به مناسبت بزرگداشت فردوسی و شاهنامه، این سخنرانی از زمانی که مملکت صاحب داشت و شاهنامه کتاب بنیادین کشورداری بود

گوشه ای دیگر از خدمات شوهرننه تجدد ایران که مادرِ تجددِ ایران را به نکاح خود درآورد!

"عبدالحسین خان فخرالملک لقب ناصرالسلطنه گرفته. این عبدالحسین خان به قدری در این مدت دو سه سال به شاه و مملکت خیانت کرده که اگر یک وقتی به دست می آمد باید او را قطعه قطعه میکردند اما چون در سفر فرنگ دو نفر روسپی فرنگی با خود آورده و تقدیم شاه و وزیر اعظم نموده و گویا پسند خاطر آنها شده تمام تقصیرات عبدالحسین خان عفو گشته به علاوه امتیازات تازه ایی به وی بخشیدند. این است وضع دولت ما! به عوض اینکه خادم را نعمت و خائن را زحمت دهند محض جاکشی برای شاه و وزیر از آن همه تقصیرات یک نفر خائن میگذرند و جاکش را عزیز و محترم میشمارند و خادم را خوار و حقیر. الحق و الانصاف که شغل خوبی است،فقط اسمش بد جا افتاده."

روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه ۱۶ شوال ۱۳۰۹ قمری

هم‌زمان با اصلاحات ۱۳۲۸ شاه در قانون اساسی و کمی پیش از ترک‌تازی‌های مصدق، تامی لَسِلز (۱) منشی خصوصی جورج ششم و ملکه الیزابت، اصول محافظه‌کارانه خود را تحت عنوان اصول Lascelles در روزنامه تایمز منتشر می‌کند. محتوای این اصول که به‌شکل موافقت‌نامه‌ای از ۱۹۵۰ اجرایی می‌شود، (۲) به شاه/ملکه این اختیار را می‌دهد که بر اساس سه اصل درخواست نخست‌وزیر را برای انحلال پارلمان رد کند:

۱. اگر مجلس موجود قادر به انجام وظایف خود باشد.
۲. اگر انتخابات عمومی برای اقتصاد ملّی مضر باشد.
۳. اگر حاکمیت بتواند نخست‌وزیر دیگری با اکثریت مقبولیت در مجلس عوام بیابد.

منظور این‌که در قدیمی‌ترین دموکراسی دنیا و مهم‌ترین مونارشی، به ملکه این قدرت را می‌دهند که دست نخست‌وزیر را برای اعمال قدرت علیه پارلمان ببندد. چون طبیعتا شاه در مشروطه، مسئول ایجاد تعادل بین قواست. منتها مصدقی‌ها اعمال غیرقانونی نخست‌وزیر یاغی خود را در انحلال مجلسین ماست‌مالی می‌کنند و شاه را غیرمسئول می‌پندارند.

۱. عکس تامی لسلز در واقعیت و در سریال تاج
۲. این موافقت‌نامه بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲ معلق شده بود تا دوباره احیاء شد.

@NaqdeMosaddeq

یه دشت سر سبز یه رود پر آب
یه سد محکم داشتیم تو سیلاب
ما از خوشی ها دلامون آزرد
سد رو شکستیم دنیا رو آب برد
حالا از اون درو دشت چیزی نمونده باقی انگار از این میخونه صد ساله رفته ساقی
حالا غم ما قد یه دریاست جایی که باید دل به دریا زد همینجاست
نه کار ایناست نه کار اوناست
از این و اون نیست از ماست که برماست

هر قطره از خون لویی شانزدهم به قیمت سیلی از خون فرانسه تمام خواهد شد. چهار میلیون فرانسوی شاید با سرشان تاوان این جنایت بزرگ ملّی قیام ضد مذهبی و ضداجتماعی را بپردازند.

هر تعرضی که به نام ملّت علیه حاکمیت انجام شود، همیشه کم و بیش یک "جنایت ملّی" است، زیرا همیشه تقصیر ملّت است که تعدادی از شورشیان بتوانند خود را مطرح کنند... بنابراین، بدون شک همه فرانسویان مرگ لوئی شانزدهم را اراده نکردند. اما اکثریت عظیم مردم، بیش از دو سال، همه حماقت‌ها، همه بی‌عدالتی‌ها، همه ظلم‌هایی را که به فاجعه ۲۱م ژانویه انجامید، خواستند.

ژوزف دومَستر
ملاحظاتی درباره‌ی فرانسه

@NaqdeMosaddeq

اگر برای صدا و سیمای میلی دوزار اعتباری مانده بود، الان کشور یک ماه روی هوا نبود. خوبی حضور این پسمانده‌های تاریخ مثل تفرشی در تلویزیون فقط همین است که دیگر برای کسی شبهه باقی‌ نماند که این مثلا مورخانِ مصدقیِ ضدِ پهلوی چطور حاضرند تا لحظۀ آخر و تا قطرۀ خون آخر بابت حکومت انقلابی پنجاه‌وهفتی بایستند.

ایشان در آخرین چیزخوری خود فرمودند حکومت کنونی ایران مثل رضاشاه است که فکر می‌کرد مشکل نان را می‌شود دستوری و با انداختن نانوا در تنور حل کرد! حال آنکه این روایات عوامانه اگرچه قاطعیتِ دولتِ مدرن رضاشاه را نشان می‌دهد، ربطی به واقعیات ندارد.

چه، خود این دلقک هم همین‌جا دارد استدلال می‌کند که مشکلات اقتصادی کشور با دستور حل نمی‌شود. پس اگر در دوره رضاشاه مشکل نان نداشتیم (که نداشتیم)، در نتیجه اقتصاد آن دوره دستوری نبوده، بلکه اصولی و علمی بوده. آن‌هم در شرایطی که دورۀ رضاشاه مصادف است با Great Depression در آمریکا (1308) و فروپاشی اقتصاد در آلمان و اروپا (1308-1311) و نهایتا آغاز جنگ جهانی (1318). بلافاصله پس از رفتن رضاشاه، چنان قحطی نان شد که مردم دو بار خانه نخست‌وزیر را به بادِ غارت گرفتند.

@NaqdeMosaddeq

محمد امینی معروف به ممد لنین درگذشت. او که از خویشاوندان مصدق و خاندان امینی بود تا میانسالی کمونیستی رادیکال بود و بعد از اکسپایر شدن کمونیسم طبیعتا مصدقی شد و باقی عمر را به دفاع از اتهامات مصدق و حمله به محمدرضاشاه سپری کرد. البته او از علاقه‌مندان کسروی هم بود ولی هرگز معلوم نکرد که مصدق که کمال مماشات را با فداییان اسلام نواب صفوی قاتل کسروی داشت، چه نسبتی با کسروی دارد؟

کلا برای یک ذهن بی‌طرف جالب است که هرکس از کمونیسم، مارکسیسم و طالبانیسم شیعه یعنی جمهوری اسلامی خسته می‌شود مصدقی می‌گردد! مگر ادعا نمی‌‌کنند که مصدق ربطی به کمونیسم و به داعش ایرانی ندارد؟ پس چرا ورشکستگان این اردوگاهها مصدق را آخرین پناهگاه خود در برابر پهلوی می‌دانند؟ امروز در ایران هم تقریبا تمام اصلاح‌طلبان خجالتی که دیگر رویشان نمی‌شود از جمهوری اسلامی دفاع کنند، پشت مصدق پنهان می‌شوند، ولی اگر ما بگوییم ۳۰ تیر نسخه آزمایشی ۲۲ بهمن بود و مصدق پدر معنوی ۵۷ به ما می‌گویند سلطنت‌طلب افراطی!

------------------‐-------------‐-------------
چه روضه‌ای هم بی‌بی‌سی خوانده برای ممد لنین مصدقی

صرفا برای ثبت در تاریخ

دیکتاتوریِ خفقان‌آور شاه!!

پرویز قلیچ‌خانی، یکی دیگر از استعدادهای ناب کشور بود که آلودۀ ایدئولوژی‌های عصرِ ایدئولوژی زدگی در ایران شد.

قلیچ‌خانی، بعد از قهرمانی ایران در جام ملتهای آسیا در سال 1347 (با برد در برابر اسراییل) به حضور شاه رسید و به ادعای خودش دست او را نبوسید! شگفتا که نه تنها بازخواست نشد که به عضویت تیمِ تاج به مدیریت تیمسار خسروانی درآمد!

او تا سال 1350 که به دلیل تماسهای مخفیانه با تروریست‌های سیاهکل دستگیر و مدت کوتاهی بازداشت بود، در این تیم بود و بعد به تیم پاس (متعلق به شهربانی) پیوست. مقصد بعدی او عقاب (متعلق به نیروی هوایی) بود و نهایتا به دارایی و پرسپولیس پیوست.

آنگاه راهیِ آمریکا شد و به تیم سن‌خوزه رفت. او در تمام این سال‌ها که علنا به مبارزه با حکومت برخاسته بود عضو تیم ملی فوتبال ایران بود و آخر سر خودش جام جهانی را برای مبارزه با رژیم تحریم کرد!

مدارای آن حکومت با ناراضیان را با حکومت بعدی مقایسه کنید. قلیچ‌خانی البته بعد از اینکه مبارزاتش به ثمر نشست تا به امروز در همان آمریکای امپریالیست رحل اقامت افکنده، دخترشان هم خواننده انگلیسی‌زبان شده!

@NaqdeMosaddeq

بگذارید رک و بی‌رودربایستی باشیم. چرا بیشتر جریانات مزخرف چپی و ارتجاعی و قومی و قبیله‌ای به مصدق احترام می‌گذارند؟

تصویر: سخنان رضا حسین‌بُر فعال قومگرای فدرالیست بلوچ.

در تورنمنت باشگاه رئال مادرید، به سال 1356 تیم ایران با آرژانتین که یکسال بعد قهرمان جام جهانی شد، 1-1 مساوی کرد و در ضربات پنالتی باخت و با بردن مراکش سوم شد.

گلِ ایران به اسکاتلند - جام جهانی 1978 آرژانتین
ایران آنزمان به عنوان تنها نماینده آسیا در جام جهانی شانزده تیمی شرکت می‌کرد. یعنی جزو شانزده تیم برتر جهان بود، معادل صعود به دور دوم جام جهانی.

@NaqdeMosaddeq

شعبان جعفری، گروه فشار و لباس شخصی ها با حمایت پلیس مخالفان را سرکوب میکنند.
صحبت نه از 28 مرداد است، نه 16 آذر، و نه 18 تیر.
صحبت از 14 آذر 1330 است.

روز 14 آذر سالروز سرکوب خونین دانشجویان و روزنامه‌های مخالف توسط دولت جبهه ملی به ریاست مصدق و معاونت فاطمی، گرامی باد.
مصدق: از کشته شدن مردم به هیچ‌وجه متاسف نیستم.

آیا نهاد پادشاهی در کشورهای پارلمانی نقشی ایفا می‌کند؟

در پی اختلاف سنا و مجلس در کشور پادشاهی استرالیا، آقای ویتلام نخست‌وزیر این کشور از حزب کارگر از تصویب بودجه ناتوان بود.

مذاکرات بین اپوزیسیون و نخست‌وزیر به جایی نرسید، تا این‌که آقای کِر فرماندار کل (نایب‌السلطنه الیزابت ملکه استرالیا)، حکم برکناریِ ویتلام را اعلام کرده و آقای فریزر رهبر اپوزیسیون را به جای او منصوب کرد. ۲۲ سال پس از ۲۸م امرداد ۱۳۳۲، در نوامبر ۱۹۷۵.

آن هم در شرایطی که استرالیا سامانه‌ای متاثر از الگوی پادشاهی-پارلمانی انگلیسی دارد که از ریشه و اساس با الگوی پادشاهی-مشروطه ایران متفاوت است. در واقع در الگوی انگلیسی، شاه سلطنت می‌کند و نه حکومت، با این همه از ظرفیتِ این نهادِ بی‌طرف برای حل بحران سیاسی بهره‌برداری می‌شود.

فرماندار کل بعدا فاش کرد که پیش از عزل کردنِ نخست‌وزیر با چارلز ولیعهد آن زمان (پادشاه کنونی) مشورت کرده بود. حزبِ کارگر استرالیا نیز البته بیکار نمانده و از ملکه الیزابت درخواست کرد تا اقدامِ فرماندار کل را وتو کند. ولی ملکه الیزابت پاسخ داد که فرماندار کل به وظیفه‌‌اش در چارچوب قانون عمل کرده است.

در ادامه آقای ویتلام بر خلافِ همتای ایرانیِ خود محمد مصدق مقاومت نکرد و خونریزی به‌راه نیانداخت و طبیعتا محاکمه هم نشد. او بعدا به کمپین رفراندوم برای جمهوری‌شدن استرالیا پیوست که با رای منفی ملت استرالیا روبرو شد.

چرا هرچه مجاهد و تجزیه‌طلب و چپ و اصلاح‌طلب ماله‌کش و خلاصه هر نیروی اهریمنی وجود دارد به مصدق علاقه‌مند است؟ چرا ندیدیم یک جریان مضر و موذی علاقه‌مند پهلوی باشد؟

اعدام به‌ طریق رها کردن از دستگاه دار مرتفع! – ۱۲۹۸ ه.ق.
#سفرنامه
#قاجار
#ایرانشناسی
#پژوهشگاه_ایرانشناسی
همیشه در وسط [میدان مال‌فروشان اصفهان] و گوشه و کنارش چند دستگاه دار مرتفع با طنابِ چندش‌آور آویخته و درحال، تکانشان بچشم میخورد. در انتهای تعدادی از این طنابها تسمه و حلقه‌هائی بمنظور بستن و در حلقه درآوردن گردن یا مچ پای مجرمین دیده میشد. که ضمن آویختن آنان از مچِ پا طناب دار را تا آنجا که امکان داشت بالا می کشیدند و ناگهان محکوم آویختهٔ درحال التماس و تقلا و دست و پا زدن را از همان بالا ضمن قطع طناب با سر بطرف زمین سفت و سنگی رها میکردند و سطح زمین را از خونش رنگین می ساختند. (ص ۲۴۳)

مأخذ: ویلز، چارلز جیمز. ایران در یک قرن پیش (سفرنامه دکتر ویلز). ترجمۀ غلامحسین قراگوُزلو. تهران: اقبال. سال ۱۳۶۸

@atorabanorg