یه مدل خوابیدن داریم به نام، غم خواب
یعنی همش میخوابی تا از ناراحتی فرار کنی.
امیدوارم مبتلا نشید :)

@radio_caption

شب و هجمه افکار اذیت کننده‌است. این ساعت‌ها همه‌چیز ترسناک می‌شه. عشق ترسناک می‌شه. آینده ترسناک می‌شه. تصور ادامه دادن ترسناک می‌شه. امید ترسناک می‌شه. حرف زدن ترسناک می‌شه. بغض ترسناک می‌شه. زندگی ترسناک می‌شه. ترسناک‌تر می‌شه در واقع.

@radio_caption

زندگی.

@radio_caption

مشکل از جایی شروع می‌شه که آدم از فرار کردن به عنوان یه مکانیزم دفاعی استفاده می‌کنه. تمام مدت می‌گفتم که آدما یا می‌رن و یا می‌میرن دریغ از اینکه این من بودم که می‌رفتم تا نبینم که می‌رن و می‌میرن. من رفتم تا نمیرم یا من رفتم و مردم؟ من رفتم و کشتم اونی که بود رو، اون بودن رو. الان که برمی‌گردم و به عقب نگاه می‌کنم هیچی نمی‌بینم و می‌فهمم که رَفتن و رُفتن راه فراری بود که برام شده یه عادت، شده بخشی از من. فهمیدم که منم یه آدمم مثل بقیه، یا می‌رم یا می‌میرم. اگه نرم، می‌میرم. فهمیدم که اگه از ترس‌هات فرار کنی تبدیل می‌شی بهشون. به من نگاه کن، آخرین باری که بودم کی بود؟ من نیستم، بودن هرگز انتخابم‌ نبوده و حتی نمی‌دونم چرا. من با چشم‌های بسته تا این‌جا دویدم، بی‌دلیل ولی با ترس. الان می‌فهمم که چرا آدم‌ها یا می‌رن یا می‌میرن.

@radio_caption

تو افسردگی دقایقی وجود داره که مطمئن نیستی بتونی به لحظه بعد برسی. نمی‌دونم چطور بگم که کلیشه نشه. لحظاتی که مطمئنی دقیقه بعد رو با این حد از خلا و فروپاشی نباید ببینی، منطقی نیست که ببینی، اما می‌بینی. می‌بینی و باز درد می‌کشی.
و نمی‌تونم بگم چقدر تجربه این لحظات سهمگینه.

@radio_caption

یه روز اگه دیدی غیبم زده
نگی این آدم ول معطله
راستش خیلی کارا به فکرم زده
ولی بهتر از همه دل کندنه

@radio_caption

یادت میاد ده سال پیش از چه‌چیزهای مختلفی هراس داشتی؟ ولی در هر صورت، هر طور که شد؛ ازشون نجات پیدا کردی. همینطور پنج سال پیش و دو سال پیش. از هرچیزی که تا به حال شبیه یه سد یا یه چالش بوده؛ رد شدی. پس بترس، ترس‌هات رو به رسمیت بشناس و باهاشون همذات‌پنداری کن، و بعد به خودت اجازه بده به یاد بیاری که با گذشت یه‌ مدت‌کوتاه، این هم به یکی از اون چیزهایی تبدیل شده که بهشون غلبه کردی.

@radio_caption

غم تو برای همیشه تو رگ‌هام باقی‌میمونه عزیزم، نفس‌هام هنوز هم مثل اولین لحظه‌ای که متوجه نبودت شدم درد میگیره اما به‌خودم قول دادم که از غم‌ ننویسم، از تو ننویسم.

@radio_caption

نبین ظاهرم اینطور ناراحته، درونم یه طور دیگه ناراحته.

@radio_caption

خونه.

@radio_caption

آدمایی که چاپلوس نیستن بهم حس امنیت میدن، چون میدونی حرفای مثبتی که بهت میزنن از عمق وجودشونه، واقعی و اصیله!
چون شخصیتشون اینجوریه که برای راضی کردن دیگران هر حرفی و به هر قیمتی نمیزنن!
وقتی که از ته دلشون واقعا احساساتی بشن شروع به بروز دادن میکنن.

@radio_caption

من قوی نبودم، صبور هم نبودم، من مجبور بودم. اجبار ازت یه آدمه دیگه میسازه.

@radio_caption

زودتر یکم بارون بیاد بریم تو خیابون گریه کنیم. حداقل کسی متوجه نمیشه.

@radio_caption

mood

@radio_caption

هرچیم میگذره بیشتر دلم
تنگ میشه برات
نیست دست من🙂

@radio_caption

الان ک فک میکنم پارسال چقد احمق بودم
البته الانم هستم؛سال بعد میفهمم.

@radio_caption

هیچوقت بهم نگفتی که چرا منو مستحق اون همه عذاب دیدی.

@radio_caption

عزیزم گلدن تایمتو از دست دادی، الان دیگه نوتیفتو میبینم میگم ای بابا خفه شو دیگه.

@radio_caption