ما سرانجام توانستیم
پاییز را از تقویم جدا کنیم
اما‌ طعم لبان تو
بر همه‌ی لیوان‌ها و بشقاب‌ها
حک شده بود...


احمدرضا احمدی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

آه در باغ بی‌درختی ما
 این تبر را به جای گل که نشاند؟
 چه تبر؟ اژدهایی از دوزخ
 که به هر سو دوید و ریشه دواند.


هوشنگ ابتهاج


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

مرگ عيب‌جويی می‌کند
با اين همه عاشق باش
وقتی می‌ميری.


عزيز نسين


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

دوستت دارم
و عشقِ تو از نامم می‌تراود
مثل شیره‌ی تک درختی مجروح
در حیاط زیارتگاهی.


شمس لنگرودی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

تو از کدام زمان آمدی
که چشم‌هایت در این کرانه بیگانه‌ست؟


محمد مختاری


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

تو باغبان صدایت بودی
و خنده‌ات دسته‌ی کبوتران سفیدی
که به یک‌باره پرواز می‌کنند.


غلامرضا بروسان


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

ای اندوه،
آیا زانوانت
از زانو زدن بر سینه‌هامان
به‌ درد نیامد؟


امین معلوف


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

شعر
در روزگارِ دشواری
گلی‌ست بر مزاری.


محمود درویش


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

اینجا
خاورمیانه است
سرزمین صلح‌های موقت
بین جنگ‌های پیاپی...


حافظ موسوی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

خواستند
از عشق
آغوش و بوسه را حذف کنند،
عشق
از آغوش و بوسه
حذف شد.


افشین یداللهی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

قوم از شراب مست و ز منظور بی‌نصیب
من مست از او چنان که نخواهم شراب را


سعدی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

مردم،
گروه ساقط مردم
دلمرده و تکیده و مبهوت
در زیر بار شوم جسدهاشان
از غربتی به غربت دیگر می‌رفتند...


فروغ فرخزاد


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

‏روحم دیگر بار بیدار شد
و دیگر بار نزدم آمدی،
درست مانند خیالی گریزنده
درست مانند چکیده‌ای از زیباییِ ناب.


الکساندر پوشکین


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

برفِ اندوه
می‌بارد
تو می‌روی که باز نگردی
تا برفِ اندوه
جای پای تو را
سفید کند.


بیژن جلالی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

می‌خواهم آنقدر شعر بگویم
که اگر فردا مُردم
نتوانی انکارم کنی
می‌خواهم شعرم
چون شایعه‌ای در شهر بپیچد
و زنان
هر بار چیزی به آن اضافه کنند.


الهام اسلامی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

به آتش
به گلوله‌ای که در سرت نشست
به سرخ‌رودی‌ که از موهایت گذشت
به فرو ریختنِ کلمه از کناره‌ی شقیقه‌ات
به خشمت‌ که مادرِ سوگوارِ معصومیت‌ است؛
که سوگوارانِ زخم‌خورده از آتش و گلوله
از اندوه اگر بگذرند وُ از زخم نمیرند
خود، آتش‌اند و گلوله.


سید محمد مرکبیان


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

که‌ای؟
چه‌ای؟

خونِ عفیفِ پرنده‌
روان در عروقِ گناه

یا رعشه‌ای تاخته
بر اعصابِ عشق

چون طراواتی که مسیرِ بابونه‌ها را می‌داند
تنها می‌گذری
و من در برابرت این‌سان درمانده‌ام

دشتی یا رود
بارانی یا نور

که می‌گستری و می‌باری
بر شانهٔ کوه
و بر بالِ پروانه

اگر می‌خواهم بشناسمت
در جستجوی هستیِ خویشم
نه به اکتشافِ تو

در جستجوی سنگی‌ام
که به دریایش افکندی


#مصطفی_طلوعی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

"دلم گرفته برایت" زبان ساده‌ی عشق است
سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت!


#حسین_منزوی


■ شعرخوانی
● @Reading_poem