بحث تنگدستی تنها در یک مقطع خاص «عام المجاعة» مطرح است که حضرت ابوطالب (ع) مانند بسیاری دیگر، پول داشتند ولی آذوقه در دسترس نبود که این به‌معنای تنگدستی نیست. در صفحه ۱۳۹ نیز مطرح شده «تنگدستی ابوطالب (ع) موجب شد که حضرت محمد (ص) از همان کودکی به کار مشغول شود!» کار کردن ربطی به تنگدستی ندارد و گاهی انسان کار می‌کند چون دوست دارد کار کند.
این نویسنده و پژوهشگر حوزه دین، تصریح کرد: در ادامه اشاره شده که «و کار در آن زمان یعنی پیشه سخت چوپانی در بیابان‌های عربستان، خاستگاه رشد فکری محمد (ص) پیامبر اسلام است.» از اینجا دیگر بحث‌های اعتقادی شروع می‌شود. کسی که تربیت‌شده الهی است، آیا رشد فکری‌اش در بیابان بوده است؟ این قابل قبول نیست. در ادامه آمده «بیابان‌های سوزانی که دیگر پیامبران ادیان بزرگ همچون موسی آن را تجربه کرده بودند.» بحث تجربه پیامبران، یک مقوله بسیار اشتباه و ناسازگار با اعتقادات ما است. تجربه در موضوع پیامبران جایگاهی ندارد. علامه سید جعفر عاملی، در کتاب «الصحیح» همه این موارد را رد کرده است. همچنین مطرح شده «با پرداختن به چوپانی، تفکر درباره جهان و صبر و استقامت را یاد می‌گرفتند.» این اصلاً قابل قبول نیست و درباره پیامبر (ص) صدق نمی‌کند. می‌خواهم درباره بحث چوپانی و رفتن آن حضرت به بیابان، احتمال جدیدی را مطرح کنم. چرا نگوییم او را به صحرا می‌فرستادند تا از یهود و کسانی که از کودکی قصد جان ایشان را داشتند، در امان باشد.
حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمد مرتضی، درباره اشکالات متن کتاب در زمینه سن حضرت محمد (ص) و حضرت خدیجه (س) هنگام ازدواج نیز توضیح داد: در متن نقل شده که محمد (ص) در سن ۲۵ سالگی با کاروان قریش راهی سفری بازرگانی به شام و سوریه شده است و …. این سن از کجا آمده است؟ یا درباره سن حضرت خدیجه (س) عنوان شده که سن ایشان هنگام ازدواج ۴۰ سال بوده که قول «شاذ» ولی مشهور است. در منابع مختلف سن این بانوی مکرم اسلام، بین ۲۵ تا ۴۶ سال ذکر شده است که باید ببینیم چقدر با واقعیت سازگار است. بیشتر مورخان سن ۲۸ سال را مطرح می‌کنند. پس نمی‌توانیم سن ۴۰ سال را برای ایشان در هنگام ازدواج بپذیریم.
وی در بخش دیگری از نقد خود با اشاره به موضوع مهم سرپرستی حضرت علی (ع) توسط پیامبر (ص)، گفت: در این فصل مطرح شده که اقدام دیگر حضرت محمد (ص)، سرپرستی پسرعمویش علی پسر ابوطالب بود. او به جبران سال‌های یتیمی و زحماتی که ابوطالب برای او کشیده بود، خواست تا باری از دوش او بردارد.» این سخن اصلاً قابل قبول نیست. چون خود ابوطالب بود که فرزند هشت‌ساله خود را نزد پیامبر (ص) گذاشت تا کمک و یار او باشد. در «الصحیح» این موضوع به‌خوبی مورد بحث قرار گرفته است.
سرپرست انتشارات مرکز نشر و ترجمه آثار علامه سیدجعفر مرتضی عاملی در قم، بیان کرد: این کتاب در بحث اسلام، جای کار بسیاری دارد. این موارد ناشی از مشکلاتی است که در کتاب‌های سیره وجود دارد. برای مطالعه و پژوهش باید به سیره صحیح مراجعه کنیم. در کتاب «الصحیح» تلاش شده که درست‌ترین سیره مطرح شود. این اثر تمامی منابع شیعه و سنی را درنظر گرفته و برای هر قول، ده‌ها منبع آورده است. در پژوهش نباید به گزارش‌های تاریخ‌نگار اکتفا کنیم، زیرا او تنها یک سمت قضیه را می‌بیند و وقایع را آنطور که دیده ثبت می‌کند. باید تاریخ را از زوایای مختلف مورد توجه قرار دهیم.
حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمد مرتضی در پایان گفت: بحث‌های سیره‌پژوهشی، بسیار گسترده و دشوار و شامل مباحث اجتهادی و تخصصی است. شاید کتاب «سرگذشت ادیان و اندیشه‌های آسمانی» سبب شود تا مسائلی که در «الصحیح» مطرح شده و علامه سید جعفر عاملی درباره آنها به نتایج نهایی یا شبه نهایی رسیده، بیان شود.
این کتاب برای نسلی نوشته شده که یکی از پرچالش‌ترین دوران‌ها را می‌گذراند
در بخش دیگری از این نشست، محمدمهدی سید ناصری نیز در مقام ناشر و یکی از نویسندگان کتاب «سرگذشت ادیان و اندیشه‌های آسمانی»، اظهار کرد: این کتاب حاصل تجربه پنج سال تدریس من در دانشگاه‌های مختلف است. این روزها که صحبت‌های بسیاری درباره دهه هشتادی‌ها و نسل نو با تفکرات جدید مطرح می‌شود و از آنجا که چهار سال است در دوره کارشناسی با این نسل در ارتباط هستم، همیشه با یک دیوار از سوی مخاطبان خود مواجه شدم. لذا جرقه نوشتن این کتاب در ذهن من زده شد. بخشی از کتاب را در کلاس‌هایم تدریس کردم تا این نسل بدانند هر انسانی از ابتدای بشریت نیاز به یک دین داشته است. این کتاب به‌نوعی تجربه زیسته من در کلاس‌های درسی‌ام است. تدوین این کتاب با همکاری محمد آسیابانی که در این حوزه پژوهش داشته و صاحبنظر است، صورت گرفت.
وی افزود: بازهم تأکید می‌کنم که این کتاب برای نسلی نوشته شده که امروز یکی از پرچالش‌ترین دوران‌ها را می‌گذراند. لذا باید به زبانی ساده و روان مباحث دینی را برای آن‌ها بیان می‌کردیم.

حتی خط فانتزی برای کتاب انتخاب شد تا مخاطب راحت‌تر با کتاب ارتباط برقرار کند.
این نویسنده و پژوهشگر در پایان گفت: نقدهای مطرح‌شده حتماً در چاپ بعدی لحاظ و اصلاح خواهند شد. در نشر ذکر چاپ چنین آثاری که بتواند دین را با زبان نسل امروز برایشان بیان کند، مدنظر قرار دارد.
بسیاری از منابع ما باید بر اساس «الصحیح» اصلاح شوند
محمد آسیابانی نیز به‌عنوان دیگر نویسنده کتاب «سرگذشت ادیان و اندیشه‌های آسمانی»، بیان کرد: شاید دلیل وجود برخی اشکالات در این اثر این بوده که به کتاب معتبر و مرجع «الصحیح» مراجعه نکردیم، به این علت که در حال حاضر ترجمه خوب و قابل قبولی از این اثر وجود ندارد و از سویی مطالعه و فهم درست اصل این کتاب نیز نیاز به زمان زیادی دارد.
وی ادامه داد: از ابتدا قرار نبود که این اثر یک کتاب آکادمیک باشد، بلکه بنا بود مروری بر ادیان مختلف برای گروه سنی کودک و نوجوان داشته باشد، لذا تصور کردیم شاید برای این طیف، آوردن ارجاع درون‌متنی و پانویس چندان مهم و ضروری نباشد، در نتیجه از این دو مقوله چشم‌پوشی کردیم. اما اکنون می‌پذیرم که اشتباه کردیم و در چاپ بعدی حتماً این موارد اصلاح خواهد شد. اما در زمینه نکاتی که استادم آقای سید محمد مرتضی در زمینه کار کردن پیغمبر و شغل چوپانی بیان کردند، باید بگویم که به‌هرحال اینکه خداوند متعال در سن خاصی نخستین وحی را به پیغمبر (ص) ابلاغ کرد، اهمیت خاصی دارد. برخی از آیات به‌ویژه آیه ۵۲ سوره مبارکه شوری نیز در این مسیر راهگشاست که مفسران بر این عقیده‌اند که تا پیش از آن پیغمبر مکرم اسلام به امر خداوند متعال از محتوای وحی خبر نداشتند، هرچند که وحی به ایشان صورت می‌گرفت.
این نویسنده و پژوهشگر در بخش پایانی سخنان خود گفت: ارجاعات ما در این کتاب به منابع اصلی مانند سیره ابن اسحاق و سیره ابن هشام بود و به مشهورات هم اکتفا کردیم. تمام منابع ما نیاز به اصلاح دارند. مرحوم علامه سید جعفر مرتضی در کتاب «الصحیح» به نقد تمام مشهورات پرداخته و دلایلی که در این کتاب معتبر آمده، کاملاً منطقی، علمی و عقلانی است. معتقدم که بسیاری از منابع ما باید براساس «الصحیح» اصلاح شوند. انشالله این کتاب هم با ویراست جدید عرضه خواهد شد.

سبيل بحجم الكون كلّه..

"أمّا الإستشهاد في سبيل الله دفاعاً عن النّفس، والدّين، وعن المستضعفين، فما أجلّ فوائده، وأكثر بركاته وعوائده، لأنّها فوائد وعوائد تكون بحجم هذا السّبيل الواسع والرّحب، الذي هو بحجم الكون كلّه، والشّامل للحياة كلّها، في الدّنيا والآخرة على حدّ سواء. نعم، إنّ شهادة الفرد في ساحات الدّفاع عن النّفس والشّرف، وعن الإنسان، بقاء وخلود، وكشف وشهود، وهو أيضاً نماء وازدياد، وهبات وبركات للبشر كلّهم، فإنّ بقيّة السّيف أنمى عدداً، من حيث إنّ هذه البقيّة تحفظ نفوس النّوع البشريّ كلّه، وتصونها من الهلاك، والبوار، وهي نتيجة سموّ روحيّ، ورؤية مستوعبة وشاملة، وانسجام حقيقيّ مع فلسفة الحياة، وانصهار تامّ مع أهدافها ومعانيها الكبرى.."

📖 العلّامة المحقّق آية الله السيد جعفر مرتضى العامليّ، مختصر مفيد، ج١١، ص١٦٩

اِمْشِ في دائِكَ الهوينا وأَيقِنْ
ما لِـداءِ الهَوى لَدَيْنا شِفاءُ

|سماحة العلامة المحقق السيّد جعفر مرتضى العاملي|

قصيدة: #نار_الهوى
إلقاء:
#السيد_محمد_مرتضى_العاملي
كتاب: #دليل_المناسبات_في_الشعر

الشّيعة وحكم العقل..

"لم يكن للشيعة أن يقبلوا بأمرٍ يُخالف صريح حكم العقل، ولكنّهم حين يقوم عندهم برهانٌ ساطع، ودليلٌ قاطع، على أمرٍ ليس للعقل سبيلٌ إلى إدراك جميع خصائصه، وخباياه، وميزاته، وخفاياه، فإنّهم يجدون أنفسهم ملزمين بقبوله ما دام أنّه ممّا تعنو له آراؤهم، وتنقادُ له عقولهم بالخضوع والتّسليم.."

📖 العلّامة المحقّق آية الله السيد جعفر مرتضى العامليّ، الحياة السّياسيّة للإمام الجواد (ع)، ص٢٩

The Returning of the Sun

✒️ Ayatollah Sayed Ja'far Murtadha [*]

Translated by: @qanatsadad

Question:

Some have attempted to cast doubt upon the narration of 'the returning of the sun' based on the following [arguments]:

1. Returning the sun constitutes a void in the cosmic order.

2. This narration has only been narrated by the Shi'a, who are already subject to accusation because of what they narrate regarding Imam 'Ali (a).

3. If this had really occurred, many of the non-Muslim nations would have reported it.

4. 'Ali (a) could never leave his prayer.

How do we respond to these proofs?

Answer:

In the name of Allah, and glory be to Him, and may peace and salutations be upon our Prophet Mu'hammad and his pure progeny.

What has been said is incorrect due to the following:

1. The world is in the hands of its Creator, and He knows best what is in its interest, so if Allah (swt) is the One who returned the sun for 'Ali (a) in demonstration of his dignity, then He would not return it and void the world, but rather, return it and better the world. Moreover, Allah (swt) has told of the splitting of the moon, the bringing of the throne of Bilqees, and the ascension, yet the cosmic order was not annulled. The Messenger of Allah (s) also told of the sun rising from its West as well as other matters, yet the cosmic order was not annulled.

2. Narrations that are authentic and numerous have mentioned this [occurrence] and have not only been reported by the Shi'a. Rather, Sunni and Shi'a Muslims have narrated this - and Ta'hawi and others have admitted the correctness of this occurrence. The Mosque of Rad al-Shams is still present in the Medina of the holy Prophet (s) to this day. It is also called Masjid al-Fadeekh, and there is another mosque known as Masjid al-Shams in Medina, as well.[1]

There is also another mosque near Kufa that is known for being a location of the sun being returned for him (a). Furthermore, it is mentioned in the narrations that the sun was returned for him (a) during his return from Siffeen.

3. This matter took place in the Arabian Peninsula, so it does not need to be seen by all people of the world for them to report it and record it in their historical records. This is in addition to the fact that many nations and groups did not write detailed accounts of history, nor did they have civilizations capable of dealing with occurrences such as this one in a fulfilling manner. Moreover, there is serious doubt that those areas were inhabited, for they could have been surrounding areas and others which were uninhabitable at the time.

4. As for 'Ali (a) leaving prayer, we say: There are narrations which have stated that he (a) prayed seated, which is the prayer of one who has no choice and cannot stand, precisely like the case of the prayer of chase (mutāradah) and the prayer of the drowning (ghareeq), and the prayer upon the land that has split open, as it has been narrated that it is impermissible for a Prophet or Trustee (a) to pray upon it when they pass by it. So, this does not mean that if they pass by it, then they do not pray at all - rather, they pray as they walk, and when they are past it, they pray the prayer of one who is free [of the exigent circumstance].

Ameer al-Mu'mineen (a) knew that prayer is never to be abandoned, and knew that the one who has no choice can pray seated.

Peace be upon you, as well as God's mercy and blessings.

___
[*] Mukhtasar Mufeed, v.2, p.95-98

[1] See: Wafa' al-Wafa' by Al-Samhoudi, as well as Tareekh al-Medina by Ibn Shabbah.

The Divine Will & the Suffering of Ahl al-Bayt (a)

✒️ Ayatollah Sayed Ja'far Murtadha [*]

Translated by: @qanatsadad

Question:

1. Imam al-'Hussain (a) says: "God wished to see me killed". Does this statement [not] apply also to Sayeda al-Zahraa (a) and Imam 'Ali b. Abi Talib (a), whereby we would be able to say: "God wished to see her stricken", or "God wished to see the caliphate of Imam 'Ali (a) usurped, and for someone else to claim his position"?

2. If God wished to see her stricken, and for her right to be usurped from her, then why was she displeased with so and so when they did just that?

3. If God wished to see the caliphate of Imam 'Ali (a) usurped, then why did Imam 'Ali (a) show in more than one circumstance that he was more worthy of the leadership and that it was [unrightfully] taken from him?

Answer:

In the name of Allah, and glory be to Him, and may peace and salutations be upon our Prophet Mu'hammad and his pure progeny.

The divine will that leads to God seeing Imam al-'Hussain (a) killed, for instance, does not mean that He is the one who set out to kill him (a), or controlled the hands of those who struck Sayeda al-Zahra' (a), or helped and ontologically controlled those who usurped the caliphate of Ameer al-Mu'mineen (a).

Rather, what is meant is: that they (a) - via their insistence upon their position in making God's religion and the truth victorious, and via their acceptance of the divine will that constituted the necessity that they choose that task, which His commands and prohibitions embodied for them - acted in accordance with what pleases Him and with what He willed and wished. That is, except that His juridical will, and their desire to obey His command and prohibition, are what controlled their own will - for they (a) do not intend except when Allah (swt) intends. Their (a) hearts are empty of their own wishes, such that their will does not become hooked onto anything unless they know that God is pleased by it, permits it, and wants its fulfillment by them.

Moreover, Allah (swt) wished - by His juridical will, not His ontological will - for Imam al-'Hussain (a) to insist on making His religion victorious even if that would lead to his martyrdom, and for Him to see him (a) killed - so, Imam al-'Hussain (a) did what Allah (swt) wanted. Also, God wished for Sayeda al-Zahra' (a) to take the stance of one who made the truth victorious, and for 'Ali (a) to be in the position of one who is tested, [fervently] patient, and is kept from his right. And this is juridical - not the ontological - will. Likewise, God wished - based on His justice - to not deal with His creation in compulsion and determinism.

The outcome was that Yazeed was severe in his wickedness and Imam al-'Hussain (a) was killed; that Sayeda al-Zahra' (a) was stricken and her right was usurped, as was the caliphate of Ameer al-Mu'mineen (a) - by force and suppression.

Thus, it is God's will that has invited Imam 'Ali (a), Sayeda al-Zahra' (a) and Imam al-'Hussain (a) to demonstrate this tenacity in making Islam victorious. However, it is not Allah (swt) who has killed or usurped, despite Him seeing [the acts of] killing and oppressing from the killer and oppressor.

Those who [effectively] usurped said rights, struck, and killed are the ones who wanted to do so - and God did not wish to stop them by compulsion and determinism. Instead, He wished to give them advice and found it sufficient to prohibit and denounce this act, adding nothing to that but the punishment of the Afterlife that He had said they would be subject to.

And 'Ali (a), al-Zahra' (a) and al-'Hussain (a) chose patience towards this hardship, obedience towards His command, and adherence to His pleasure even if that would then lead to them being exposed to killing, striking, or the other forms of harm.

Nonetheless, those who have killed Imam al-'Hussain (a), struck Sayeda al-Zahra' (a), and usurped the caliphate are the people who disobeyed their Lord and rebelled, and He did not wish to prevent them from this by force or determinism considering that would contradict His justice, as previously mentioned.

All glory be to Allah, and may peace and salutations be upon His servants whom He has chosen, Mu'hammad and his progeny.

___
[*] Mukhtasar Mufeed, v.17, p.178-180