‏کاش برگردیم به اون دورانی که همه چی آروم بود حمید طالب زاده خیلی خوشبخت بود.

‏حالا تو هزار بار معذرت خواهي كن، وقتي رفتارتو عوض نكني و همون كارو دوباره تكرار كني اون عذرخواهيا پشيزي ارزش نداره

ما آدما خیلی عجیبیم
از محبت های یکی فرار میکنیم..
خودمونو پرت میکنیم زیر غرور یکی دیگه...

این نصیحت رو از من داشته باشید، اگه همدیگه رو دوست دارید، کمتر همو بشناسید تا این علاقه باقی بمونه

شیطنت های کوچیکی که تو گذشته انجام دادی
جنگای بزرگی ان که تو آینده باید باهاشون رو به رو بشی

‏یکی از نشونه های پختگی و بلوغ روانی رسیدن به این نتیجه ست که نیازی نیست به هر موضوعی واکنش نشون داد و جواب هر حرفی رو داد و وارد مجادلات بی حاصل شد...

کاش وقتی کسی واسه درداتون درمون میشه براش درد نباشین

‏ولی درونگراها پیش کسایی که باهاشون حال میکنن برونگراترینن

حقیقتا آدمیزاد گاهی از قوی‌بودن خسته میشه. دلش میخواد با خیال راحت آسیب پذیر و ضعیف و طفلکی باشه و بدونه یه نفر هست که مراقبشه.

ما تو زمینی زندگی میکنیم که خودشو جَو گرفته چه برسه به آدماش!!

زندگی آدمی رو که میخوای بهت نمی‌ده اونایی رو بهت میده که تو رو آماده آدمی میکنن که باید باشی

‏هیچکس نمیتونه هیچکس رو عوض کنه ولی شاید بتونه دلیلی باشه که یکی خودش رو عوض کنه.

وقتی هرکی میاد سمتت باهاش لاس میزنی و قرار میذاری فکر نکن زرنگی و از همه‌ی فرصتات داری استفاده میکنی ، تو فقط انقد سطح پایینی که هرکسی میتونه باهات بودن رو تجربه کنه

‏تو این شرایط بگایی مملکت اگه یکیو هم نداشته باشی که دلت بهش خوش باشه دیگه واقعا بدبختی.

‏بالا رفتن سن اینجوری خودشو نشون میده که چیزای بی اهمیت قبل واست با اهمیت میشه و چیزای با اهمیت قبل بی اهمیت.

روز بروز سعی می‌کنیم تحمل‌مون رو بیشتر کنیم تا کسی نتونه آزارمون بده!
به خودمون که میاییم می‌بینیم اونقدر پوست کلفت شدیم که کسی هم نمیتونه شادمون کنه.

از یه‌جایی به بعد میفهمی هیچکسی رو جز خودت نداری …