🍃🌺🍃
سوره غافر آیه 60 :

... ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ...

ترجمه :

«مرا بخوانید تا (دعای) شما را اجابت کنم!»

#کلام_پروردگار

@book_tips 🐞

ماییم که از بادهٔ بی‌ جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

گویند سرانجام ندارید شما
ماییم که بی هیچ سرانجام خوشیم

#مولوی
@book_tips 🐞

🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت ۳۵

به روز دادگاه نزدیک می‌شدیم. به آقا ولی گفتم  هر طور که شده مادرش را راضی کند که در جلسه حاضر نشود. از پشت تلفن خندید که: "کی حریف ننه ما میشه. اون میاد؛ فقط بهش گفتم که بالا غیرتَن آشوب بپا نکن ننه. وکیل گرفتیم که دادوبیداد راه نندازیم".

روز رسیدگی آقا ولی و مادرش آمدند و همسرش؛مثل دفعه قبل. امیر و وکیلش هم بودند. مریم هنوز نیامده بود؛ کسی که دادگاه برای استماع حرف‌های او تشکیل جلسه داده بود. منشی صدا کرد و رفتیم داخل اتاق دادگاه. جلسه رسمیت یافت. همسر آقا ولی سِمَتی در پرونده نداشت و بیرون به انتظار ماند. اگر مریم نمی‌آمد، جلسه  تکرار حرف‌های قبلی بود. من که حرف جدیدی برای گفتن نداشتم.

با شروع جلسه زنی چادری، میانه بالا و میانسال   داخل اتاق شد؛ نفس‌زنان و عذرخواه که ترافیک سنگین بوده و مقداری از راه را پیاده طی کرده است. با آقا ولی و مادرش خوش و بشی کرد و برجای نشست. امیر فقط نگاه می‌کرد. مریم بود؛بالاخره خودش را رساند.

قاضی مقدمه نچید و رفت سر اصل مطلب: "تشکیل جلسه برای آن است که مشخص شود قیم محجور در زمان حیات مرحومه در مورد  وصیت‌نامه چگونه عمل کرده است" و سپس از مریم خواست که برود جلوی میز قاضی.

مریم بلند شد و جلو رفت، مضطرب نشان می‌داد. رئیس دادگاه پرسید: "شما به چه منظوری قیمومیت مادرتان را پذیرفتید؟" مریم با صدایی آهسته پاسخ داد: "برا وصیت‌نامه. چون به نفع مادرم بود، سوال کردم؛ گفتند که باید قیم داشته باشه؛ چون خودش دیگه متوجه هیچی نبود".

قاضی دوباره سؤال کرد: "آیا زمانی که قیم مادرتان شدید راجع‌به وصیت‌نامه و اینکه چطور حق او داده شود با خانواده وصیت‌کننده صحبتی داشتید؟" مریم که سعی می‌کرد فقط به قاضی نگاه کند، جواب داد: "من خجالت می‌کشیدم. اینقدر اونا به مادرم خوبی کرده بودند که من نمی‌تونستم راجع‌به سهم مادرم تو وصیت‌نامه حرفی بهشون بزنم".

قاضی با سرعت اظهارات مریم را یادداشت می‌کرد. وکیل امیر برخاست و تقاضای طرح سوالی را داشت که اجازه گرفت. او گفت: "از صحبت‌های شما می‌شود نتیجه گرفت که هیچ‌وقت راجع‌به وصیت‌نامه و گرفتن حق مادرتان با خانواده موصی صحبتی نکرده‌اید". مریم گفت: "چرا یک‌بار قبل از این که قیم مادرم شوم صحبت کردم و دیگه نه".

وکیل قاضی را خطاب قرار داد و گفت: "متاسفانه ایشان تمام حقیقت را نمی‌گوید و یا پنهان می‌سازد. شوهر این خانم به موکل  گفته که حدود دو ماه قبل، همسرش به دعوت زن و پسر موصی به منزل آن‌ها رفته و میان آنان مذاکراتی شده است ولی راجع‌به محتویات صحبت‌ها اطلاعی در دست نیست. البته می‌شود در این مورد حدس‌هایی زد".

وکیل امیر حرف سنگینی زد. او در لفافه مریم را متهم به تبانی می‌کرد. مریم هاج‌ و واج نگاه می‌کرد. می‌خواستم بلند شوم و پاسخی بدهم که امیر بی‌آنکه اجازه بگیرد با برافروختگی و در حالی که به آقا ولی و مادرش اشاره می‌کرد، گفت: "من خبر دارم که خواهرم با اینا ساخته. یک‌جوری راضیش کردند. این حرفا رو هم اونا يادش دادند  تا اینجا بگه. حق ما خوردن نداره. مادرم تو خونه سید یک کُلفَت بود، دائم هم کُلُفت شنید، زن خونه نبود، اومده بود اسیری. بدبختی‌ها کشید. اون دو دونگ حق مادر بیچارم بود و حالا حق ما ...".

آق ولی به طرز عجیبی آرام بود ولی مادرش نه؛بلند شد تا جواب بدهد. چند بار گفت: "خجالت بکش امیر...". قاضی سعی در آرام کردن جو ملتهب جلسه داشت. مریم که به سرجایش برگشته بود، با خواهش و تمنا از مادر آقا ولی می‌خواست تا بنشیند. سعی او در آرام کردن زن سالخورده موفقیت‌آمیز بود و بالاخره توانست پیرزن عصبانی و ملتهب را بر جای بنشاند.

اجازه سخن گفتن خواستم که قاضی با گفتن: "نیازی نیست" مرا بر جای نشاند. معلوم بود اعمال نظم را بر اجرای حق مقدم می‌دارد تا دادرسی بیش از این متشنج نشود. جلسه پایان یافت. نگاهی به آقا ولی کردم؛ صبوری او در آن جلسه مرا شگفت زده کرده بود. صورتجلسه را امضا کردیم و بیرون آمدیم.

بیرون از اتاق دادگاه امیر به خواهرش عتاب و خطاب می‌‌کرد: "من و تو یه خون تو رگامون داریم ولی با من بد کردی. پشت غريبه‌ها وایستادی، با اونا بستی. دادرس واقعی خداس مریم، اینجا تموم میشه...". از آن‌ها دور شدم. نمی‌خواستم این گله‌گزاری‌ها و جواب مریم را بشنوم. چیزی برای من و پرونده نداشت. فقط این جا حق را به امیر دادم که گفت: "دادرس واقعی خداست..."


#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان

@book_tips 🐞

‍ آرامش آدمها باارزش ترین
حس دنیاست
براتون در این یکشنبه ی زیبا
یک دنیا آرامش
و یک دنیا تندرستی، و یک عالمه
خوشبختی و برکت
ازخدای بزرگ خواستارم


@book_tips 🐞

بسوز ای دل که تا خامی نیاید بوی دل از تو
کجا دیدی که بی‌آتش کسی را بوی عود آمد؟


#مولانا

@book_tips 🐞

🍃🌺🍃


سوره مريم آیه 4 :

قَالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْبًا وَلَمْ أَكُنْ بِدُعَائِكَ رَبِّ شَقِيًّا

ترجمه :

گفت: «پروردگارا! استخوانم سست شده؛ و شعله پیری تمام سرم را فراگرفته؛ و من هرگز در دعای تو، از اجابت محروم نبوده‌ام!

#کلام_پروردگار

@book_tips 🐞

🍃🌺🍃


فرشته یا دیو؟؟

ما انسان ها نسبت به هم احساسات متفاوت و متناقضی داریم. فردی را دوست داریم و در عین حال از برخی جنبه هایش بدمان می‌آید یا اگر واقع‌بینانه نگاه کنیم بعضی جنبه‌های کسی که دوستش نداریم قابل تحسین است.

اما برخی افراد نمی‌توانند نسبت به خود یا دیگری ترکیبی از احساس مثبت و منفی داشته باشند. جهان برای این‌گونه افراد پر از فرشته و دیو است نه آدم. آدم‌ها یا خوب خوبند یا بد بد و به همین دلیل خود یا دیگری را یا بسیار بالا می برند و از او فرشته گونه یاد می کنند یا بر زمینش می‌زنند و دیو صفتش می‌دانند و بر اساس آن با او رفتار می‌کنند که حاصل آن سردرگمی به خاطر این رفتارهای پیش‌بینی نشده است.
این ارزنده سازی یا بی‌ارزش سازی‌های افراطی و متناوب باعث می‌شود روابط بین شخصی آشفته، ناپایدار و غیر قابل پیش بینی شود.

آدم‌ها ترکیبی از خوبی و بدی هستند و احساسات خوب و بد همزمان نسبت به هم دارند که می‌تواند نقش مثبتی در کنترل هیجان‌ها داشته باشد و وجود احساسات خوب نسبت به دیگری، باعث کنترل خشم شود.
اگر خشم و عشق به هم آمیخته نباشند، به تجربه عواطف شدید و ناگهانی منجر می‌شود و خشم به سادگی به غیظ و خشونت منجر می‌شود. از سوی دیگر مهر و محبت صِرف نیز به ذوب شدن در دیگری و نفی اراده و استقلال و مسئولیت خود می‌انجامد.
در حالی که وقتی  عشق و خشم (خوبی و بدی) با هم درآمیخته ‌شوند، هر دو واقع بینانه‌تر و متعادل‌تر می‌گردند. به عبارت دیگر عشق غیر واقع‌بینانه را خشم ناشی از آزارهای معشوق تعدیل می‌کند و خشم غیر‌واقع‌بینانه را عشق به معشوق خنثی می‌کند، چون معشوق بی‌عیب و دشمن بدون خوبی واقعیت ندارد.

#از_خط_تا_مثلث_تعارض
#دکتر_نیما_قربانی

@book_tips 🐞

🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت ۳۶

دیگر کاری نداشتم، آنچه را که باید، انجام داده بودم و خود را فارغ از نتیجه می‌دیدم. گمان می‌کردم که تا زمان صدور رأی آدم‌های آن روزِ دادرسی را دیگر نبینم ولی اشتباه می‌کردم. هنوز چند روزی از پایان محاکمه نگذشته بود که شبی در دفتر مراجعه‌کننده‌ای آشنا و ناآشنا داشتم.

مستخدم آمد که "خانمی آمده‌؛ وقت قبلی هم ندارد". وارد که شد بسیار تعجب کردم. مریم بود؛دختر ربابه. چکار با من داشت و چه می‌خواست؟ خوشامد گفتم با چند کلمه همیشگی. نشان داد که صداقت عملی دارد و اهل تعارف نیست. زود رفت سر اصل مطلب: "خیلی با خودم کلنجار رفتم که بیام اینجا یا نه؛ آخرش گفتم که چیزی رو که از دست نمیدم، شاید بشه گرهی رو با کمک شما وا کرد. من بعد از حرفای اون روز امیر تو دادگاه دیگه خجالت می‌کشم برم سراغ آق ولی؛می‌دونید که اون خیلی در حق مادرم خوبی کرد، خیلی؛ تو این دوره که همه کلاشون رو سفت چسبیدند که باد نبره و کسی احوالی از آدم نمی‌پرسه، مردی کرد، اینه که خیلی امیر با اون حرفاش بی‌چشم‌ و رو بازی در آورد". لحن کلام مریم، من را یاد سخن گفتن آقا ولی انداخت؛ البته از نوع زنانه. کوچه بازاری حرف می‌زد و خودمانی؛ حاشیه در کلامش نبود.

"خود سید، بابای آق ولی رو میگم، اونم مردونگی کرد در حق مادرم و ما. اولش که خاطرخواه مادرم نشده بود، اونم با دو تا بچه دستگیر. اومده بود کمک کنه، خوب بعدش گلوش گیر کرد".

لبخند مریم که با این حرف آخری به زبان آورد به من جرأت داد تا بپرسم: "راستی چی شد که مادر شما دوباره ازدواج کرد، اونم  با یک مرد زن‌دار؟" مریم نگاهی به من کرد که فکر کردم سوال خوبی نپرسیدم. به نظر می‌رسید پاسخ دادن به این سوال برایش آسان نیست. بالاخره گفت: "مادرم چاره‌ای نداشت، چکار می‌تونست بکنه؟ همه بدبختی ما از یه بابای بی‌فکر و بی‌خیال بود، یه آدم سربار و بی‌مسئوليت. خوب نیست که پشت سر مُرده حرف زد ولی اون‌طوری زندگی کرد که همون موقع هم یه مُرده بود، فقط فرقش با اموات این بود که راه می‌رفت و نفس می‌کشید. زنده‌ای که سایه نداشت چون اگه داشت رو سر زن و بچه‌هاش می‌افتاد. نمی‌خوام ازش بد بگم ولی اگه امروز ما این همه فلاکت داریم، اگه امیر یه آدمی نیست که به درد کسی بخوره، حتی به درد خودش‌، همش تقصیر اون خدا بیامرزه".

مریم نفس عمیقی کشید و ادامه داد: "مادرم همیشه می‌گفت که بابام از اول جوونی شر و تُخس و دعواچی بوده. ننه و باباش رو که به ستوه میاره، تصمیم می‌گیرند که زنش بدند تا اهل بشه، چه می‌دونم آدم بشه؛ فکرای قدیمی که برا سر به راه کردن یکی، یه دختر بخت برگشته‌ای رو از راه درست زندگی به در می‌کردند. قرعه می‌افته به نام ربابه دختر خوشگل اما یتیم و فقیر چهارتا کوچه پایین‌تر که نَنَش تو خونه‌های مردم رخت می‌شسته و کلفتی می‌کرده. اون بیچاره‌ها هم که زود می‌خواستند یه نون‌خور از سر سفره بی‌نشونشون کم بشه، مادرم رو می‌اندازند تو بغل بابام؛ یه کبوتر ناز سفید رو میدند دم گربه سیاه پرسه‌زن رو دیوار این و اون..."

(ادامه دارد)


#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان

@book_tips 🐞

بوسیدن، فراتر از یک عمل عاشقانه و صمیمی است چون  با ترشح هورمون شادی و‌کاهش تنش به ارتباط عاطفی قوی تر و احساس امنیت می انجامد...

@book_tips 🐞

🍃🌺🍃

سوره الروم آیه 60 :

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ وَلَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ

ترجمه :

اکنون که چنین است صبر پیشه کن که وعده خدا حق است؛ و هرگز کسانی که ایمان ندارند تو را خشمگین نسازند (و از راه خود منحرف نکنند)!

#کلام_پروردگار

@book_tips 🐞

#آرامش یعنی در میان صدها مشکل و کار سخت دلی آرام وجود داشته باشد ...

@book_tips 🐞

🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت ۳۷

مریم آهی کشید و ادامه داد: "بابام که آدم نشد هیچی، ربابه رو هم به دنبال خودش انداخت تو چاه بدبختی. اون‌طوری که مادرم می‌گفت همیشه خدا قرض داشت چون تو قمار باخته بود. گاهی سحرا که می‌اومده خونه یه دستمال پر پول می‌ریخته جلوی مادرم که یعنی برده و اون‌شب به قول خودش جفت شیش آورده؛ ولی گاهی شبا هم آس و پاس و درب و داغون می‌اومده و هر چی داشته و نداشته را به باد داده بوده. من که به دنیا میام، بابام زندون بوده، مثل این که تو قمار می‌بازه و طرف تقلب کرده بوده، کار به جر و بحث می‌کشه و بعد دعوا و کتک‌کاری و آخرش بابام با چاقو می‌زنه طرف رو ناکار می‌کنه. شانس میاره که یارو نمی‌میره و به بابام یک سال حبس میدند.

مادر بیچارم می‌گفت چقدر تو سرما و گرما منو ور می‌داشته می‌رفته زندون برا ملاقاتی. می‌گفت که خونواده بابام قیدش رو زده بودند و هیچ کمکی به مادرم نمی‌کردند. اونم برا خرجی خودش و من مجبور میشه بره کلفتی تو خونه این و اون. خودش می‌گفت که من رو می‌ذاشته پیش مادر پیرش و برای کار تو خونه مردم صبح زود می‌زده بیرون.

بابام که بیرون میاد تأثیر زندان بوده یا چیز دیگه که سرش به سنگ می‌خوره و مدتی آدم و اهل میشه. می‌افته دنبال کار و نون در آوردن و قید رفیقای ناباب رو می‌زنه. تو میدون میوه باسکول‌چی بوده. یادمه همیشه خونه ما پر بود از هندونه‌هایی که شبای تابستون بابام می‌انداختشون توی حوض تا برا خوردن خنک بشند.

غم و غصه از خونه ما رفته بود و مادرم می‌تونست نفسی بکشه و لبخندی به لبش بیاد. می‌گفت که دو سه سال بابام کاری بوده و دنبال خلاف نمی‌گشته و نون حلال می‌آورده سر سفره. من چهار پنج ساله بودم که خدا امیر رو بهشون میده...".

مریم وقتی حرف می‌زد کمتر به من نگاه می‌کرد، بیشتر حدقه چشمش بین کف اتاق و سقف در حرکت بود. این‌بار مستقیم به من نگاه کرد و با پوزخندی که زد مثل این که از به یادآوری چیزی سر خورده است: "ذات آدما رو نمیشه عوض کرد، آب شیرینم که بدی به درخت بادوم تلخه، آخرش باید بادوم تلخ از درخت بچینی. نمی‌دونم چرا خدا نمی‌خواد آب خوش از گلوی بعضی بنده‌هاش پایین بره، چرا باید بعضی آدما نون سر کاسه اشک چشم و خون جگر بزنند و بخورند. نمی‌دونم چرا گلیم بخت فقط بعضیا رو با نخ سیاه می‌بافند، معلوم نمیشه که چجوری بازم بابام می‌افته دنبال رفیق و همون کارای سابق رو از سر می‌گیره.

این دفعه گُل بوده به سبزه هم آراسته میشه. بابام عرق‌خوری رو هم به کاراش اضافه می‌کنه. قبل کاراش هم دمی به خمره می‌زده ولی این‌بار کار رو یک سره می‌کنه و به قول خودش میشه یه پا  دواخور قهار. من هیچ‌وقت اشکای چشم و آه و ناله مادرم رو که با عربده‌کشی و بد و بیراه گفتنای بابام یکی می‌شدند یادم نمیره. مادرم جز یک مادر پیر و زمین‌گیر کسی رو نداشته و جز صبر و دندون رو جیگر گذاشتن کاری ازش بر نمی‌اومده تا اون شب که خدا داستان زندگیشو جور دیگه‌ای رقم می زنه...

(ادامه دارد)


#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان

@book_tips 🐞