هر بار یه چیزی این وسط هست که اشتباهه و این خیلی عجیبه. چون تا جایی که یادمه من همه اشتباهاتو هل میدم اون گوشه زیر قالی.

@radio_caption

الان‌ در این لحظه دلم یک آغوش‌امن میخواد، بدون ترس آسیب و عواقب بعدش. چند ساعت دیگه رو نمیدونم.

@radio_caption

تنها خوبی پاییز اینه راحت هرجا که دلت بخواد گریه می‌کنی کسی هم پرسید میگی نه چیزی نیست حساسیت دارم.

@radio_caption

یه تراپیست می‌خوام هفته‌ای دو ساعت برم بغلش گریه کنم برگردم.

@radio_caption

تا همیشه می‌تونم بابت این‌که دوست نداشتنی‌ام و دل کسی تنگ نمی‌شه برام غصه بخورم. حتی نسخه های دیگه‌م تو دنیا های موازی هم بخاطرش غصه می‌خورن و با گریه به زمین چنگ می‌زنن و سطل سطل خاک می‌ریزن تو سرشون.

@radio_caption

من خیلی چیزا ندارم. خیلی چیزا رو تجربه نکردم. خیلی آدما رو نمی‌شناسم. خیلی جاها رو ندیدم هنوز. هنوز بعضی وقتا تو یه سری شرایط که قرار می‌گیرم روحم چروک میشه. از درون احساس می‌کنم برگشتم به چهار سالگی. اما در عوض با چیزایی که دارم خوشحالم. تجربه‌هام درسته سخت بودن اما تهش شیرینیش تو خاطرم مونده. آدمایی که می‌شناسم رو دوست دارم و گاهی قامتم بزرگ‌تر از بلندترین سرو شهر میشه. بنظرم معنی زندگی همینه. تمام این نداشتن‌ها و داشتن‌ها. خوشی‌ها و ناخوشی‌ها.

@radio_caption

گاهی وقتا آدم هوس میکنه که بره...

@radio_caption

من متوجه شدم نه مشکل از پوله نه لوکیشن نه موقعیت و نه حتی سن.
« ذوق » در من مرده و دیگه هیچ چیزی منو نجات نمیده.

@radio_caption

انسان به یه مقدار حماقت نیاز داره تو زندگی‌ش. زیادی عقلانی رفتار کردن در همه موارد زندگی به هیچ‌جا نمی‌رسونه آدم رو. برای پیش‌برد هر ایده‌ای نیاز به یه کم حماقت کودکانه هست. خلاقیت که رسماً بر اساس جدال حماقت و عقلانیته. حتی در روابط دوستانه یا عاشقانه -یا هر نوع رابطه آلوده‌ای که شما جوون‌ها با هم دارید- هم نیاز به یه کم حماقت هست وگرنه اگه دو طرف فکر کنن عاقل و باهوش‌ترین فرد منطقه هستن، چیزی جز جدال و اعصاب‌خوردی نصیب‌شون نمی‌شه. در کل یه کم حماقت کودکانه در پیش‌برد ایده‌ها، روابط و امورات زندگی نیازه؛ زندگی هم جالب‌تر و بامزه‌تر می‌شه.
از طرفی سوال می‌پرسن که «کدوم عقل؟»
درسته. کدوم عقل واقعاً. به نظرم انسان زیادی به هوش و عقل‌ش می‌باله. در مقیاس کلی هیچ فرقی با یک مشت انتر جنگل‌نشین نداریم. فقط ابزارهامون عوض شده. سیستم همون سیستم وحشیه که هیچ چارچوب انسانی‌ای نداره و مثل قطاری سریع و مارمانند هر مخالف و ضعیفی رو له و نابود می‌کنه و می‌بلعه.

@radio_caption

برای سیمپل ترین چیزها برای کوچک‌ترین چیزها برای مزخرف‌ترین و بی‌ارزش‌ترین چیزها همیشه باید صبر کنم. صبر کن یه روزی کوفت. صبر کن یه روزی زهرمار. خسته شدم. پیر شدم.

@radio_caption

خیلی بدم میاد به هرکسی میرسید ارد میدید بره تراپی. تراپی امادگی عوض شدن میخواد و با یک ساعت حرف چیزی عوض نمیشه. بعضی وقت‌ها ادما امادگی و قصد تغییر ندارن وگرنه خودشون عقلشون میرسه چیکار کنن.

@radio_caption

امنیت.

@radio_caption

گریه دارم و گریه‌م نمی‌آد. کاش وقتی برعکس می‌خوابیدم اشکام می‌رفتن تو مغزم و این فکرای "چرا من نه؟" رو می‌شستن و می‌بردن.

@radio_caption

‏فکر اینکه باقیمونده‌ی عمرم هم بخواد مثل تا اینجاش پیش بره، مدام مثل یه حفره‌ی بزرگ ترسناک می‌بلعدم.

@radio_caption

میدونی چی درد داره؟ اینکه دیگه نمیتونم بهش بگم «باید ببینمت برات تعریف کنم».

@radio_caption

ولی یکی باید باشه که بعد همه‌ی دعواها و بحث‌ها، بفهمین فقط دلتون تنگ بوده، که فقط از دوری دلگیر و بهونه‌گیر شدین، یکی که آخر بحث‌ها آغوشش به روتون باز باشه، یکی که مطمئن باشین از دوست داشتنش.

@radio_caption