"تو ایران به بچه‌هایی که تروما دارن میگن: ماشالا خیلی بیشتر از سن خودش میفهمه."

@radio_caption

اگه اینطور در نظر بگیرید که برای هیچ‌کس اونقدر اهمیت ندارید که در مورد کارهای شما فکر کنند و قضاوتتون کنند؛ دچار توهم خود بزرگ‌بینی نمی‌شید، از اشتباه کردن نمی‌ترسید، خود واقعی‌تون هستید و تظاهر به چیزی که نیستید نمی‌کنید.

@radio_caption

انتقادها همیشه یه جایی ته ذهنت جا می‌گیرن و بهت یادآوری می‌کنن که راهی برای بهتر شدن هست.

@radio_caption

واقعا که ازت متنفر نیستم، ولی بعضی وقتا می‌گم کاش یا من وجود نداشتم یا تو.

@radio_caption

همه‌ی انسان‌ها نیاز به‌کسی دارن که غم‌رو از چشم‌هاشون بخونه و بگه من اینجام.

@radio_caption

بعضی آدما از بحث کردن دوری میکنن یا همش ملاحظه این و اون و میکنن، در ظاهر میگیم عجب آدم آروم و متینی هست، ولی نمیدونیم در باطنش از این خصلت بیزاره، چون اون ملاحظه گر نیست! اون با ترس از ناراحت کردن دیگران بزرگ شده، چون دفاع از خودش و حرف زدن از احساساتش میترسونتش، چون یادش دادن احساساتت بی ارزشه پس بازگوش نکن و بجاش دیگری و راضی نگه دار، سکوت میکنه چون میترسه طرد بشه، پس برای راضی نگه داشتن دیگران تلاش میکنه!
اون از بحث کردن فراریه، چون میترسه اگر دل به بحث بده، طرف مقابلش حرفایی بزنه که نقص و شرم درونیش بالا بیاد.

@radio_caption

حالم شبیه وقتیه که اردکا از استخر تونی سوپرانو رفتن، نامساعد و نزدیک به ویرانی.

@radio_caption

Love language

@radio_caption

صداهایی که از عمق ذهنم می‌خزن بیرون، بهم یادآوری می‌کنن که باید به چیزهای بزرگ‌تر فکر کنم، تا مبادا قلاب فکرهای معمولی و سطحی توی شیارهای مغزم جا خوش کنه.

@radio_caption

انگار این‌که با چاقو زخمیت کردن براشون کافی نبوده، همیشه برمی‌گردن تا خنجر رو فرو کنن تو تنت.

@radio_caption

ترکیب صدای بارون ، سوختن چوب ، گیتار و پیانو ... ۷ ۸ دیقه توی روز به هیچ چیز فکر نکنید و به ذهنتون استراحت بدید

@radio_caption

عده‌ای هم هستن که هرگز نسبت‌به جایگاه خودشون تو زندگی طرف مطمئن نیستن و نمی‌شن. این عده تو رابطه‌ها معمولاً منفعل و گوش‌به‌زنگن. ینی چطور؟ ینی هیچ‌وقت امکان نداره اونا شروع‌کننده باشن. تو اگه ده روز یا ده سال نری یه سلامی عرض کنی، یه لنگه‌دمپایی هم طرفت نمی‌ندازن، چه رسد به احوال و سراغ گرفتن. چرا؟ چون باور ندارن که دوسشون داری. تویی که باید هر بار بری سمتشون و به‌شون ثابت کنی که حواست به‌شون هست. باید مدام به‌شون اطمینان بدی که هنوز تو دنیای تو هستن. تا ندی، می‌شینن تو سایه‌ها و برای خودشون لباس توقع می‌بافن به چه بلندی! که اون باید بیاد! که اون باید اول یه احوالی بگیره!
در چنین موقعیتی، اگه بری سمتشون و سلامه رم عرض کنی، فکر می‌کنی باهات مهربون برخورد می‌کنن این عده؟ عمراً! به‌خاطر اینکه مطابق توقعشون نبودی، با طعنه‌هایی نظیر «چه عجب یه خبری از ما گرفتی!» ازت استقبال می‌کنن!
این عده همچنین به‌شدت دنبال غلط املایی گرفتن از توأن. ینی ممکنه در هزار موقعیت کنارشون بوده باشی و یک میلیون بار به‌شون ابراز محبت کرده باشی و یک میلیارد مرتبه به‌شون توجه نشون داده باشی، اما تا دو روز سکوت کنی و اون انرژی قبل‌و نذاری، کل حافظه‌شون از تو و شناختی که نسبت‌به‌ت دارن پاک می‌شه. کلاً یادشون می‌ره‌ها! کل مغزشون می‌شه همون یه باری که تو پیدات نشده! همه‌ش! انگار نمی‌شناسنت! انگار باهات وقت نگذرونده‌ن تا حالا! قشنگ قوهٔ شناخت و تشخیص خودشونم زیر سؤال می‌برن! پس چی؟ همون ماجرای توقع‌بافی.
ایضاً دربارهٔ این عده، به‌جز منفعل و بی‌اعتماد بودن، یه حقیقت دیگه‌م وجود داره: هرگز با زبان روشن بابت چیزی که ناراحتشون کرده حرف نخواهند زد. چرا؟ چون وا، تویی که باید تشخیص بدی طرف عوض و ناراحت شده و بری ازش بپرسی چی شده دیگه! چه توقعی داری آخه عزیزم؟!
خلاصه که این انسان‌ها بسیاربسیار انرژی‌طلب و انرژی‌خوارن. درصورتی‌که از این انسان‌ها هستید، کمتر باشید! و یا لااقل بدونید که مسئول تنها موندنتون خودتونین! و درصورتی‌که از دست چنین انسان‌هایی در رنج هستید هم...
خودتون می‌دونید دیگه.
من صحبتی نمی‌کنم.

@radio_caption

بچه‌ها من به یک چیزی خیلی احساس نیاز می‌کنم ممنون می‌شم برام فراهم کنید. به مرگ.

@radio_caption

Love in the Afternoon (1972)

@radio_caption

انقدر معیارهای عجیب و غریب برای دوست و رفیق و پارتنر گذاشتید و روابط رو از عکس‌های پینترستی و داستان‌های خیالی قضاوت کردید که یادتون رفته آدما همینن معمولین. همیشه خوب نیستن، کامل نیستن، اشتباه میکنن، خسته میشن، ناراحت میشن، حق دارن.

@radio_caption