دوستی های اشتباه و از دست رفته هم اندازه یک رابطه عاطفی از آدم انرژی میگیره و سخته. آدمایی که تو زندگیت اومدن و رفتن، شاید کمتر از یک سال حتی، اما تاثیرشون چه خوب چه بد همواره همراهته. آدمایی که همزمان هم به وجودشون تو خاطراتت مدیونی و هم ازشون دلگیر.
@radio_caption
@radio_caption
این خیلی جالبه که ظرف و چیدمان میتونه به لذیذتر شدن غذا کمک کنه. این نشون می‌ده که چطور آدم درست توی جای نادرست، میتونه همیشه باعث اسراف‌شدن‌ش بشه.
@radio_caption
@radio_caption
همیشه بهشون می‌گفتم سال اول کاشت گیاه برای استقرار هست و نباید ازش انتظار شکوفا شدن داشت. حالا دارم به این نتیجه می‌رسم که این حقیقت برای انسان‌ها هم صدق می‌کنه.
@radio_caption
@radio_caption
ناراحتم؟ توی لاک خودم قایم میشم. خسته ام؟ توی لاک خودم قایم میشم. عصبانیم؟ توی لاک خودم قایم میشم. شاید توی یکی از زندگی های قبلیم یه لاکپشت بودم.
@radio_caption
@radio_caption
کفشی که دوستش داری ولی تنگ و کوچیک شده برات و همیشه اذیتت می‌کنه مثل آدمی هست که دوستش داری ولی همیشه بهت صدمه می‌زنه. هر بار اون کفش رو می‌پوشی و هر یک قدم ناقصی که برمی‌داری و درد پشت پات یادت میاره این کفش رو دیگه نباید بپوشی؛ هر بار با اون آدم حرف می‌زنی و آخر مکالمه روحت صدمه می‌بینه و یادت میاره که دیگه نباید با اون آدم حرف بزنی.
@radio_caption
@radio_caption
هوای امروز امید به زندگیم رو زیاد نکرده ولی حداقل میتونه یه خودکشی شاعرانه تری رو برام رقم بزنه.
@radio_caption
@radio_caption
«نمی‌شه آدم‌های احمق رو درست کرد، نمی‌شه آدم‌های سمی رو درمان کرد و حتی بیشتر عشق دادن به آدم‌هایی که دوستت ندارند هم باعث نمی‌شه علاقه‌اشون بهت بیشتر بشه و در آخر، بیش از حد توضیح دادن خودت هم باعث نمی‌شه که درکت کنند.»
@radio_caption
@radio_caption
هنوز برام عادی نشده که چقدر آدم‌ها می‌تونن عوضی باشن، هیچ‌وقت هم نمی‌شه. بعضی وقت‌ها صبح‌ها که پامی‌شم این‌طوری‌م که پشمام.
@radio_caption
@radio_caption
تظاهر می‌کنم حالم فوق‌العاده است و یهو بهم میگه: "لازم نیست انقدر ادای خوب بودن رو دربیاری وقتی درحال فروپاشی هستی." دوباره یادم می‌افته چقدر سخته هرروز تیکه‌هام رو جمع کنم و از جام بلند بشم و برم جایی که بهش تعلق ندارم و آدم‌هاش مثل رهگذرهای فراموش‌شدنی توی خیابون می‌مونن ولی هرکدوم قبل از رفتنشون، یه‌تیکه از وجودم رو برای خودشون برمی‌دارن و میرن. حالا تبدیل میشم به تمام آدم‌هایی که دوست داشتم و متنفر بودم، آدم‌هایی که قلبم رو شکوندن و قلبشون رو شکوندم، جمله‌هایی که گفتم و مکالمه‌هایی که توی هوا معلق موندن، کسایی که هنوز کنارم هستن و رفتن. من، مجموعه‌ای از اتفاقات، خاطرات و آدم‌های مختلفی هستم که خواسته و ناخواسته گذاشتم وارد زندگی‌ام بشن و به من تبدیل بشن. تظاهر می‌کنم همه‌چیز خوبه و اداش رو درمیارم ولی با هردفعه‌ای که تو شکستی، من هم شکستم. اگر بهت بگم من هم یک انسان شکسته‌ام، تو هم می‌شکنی یا خاطره‌ام رو پشت در می‌ذاری که یه رهگذر از روی اون رد بشه و بیشتر از قبل بشکنم؟
@radio_caption
@radio_caption
اون کسی که بهت میگه: «مگه من ازت خواستم؟»، تورو در واقع با دلت روبه‌رو می‌کنه، به این‌که نه تو نخواستی، دلم خواست، و این‌که آدمی رو با خودش رودررو کنی خیلی بی‌رحمانه‌ست، چون جنگ احساسی با خودت هیچ‌وقت پایان نداره، مگر این‌که یک‌نفر نابود بشه و چه می‌شه گفت که همیشه زور دل بیش‌تره.
@radio_caption
@radio_caption
واقعا آدم هایی که هیچ وقت به خودآگاهی نمیرسن و نمیشینن فکر کنن که شاید واقعا مشکل از خودشونه و نه کل خلق الله، خیلی بیچاره و ترحم برانگیزن.
@radio_caption
@radio_caption