🗞 روان‌‌پزشک فیلسوف. سه

پذیرش اولیه "روان- آسیب‌شناسی عمومی" در ایالات متحده آمریکا اندک و زمان آن نامناسب بود. جالب است بدانیم یاسپرس در قلمرو فلسفه به وسیله هانا آرنت با موفقیت در دهه‌ی ۱۹۳۰ در ایالات متحده معرفی شده بود و پس از جنگ جهانی دوم عقاید بنیادی او به عنوان فیلسوف مورد توجه و شناسایی بیشتر و رو به فزونی  قرار گرفت. پس از آن نیز انتشارات متعددی مرتبط با کار یاسپرس به عنوان فیلسوف انجام شده است اما آثار مرتبط با "روان- آسیب‌شناسی عمومی" او به نسبت اندک بوده است. هی ونز در سال ۱۹۶۷ مقاله ای جالب درباره کارل یاسپرس و روان‌پزشکی آمریکایی منتشر کرد. او در مقاله‌ی خود تاکید دارد که یاسپرس به میزان زیادی بر رشد پدیدارشناسی، مفهوم فرایند و تحلیل هستی‌گرایانه تاثیر داشته است. نویسنده، رشد اندیشه‌ی یاسپرس را ورای اندیشه‌ی امیل کرپلین و رابطه‌ی آن را با روان‌پزشکی محتوا، روان‌شناسی"من" و روان‌درمانی‌های گوناگون بازبینی می‌کند. مک هیو در سال ۱۹۹۷ مقدمه خود را به نشر انگلیسی "روان- آسیب‌شناسی عمومی" منضم کرد. به باور مک هیو، روش پدیدار- شناختی یاسپرس به ظرفیت انسان برای بیان خود وابسته است، یعنی وسیله‌ای برای انتقال تجارب یک فرد به دیگری. این ظرفیت، توصیف محتوای اذهان خود برای بیماران و گوش فرادادن به این توصیف‌ها را برای ورود به زندگی ذهنی این بیماران ممکن می‌کند.
توجه به یاسپرس و روان- آسیب شناسی عمومی او به تدریج در طول زمان افزایش یافت. در"کتاب جامع روان‌پزشکی" به ویراستاری بی.جی.سادوک، ویرجینیا آ.سادوک وپی.رویز، در چند بخش به کارل یاسپرس و "روان- آسیب‌شناسی عمومی" او اشاره رفته است. از جمله در فصل طبقه‌بندی در روان‌پزشکی و تحت عنوان "روان- آسیب‌شناسی کلاسیک اروپایی" نوشته است: "در قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، افراد شاخص روان- آسیب‌شناسی کلاسیک اروپایی عبارت بودند از: امیل کرپلین با رویکرد توصیفی خود، کارل ورنیکه، هوادار عمده رویکرد زیست‌شناختی، و کارل یاسپرس که رویکرد پدیدار- شناختی خود را در ارزیابی و تشخیص روان‌پزشکی به کار می‌برد. در همان دوره، روان‌پزشکی آمریکای شمالی پیروی رهبری روان‌پزشکی اروپایی بود، اما به طور عمده بر خط کرپلینی متمرکز بود."
در فصل طبقه‌بندی در روان‌پزشکی و تحت عنوان RDOC بیش از یکصد سال پس از روان آسیب‌شناسی عمومی، چنین آمده است: "ورنیکه معتقد بود همه‌ی نابسامانی‌های روانی در واقع نابسامانی‌های مغزی هستند. به نظر می‌رسد این اعتقاد زمینه و بافتار سامانه‌های تشخیصی نوین همچون RDOC (معیارهای قلمرو پژوهش) باشد که به این ترتیب می‌توان آن را ورنیکه‌ای نامید." "فرض عمده کرپلین این بود که بهتر است همه نابسامانی‌های روان‌پزشکی از نمونه‌ی پزشکی بیماری پیروی کند. طبقه‌بندی آمریکایی پس از DSM-III به صورتی واحد کرپلینی شد، که بر روان- آسیب‌شناسی توصیفی و پیروی از رویکرد نمونه پزشکی بیماری‌ها تاکید داشت." یاسپرس که در سال ۱۹۱۳ کتاب روان- آسیب‌شناسی عمومی خود را منتشر کرد معتقد بود که "روان‌پزشکی، نظام دوگانه‌ای است که باید روش‌های علوم طبیعی و اجتماعی را ترکیب کند." این رویکرد میانه که در برگیرنده یک زمینه اجتماعی است، در بریتانیا تاثیر عمده‌ای داشت اما در آغاز در ایالات متحده آمریکا تاثیر نگذاشت. از هواداران این رویکرد پروفسور جان وینگ در بیمارستان مازلی لندن بود که PSE را ابداع کرد که ابزاری نیمه‌ساختارمند غنی از نظر پدیدارشناسی بالینی است که توصیف‌های مشروح نشانه‌ای و نشانگانی را با ابزارهای کاوشی ظریف فراهم می‌کند که البته مستلزم آموزش چشمگیر و مهارت بالینی است. متن نوین PSE موسوم به "ارزیابی بالینی ساختارمند در پی- روان‌پزشکی، معاینه وضعیت جاری" به وسیله گروه‌های معدودی از پژوهشگران در تمام کره زمین از جمله چند پایگاه در ایالات متحده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این رویکرد به گردآوری داده‌ های بالینی غنی( پدیدارشناسی بالینی) که تاثیرات اجتماعی و محیطی را افزون بر زیست شناسی به شمار بیاورد تاکید دارد.
تصور بر این است که سامانه‌های زیست‌شناختی به میزان زیاد مرتبط با محیط تعامل می‌کند و تاثیرات اجتماعی می‌تواند اختلالات زیست‌شناختی را به وجود بیاورد یا تشدید کند. این رویکرد فراگیر در تشخیص روان‌پزشکی، متاسفانه در طبقه بندی‌های نوین متروک شده است. افزون بر این، بررسی‌های بالینی و همه‌گیر شناختی در برگیرنده پرسش‌نامه‌هایی است که اغلب بوسیله مصاحبه‌گران غیرحرفه‌ای انجام می‌گیرد و شامل ابزار های مختصر یا خلاصه شده برای درجه‌بندی روان- آسیب‌شناسی است. این امر منجر به ارزیابی‌های بالینی نسبتاً خشک و ضعیف می‌شود.

🗞 پایان بخش سوم از چهار. لطفاً ورق بزنید

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه .

یاسپرس،
و
روان‌‌پزشکی دنیا کجاست
و
ما کجای کاریم

در

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

◼️ سر سلامتی

سرور ارجمند و استاد گرانقدر جناب دکتر پرویز مظاهری

با آرزوی آرامش برای روح بلند مادر، سلامت شما و بستگان را از خداوند خواهانیم. ما را شریک اندوه خود بدانید.

تحریریه
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

🗞 معرفی یک بازی

#دکتر_فروغ_مدرس‌نیا. روان‌‌پزشک

Hellblade II: Senua's Saga

بعد از  هفت سال، نسخه‌ی دوم بازی  «تیغه جهنم» منتشر شد، که همانند نسخه اول خود، به شدت بر جنبه‌های روان‌شناختی تمرکز دارد. این بازی تلاش می‌کند تا تجربه‌ای عمیق و واقع‌گرایانه از مشکلات روان‌پزشکی، به ویژه روان‌پریشی، به بازیکنان ارائه دهد. شخصیت اصلی، سنوئا با توهمات و صداهایی در ذهن خود مواجه است که بازتاب‌دهنده تجربیات افراد مبتلا به بیماری‌های مشابه است.

تیم سازنده، Ninja Theory، با همکاری متخصصان روان‌‌پزشک و افرادی که از این مشکلات رنج می‌برند، تلاش کرده تا این تجربیات را با دقت و حساسیت به تصویر بکشد. مشاور اصلی این بازی، دکتر پاوول فلچر، روان‌پزشک و استاد نوروساینس در دانشگاه کمبریج است. این بازی به افزایش آگاهی و درک عمومی از این گونه مشکلات کمک می‌کند و به بازیکنان این امکان را می‌دهد که به طور عمیق‌تری با چالش‌های ذهنی سنوئا همدلی کنند.

از نظر فنی و گرافیکی بازی به شکل قابل ملاحظه‌ای پیشرفت کرده و امتیاز های بالایی گرفته است.  تیم سازنده به صداگذاری و موسیقی بازی توجه ویژه‌ای داشته و از تکنیک‌های پیشرفته صداگذاری سه‌بعدی برای ایجاد تجربه‌ای واقع‌گرایانه‌تر استفاده کرده است. این بازی برای کامپیوتر و کنسول ایکس‌باکس ساخته شده است.

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

فرصتی بی‌نظیر
برای
خواندن
و درکی دگرگون از ادبیات ایران و جهان

در کنار حسین سناپور
💡رمان نویس کاربلد و شناخته شده ایرانی
💡مدرس داستان نویسی


این دوره به کافکا ختم نمی‌شود. برای آگاهی از دوره‌های آتی کانال تلگرام همراه را دنبال کنید.

https://www.tg-me.com/Hamrahins
#همراه
#چهره‌ها
#داستان‌نویسی
#سناپور

🗞 درنگ

#دکتر_افشین_احمدوند. روان‌‌پزشک


یک مالیات جدید ولی شاید سودمند!

 یکی از همین روزها خانم نسبتاً جوانی در لابلای حرف‌هایش خیلی راحت و صریح گفت: « پدرم رو بردیم بیمارستان، او را کشتند!» 
اگر با فرهنگ این سرزمین آشنا نبودم، لابد با شنیدن این جمله باید بی‌درنگ خواستار پیگیری قضایی موضوع می‌شدم ولی می‌دانم که واقعیت در غالب موارد این نیست.
  این جمله را بارها و بارها از مراجعان، دوستان و حتی بستگان خودم در رابطه با عزیزان از دست رفته‌شان، شنیده‌ام.
خیلی از اوقات مردم به‌طور قاطع و با اطمینان کامل حتی نام دکتر یا پرستار قاتل را همه‌جا  می‌گویند!
جالب اینجاست که این موضوع ربطی به سواد و تحصیلات هم ندارد و در همه گروه‌ها و طبقات اجتماعی و حتی با کمال تعجب از خود پزشکان هم شنیده می‌شود! 
.
نباید از کنار این موضوع به‌سادگی گذشت گفتن این جمله آن هم به میزان زیاد توسط مردم به همه آحاد جامعه آسیب می‌رساند و نتیجه خوبی حتی برای گوینده هم نخواهد داشت و  منشأ درگیری، استهلاک، احساس گناه، از بین رفتن اعتماد و حتی حوادث ناگواری ممکن است بشود.
البته  قصور پزشکی هم یک واقعیت است و گاهی رخ می‌دهد  ولی در خیلی از مواردی که خودم موضوع مرگ یک بیمار را بررسی کرده‌ام به این نتیجه رسیده‌ام که دکتر، پرستار و کلا تیم درمان همه تلاش خود را کرده‌اند اما بستگان بدون هیچ‌گونه مدرک و یا بررسی دقیقی،  روی فرضیه قتل عزیز از دست رفته‌شان پافشاری می‌کنند.
البته به هرحال به‌عنوان بیمار باید مراقب هم بود چون کسی که جان می‌ببخشد می تواند جان هم بستاند!
در پایان به دولت فخیمه که برای گرفتن انواع و اقسام مالیات تلاش زیادی می‌کند ، پیشنهاد می‌کنم برای رشد تفکر و استدلال در جامعه یک مالیات جدید در ردیف بودجه کشور بگنجاند:
«مالیات بر سخنان بی‌دلیل!»

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

۶-۲ پوشش بیمه‌ای خدمات سلامت روانی- اجتماعی به قدری افزایش یابد که (۱) خدمات غیردارویی (انواعی از روان‌درمانی) را نیز شامل شود، (۲) سقف تعداد روزهای بستری در بخش روانپزشکی، متناسب با نیاز بیماران افزایش یابد، (۳) همه‌ی اختلالات روان‌پزشکی در بیمه‌های تکمیلی دیده شود؛ و (۴) فراتر از سطح درمان، دیگر سطوح خدمات (ارتقای سلامت روانی- اجتماعی، پیشگیری از اختلالات روانی، و آسیب‌های اجتماعی، بازتوانی و ادغام در اجتماع، و کاهش زیان) را هم در برگیرد.

۷-۲ کمبود تخت‌های روان‌پزشکی برطرف شود. برای حل این معضل، به جای تأسیس بیمارستان‌های جدید روان‌پزشکی که بر خلاف توصیه‌‌هاى مراجع معتبر جهانى است، لازم است تعداد تخت‌هاى روان‌پزشکى در بیمارستان‌هاى عمومى دولتى افزایش یابد. با توجه به وُسعِ غالباً اندکِ افراد دچار اختلالات روانپزشکی، لازم است هزینه خدمات بستری برای آنها قابل پرداخت باشد.

۸-۲ ارتقای سلامت روانی- اجتماعی کودکان و نوجوانان از طریق آموزش مفاهیم شهروندی و مهارت‌های زندگی و تسهیل اجتماعی شدن در قالب تشکل‌های اجتماعی و برنامه‌های آموزش رسمی در تمامی ساختارهای مرتبط از جمله آموزش و پرورش پیگیری شود.

انجمن علمی روان‌پزشکان ایران، هشتم اردیبهشت ۱۳۹۶

منابع

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با همکاری دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان. سند سیاست ملی در ارتقای ایمنی و پیشگیری از خشونت خانگی (پیش‌نویس). ١٣٩۴.

Burns JK, Tomita A, Lund C. Income inequality widens the existing income-related disparity in depression risk in post-apartheid South Africa: evidence from a nationally representative panel study. Health Place. ۲۰۱۷;۴۵:۱۰-۱۶٫

Henkel D, Zemlin U. Social inequality and substance use and problematic gambling among adolescents and young adults: a review of epidemiological surveys in Germany. Curr Drug Abuse Rev. ۲۰۱۶;۹(۱):۲۶-۴۸٫

Lindstrom M, Mohseni M. Social capital, political trust and self-reported psychological health: a population-based study. Soc Sci Med. ۲۰۰۹;۶۸(۳):۴۳۶-۴۳٫

Malakouti SK, Davoudi F., Khalid S., Ahmadzadasl M. et al. The epidemiology of suicide behaviors among the countries of the EMRO: a systematic review. Acta Med Iran. 2015;53(5):257-265.

Murali V., Oyebode F. Poverty, social inequality and mental health. Adv Psychiatr Treat. 2004;10:216-224.

Nosratabadi M, Amini Rarani M, Sharifian Sani M, Vameghi M. Poverty trends in health and nutrition expenditures in Tehran housholds during 1984-2014: a cohort approach. Journal of Evidence Based Health Policy, Management & Economics (JEBHPME). 2017;1(1):8-16.

Patterson EB. Poverty, income inequality, and community crime rates. Criminology. 1991;29(4):755-776.

Sharifi V., Amin- Esmaeli M., Hajebi A., et al. Twelve- month prevalence and correlates of psychiatric disorders in Iran: the Iranian mental health survey, 2011. Archive Iranian medicine, 2015; 18(2): 76-84.

Wikipedia. World Happiness Report [Internet]. California: Wikimedia Foundation, Inc.; 2017. Available from: https://en.wikipedia.org/wiki/World_Happiness_Report

ریچل گیپونز
نویسنده‌ی ۸ حقیقت در مورد خودکشی

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

🗞 بازتاب

افزایش جریمه‌ی مرکب‌سواران مست

هرچند پروین اعتصامی گفته است:

گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان
گفت: کار شرع، کار درهم و دینار نیست

با این وجود محمد مخبر کفیل ریاست جمهوری قانون افزایش جریمه‌های رانندگی را ابلاغ نمود. بخشی از قانون که می‌تواند با حوزه‌ی روان‌پزشکی مربوط باشد افزایش جریمه‌ی رانندگی در حین مستی و تحت تاثیر روانگردان است. طبق این قانون جریمه‌ی دو وضعیت که زیر عنوان «رانندگی در حالت بی‌ارادگی و مصرف مواد موثر بر اراده» تعریف شده یک و نیم میلیون تومان یا ۱۵ میلیون ریال اعلام گردیده است. این دو وضعیت شامل «رانندگی در حالت بی‌ارادگی و مصرف داروهای روانگردان و یا افیونی» و «رانندگی در حالت مستی و مصرف مسکرات» می‌باشد.
جوهر این ابلاغیه خشک نشده بود که پلیس راهور اعلام کرد نرخ جدید جریمه‌ها فعلا اعمال نمی‌شود.
سردار سید تیمور حسینی رئیس پلیس راهور فراجا در خصوص ابلاغ جدول جریمه‌ها از سوی هیئت دولت اعلام کرد: جدول جریمه‌ها هنوز به پلیس راهور فراجا ابلاغ نشده است.

گفت: باید حد زند هشیار مردم، مست را
گفت: هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست



#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

🗞 درنگ

#دکتر_افشین_احمدوند. روان‌‌پزشک


اول: دکتر جان، به دل نگیر !

یکی از همکاران برایم تعریف کرد که در پرونده‌ی شکایت خانواده یک بیمار از خودش که بسیار طولانی هم شده بود پس از چند سال کش و قوس در نهایت حکم صادر شد و قرار شد مبلغی که اتفاقا زیاد هم نبود به خانواده‌ی شاکی تعلق گیرد. 
از این همکار شناخت نزدیک دارم و گواهم که تخصص و اخلاق حرفه‌ای او زبان‌زد است و از آن دسته از پزشکانی است که در نهایت تعهد هر آنچه بتواند برای بیمارانش انجام می‌دهد. این همکار ما گفت در جریان این پرونده قضایی آنقدر دچار استهلاک روانی شده است که دیگر توان و انگیزه کار کردن ندارد و تصمیم گرفته تخصص خود را ( که تخصص ارزنده و مورد نیازی هم هست) رها کرده و دیگر طبابت نکند.
نکته عجیب اینجاست که پس از صدور نهایی حکم، شاکی با او تماس گرفته و این جمله را بیان کرده:
« دکتر! ما شما رو در جریان این پرونده خیلی اذیت کردیم. حلال کنید!»

دوم: جانی که رفته، عشقی که مانده!

دیشب برای دیدن یک بیمار به بیمارستان رفتم. درحالی‌که منتظر پایین آمدن آسانسور بودم متوجه یک پیرمرد حدوداً هفتاد ساله در کنارم  شدم که روی صندلی چرخدار نشسته بود و سرم  او در دست یک دختر جوان آویزان بود و دختر جوان دیگری هم تلفنی را جلوی دهان وی برای صحبت نگه داشته بود. زیر چشمی نگاهی به او انداختم.  پاها و دست‌های متورم، نفسی که به‌سختی در آمد و شد بود و صدایی که معلوم بود برای خروجش باید تمام توانش را به‌کار می‌انداخت، همه حاکی از وخامت وضعیت پیرمرد روستایی داشت. با کمال تعجب شنیدم که او پای تلفن می‌گفت:

« شما استقلالی‌ها درست نمی‌شید! از رو نمیرید! حقتون بود …!»

برای نخستین بار واقعا با خودم فکر کردم که چرا این همه سال تا این حد  فوتبال را دست کم گرفته‌ام!

سوم: خیابان‌های با شکوه!

چندی پیش از یک خانم جوان که داشت درباره‌ی موضوع آشنایی‌اش با یک جوان صحبت می‌کرد، واژه‌ای تحت عنوان «پسرخیابانی» شنیدم که پیش‌تر نشنیده بودم. البته «دختر خیابانی» قبلاً به گوشم خورده بود ولی پسر نه!
این‌طور رسم شده که گوینده این کلمات آن‌ها را ناظر بر مفاهیم خوبی نمی‌داند ولی چیزی که متوجه نمی‌شوم این است که چرا این اتفاق افتاده و چرا کلمه «خیابان» در این واژه‌ها آنها را منفی می‌کند!؟
با این دیدگاه میتوان از پسوند خیابان برای منفی کردن هر چیزی استفاده کرد: ماشینخیابانی، آدم خیابانی، گربه خیابانی و … که بنظرم اصلا درست نیست. شاید در یک خیابان خبری از رشد و ارتقاء نباشد ولی خیابان‌های تکاملی هم داریم. خلاصه خیابان داریم تا خیابان!
سال‌ها پیش در یک محله‌ی قدیمی تهران زندگی می‌کردیم که اصلا خیابان نداشت، بلکه چند تا کوچه باغ تنگ و یکی دوتا مسیر خاکی  برای آمد و شد داشت. بعدها که در محله جدیدتری زندگی کردیم تازه به ارزش‌های «خیابان» پی بردم و اکنون دیگر حاضر نیستم به آن مرحله‌ی «پیشا خیابانی» برگردم!

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

📨 داستان کوتاه

#دکتر_حمید_یوسفی. روان‌‌پزشک

سرنوشت تو

ترسیده‌ای؟ از که؟
از جهان؟ من جهان‌ات
از گرسنگی؟ من گندم‌ات
از بیابان؟ من باران‌ات 
از زمان؟ من کودکی‌ات
از سرنوشت؟
من هم از سرنوشت می‌ترسم

باید وقتی از در می‌آمد تو، سرش را خم می‌کرد. بله خم می‌کرد اما با خشم. با ناراحتی و دلخوری. نه این که آدم مغروری باشد ( درست‌تر، بود... نه، نبود. آدم مغروری نبود). سربلندی را دوست داشت و کیست که دوست نداشته باشد؟
زرنگ بود، و کاری. وقتی که ما در اورژانس‌بیمارستان سینا، از دیدن مریض ترومایی غش می‌کردیم، او وردست دکتر زرگر داشت جراحی می کرد، تازه زمان اینترنی...

خوب! می‌خواهم بگویم همه چیز دست ما نیست رفیق. آن آخوندی که در مجلس برادر کوچکتر تو می‌گفت العبد یدبر والله یقدر...و آن داستان که از زبان یکی در جمع دوستانه تعریف کرد...داستان؟ نه... گزین گویه‌ای بود که دیگر همه آن را از بر بودیم:
رفقا، زندگانی آیندۀ ما دستخوش تصادف و اتفاق است. دور روزگار بر سر ما چرخ‌ها خواهد زد و تغییرات بی‌شمار خواهد نمود؛ چه بسا که تقدیر ما چیز دیگر باشد. ِ امروز کار بسزا این است که با یکدیگر عهد کنیم هر چه در آینده برای ما پیش آید، جانب دوستی را نگاه داشته، از کمک به یکدیگر فروگذاری ننماییم.

من البته دوست نزدیک‌اش نبودم... کم و بیش می‌دیدم‌اش. با یکی از سال پایینی‌ها، چو افتد و دانی، در محوطه‌ای که بچه‌های دانشگاه تهران حریم مهرورزی می‌گفتند رابطه را شروع کرد و خوب، بعدش زندگی و بچه‌ای که خیلی زود سر و کله اش پیدا شد. می‌توانست از آن جراح‌های پنجه طلا بشود که نشد. متاهل شده بود و باید کار می کرد. پس با زن و بچه رفتند طرح حوالی زاهدان و برگشتند همین تجریش خراب شده، مطب زدند. خانم دکتر بیشتر زنان می‌دید و رفیق ما همه چی. بیشتر البته، کار ترک اعتیاد می‌کرد که درآمد خوبی داشت، اما یک بار به خودم گفت  که چاه مستراح هم باز می‌کنیم و می‌خندید، تلخ خنده‌ای...

خسته شدی؟ قضیه عبد و تقدیر و این چیزا را یادت ماند؟ 

پسرش بزرگ شده بود، و می‌خواست هر طور شده برود آن ور آب.‌‌ زن و شوهر طلاق صوری گرفتند و پسر معافیت کفالت گرفت و پرواز. خانم دکتر گویا  فیلش یاد هندوستان کرده بود، دیگر به زندگی برنگشت. رفت سراغ عشق و حال خودش با یک دکتر جوان و خوش تیپ. با خانه و ماشین و همه‌ی زندگی که به اسمش بود‌. دکتر همه چیزش را به  او داده بود و خودش فقط مثل خر کار می‌کرد. کار کار کار...
خوب  آخر سر جایی نداشت برود. در همان مطب تجریش ماند و مریض دید و افتاد تو خط دادسرا چرا که یا باید جواب شکایت‌های خانم دکتر را می‌داد یا دنبال مریض‌هایی می‌افتاد که خانم دکتر و رفیق‌اش تیر کرده بودند و دائم از دکتر داستان ما شکایت قصور می‌کردند. یادم نمی‌رود یک بار زنگ زد، گفت زود بلند شو بیا. با فیش حقوقی‌ات. پاس گرفتم و دویدم. نفهمیدم چطور رسیدم به زیر زمین دادسرا که آن آدم قد بلند را با دست‌بند بسته بودند به شوفاژ. گریه‌ام گرفته بود، یعنی این بود تقدیر؟
آخرین بار تابستان پارسال رفتم دم مطب‌. پلمب شده بود. زنگ زدم. جواب نمی‌داد. چند ماه مرتب زنگ زدم. زنگ می خورد بدون هیچ پاسخی. در تلگرام و واتساپ پیام دادم: هیچ خبری نبود. 
بعد عید، در درمانگاه نشسته بودم که یکی از مریض‌های قدیمی آمد. دکتر را می‌شناخت.

از آقای دکتر خبر دارید؟
- مگر نشنیده‌اید خبرش را که فوت شده.
‌کجا؟
- مطب خودش. می گویند داخل وان سکته کرده... الله اعلم.
 
این کلام را که گفت یاد آن کلام افتادم که 
العبد ... بله آقای دکتر!

پی‌نوشت:
شعر ابتدای داستان. محمد ماغوط. ترجمه‌ی نجمه حسینیان

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

🗞 بازتاب

#زینب-نصیری. مددکار اجتماعی. مدیر کل سابق سلامت شهرداری تهران

نامه‌ای به رییس جمهور آینده
در باب فقدان سیاست‌های مهاجرتی


ایران یکی از مهمترین کشورهای پذیرای مهاجران و پناهندگان افغانستانی است. طبق آخرین سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، تعداد مهاجرین افغانستانی یک میلیون و ۵۸۳ هزار و ۹۷۹ نفر اعلام گردیده است که اگرچه مشخص نیست که این آمار مهاجران غیرقانونی را نیز شامل گردیده یا خیر، اما مشخص است که مهاجران افغانستانی رتبه یک جمعیت مهاجر ایران را به خود اختصاص داده و پس از آن بیشترین تعداد مهاجران را جمعیت متعلق به کشورهای عراق، پاکستان، آذربایجان، ترکمنستان، ارمنستان و ترکیه تشکیل می دهند. این در حالی است که معضل مهاجرت های قانونی و فقدان قوانین مهاجرتی شفاف و پاسخگو به نیازهای کشور  یکی از مسائل اجتماعی مهم در دهه های اخیر تلقی می گردد.

آقا یا خانم رئیس جمهور!

ما مددکاران اجتماعی بارها شاهد فقدان سیاست های مراقبتی و حمایتی از کودکان اتباع دارای معلولیت، بیمار و .. بوده ایم که همه سازمان ها، از پذیرش مسئولیت در قبال آن ها شانه خالی می کنند. ما مددکاران اجتماعی بارها شاهد فقدان دسترسی اتباع به شبکه های رسمی اقتصادی کشور و عدم امکان دسترسی آن ها به امکانات و تسهیلات شهری مثل خدمات بانکی و بهداشتی بوده ایم که راه حلی جز سوق این افراد به سمت راهکارهای غیرقانونی برای آن نمی توان متصور بود.  

خانم یا آقای رئیس جمهور!

در شرایط فقدان سیاست گذاری فعالانه، مهاجرت های غیرقانونی پیامدی جز گسترش حاشیه نشینی و سکونت گاههای غیررسمی، فقر و افزایش انواع مسائل اجتماعی به دنبال ندارد.

حضور مهاجران در مشاغل دشوار، با دستمزدهای پائین، در شرایط بسیار بد و غیر استاندارد و بهره گیری از کودکان زیر ۱۸ سال در این مشاغل، نتیجه ی فقدان سیاست گذاری موثری است که از سویی شرایط غیر انسانی را برای مهاجران فراهم کرده و از سوی دیگر با کاهش دستمزد، به نفع کارفرمایان و به ضرر کارگر غیرماهر ایرانی است.

آقا یا خانم رئیس جمهور!

پذیرش مهاجرین ذاتا خوب یا بد نیست بلکه بستگی به زیرساخت، بستر و سیاست هایی دارد که آن را شکل می دهد و ضمن بهره گیری از فرصت های آن موجب کاهش اثرات و پیامدهای منفی ناشی از آن می گردد.

فارغ از رویکردهای مختلف دولت ها به پدیده مهاجرت، به نظر می رسد در تمامی کشورها حاکمیت بازیگر اصلی در تدوین سیاست های مرتبط با مهاجرت است. سیاست گذاری در این حوزه تا آنجائی اهمیت دارد که شاخص (MIPEX) Migration Integration Policy Index که معیاری بین المللی است، سیاست های حمایتی یا سلبی کشورها را در مواجهه با مهاجران ارزیابی کرده و میزان دسترسی مهاجران به مراقبت های بهداشتی، قوانین شهروندی، سیاست های ضدتبعیض، سیاست های آموزشی چند فرهنگی و .. را گزارش می کند.

سخن آخر

در شرایط فقدان سیاستگذاری فعالانه در حوزه مهاجرت، نه تنها شهروندان از حضور مهاجران احساس نارضایتی و عدم امنیت دارند، بلکه مهاجران نیز با انواع نابرابری ها و فقدان دسترسی به منابع و امکاناتی رو به رو هستند که نه تنها حقوق اولیه و انسانی آن ها را دستخوش چالش می کند، بلکه در پاره ای شرایط موجبات سوق آن ها به انواع نابهنجاری های اجتماعی را فراهم می کند. در چنین شرایطی به جای آنکه با برنامه ریزی و سیاست گذاری درست از فرصت حضور مهاجران به نفع توسعه کشور استفاده گردد، انواع نگرانی ها بستری برای عدم پذیرش آن ها از سوی شهروندان را فراهم می آورد.

لذا انتظار می رود ضمن توجه به دلایل و پیامدهای جریان های ورودی و خروجی مهاجران به/از کشور، ضمن اتخاذ سیاست های مهاجرتی فعال در راستای سازماندهی مهاجرت های قانونی مبتنی بر نیاز بازار کار و ویژگی های جمعیتی کشور، با ایجاد ظرفیت های دیپلماتیک و تقویت روابط سیاسی و فرهنگی با کشورهای مهاجرفرست، زمینه کنترل مهاجرت های غیرقانونی فراهم گردیده و به این وضعیت بی سامان، پرابهام و بی توجه به حرمت، کرامت و حقوق انسانی آحاد مردم پایان داده شود.

منبع یادداشت: شرق

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه