدم و جعفر نان برمی‌داشت و پول نمی‌دادیم و عصرش سینما می‌رفتیم.
نزدیک خانه بودم که بالگرد در آسمان پیداش شد و به سوی زمین آمد. فوری خودم را به خانه رساندم و نان را در سفره گذاشتم و بیرون پریدم و به سوی گاراژ دویدم. بچه‌ها برای تماشا جمع شده بودند. بالگرد، گرد و خاکی به پا کرد و به زمین نشست و بنزین زد و باز به همان شیوه برخاست و به آسمان کوچید.
به خانه برگشتم و به زیر زمین رفتم تا پول نانی را که نداده بودم، در جایی پنهان کنم. دیدم دو تومانی نیست. هراسان، همه جای بدنم را گشتم. نه، نبود. نشستم و زار زدم. انگار دنیا را از دست داده بودم. کاری از من ساخته نبود. چندماه از این ماجرا اندوهگین بودم و غصّه می‌خوردم.
روزی، به یاد این از دست دادن، دلم گرفته بود. به خودم گفتم:
ـ تو چیزی را از دست دادی که اصلا مالِ تو نبود.
انگار به رازِ بزرگی در زندگی پی بُرده بودم. هر بار که برای از دست دادنِ یک موقعیت، یا مرگِ خویشان، یا فرصتِ یک بهره‌مندی یا هر چیزی که شبیه از دست دادن بود دلم می‌گرفت و می‌خواستم برای آن غصّه‌دار شوم، به خودم می‌گفتم:
ـ این هم یک دو تومانی که مال تو نبود. غمگین نباش!
برایم درس بزرگی بود. همیشه غمِ چیزهایی را می‌خوریم که در حقیقت به ما تعلق ندارند. برای از دست دادن چیزهایی نگران و آشفته می‌شویم که مالِ ما نیستند. تنها واقعیتی که به ما تعلّق دارد، شخصیتِ ماست. مراقب بودم که این را از دست ندهم.
چند سال پیش، صاحب نانوایی را در یک مجلسِ ترحیم دیدم و پیش او اعتراف کردم که بارها نان برداشتم و پولش را ندادم. به او گفتم:
ـ حالا برای هر جبرانِ خسارتی آماده‌ام.
لبخندِ شیرینی زد و مرا در آغوش گرفت و گفت:
ـ امان از دست شما بچه‌ها! این اعترافِ تو، خیلی بیشتر از پول آن نان‌ها ارزش دارد. از این گذشته: کاش باز تو کودک بودی و من جوان؛ کاش باز بالگردها بر زمین می‌نشستند و تو برای دیدن آن‌ها می‌رفتی. کاش باز سینمایی بود که تو گاهی برای بلیط خریدن به نانوایی من می‌آمدی و پول نان را نمی‌دادی. برو عزیزم! نوش جانت.
او مرا بخشید. بخشیده شدن، چه لذتّی دارد! آدم هوس می‌کند کاری کند که باز بخشیده شود!
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۷
یکی از سرگرمی‌های خوشایند ما، دیدن هلی‌کوپترهایی(بالگرد) بود که در گاراژ بزرگِ شرکت نفت سرِ هشت متری لوله، سوختگیری می‌کردند. دیدن یک بالگرد از نزدیک و نشستن و برخاستنِ آن، ما را به هیجانی شدید می‌کشاند و دست تکان دادن‌های خلبان‌های خوش‌چهره و خوش‌اندام، با آن عینک‌های دودی، وادارمان می‌کرد که برایشان دست بزنیم و دست تکان دهیم.
یک روز از نانوایی سنگکی نان گرفته بودم و پولش را هم نداده بودم و اسکناسِ دو تومانیِ نسبتاً نو را لای کشِ شلوارم پنهان کرده بودم تا بعد به سینما بروم. گاهی با دوستم جعفر از این‌کارها می‌کردیم. یا او سرِ صندوقدار را گرم می‌کرد و من از روی منبر، چند نان برمی‌داشتم و با هم قسمت می‌کردیم؛ یا من با کسی که پشتِ ترازو بود حرف می‌زدم و جعفر نان برمی‌داشت و پول نمی‌دادیم و عصرش سینما می‌رفتیم.
نزدیک خانه بودم که بالگرد در آسمان پیداش شد و به سوی زمین آمد. فوری خودم را به خانه رساندم و نان را در سفره گذاشتم و بیرون پریدم و به سوی گاراژ دویدم. بچه‌ها برای تماشا جمع شده بودند. بالگرد، گرد و خاکی به پا کرد و به زمین نشست و بنزین زد و باز به همان شیوه برخاست و به آسمان کوچید.
به خانه برگشتم و به زیر زمین رفتم تا پول نانی را که نداده بودم، در جایی پنهان کنم. دیدم دو تومانی نیست. هراسان، همه جای بدنم را گشتم. نه، نبود. نشستم و زار زدم. انگار دنیا را از دست داده بودم. کاری از من ساخته نبود. چندماه از این ماجرا اندوهگین بودم و غصّه می‌خوردم.
روزی، به یاد این از دست دادن، دلم گرفته بود. به خودم گفتم:
ـ تو چیزی را از دست دادی که اصلا مالِ تو نبود.
انگار به رازِ بزرگی در زندگی پی بُرده بودم. هر بار که برای از دست دادنِ یک موقعیت، یا مرگِ خویشان، یا فرصتِ یک بهره‌مندی یا هر چیزی که شبیه از دست دادن بود دلم می‌گرفت و می‌خواستم برای آن غصّه‌دار شوم، به خودم می‌گفتم:
ـ این هم یک دو تومانی که مال تو نبود. غمگین نباش!
برایم درس بزرگی بود. همیشه غمِ چیزهایی را می‌خوریم که در حقیقت به ما تعلق ندارند. برای از دست دادن چیزهایی نگران و آشفته می‌شویم که مالِ ما نیستند. تنها واقعیتی که به ما تعلّق دارد، شخصیتِ ماست. مراقب بودم که این را از دست ندهم.
چند سال پیش، صاحب نانوایی را در یک مجلسِ ترحیم دیدم و پیش او اعتراف کردم که بارها نان برداشتم و پولش را ندادم. به او گفتم:
ـ حالا برای هر جبرانِ خسارتی آماده‌ام.
لبخندِ شیرینی زد و مرا در آغوش گرفت و گفت:
ـ امان از دست شما بچه‌ها! این اعترافِ تو، خیلی بیشتر از پول آن نان‌ها ارزش دارد. از این گذشته: کاش باز تو کودک بودی و من جوان؛ کاش باز بالگردها بر زمین می‌نشستند و تو برای دیدن آن‌ها می‌رفتی. کاش باز سینمایی بود که تو گاهی برای بلیط خریدن به نانوایی من می‌آمدی و پول نان را نمی‌دادی. برو عزیزم! نوش جانت.
او مرا بخشید. بخشیده شدن، چه لذتّی دارد! آدم هوس می‌کند کاری کند که باز بخشیده شود!
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۸
پیش از آن که سال 1350 را پشت سر بگذارم دلم می‌خواهد سه خاطره از برادران دوستِ همیشه حامیِ خودم «مهدی گایینی» بگویم. اسم پدر مهدی «جعفرقُلی» بود که در روستا به دامداری می‌پرداخت. مادرش زنی بسیار مهربان و نازنین و دوست‌داشتنی بود که در خانه قالی می‌بافت. به من خیلی محبت می‌کرد. مهدی سه برادر داشت: محمد، احمد و ناصر. ناصر که از دو برادرِ دیگر کوچک‌تر بود، درس می‌خواند و اهلِ مطالعه بود.
بعدها از افسران نیروی هوایی شد. او یک روز به خانه‌ی ما آمد و به پدرم گفت:
ـ حاج آقا اجازه ندهید احمدِ شما با برادرم مهدی دوستی داشته باشد.
پدرم پرسید:
ـ چرا؟ مگر احمد برای شما مزاحمتی دارد؟
ناصر گفت:
نه. اتفاقاً پسر خیلی خوبی است. اما من می‌خواهم برادرم درس بخواند. احمد درس‌خوان است و در امتحانات به مهدی تقلب می‌رسانَد. او هم به همین دل‌خوش است و خودش درس نمی‌خواند. اگر این دو، دوست نباشند، مهدی مجبور می‌شود درس بخوانَد.
پدرم گفت:
ـ آفرین به شما که چنین فکری دارید.
مرا خواست و گفت:
ـ دیگر نباید با مهدی بگردی.
البته من و مهدی گوش ندادیم و تا پایانِ کلاس پنجم با هم دوست بودیم. سپس که من به دوره راهنمایی رفتم، مهدی را سرِ کار فرستادند و دیگر درس نخواند. شاید اگر با من مانده بود، او هم به درسش ادامه می‌داد.
برادرِ بزرگ‌تر از ناصر، احمد، لات‌منش و شرّ و اهلِ دعوا بود. یک روز گروهی از بچه‌ها دور هم نشسته بودند و حرف می‌زدند. من هم بودم. احمد به جمعِ ما پیوست. پسری بود که با مهدی دوست بود اما دنبالِ دردسر هم می‌گشت. اسمش رضا بود. احمد به رضا گفت:
ـ برو برای من سیگار بخر!
رضا گفت:
ـ مگر من نوکرت هستم؟
احمد به برادرش مهدی گفت:
ـ پاشو بزنش!
مهدی، سر به زیر انداخت. احمد تکرار کرد:
ـ گفتم پاشو بزنش!
مهدی آرام و با ترس گفت:
ـ رضا رفیق من است. چرا باید بزنمش؟ من روی رفیقم دست بلند نمی‌کنم.
احمد کمی اندیشید و سپس به دیگران گفت:
ـ یاد بگیرید! هیچ‌وقت رفیق را نزنید!
خودش رفت برای همه بستنی خرید.
محمد، بزرگ‌ترین برادرِ مهدی بود. راننده نفت‌کش بود، اما به هروئین اعتیاد داشت. مردی بسیار نیرومند بود. تصمیم گرفت اعتیاد را کنار بگذارد. یک روز که پدرش از مکه برگشته بود و مهمان زیاد داشتند، من هم بودم. محمد ترکِ اعتیادِ خود را این گونه تعریف کرد:
ـ روزی که خواستم ترک کنم، مقدارِ زیادی هروئین خریدم و به زیرزمین خانه رفتم و به زنم گفتم تا درِ زیرزمین را از بیرون قفل کند. آب و خوراکی هم برای یک هفته کنارم گذاشتم و نشستم و بسته هروئین را روبه‌روی خود باز کردم و گفتم:
محمدِ جعفرقُلی! همه تو را مردی نیرومند می‌دانند. حالا این تو و این هم هروئین. با هم کشتی بگیرید تا ببینیم زورِ کدامتان بیشتر است.
روز دوم و سوم، احساس کردم زورِ هروئین بیشتر است و از بی‌تابی و دردِ عضلات، فریادم به هوا رفت و خواستم مصرف کنم. به خودم نهیب زدم: داری زمین می‌خوری؟ یعنی مردم دروغ می‌گویند که تو را زورمند می‌دانند؟
زمین نخوردم. روز چهارم و پنجم، حالِ بهتری داشتم. صبحِ روزِ هفتم، از همسرم خواستم در را باز کند. در حضور مادر و همسر، هروئین را در چاهِ دستشویی خالی کردم و سرافراز بیرون آمدم.
هنگامی که محمد داستانش را باز می‌گفت، سکوتی حماسی بر اتاق فرمانروایی می‌کرد. اهورا و اهریمن در نبردی هراسناک، بر سر و روی هم چنگ می‌زدند. اما سرانجام، گویی پرنده‌ی پیروزیِ اهورا در فضای خانه بال گشوده بود. در پایان داستان، کفِ پرشوری برای محمد زدند و یکی دو جوان که داشتند در چاهِ اعتیاد سقوط می‌کردند به خود آمدند.
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۸
پیش از آن که سال 1350 را پشت سر بگذارم دلم می‌خواهد سه خاطره از برادران دوستِ همیشه حامیِ خودم «مهدی گایینی» بگویم. اسم پدر مهدی «جعفرقُلی» بود که در روستا به دامداری می‌پرداخت. مادرش زنی بسیار مهربان و نازنین و دوست‌داشتنی بود که در خانه قالی می‌بافت. به من خیلی محبت می‌کرد. مهدی سه برادر داشت: محمد، احمد و ناصر. ناصر که از دو برادرِ دیگر کوچک‌تر بود، درس می‌خواند و اهلِ مطالعه بود.
بعدها از افسران نیروی هوایی شد. او یک روز به خانه‌ی ما آمد و به پدرم گفت:
ـ حاج آقا اجازه ندهید احمدِ شما با برادرم مهدی دوستی داشته باشد.
پدرم پرسید:
ـ چرا؟ مگر احمد برای شما مزاحمتی دارد؟
ناصر گفت:
نه. اتفاقاً پسر خیلی خوبی است. اما من می‌خواهم برادرم درس بخواند. احمد درس‌خوان است و در امتحانات به مهدی تقلب می‌رسانَد. او هم به همین دل‌خوش است و خودش درس نمی‌خواند. اگر این دو، دوست نباشند، مهدی مجبور می‌شود درس بخوانَد.
پدرم گفت:
ـ آفرین به شما که چنین فکری دارید.
مرا خواست و گفت:
ـ دیگر نباید با مهدی بگردی.
البته من و مهدی گوش ندادیم و تا پایانِ کلاس پنجم با هم دوست بودیم. سپس که من به دوره راهنمایی رفتم، مهدی را سرِ کار فرستادند و دیگر درس نخواند. شاید اگر با من مانده بود، او هم به درسش ادامه می‌داد.
برادرِ بزرگ‌تر از ناصر، احمد، لات‌منش و شرّ و اهلِ دعوا بود. یک روز گروهی از بچه‌ها دور هم نشسته بودند و حرف می‌زدند. من هم بودم. احمد به جمعِ ما پیوست. پسری بود که با مهدی دوست بود اما دنبالِ دردسر هم می‌گشت. اسمش رضا بود. احمد به رضا گفت:
ـ برو برای من سیگار بخر!
رضا گفت:
ـ مگر من نوکرت هستم؟
احمد به برادرش مهدی گفت:
ـ پاشو بزنش!
مهدی، سر به زیر انداخت. احمد تکرار کرد:
ـ گفتم پاشو بزنش!
مهدی آرام و با ترس گفت:
ـ رضا رفیق من است. چرا باید بزنمش؟ من روی رفیقم دست بلند نمی‌کنم.
احمد کمی اندیشید و سپس به دیگران گفت:
ـ یاد بگیرید! هیچ‌وقت رفیق را نزنید!
خودش رفت برای همه بستنی خرید.
محمد، بزرگ‌ترین برادرِ مهدی بود. راننده نفت‌کش بود، اما به هروئین اعتیاد داشت. مردی بسیار نیرومند بود. تصمیم گرفت اعتیاد را کنار بگذارد. یک روز که پدرش از مکه برگشته بود و مهمان زیاد داشتند، من هم بودم. محمد ترکِ اعتیادِ خود را این گونه تعریف کرد:
ـ روزی که خواستم ترک کنم، مقدارِ زیادی هروئین خریدم و به زیرزمین خانه رفتم و به زنم گفتم تا درِ زیرزمین را از بیرون قفل کند. آب و خوراکی هم برای یک هفته کنارم گذاشتم و نشستم و بسته هروئین را روبه‌روی خود باز کردم و گفتم:
محمدِ جعفرقُلی! همه تو را مردی نیرومند می‌دانند. حالا این تو و این هم هروئین. با هم کشتی بگیرید تا ببینیم زورِ کدامتان بیشتر است.
روز دوم و سوم، احساس کردم زورِ هروئین بیشتر است و از بی‌تابی و دردِ عضلات، فریادم به هوا رفت و خواستم مصرف کنم. به خودم نهیب زدم: داری زمین می‌خوری؟ یعنی مردم دروغ می‌گویند که تو را زورمند می‌دانند؟
زمین نخوردم. روز چهارم و پنجم، حالِ بهتری داشتم. صبحِ روزِ هفتم، از همسرم خواستم در را باز کند. در حضور مادر و همسر، هروئین را در چاهِ دستشویی خالی کردم و سرافراز بیرون آمدم.
هنگامی که محمد داستانش را باز می‌گفت، سکوتی حماسی بر اتاق فرمانروایی می‌کرد. اهورا و اهریمن در نبردی هراسناک، بر سر و روی هم چنگ می‌زدند. اما سرانجام، گویی پرنده‌ی پیروزیِ اهورا در فضای خانه بال گشوده بود. در پایان داستان، کفِ پرشوری برای محمد زدند و یکی دو جوان که داشتند در چاهِ اعتیاد سقوط می‌کردند به خود آمدند.
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
فرانتس کافکا اغلب شخصیت‌های آثارش را چگونه به تصویر می‌کشد؟
Anonymous Quiz
6%
شخصیت هایی که از نظر جسمی قوی و قدرتمند و قهرمان هستند
9%
شخصیت هایی که به دنبال دستیابی به عشق و خوشبختی‌اند
74%
شخصیت هایی که دچار ترس و اضطراب و ناامیدی‌اند و درگیر بوروکراسی و سیستم‌های پیچیده می‌شوند
11%
شخصیت هایی که روال عادی زندگی را طی می‌کنند
تو فرودگاه استانبول از دوتا ریاضیدان بزرگ ایرانی یعنی خوارزمی و مریم میرزاخانی تجلیل کردن و اونارو کنار هم قرار دادن. ♥️
روحشان شاد و یادشان گرامی
@book_tips 🐞
روحشان شاد و یادشان گرامی
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
سوره التكاثر آیه 1 :
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ
ترجمه :
افزون طلبی (و تفاخر) شما را به خود مشغول داشته (و از خدا غافل نموده) است.
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
سوره التكاثر آیه 1 :
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ
ترجمه :
افزون طلبی (و تفاخر) شما را به خود مشغول داشته (و از خدا غافل نموده) است.
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#نغمه_های_سعدی
🪻باب هشتم (در آداب صحبت)
✨ دو كس رنج بيهوده بردند و سعی بی فايده كردند يكی آنكه اندوخت و نخورد و ديگر آنكه آموخت و نكرد.
علم چندان كه بيشتر خوانی
چون عمل در تو نيست نادانی
نه محقق بود نه دانشمند
چارپايی بر او كتابی چند
@book_tips 🐞
#نغمه_های_سعدی
🪻باب هشتم (در آداب صحبت)
✨ دو كس رنج بيهوده بردند و سعی بی فايده كردند يكی آنكه اندوخت و نخورد و ديگر آنكه آموخت و نكرد.
علم چندان كه بيشتر خوانی
چون عمل در تو نيست نادانی
نه محقق بود نه دانشمند
چارپايی بر او كتابی چند
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۹
از دَه‌سالگی به بعد، تنهاگردی، یکی از واجباتِ زندگی من شد. دوست داشتم در کوچه‌های قم راه بیفتم و سه چهار ساعت بگردم. گاهی صبح‌ها این‌کار را می‌کردم، گاهی بعد از ظهرها. هیچ کوچه در شهر نماند که هوایِ فضایش را نبویم و در و دیوارش را نجویم و رازِ دل نگویم. نخست از کوچه‌های پیرامونِ خانه خودمان آغاز کردم. از اسماعیل‌آباد راه می‌افتادم و از امام‌زاده ابراهیم و شاه‌جعفر و سید معصوم سر در می‌آوردم.
چقدر در کوچه‌های سیداصغر و عرب‌پور و علی‌لختی و شیخ‌مهدی و آقابقّال و حاج‌زینل و خیابان مولوی و خاک‌فرج و باجک پرسه زدم! یادش خوش. کوچه‌های تنگ با خانه‌های گِلی را دوست داشتم.
خانواده خاله‌ام به یکی از کوچه‌های خاک‌فرج کوچیدند. یک روز غروبِ جمعه با خواهرم خدیجه به خانه خاله‌ام رفتم. خاله بتول عزیزِ من بود. پس از مادرم، هیچکس را به اندازه او دوست نداشتم. او نیز مِهری ژرف به من داشت که تا واپسین روزِ زندگی، از من دریغ نکرد. هر دو عاشقِ موسیقیِ پاپ و جازِ ایرانی بودیم. از گوگوش خیلی خوشش می‌آمد.
خانه خاله، آجری بود و زیرزمین‌هایی با پنجره‌های آجری مُشبّک داشت. حدود دَه پلّه می‌خورد تا به اتاق‌ها برسد. پرتوِ نارنجیِ خورشیدِ غروب، روی آجرها رنگ‌آمیزیِ افسونگری کرده بود که دیدارش را بسیار دوست می‌داشتم. نسبت به خانه ما، خیلی شیک‌تر و زیباتر بود. هنوز هم با یادآوری این دیدار، حالم خوش می‌شود. همین، رفتن به خانه خاله، پای مرا به کوچه‌گردی باز کرد.
کوچه پس کوچه‌های خیابان‌های آذر و چهارمندان را خیلی دوست داشتم. برخی کوچه‌های بُن‌بست با طاقِ ضربی و گذر، برایم شاعرانه بودند. گاهی در میانه کوچه می‌نشستم و در و دیوارها را می‌بوییدم.
گذرهای معروف قم، گذرِ خان و گذرِ جَدّا بودند و من بارها از این‌گذرها عبور می‌کردم و به خشت خشتِ آن‌ها خیره می‌شدم. معماریِ امامزادهها را دوست داشتم. گاهی به درون آن‌ها می‌رفتم و ضریح چوبی یا فلزی را لمس می‌کردم. حسي‌خوبی به من دست می‌داد. از سقاخانه‌ها و آب‌انبارهای قم که در هر خیابان یکی بود، با اشتیاق دیدن می‌کردم و از خنکای دلنوازشان حظ می‌بُردم.
در این سال خانه ما دارای برق و آبِ شهری شد. از تلمبه و آفتابه برآسودیم. مادرم خیلی خوشحال بود که برق و آبِ لوله‌کشی داریم.
یک روز یادم هست مادرم سماورِ رنگ و رورفته حلبی را با بی‌حالی آتش زد و بعد کبریت را پرت کرد روی طاقچه آشپزخانه. خانه خالی بود. خانه با دیوارهای کاهگلی و اتاق‌های کوتاه و زیرزمینِ نمناک و خفه، بوی تنهایی می‌داد. حوضِ وسطِ حیاط تا لبه پُر بود از آبِ مانده بو گرفته. کفِ باغچه پُر بود از خار و خاشاک و برگ‌های زرد و تیره و قهوه‌ای تَرَک تَرَک شده. توی قفسی که از گَلِ دیوار آویزان بود، سه تا مرغِ عشق کَز کرده بودند و بِرّ و بِر، میله‌های زنگ زده قفس را تماشا می‌کردند. انگار عزاشان بود.
پدرم روزه بود. معلوم نبود الان توی کدام مسجد دارد دنبالِ ثواب می‌دود. توی خانه، یک چیزی مادرم را شکنجه می‌داد. هر چند گاه، چیزی سِفت و زُمُخت، از سینه‌اش بالا می‌آمد و می‌رسید به خِرخِره‌اش و همان‌جا می‌ماند؛ چیزی شکلِ بُغضِ غُربت یا دردِ بی‌کسی.
هواگرم بود. غروب بود. چیزی به اِفطار نمانده بود؛ شاید یک ساعت و نیم. مادرم توی آینه نگاه کرد. از خودش خوشش آمد. چروک‌های پیشانی و چانه‌اش، پیری را به یادش آورد. دلش می‌خواست گریه‌اش بگیرد. تو کوچه‌های تاریک و مَحوِ ذهنش، دنبالِ خاطراتش گشت. از این کوچه‌ها رفت تو عالَمِ بچه‌گی‌هاش. دهکده با آدم‌های مفلوک و بیچاره‌اش را به یاد آورد. چشمه پُر بود از آبِ زلال و یخ. کوزه‌اش را پُر کرد، گذاشت روی شانه‌اش؛ راهِ خانه‌شان را قدم زد. رسید به تپّه‌ی خاکستری که خانه‌شان بالای آن بود. با هِنّ و هِن و خستگی، تپّه را رفت بالا. از دَرِ چوبی خانه‌شان گذشت. بوی پشکل و بوی خوشایندِ خاکِ آب خورده، توی دماغش پیچید. ننه‌اش چرخ می‌ریسید. سه تا گُندلهِ نخ، بغلِ چرخ افتاده بود که معلوم بود مادرش ریسیده بود.
مادرم در خیال بود. ناگهان متوجه شد که من نگاهش می‌کنم. برگشت و لبخندی به من زد و گفت:
ـ یاد قدیم افتاده بودم. این خانه را با خانه روستایی خودمان مقایسه می‌کردم. ما الان چقدر راحتیم!
طفلک، با داشتنِ برق و آب، احساسِ خوشبختی می‌کرد.
ادامه دارد ....
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۲۹
از دَه‌سالگی به بعد، تنهاگردی، یکی از واجباتِ زندگی من شد. دوست داشتم در کوچه‌های قم راه بیفتم و سه چهار ساعت بگردم. گاهی صبح‌ها این‌کار را می‌کردم، گاهی بعد از ظهرها. هیچ کوچه در شهر نماند که هوایِ فضایش را نبویم و در و دیوارش را نجویم و رازِ دل نگویم. نخست از کوچه‌های پیرامونِ خانه خودمان آغاز کردم. از اسماعیل‌آباد راه می‌افتادم و از امام‌زاده ابراهیم و شاه‌جعفر و سید معصوم سر در می‌آوردم.
چقدر در کوچه‌های سیداصغر و عرب‌پور و علی‌لختی و شیخ‌مهدی و آقابقّال و حاج‌زینل و خیابان مولوی و خاک‌فرج و باجک پرسه زدم! یادش خوش. کوچه‌های تنگ با خانه‌های گِلی را دوست داشتم.
خانواده خاله‌ام به یکی از کوچه‌های خاک‌فرج کوچیدند. یک روز غروبِ جمعه با خواهرم خدیجه به خانه خاله‌ام رفتم. خاله بتول عزیزِ من بود. پس از مادرم، هیچکس را به اندازه او دوست نداشتم. او نیز مِهری ژرف به من داشت که تا واپسین روزِ زندگی، از من دریغ نکرد. هر دو عاشقِ موسیقیِ پاپ و جازِ ایرانی بودیم. از گوگوش خیلی خوشش می‌آمد.
خانه خاله، آجری بود و زیرزمین‌هایی با پنجره‌های آجری مُشبّک داشت. حدود دَه پلّه می‌خورد تا به اتاق‌ها برسد. پرتوِ نارنجیِ خورشیدِ غروب، روی آجرها رنگ‌آمیزیِ افسونگری کرده بود که دیدارش را بسیار دوست می‌داشتم. نسبت به خانه ما، خیلی شیک‌تر و زیباتر بود. هنوز هم با یادآوری این دیدار، حالم خوش می‌شود. همین، رفتن به خانه خاله، پای مرا به کوچه‌گردی باز کرد.
کوچه پس کوچه‌های خیابان‌های آذر و چهارمندان را خیلی دوست داشتم. برخی کوچه‌های بُن‌بست با طاقِ ضربی و گذر، برایم شاعرانه بودند. گاهی در میانه کوچه می‌نشستم و در و دیوارها را می‌بوییدم.
گذرهای معروف قم، گذرِ خان و گذرِ جَدّا بودند و من بارها از این‌گذرها عبور می‌کردم و به خشت خشتِ آن‌ها خیره می‌شدم. معماریِ امامزادهها را دوست داشتم. گاهی به درون آن‌ها می‌رفتم و ضریح چوبی یا فلزی را لمس می‌کردم. حسي‌خوبی به من دست می‌داد. از سقاخانه‌ها و آب‌انبارهای قم که در هر خیابان یکی بود، با اشتیاق دیدن می‌کردم و از خنکای دلنوازشان حظ می‌بُردم.
در این سال خانه ما دارای برق و آبِ شهری شد. از تلمبه و آفتابه برآسودیم. مادرم خیلی خوشحال بود که برق و آبِ لوله‌کشی داریم.
یک روز یادم هست مادرم سماورِ رنگ و رورفته حلبی را با بی‌حالی آتش زد و بعد کبریت را پرت کرد روی طاقچه آشپزخانه. خانه خالی بود. خانه با دیوارهای کاهگلی و اتاق‌های کوتاه و زیرزمینِ نمناک و خفه، بوی تنهایی می‌داد. حوضِ وسطِ حیاط تا لبه پُر بود از آبِ مانده بو گرفته. کفِ باغچه پُر بود از خار و خاشاک و برگ‌های زرد و تیره و قهوه‌ای تَرَک تَرَک شده. توی قفسی که از گَلِ دیوار آویزان بود، سه تا مرغِ عشق کَز کرده بودند و بِرّ و بِر، میله‌های زنگ زده قفس را تماشا می‌کردند. انگار عزاشان بود.
پدرم روزه بود. معلوم نبود الان توی کدام مسجد دارد دنبالِ ثواب می‌دود. توی خانه، یک چیزی مادرم را شکنجه می‌داد. هر چند گاه، چیزی سِفت و زُمُخت، از سینه‌اش بالا می‌آمد و می‌رسید به خِرخِره‌اش و همان‌جا می‌ماند؛ چیزی شکلِ بُغضِ غُربت یا دردِ بی‌کسی.
هواگرم بود. غروب بود. چیزی به اِفطار نمانده بود؛ شاید یک ساعت و نیم. مادرم توی آینه نگاه کرد. از خودش خوشش آمد. چروک‌های پیشانی و چانه‌اش، پیری را به یادش آورد. دلش می‌خواست گریه‌اش بگیرد. تو کوچه‌های تاریک و مَحوِ ذهنش، دنبالِ خاطراتش گشت. از این کوچه‌ها رفت تو عالَمِ بچه‌گی‌هاش. دهکده با آدم‌های مفلوک و بیچاره‌اش را به یاد آورد. چشمه پُر بود از آبِ زلال و یخ. کوزه‌اش را پُر کرد، گذاشت روی شانه‌اش؛ راهِ خانه‌شان را قدم زد. رسید به تپّه‌ی خاکستری که خانه‌شان بالای آن بود. با هِنّ و هِن و خستگی، تپّه را رفت بالا. از دَرِ چوبی خانه‌شان گذشت. بوی پشکل و بوی خوشایندِ خاکِ آب خورده، توی دماغش پیچید. ننه‌اش چرخ می‌ریسید. سه تا گُندلهِ نخ، بغلِ چرخ افتاده بود که معلوم بود مادرش ریسیده بود.
مادرم در خیال بود. ناگهان متوجه شد که من نگاهش می‌کنم. برگشت و لبخندی به من زد و گفت:
ـ یاد قدیم افتاده بودم. این خانه را با خانه روستایی خودمان مقایسه می‌کردم. ما الان چقدر راحتیم!
طفلک، با داشتنِ برق و آب، احساسِ خوشبختی می‌کرد.
ادامه دارد ....
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
Telegram
Book_tips
اهدای کتاب اهدای کلمه است.
کلمات نور هستند، باعث می‌شوند زندگی را بهتر ببینیم.
ارتباط با ادمین
@zarnegar503
@Missino
تبلیغات
@booktips_ads
❤️ تاریخ تاسیس کانال❤️
26, March, 2016
گروه بوک تیپس
https://www.tg-me.com/+XJ1JFjF5FsllNjA8
کلمات نور هستند، باعث می‌شوند زندگی را بهتر ببینیم.
ارتباط با ادمین
@zarnegar503
@Missino
تبلیغات
@booktips_ads
❤️ تاریخ تاسیس کانال❤️
26, March, 2016
گروه بوک تیپس
https://www.tg-me.com/+XJ1JFjF5FsllNjA8
🌿🦋🌿🕊📚🕊🌿🦋🌿
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
✅ اولین روز مطالعه
📕 #گرگ_بیابان
✍ #هرمان_هسه
🔁 #قاسم_کبیری
#تعداد_صفحات_کتاب : ۳۳۸
سهم مطالعه هر روز : ۱۱صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۶/۰۳
پایان: ۱۴۰۳/۰۷/۰۶
🗓 امروز سوم شهریور ماه
🗒 صفحات ۵ تا ۱۶
#شروع_کتاب
دانلود فایل pdf
🔻🔻🔻
https://www.tg-me.com/booktipsgroup
@book_tips 🐞📚
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
✅ اولین روز مطالعه
📕 #گرگ_بیابان
✍ #هرمان_هسه
🔁 #قاسم_کبیری
#تعداد_صفحات_کتاب : ۳۳۸
سهم مطالعه هر روز : ۱۱صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۶/۰۳
پایان: ۱۴۰۳/۰۷/۰۶
🗓 امروز سوم شهریور ماه
🗒 صفحات ۵ تا ۱۶
#شروع_کتاب
دانلود فایل pdf
🔻🔻🔻
https://www.tg-me.com/booktipsgroup
@book_tips 🐞📚
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
🍃🌺🍃
پرنده ای بذر گلی را به سنگی داد
سنگ از آسمان
باران خواست
باران آمد و بذر گل را بوسید
در محلِ بوسه
گلی رویید
عاشقی از راه رسید
گل را چید و به معشوق داد
معشوق،گل را به گیسو زد
بادی آمد و بوی گیسو را با خود برد
از آن روز شهر
بوی عشق به خود گرفت
#شیرکو_بیکس
@book_tips 🐞
پرنده ای بذر گلی را به سنگی داد
سنگ از آسمان
باران خواست
باران آمد و بذر گل را بوسید
در محلِ بوسه
گلی رویید
عاشقی از راه رسید
گل را چید و به معشوق داد
معشوق،گل را به گیسو زد
بادی آمد و بوی گیسو را با خود برد
از آن روز شهر
بوی عشق به خود گرفت
#شیرکو_بیکس
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
سوره المزمل آیه 19 :
...فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِيلًا
ترجمه :
پس هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش برمی‌گزیند!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
سوره المزمل آیه 19 :
...فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِيلًا
ترجمه :
پس هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش برمی‌گزیند!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#نغمه_های_سعدی
#باب_هشتم (در آداب صحبت)
✨ علم از بهر دين پروردن است نه از بهر دنيا خوردن.
هركه پرهيز و علم و زهد فروخت
خرمنی گرد كرد و پاک بسوخت
@book_tips 🐞
#نغمه_های_سعدی
#باب_هشتم (در آداب صحبت)
✨ علم از بهر دين پروردن است نه از بهر دنيا خوردن.
هركه پرهيز و علم و زهد فروخت
خرمنی گرد كرد و پاک بسوخت
@book_tips 🐞
🌿🦋🌿🕊📚🕊🌿🦋🌿
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
✅ دومین روز مطالعه
📕 #گرگ_بیابان
✍ #هرمان_هسه
🔁 #قاسم_کبیری
#تعداد_صفحات_کتاب : ۳۳۸
سهم مطالعه هر روز : ۱۱صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۶/۰۳
پایان: ۱۴۰۳/۰۷/۰۶
🗓 امروز چهارم شهریور ماه
🗒 صفحات ۱۶ تا ۲۷
دانلود فایل pdf
🔻🔻🔻
https://www.tg-me.com/booktipsgroup
@book_tips 🐞📚
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
✅ دومین روز مطالعه
📕 #گرگ_بیابان
✍ #هرمان_هسه
🔁 #قاسم_کبیری
#تعداد_صفحات_کتاب : ۳۳۸
سهم مطالعه هر روز : ۱۱صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۶/۰۳
پایان: ۱۴۰۳/۰۷/۰۶
🗓 امروز چهارم شهریور ماه
🗒 صفحات ۱۶ تا ۲۷
دانلود فایل pdf
🔻🔻🔻
https://www.tg-me.com/booktipsgroup
@book_tips 🐞📚
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
🍃🌺🍃
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۳۰
از یادمان‌های شیرینم، یکی هم همراه پدرم رفتن به خانه‌های مراجع بزرگِ دینی، همچون آیت‌الله شریعتمداری و آیت‌الله نجفی مرعشی بود. پدرم با هردوی این‌بزرگواران ارتباط و دوستی داشت. اگر کسانی از روستاهای همدان یا ساکنانِ محل و آشنایانِ پدرم می‌خواستند مکه بروند، برای «حلال‌کردن» دارایی و دادنِ خُمسش، با پدرم نزد یکی از این دو مرجع می‌رفت که معمولاً من هم همراهشان بودم؛ زیرا همیشه مرجعِ موردنظر پولی هم به من می‌داد و خرج سینمای من درمی‌آمد.
ورود به خانه‌ی این مراجع، بسیار آسان بود. حتی گاهی من تنهایی به خانه‌ی آن‌ها می‌رفتم و با این که دَه یازده‌سال داشتم، کسی مانعِ من نمی‌شد. مراجع، مرا می‌شناختند. مرا با پدرم زیاد دیده‌بودند. جلو می‌رفتم و دستشان را می‌بوسیدم و همیشه یکی‌دوتومان به دستم می‌رسید که برای سینما کافی بود.
چیزی که خوب به یادم مانده‌است، پوست سفید و لطیفِ بدنِ این مراجع بود که من خیلی خوشم می‌آمد. انگار هرگز آفتاب ندیده بودند. بویژه آقای شریعتمداری خیلی هم زیبا بود. با لمسِ دستش، خوش‌خوشانم می‌شد.
مردم در آن‌زمان برای روحانیت ارج و ارزشِ بسیار قائل بودند. با آنان ارتباطِ بی‌واسطه داشتند. هرکسی اسمِ مَرجعِ دینی روی خودش نمی‌گذاشت. زندگیِ ساده‌ای داشتند و اگر در خلوت، کارِ دیگر هم می‌کردند، مردم خبری نداشتند. اعتماد میانِ جامعه‌ی مذهبی و مراجع حاکم بود. در هرموردی نظر نمی‌دادند. در کارهای مردم دخالت نداشتند. هرگز در باره‌ی پوششِ زنان و مردان، اظهارنظر نمی‌کردند. هرگز سیاسی نبودند و اعتبارِ خود را به دُمِ سیاست نبسته بودند تا اگر سیاستی خطا از کار درآمد و در گِلِ گندیدگی فرو رفت، آنان به خطا متهم نگردند. مستقل بودند. برای همین، دین و مراسمِ دینی شُکوه و شوکتِ بیشتری داشت.
من بارها با پدرم در مسجدِ امام حسن عسکری نزدیک حرم، پای صحبتِ آقای محمودی، واعظِ مطرحِ آن‌روزها نشسته بودم و از حافظه‌ی نیرومند او در ذکر شماره‌ی آیه و سوره و منبعِ حدیثِ خود، شگفت‌زده شده بودم.
هرسال در یکی از گاراژهای خیابانِ «پُلِ آهنچی» روبروی حرم، در دَه‌روزِ نخست ماه محرّم، سخن‌رانی دینی بود که نام دوسخن‌ران یادم مانده‌است: اشرفی اصفهانی و عبدالرضا حجازی. پس از مراسم، شام هم بود و دیگر سینه‌زنی در کار نبود. سنگین و رنگین برگزار می‌شد.
من به خاطرِ اختلافِ فکری و رفتاری با پدرم، هرگز دین‌دار نشدم. البته حریم و حُرمتِ او را همیشه پاس می‌داشتم. اما عشق من سینما و موسیقی بود. چون همراهی با پدر برای من سودمند بود و خرج سینما را درمی‌آوردم، رفتن نزد مراجع و مراسم دینی برایم هم فال بود و هم تماشا.
سینما و موسیقی در پیشبردِ فکر و رفتارِ من اثری برجسته و غیرقابل جای‌گزین داشت. به همین علت، بعدها نیز هرگز وارد دسته‌بندی‌های سیاسی که رنگ و بوی اعتقادی(چه مذهبی و چه غیرمذهبی) داشتند نشدم و مستقل و منفرد ماندم. با فلسفه و خیام و حافظ و صادق هدایت، به درستیِ رفتارم اطمینان یافتم و تا امروز بر همین‌شیوه‌ام.
اما همیشه دریغ می‌خورم که چرا روحانیت بی‌اعتبار شد. کاش در همان‌جایگاهِ محترم و محبوبِ خود باقی می‌ماندند. کاش این‌همه مرجع نمی‌رویید و ذهن و زبان‌ها را این‌گونه پراکنده و گریزان نمی‌ساخت. نسل‌های چندی باید از این‌برزخ و برهوتِ احساسِ تهی‌ماندگی بگذرند تا باز معناسازی و معنایابی برای زندگانی، زمینه‌ای استوار بیابد. من از کسانی هستم که باوردارند نباید بدونِ جای‌گزین کردنِ نظامی از مبانی اخلاقی و رفتاریِ مطلوب، بنای باورِ موجود را فرو ریخت.
من با فلسفه و هنر و ادبیات به رهایی رسیدم. اما بر این‌گمان نیستم که همگان بتوانند چنین مسیری را طی کنند. قبلاً هم گفتم که من مبانی اخلاقی خود را نخست از تجربه‌هایم فراگرفتم نه از کتاب و آموزه‌های دینی یا عرفانی یا عُرفی. مطالعه برای من ثابت کرد که احساس نخستینم درست بوده است. من بختیار بودم که آدم‌های خوبی سرِ راهم قرار گرفتند و مهربانی و مهرورزی را بی‌واسطه به من آموختند. اما ممکن است دیگران چنین تجربه‌هایی نداشته باشند. اختلافِ مردم در داوری‌ها و احساس‌هایشان، به تفاوت در تجربه‌های مستقیمِ آنان برمی‌گردد و از آن‌ها شکل می‌گیرد. برای همین، هرگز نمی‌توان آموزه‌ای واحد برای آدمیانِ متفاوت آموخت.
انسان‌دوستی، احترام به زن و باور به حقوقِ مساوی با مرد برای او، با شیرِ مادر به اندرون جانِ من وارد شد و با جان به درخواهد شد. مِهرِ مادر به من، دیدنِ ستم‌هایی که از سوی پدرم بر او می‌رفت، محرومیت‌های خواهرانم از تحصیل و ازدواجِ پیش‌هنگامِ آنان و ناکامی‌هایشان، در من اعتقادی راسخ و رخنه‌ناپذیر در تحققِ حقوقِ برابر با مردان برای زنان پدید آورد. مطالعاتِ بعدی، این احساس و اعتقاد را مُستدل و ممکن نشان داد.
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞
#داستانک
#زندگی_نامه قسمت ۳۰
از یادمان‌های شیرینم، یکی هم همراه پدرم رفتن به خانه‌های مراجع بزرگِ دینی، همچون آیت‌الله شریعتمداری و آیت‌الله نجفی مرعشی بود. پدرم با هردوی این‌بزرگواران ارتباط و دوستی داشت. اگر کسانی از روستاهای همدان یا ساکنانِ محل و آشنایانِ پدرم می‌خواستند مکه بروند، برای «حلال‌کردن» دارایی و دادنِ خُمسش، با پدرم نزد یکی از این دو مرجع می‌رفت که معمولاً من هم همراهشان بودم؛ زیرا همیشه مرجعِ موردنظر پولی هم به من می‌داد و خرج سینمای من درمی‌آمد.
ورود به خانه‌ی این مراجع، بسیار آسان بود. حتی گاهی من تنهایی به خانه‌ی آن‌ها می‌رفتم و با این که دَه یازده‌سال داشتم، کسی مانعِ من نمی‌شد. مراجع، مرا می‌شناختند. مرا با پدرم زیاد دیده‌بودند. جلو می‌رفتم و دستشان را می‌بوسیدم و همیشه یکی‌دوتومان به دستم می‌رسید که برای سینما کافی بود.
چیزی که خوب به یادم مانده‌است، پوست سفید و لطیفِ بدنِ این مراجع بود که من خیلی خوشم می‌آمد. انگار هرگز آفتاب ندیده بودند. بویژه آقای شریعتمداری خیلی هم زیبا بود. با لمسِ دستش، خوش‌خوشانم می‌شد.
مردم در آن‌زمان برای روحانیت ارج و ارزشِ بسیار قائل بودند. با آنان ارتباطِ بی‌واسطه داشتند. هرکسی اسمِ مَرجعِ دینی روی خودش نمی‌گذاشت. زندگیِ ساده‌ای داشتند و اگر در خلوت، کارِ دیگر هم می‌کردند، مردم خبری نداشتند. اعتماد میانِ جامعه‌ی مذهبی و مراجع حاکم بود. در هرموردی نظر نمی‌دادند. در کارهای مردم دخالت نداشتند. هرگز در باره‌ی پوششِ زنان و مردان، اظهارنظر نمی‌کردند. هرگز سیاسی نبودند و اعتبارِ خود را به دُمِ سیاست نبسته بودند تا اگر سیاستی خطا از کار درآمد و در گِلِ گندیدگی فرو رفت، آنان به خطا متهم نگردند. مستقل بودند. برای همین، دین و مراسمِ دینی شُکوه و شوکتِ بیشتری داشت.
من بارها با پدرم در مسجدِ امام حسن عسکری نزدیک حرم، پای صحبتِ آقای محمودی، واعظِ مطرحِ آن‌روزها نشسته بودم و از حافظه‌ی نیرومند او در ذکر شماره‌ی آیه و سوره و منبعِ حدیثِ خود، شگفت‌زده شده بودم.
هرسال در یکی از گاراژهای خیابانِ «پُلِ آهنچی» روبروی حرم، در دَه‌روزِ نخست ماه محرّم، سخن‌رانی دینی بود که نام دوسخن‌ران یادم مانده‌است: اشرفی اصفهانی و عبدالرضا حجازی. پس از مراسم، شام هم بود و دیگر سینه‌زنی در کار نبود. سنگین و رنگین برگزار می‌شد.
من به خاطرِ اختلافِ فکری و رفتاری با پدرم، هرگز دین‌دار نشدم. البته حریم و حُرمتِ او را همیشه پاس می‌داشتم. اما عشق من سینما و موسیقی بود. چون همراهی با پدر برای من سودمند بود و خرج سینما را درمی‌آوردم، رفتن نزد مراجع و مراسم دینی برایم هم فال بود و هم تماشا.
سینما و موسیقی در پیشبردِ فکر و رفتارِ من اثری برجسته و غیرقابل جای‌گزین داشت. به همین علت، بعدها نیز هرگز وارد دسته‌بندی‌های سیاسی که رنگ و بوی اعتقادی(چه مذهبی و چه غیرمذهبی) داشتند نشدم و مستقل و منفرد ماندم. با فلسفه و خیام و حافظ و صادق هدایت، به درستیِ رفتارم اطمینان یافتم و تا امروز بر همین‌شیوه‌ام.
اما همیشه دریغ می‌خورم که چرا روحانیت بی‌اعتبار شد. کاش در همان‌جایگاهِ محترم و محبوبِ خود باقی می‌ماندند. کاش این‌همه مرجع نمی‌رویید و ذهن و زبان‌ها را این‌گونه پراکنده و گریزان نمی‌ساخت. نسل‌های چندی باید از این‌برزخ و برهوتِ احساسِ تهی‌ماندگی بگذرند تا باز معناسازی و معنایابی برای زندگانی، زمینه‌ای استوار بیابد. من از کسانی هستم که باوردارند نباید بدونِ جای‌گزین کردنِ نظامی از مبانی اخلاقی و رفتاریِ مطلوب، بنای باورِ موجود را فرو ریخت.
من با فلسفه و هنر و ادبیات به رهایی رسیدم. اما بر این‌گمان نیستم که همگان بتوانند چنین مسیری را طی کنند. قبلاً هم گفتم که من مبانی اخلاقی خود را نخست از تجربه‌هایم فراگرفتم نه از کتاب و آموزه‌های دینی یا عرفانی یا عُرفی. مطالعه برای من ثابت کرد که احساس نخستینم درست بوده است. من بختیار بودم که آدم‌های خوبی سرِ راهم قرار گرفتند و مهربانی و مهرورزی را بی‌واسطه به من آموختند. اما ممکن است دیگران چنین تجربه‌هایی نداشته باشند. اختلافِ مردم در داوری‌ها و احساس‌هایشان، به تفاوت در تجربه‌های مستقیمِ آنان برمی‌گردد و از آن‌ها شکل می‌گیرد. برای همین، هرگز نمی‌توان آموزه‌ای واحد برای آدمیانِ متفاوت آموخت.
انسان‌دوستی، احترام به زن و باور به حقوقِ مساوی با مرد برای او، با شیرِ مادر به اندرون جانِ من وارد شد و با جان به درخواهد شد. مِهرِ مادر به من، دیدنِ ستم‌هایی که از سوی پدرم بر او می‌رفت، محرومیت‌های خواهرانم از تحصیل و ازدواجِ پیش‌هنگامِ آنان و ناکامی‌هایشان، در من اعتقادی راسخ و رخنه‌ناپذیر در تحققِ حقوقِ برابر با مردان برای زنان پدید آورد. مطالعاتِ بعدی، این احساس و اعتقاد را مُستدل و ممکن نشان داد.
ادامه دارد...
#دکتر_احمد_عزتی‌پرور
#حافظ‌شناس_و_مدرس_دانشگاه
@book_tips 🐞