دیدید بعضی ها ژن چاقی دارن باید خیلی تلاش کنن که لاغر شن؟ بنده ژن ناراحتی دارم باید خیلی تلاش کنم که خوشحال شم.

@radio_caption

تا بیست چهارسالگی فک میکنی خوش قلبی ، بعدش میفهمی اسکل بودی!

@radio_caption

need

@radio_caption

چند روز بی‌خوابی برخلاف اغلب اوقات، هنوز باعث نشده کلماتت رو از دست بدی. یعنی هنوز پاهات روی زمینه و صدای قطره‌هایی که از روی بدنت سقوط می‌کنن رو می‌شنوی. و بیشتر از همیشه کلمه داری. بیشتر از همیشه می‌نوشی و بیشتر از همیشه فکر می‌کنی خونه داری. همه‌‌ی وجودت رو با قوری می‌ذاری روی کتری تا دم بکشه، با کیک می‌ذاری توی فر تا بپزه، می‌ذاری لای کاغذ تا متولد بشه و زیرش فندک می‌کشی تا همراه خاکستر از پنجره پرواز کنه. می‌بینی چقدر هستی؟ چقدر پوست داری؟ می‌بینی چقدر می‌خوای برگردی؟ می‌بینی چقدر دلت می‌خواد تا وقتی که برمی‌گردی، زنده بمونی؟
زنده می‌مونی.

@radio_caption

صمیمیت های از دست رفته فقط اونجاش که میری ته گالریت میبینی اووو چه بغلاییی چه بوساایی چه لباس ست کردن و بیرون رفتنایی چه مهمونی پیچوندنایی واسه کنار رفیق بودن و در آخر چه راز های مگو که گفته شد و چه دوستت دارم گفتنایی که دیگه هیچی ازش باقی نیست!

@radio_caption

بهترین عکس ها زمانی گرفته میشه که حواست نیست و برای گرفتن این عکس ها نیاز به آدمی هست که حواسش بهت باشه .

@radio_caption

need

@radio_caption

تکست نمیده؟ بخوابید.
فیکس نمیکنه ببینین همو؟ با دوستاتون برید بیرون.
تلاش نمیکنه؟ تلاش نکنید.
احترام نميزاره و قدرتو نميدونه؟ بي صدا بريد.

@radio_caption

در نهایت فقط تو میمونی و زندگی کوچولوی احمقانه‌ت، پس؛ ادامه بده، ازش لذت ببر و اون کسی باش که دلت میخواد باشی.

@radio_caption

نمیبخشمت به خاطر ناراحتی که حقم نبودو مجبورم کردی تجربه کنم نمیبخشمت.

@radio_caption

آنکه تورا دوست بدارد به تماشای رنجَت نخواهد نشست.

@radio_caption

تو از آدم موردعلاقه‌م تبدیل شدی به کسی که وقتی یادش میوفتم دلم میخواد هرچه سریع‌تر خودم رو به نزدیک‌ترین سطل زباله برسونم و کلی بالا بیارم. و تحمل این موضوع و کنار اومدن با کل وجودیت‌ش اصلا آسون نبوده و نیست. اصلا. اگه اهمیتی داره. که بعید میدونم. حالا هرچی.

@radio_caption

نمیدونم میفهمید چی میگم یا نه ولی دیگه حتی حوصله ناراحت شدن هم ندارم.

@radio_caption

در حال حاضر، در نقطه مقابل خودکشی ایستاده‌م. قاعدتاً فکر می‌کنید که جای بهتریه ولی ابداً. صرفاً به فقدان زندگی ختم نمی‌شه. به چی ختم می‌شه؟ نکته‌ش همینجاست، به هیچی. مسیری مه‌آلوده که توأم با امید و شور زندگیه ولی مقصد و هدف‌ش نامعلومه. برای منی که دنبال هدف و مقصد نبودم هیچوقت، شاید زیاد هم موقعیت بدی نباشه ولی امید به هر حال یک روز زهر خودش رو می‌ریزه و کل بدنت رو آلوده می‌کنه. البته امید به خودی خود چیز بدی نیست بلکه مصرف معتادگونهٔ انسان از این پدیدهٔ انتزاعی باعث می‌شه که به مرور از مرهمی شیرین به دردی بی‌پایان تبدیل بشه.
شاید براتون سوال باشه که به چی امید دارم؟ خودم هم نمی‌دونم. امید داشتن به مقداری حماقت نیاز داره و فکر کنم صرفاً اون مقدار از حماقت رو به دست اوردم. امید در واقع عوارض جانبی این حماقته. برنامه‌ای براش ندارم.

@radio_caption

یه سری آدما نه طرز نگهداری‌رو بلدن، نه طرز خداحافظی‌رو، فقط شروع کننده‌ی خوبی هستن.

@radio_caption

یه قسمت‌هایی از مکالمه با آدم‌ها وجود داره که به پهنای صورت لبخند می‌زنم و خیلی خوش می‌گذره.

@radio_caption

عزیزم، یک روزی باید مسئولیت این زندگی کوفتی رو به عهده بگیری. بابام فلان بوده، مامانم فلان بوده، جامعه فلان بوده، به هیچ‌جای هیچکس نیست، چندسال هستی توی این دنیای کوفتی، پس مسئولیت رو بپذیر، دنبال مقصر نباش و از این لعنتی یک چیزی بساز که کسی باورش نشه از کجا اومدی و به کجا رسیدی.

@radio_caption