دنیا آنقدر جذابیت هایِ رنگارنگ دارد که تا آخر عمر هم بدوی چیزهایِ جدیدی هست که هنوز میتوانی حسرتشان‌را بخوری. پس یک جا در زندگی ترمز دستی‌ات را بکش بایست و زندگی کن.

‏"ما فاتَكَ لم يُخلق لكَ ما خُلِقَ لكَ لن يفوتكَ"

آنچه از دست دادی برای تو آفریده نشده، آنچه برای تو آفریده شده را هرگز از دست نخواهی داد...

قدیم میگفتن زنی که ارج داره خرج داره!
نه تنها برای زن که برای هر انسانی درست بود،
من اینو بارها تجربه کردم، هم خرج مادی هم خرج معنوی،
آدمی که قناعت می‌کنه، توی محبت دیدن، توی توجه دیگران به خود، توی بیان خواسته هاش...
ادمی که مدام از خودش میگذره برای دیگران، ارج نداره،
همون دیگران لهش میکنن.
خلاصه اش اینکه تا خودت برای خودت نخوای و حق مسلم خودت ندونی، هیچ کس حقت نمیدونه!

وقتی كسی رو نداری، تنهاييت رو با كتاب و فيلم و موزیک پُر ميكنی، ولی آخرش يه جاهايی دوست داری يكی باشه كه راجع به كتابی كه خوندی، فيلمی كه ديدی، و آهنگی که گوش دادی ساعت‌ها باهاش حرف بزنی …

یه روز میفهمی که" هیچ چیز "از "هیچ کس" بعید نیست🙂
اون روز احتمالاً روز شادی نیست امّا قطعاً روز مهمی تو زندگی ما هست؛
دقیقا همون لحظه ای که تو شوک و سرشار از ناامیدی پیش خودت فکر میکردی این با بقیه فرق داره، باورکردنی نیست و امکان نداره... وقتی لمسش کردی، با واقعیت برخورد کردی و کنار اومدی که هیچ چیز "از "هیچ کس" بعید نیست... دیگه هیچ اتفاقی نمیتونه غافلگیرت کنه...

و گفت: «از کسانی باش که اندوه از دل برگیری و از کسانی مباش که اندوه به دلی هو نهی. و از کسانی باش که مشغول دلی را فارغ کنی، از کسانی مباش که فارغ دلی را مشغول کنی.»

- ذکر ابوالحسن خرقانی

افسردگی من اینجوریه که یهو ۶ روز از خونه بیرون نمیرم، یهو دیگه هیچ عکسی از خودم نمیگیرم، یهو باشگاه نمیرم، یهو از تختم نمیتونم پاشم، یهو حوصله حرف زدن با هیچ کسو ندارم، یهو پرخاشگر میشم نسبت به همه چی و این هرچندماه داره برام تکرار میشه.

سماجت کردن ندارد!
به ادامه‌ی رابطه‌هایی که
سر و ته آن به هیچ احساسی بند نیست!
هیچ اولویتی برای شما در کار نیست و
فقط از سردی کلام آدمها یخ میزنید!
دست بردار جانم!
اصرار به عشق و محبت به بعضی‌ها
غرور و توهمِ خدایی را به جانشان می‌اندازد!
باید گاهی به سیم آخر زد،
قلب را خانه تکانی کرد
و تمام احساسات بی در و پیکری را که
پای آدمهای نالایق را به زندگی باز کرده
بیرون ریخت و آسوده شد!

#نازیلا_زارع

سکوت کنیم تا بشنویم قرار است زندگی چه بگوید، چون فقط در سکوت حرف میزند.
صبور باشیم که گفتنش، زمان میبرد چون زندگی هیچ عجله ای برای صحبت‌هایش ندارد.
و اعتماد کنیم به روشی که با ما سخن میگوید، با رابطه‌ها و موقعیت‌هایی که سر راهمان قرار میدهد.

#پونه_مقیمی

توی فیلم closer ناتالی پورتمن میگه:
این عشق که میگی کجاست؟ من نه میبینمش، نه لمسش میکنم، نه احساسش میکنم، من فقط می‌ شنوم، کلمه هایی رو میتونم بشنوم ولی من نمیتونم با این کلماتِ آسونی که میگی هیچ کاری کنم. ثابت کنید حرفاتون رو، نذارید عشق فقط یه کلمه‌ توخالی باقی بمونه...

اگر عزیزِ شما ناگهانی شروع به تمیزکردنِ همه‌چیز کرد، سعی نکن متوقش کنی، وقتی کارش تموم شد ، در آغوشش بگیر و بهش بگو درکش می‌کنی .
این کارش بخاطر به‌هم ریختگیِ خونه نیست ، بخاطر به‌هم ریختگیِ ذهنشه!

بعد از هیتلر، همه‌ی آلمان درک کردند که او چه بلایی بر سر کشور و زیربناهای آن آورده است، اما یک چیز نابود شده‌ی اساسی که هرکسی متوجه‌ش نمی‌شد، خیانت هیتلر به کلمات بود، خیلی از کلمات دیگر معنی خود را از دست داده و پوچ و مسخره شده بودند، کلماتی مثل آزادی و عدالت.

#هاینریش_بل

+متاسفانه شخصیت شما به درد هم نمی‌خوره و این ازدواج احتمالا عاقبت خوشی نداره
-ولی ما با عشق این تفاوتها را مدیریت می‌کنیم
+افسوس که زور عشق به شخصیت نمی‌رسد؛با عشق نمی‌شود کویر را تبدیل به جنگل کرد؛با عشق زمستان تابستان نمی‌شود؛ با عشق خاک آدمها عوض نمی‌شود. هرچیزی اندازه‌ای دارد.

به نظر من
قشنگ ترین نوع خداحافظی اینه که بهش بگی:
"چقدر تو عزیز و با مهر بودی.سفرم با تو کوتاه بود من اما بزرگ شدم، اعتماد به نفس گرفتم و معنی معرفت رو فهمیدم.‌.کاش که خدا در عوض تمام اشک های من بخاطر نبودنت، به تو دریایی از مال و کمال و یه زندگی پر از لبخند و شادی بده..درسته هم مسیر نبودیم، اما ممنونم که تا این. لحظه به من کمک کردی که یاد بگیرم و بزرگ شم..‌"

«و چون تو مرا دوست داری،
دنیا بزرگ تر
آسمان وسیع تر،
دریا آبی‌ تر،
گنجشک ها آزاد تر
و من هزار بار زیباتر شده‌ام...»

- سعاد‌الصباح

رک بگم از دختر / پسر خوب یکی دو درصد بیشتر نمونده.
پیدا کردید سفت بچسبید بهش.
مابقی وضعشون خیلی خرابه روشون برا یه شب هم حساب باز نکنید!

تو چسب روی زانو های زخمی منی.
تو نور توی زندگی تاریک منی.
تو امید بین همه ی حسای بدمی.
تو آرامش موقع مشکلاتمی.
تو مخفیگاه و پناهگاه منی.
تو خورشید و ماه و ابر و ستاره توی آسمون زشت زندگیمی.

تقصیر کسی نیست.روزگار نکبتی شده،
آنقدر که آدم دلش می‌خواهد مدام به خاطره‌هایش چنگ بیندازد و آن‌جاها دنبال چیزی بگردد؛
یاد بچگی ها و سایه‌‌ی بعداظهر و توت های کال روی آجرِ فرش،صدای نامفهوم دوره گردها،
انگار خواب بود و حسرتش حالا به بزرگی یک حشره‌ی چسبنده روی سینه آدم می‌ماند.

- عباس معروفی