موجی سهمگین‌تر می‌خواهم
و صخره‌ای سخت‌تر
تا در شکوه بیش‌تری
بنگرم شکستن خود را.
بیژن الهی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
و صخره‌ای سخت‌تر
تا در شکوه بیش‌تری
بنگرم شکستن خود را.
بیژن الهی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
آنگونه دور می‌شوی
كه پندارم
غروب كرده باشی
تا باز مانم از رفتن
نوميد و دل‌شكسته
منوچهر آتشی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
كه پندارم
غروب كرده باشی
تا باز مانم از رفتن
نوميد و دل‌شكسته
منوچهر آتشی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
گاهی، اسبی در سرم یورتمه می‌رود
گاهی، پرنده ای می‌گذرد از دل.
مردانی
می‌آیند و تکیه می‌کنند به حنجره‌های سینه من
و ناگاه می‌گریند.
بیژن نجدی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
گاهی، پرنده ای می‌گذرد از دل.
مردانی
می‌آیند و تکیه می‌کنند به حنجره‌های سینه من
و ناگاه می‌گریند.
بیژن نجدی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
تو بهارِ همه‌ی فصل‌های من بودی
تو بهار همه‌ی دفترچه‌هایی که
چیزی درشان ننوشتم.
بیژن الهی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
تو بهار همه‌ی دفترچه‌هایی که
چیزی درشان ننوشتم.
بیژن الهی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
اگر از نوشتنِ این مرثیه
فارغ شوم
برای تو خواهم گفت
من سرانجام
به کجای این جهان خواهم گریخت.
احمدرضا احمدی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
فارغ شوم
برای تو خواهم گفت
من سرانجام
به کجای این جهان خواهم گریخت.
احمدرضا احمدی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
امیدها که به دل داشتیم، می‌بینی؟
که ساقه‌های لگدکوب روزگارانند.
منوچهر نیستانی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
که ساقه‌های لگدکوب روزگارانند.
منوچهر نیستانی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
هرگز!
هرگز چه قاطعیت بی‌رحمی
در بندبند خویش
می‌پرورد.
هـ...
ر...
گـ...
ز...!
هرگز چه واقعیت تلخ برهنه‌ای‌ست.
هر حرف آن، چنان خشن و سخت
گویی که حلقه‌ای‌ست، چو زنجیر اعتماد.
یا
لحظه‌ای‌ست چنان غم‌بار
در بطن خود نهفته هزاران هزار قرن سیاهی را.
هرگز
رؤیای تلخ برگ
یا خواب‌های شوم و پریش جوانه‌ای‌ست
که
دندانه‌ی مضرس اَرّه
آن را
تعبیر می‌کند.
هرگز طلسم نیست، که یوغی به گردنی‌ست.
هـ...
ر...
گـ...
ز...
هرگز چه اعتراف صریحی‌ست،
چون داس‌های کُند
راز حیات و مرگ علف را
تفسیر می‌کند!
هرگز...، نمی‌توان
گل‌زخم‌های خاطره‌ای را زِ قلب کَند.
که در این سیاه‌قرن
بی‌قلب زیستن
آسان‌تر است زِ بی‌زخم زیستن.
قرنی که قلب هر انسان
چندین هزار بار
کوچک‌تر است
از زخم‌های مزمن و رنجی که می‌کشد
هرگز
هـ...
ر...
گـ...
ز!
نصرت رحمانی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
هرگز چه قاطعیت بی‌رحمی
در بندبند خویش
می‌پرورد.
هـ...
ر...
گـ...
ز...!
هرگز چه واقعیت تلخ برهنه‌ای‌ست.
هر حرف آن، چنان خشن و سخت
گویی که حلقه‌ای‌ست، چو زنجیر اعتماد.
یا
لحظه‌ای‌ست چنان غم‌بار
در بطن خود نهفته هزاران هزار قرن سیاهی را.
هرگز
رؤیای تلخ برگ
یا خواب‌های شوم و پریش جوانه‌ای‌ست
که
دندانه‌ی مضرس اَرّه
آن را
تعبیر می‌کند.
هرگز طلسم نیست، که یوغی به گردنی‌ست.
هـ...
ر...
گـ...
ز...
هرگز چه اعتراف صریحی‌ست،
چون داس‌های کُند
راز حیات و مرگ علف را
تفسیر می‌کند!
هرگز...، نمی‌توان
گل‌زخم‌های خاطره‌ای را زِ قلب کَند.
که در این سیاه‌قرن
بی‌قلب زیستن
آسان‌تر است زِ بی‌زخم زیستن.
قرنی که قلب هر انسان
چندین هزار بار
کوچک‌تر است
از زخم‌های مزمن و رنجی که می‌کشد
هرگز
هـ...
ر...
گـ...
ز!
نصرت رحمانی
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
همیشه در یک عمر کوتاه
چیزی برای غمگین بودن هست
مثل این ماه
که می‌خواهد سرش را بکوبد به پنجره
غمگین اما در کمال ادب
لب‌هایم را
مثل کفش‌هایم
جفت می‌کنم
و تو را
با همان شدّت که یک درخت بریده سقوط می‌کند
می‌بوسم.
حسین صفا
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
چیزی برای غمگین بودن هست
مثل این ماه
که می‌خواهد سرش را بکوبد به پنجره
غمگین اما در کمال ادب
لب‌هایم را
مثل کفش‌هایم
جفت می‌کنم
و تو را
با همان شدّت که یک درخت بریده سقوط می‌کند
می‌بوسم.
حسین صفا
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
آیا شما که صورتتان را
در سایهٔ نقاب غم‌انگیز زندگی
مخفی نموده‌اید
گاهی به این حقیقت یأس‌آور
اندیشه می‌کنید
که زنده‌های امروزی
چیزی بجز تفالهٔ یک زنده نیستند؟
فروغ فرخزاد
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
در سایهٔ نقاب غم‌انگیز زندگی
مخفی نموده‌اید
گاهی به این حقیقت یأس‌آور
اندیشه می‌کنید
که زنده‌های امروزی
چیزی بجز تفالهٔ یک زنده نیستند؟
فروغ فرخزاد
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
روزها بی‌امان می‌گذرند
و فرو می‌ریزد دستخط تو
از حواشیِ نامه‌های قدیمی،
نقش سرخابیِ بوسه‌ات
کنار امضای رنگ‌پریده
گل سرخی است در برف.
عباس صفاری
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
و فرو می‌ریزد دستخط تو
از حواشیِ نامه‌های قدیمی،
نقش سرخابیِ بوسه‌ات
کنار امضای رنگ‌پریده
گل سرخی است در برف.
عباس صفاری
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
در مغرب ملایم پاییزی
می‌ایستم سلام به شب می‌دهم
آزادیِ درونیِ این روزِ رفتنی
آنقدر ماندنی‌ست که فردا ثمر دهد؟
محمدعلی سپانلو
■ شعرخوانی
● @Reading_poem
می‌ایستم سلام به شب می‌دهم
آزادیِ درونیِ این روزِ رفتنی
آنقدر ماندنی‌ست که فردا ثمر دهد؟
محمدعلی سپانلو
■ شعرخوانی
● @Reading_poem