ЧАЛАХОТИН ЁКИ ЕР ОСТИГА МАКТУБ

Орқа фон

...Бир пайтлар отам амазон аёллар ҳақида ўқиб берганини эслайман. Жангда халал бермаслиги учун бир сийнаси кесилган аёллар ҳақида... Мени тўкис амазонга айлантирган тақдирдан нафратланаман. Қани, тақдирим одам шаклида бўлса-ю, юзига тупурсам.

Ўқиш: https://telegra.ph/CHALAHOTIN-YOKI-ER-OSTIGA-MAKTUB-07-31

Саратонда гуллар ўлади,
Сарғаяди эгасиз гуллар.
Ҳали қайғурмасанг бўлади —
Ҳали кузлар келади, кузлар.

Англанмаган дардлардай тўзиб,
Кунлар аста қилади парвоз.
Хотирангдан чиқару сузиб,
Қайтмас бўлиб кетар бизнинг ёз.

Дарахтларда жунун сузади,
Бошланади қовжираш, ёниш...
Ҳали йиғламасанг бўлади —
Бу — куз. Ҳали қиш келади, қиш.

Ҳали қорлар ўпар лабингни,
Изғиринлар белингдан қучар,
Музлатади аёз танингни —
Хотирангдан кузак ҳам ўчар.

Шунда бир барг қилади исён,
Боққа қайтар унут бўлган бурч,
Биз баҳорга чиққани пешвоз,
Тополмаймиз ўзимизда куч.

Сен йиғлайсан. Нолангдан чўчиб,
Учай деру қўзғололмас Вақт.
Олисларда боради кўчиб,
Баҳоридан мангу айри бахт.

Усмон Азим

Ёмғир чақириш учун шу қўшиқ айтилармиди! Жўр бўлиб куйланглар, халқ 🥵

Суст хотин

Суст хотин, сузма хотин,
Кўланкаси майдон хотин!

Ёмғир ёғдир, хўл бўлсин,
Ери жаҳон кўл бўлсин.
Майсалар қулоқ ёзсин,
Суту қатиқ мўл бўлсин!

Суст хотин, сузма хотин,
Кўланкаси майдон хотин!

Ёмғир ёғдир, кўк бўлсин,
Қурғоқчилик йўқ бўлсин.
Арпа буғдой бош тортсин,
Кайвонилар ош тортсин.

Суст хотин, сузма хотин,
Кўланкаси майдон хотин!

Ёмғир ёғдир, хўл бўлайлик,
Биз ҳам сенга жўр бўлайлик.
Кўкламда ўйнаб–кулиб,
Ҳам шўху ҳам зўр бўлайлик.

Суст хотин, сузма хотин,
Кўланкаси майдон хотин!

Ёмғир ёғди, дўл бўлди,
Ери жаҳон хўл бўлди.
Шафтолилар барг ёзди,
Дунё тўла гул бўлди.

Суст хотин, сузма хотин,
Кўланкаси майдон хотин!

Assalomaleykum Nodirabegim opa. Ana sizga toza rock-n-roll, o‘zizni 50-yillar Amerikasidagidek his qiling😂

Shubhasiz, u payt gazetalar voqeaga e’tibor bermagandi. Holbuki u tafsilotlari bilan judayam qiziq voqea edi: Qiz bir parcha paxtani xloroformga botirib yuziga bosgan, shu alfozda karavotiga cho’zilgandi… O’lgandi shubhasiz. Buni qilishdan oldin esa shunday maktub yozib qoldirgandi:

Samandar Nazirjonov tarjimasi: https://tarjimalar.uz/?p=525

ГИЛОТИНА

Марина,
Нега мен болангизни етимхонага ташлаганингизни яхши биламан
Қўлларини боғлагангизни
"Улар" айтгани каби
"қўлларингиз" билан ўлдирганингизни, Марина
Оҳки, буни ҳеч қачон тушинмас истардим
"Улар"да қолишни истардим
Оҳ бу ўлим азоби бўлмаса эди
Бўлмаса эди бу айбдорликлар
Мен сиздан нафратланиб ўтардим, Марина
Ўзидан нафратлангандек
Ўзига нафрат Марина
Нима у бизни еган
Ёққан
Оловларга ирқитган
Шу қадар севмасак эди севганларимизни
Шу қадар асрашни истамасак эди
Шу қадар жонни пойида сўйиб ташлашни истамасак эдик
Марина
Уларни ёмон кўрармидик
Нафратланармидик ўзимиздан
Уларни асролмаганимиз учун нафратланармидик
Худо бўлмаганимиз учун нафратланармидик ўзимиздан?
Севганларимизни ўлдиринг деб бекорга ҳайқирдикми?
Қўлимиз қон бўлармиди Марина
Мана энди юрагимизмас
Қўлимиз ҳам қон Марина
Қон -
Доим севдик, доим қочдик
Худо бўлмаганимиз учун қочдик Марина
Бу азобга қараб туролмадик
Азобларига қараб туролмадик
Ўзимизни тор-мор этиб ташлашни истадик
Қанча қочдик улардан
Қўлимиз қон бўлмасин деб
Юқмасин деб дардимиз
Дедик бордир қайдадир Худоси?
Ўзимизни кечиролмадик
Қочганимиз
Севганимиз учун
Худо эмаслигимиз учун
Кечиролмадик Марина
Биз охиригача тор-мор бўлдик
Севганларимизни ўлдириб ҳам қонмадику қўлимиздаги қон
Охир ўзимизниям ўлдирдик
Ахир "севганларингизни ўлдиринг
Охиригача".
Ўзимизни ўлдириб
Ўзимиздаги севганларни ўлдирдик
Биз шундай қутилдик Худо эмасликдан Марина.
О, Марина биз дунёни она бўлиб севдик,
Ўта оғир рашк билан
Азоб ва алам билан
Ҳаммани она бўлиб,
Отамиз,
Онамизни, боламизни, ёримизни
Она бўлиб севдик Марина
О, Марина тушинишса эди
Фақат она севгиси
Худо севгиси билан яккама-якка чиқишин жангга
Ҳаммани асрайман дейишин,
Одамни асрайман дейишин
Ҳатто худодан кўпроқ...
Тушинишса эди
Одамлар
Худо рашкдан бизни тор-мор этганини тушинишса эди ўз дўзахимизда
Севмаслик учун кўзимизни ўйганимиз,
Болалар, оталаримизни ўрмонда адаштирганимизни тушинишса эди
Ўзимизни осганимизни тушинишса эди Марина
Улуғ севги билан
Худо эмаслигимиз учун ўзимизни осганимизни тушинишса эди
Оҳ, Марина йўқ
Дунёни онадай севганларнинг қўли доим қон
Кўнгли доим қон
Ва оёққа турган она қалби учун
Худо худолик севгисин бериб
Худоликни бермагани учун мангу қийноқ
Нафрат ва
исён!

Оғир севгимизни тушинишса эди...

Тилланисо

Википедияга жойлашибди:

https://uz.m.wikipedia.org/wiki/Nodirabegim_Ibrohimova

Ayollar sevgisi - bu buyuk sevgi. Ayol hech qachon o'zi baxtli bo"lay deb sevmaydi hech qachon. Ayol asray, baxt beray, faqat unga yaxshi bo'lsin deb sevadi. Bu faqat yorga, erga sevgidamas. Kichkina qizlarga qarang, ular ota-onasining ko'ziga qarab turadi: nima istaydi, nima deyish kerak, qanaq qilsa ko'nglini oladi, nima qilsa ota-onaga yaxshi bo'ladi?! Eng qizig'i bu jarayon umrining oxirigacha davom etadi. Qizlar ota-onaniyam bola bo'lib emas, ona bo'lib sevadi. Hayot hamla qilsa, himoya qilish uchun; bexavotir damlarda esa ko'nglini yanayam olish , baxtliroq qilish uchun.
Keyin bu sevgisi eriga, bolalariga ko'chadi. Shunaqa qilib ayol sevganlariga poy-patak bo'lib yuraveradi. Frommga o'xshaganlar bu alturistik sevgi, ozod bo'lish kerak demasin har qancha, qaniydi yurakni sug'urib tashlab ozod bo'lib bo'lsa...

Ayol faqat qutqarush uchun sevadi. Uning kimligi, necha yoshligining ahamiyati yo'q. Qutqarish kerak deb o'ylasa, jonini berib sevib ketaveradi. Ayol shu tarzda o'z sevgisiga joziba beradi. Boshqacha tarzda sevgidan joziba topolmaydi u. Lekin fojea ham shunda. Har qancha sevma, poy-patak bo'lma, bu dunyoda hech kimni qutqarib bo'lmaydi. Ayolning hayotga, xudoga ishonchi ayni shu paytda sinadi. Ayol shunaqa paytda tor-mor bo'ladi, aqldan ozishni boshlaydi. 40-50 yoshli ayollarni qarang , allaqachon bolalarni uchirma qilib, hech kimni asrab qololmasligini tushingan va bundan aqldan ozishni boshlagan ayollar - bag'ri bo'shab qolgan, qup-quruq qolgan ayollar... Endi u nima uchun yashaydi?! Hayot ayoldan sevgining har qandayiga ishonchni tortib olib, tor-mor etib tashladi...

"Ma'suma" dagi qiz ham (Dostoyevskiy) qutqarish uchungina sevgandi. Qutqarolmasligini tushingach, o'zini tomdan otadi. Halok bo'ladi. Marina Svetayeva bekorga bolasini detdomga bermadi, ulardan qochmadi. Asrolmaslik ayol uchun tor-mor bo'lish. Ayol o'z sevgisi mohiyatini asrashda ko'radi. Hatto hech kim undan buni kutmasa ham.

Ayol hech kimni asrolmasligini tushingan kuni o'ladi. Undagi ona, sevgi o'ladi. Ayol dunyoni qutqarish uchun kurashga chiqmaydi - uni onalik sevgisining o'zi, doim kimningdir ko'ngliga, ko'ziga qarash turish, eng mayda istaklarigacha amalga oshiraman deyish... holdan toydirib bo'ladi. Ayol sevganlarini qutqarsa baxtli. Dunyoni esa erkaklar qutqaraversin. Dunyoni qutqaraman deyish oson. To'g'risi, ongizda, qalbingizda ziddiyat, dilemma bo"lmasa, hech kimga achinmasangiz, dunyoni tez o'zgartirasiz. Faqat o'zingiznika ishonasiz, ergashasiz. Ayol esa "faqat o'ziniki" sodir bo'lishini yomon ko'radi. Axir u o'zgalar uchun qurbon bo'lganda zavq topadi. Shunaqa alamli, og'ir, buyuk sevgi bu. Illoki, ayol sevgi uchun yaralgan deyilgani haq. Bu sevgi ilohiy ishqdagi xudoning bandaga sevgisiva o'xshaydi, o'sha sevgi bilan kurashga kirishadi. Balkim xudo o'z sevgisidan ayolga bergandir. Lekin xudoligidan bermagan. Ayol xudo emas. U hech kimni asrolmaydi. Buyuk ayol sevgisining isyoni shundan. Ayol faqat va faqat shu uchun xudo bo'lmaganidan iztirobga keladi, larzga tushadi, oxir o'zini yakson qilibgina tinchiydi... bu dunyoda tinchiydi, u dunyoda dargumon.

Shunaqa, ona sevgisi o'ta og"ir his, og'ir sevgi...

P.s: ha, yana ayollar oilaviy janjallarda, er-xotin urushi, ona bola tushinmovchiligida - ko'proq jazavaga tushadi, ko'proq quturadi, hech narsa bilan ularni to'xtatib bo'lmaydi. Bularning hammasi o'sha og'ir sevgidan...

Тилла мени шу вақтларда қийнаётган, тушкунликка солган, лекин сўзга кўчиролмаётган ҳисларимни тушунтириб берди, гўё ичимдагини билгандек, изоҳ кутаётганимни сезгандек. Ўқиб йиғладим. Яқинларимга севгиларим - бўйсуниш ва уларга яхши бўлсин учун ўзимдан кечишга ундайди, аммо англаганим барибир ҳечкимни асролмайман, қутқаролмайман. Севгиларим истаган пайт мендан кеча олишини тан оламан. Севгиларим Инсон бўлишга имкон бермайди, аёлликни турли туман мақомларидан чиқишга қўймайди. Севгиларим сукутга чорлайди, дод солишга қўймайди. Ичга ютилган исёнлар бир кун жазавага солади деб қўрқаман. Севгиларим бўлмаса, оғриқларим бўлмасди. Аммо севгиларимсиз яшолмайман ҳам, демак бу мангу оғриқ. Аёл севгиларини кечириб кечириб ўзидан кечади. Якунда ҳеч вақосиз қолади. Азалий қонун: севги фақат фидолик талаб қилади, ўзингни қуйи даражада кўришга мажбур қилади. Ҳеч кимга боғланма, севма, қутқарма, қарам бўлма деганинг бекор, аёл буюк севгиларсиз, ҳиссиз яшолмайди.

ПАГАНИНИНГ СЎНГГИ КОНЦЕРТИ

Ҳали ухлар эди малоиклар жим,
Ғафлат елларидан чодирлар тикиб.
Ҳали ухлар эди ёсуман ғаддор,
Нафрат кўйлагининг ярмини бичиб.
Ҳали ухлар эди шайтон ва раҳмон
Етти қат осмонда – маъсум, бегуноҳ.
Ухларди ҳаттоки ерни яратиб,
Унга ном беришни унутган илоҳ.

Нимадир қайнади,
Нимадир тинди.
Нимадир ялт этди,
Нимадир сўнди.

Сўнгги бор кулди-ю боладай,
созининг торини тоблади.
Кўзини юлди-ю, дунёдан
туйдинг, деб пойига ташлади.

Ким деди: қаранглар,
кулгуси заҳар.
Ким деди: қаранглар,
нур ёғар – саҳар.

Машшоқ бешикдай қўйди-ю елкага созни
Энг нозик пардада дунёга келган
Энг нозик оҳангни ўраб сеҳрга
Узатди…
Узатди… қўллари муаллақ қолди.
Куй эмас эди бу – хаёл қушларин
Дилафшон гулларнинг косаларидан
Нам ичган чоғдаги
Сайроғи эди.

Куй эмас эди у – тонг йиртиғидан
Гўдаклар кулгусин ўғирлаб чиққан
Мангу булоқларнинг
Қўшиғи эди.
Куй эмас эди бу – муждакаш елнинг
Яралмоқ сирини билмоқлик учун
Заминдан осмонга
Сўроғи эди.

Миллион йил излаган – топа олмаган
Юраклар эшитиб ўз овозини
Кўзлардан париллаб учиб чиқдилар.
Томирда ухлаган соҳир ҳисларни
Денгиздай кўпиринг, дея уйғотди
Оҳангдан тўкилган қўнғироқчалар.
Нигоҳлар ўрлади дил пештоқига,
Пайпаслаб топдилар руҳнинг инини –
Чирқиллаб куйларди сўқир қушчалар.

Нимадир тўкилди,
Нимадир ёзилди.
Нимадир чўзилди,
Нимадир узилди.

Омон қолган уч торга
тақдирини боғлади.
Тилини ҳам тилди-ю
қарғаларга ташлади.

Ким деди: қаранглар,
бармоғи илон.
Ким деди: қаранглар
оқаётир қон.

Машшоқ чалар эди ўзини ўзи,
Гулхандан сачраган чўғдай ушалиб.
Машшоқ чорлар эди ўзини ўзи,
Умрининг йўлига гулдай тўшалиб.

Бир куни эрк салтанатидан
Илоҳалар келтирди яроқ:
“Юрагингнинг деворига чиз,
Бир қиз сенга ташлайди нигоҳ”.

Ким дунёнинг қотил неъмати –
Ишқ кўзига бардош беролган.
Ҳақни севган бандадай севдим
Бунёдиму ҳам барбод билан.

Бир лаҳза ўт бўлдим, кулимни
Кафтларига олиб сочдилар.
Мен самога дўндим бир лаҳза –
Юлдузларим ташлаб қочдилар.
Севавердим қайта ва қайта,
Алдамадим аммо ҳеч кимни.
Сўрадилар – тутдим неки бор,
Лек бермадим ёлғиз эркимни.

Машшоқ чалар эди – томошагоҳ гунг,
ишонган эдилар Одам Атога
жонни Ҳақ куй билан киритганига.
Машшоқ чалар эди – оломон телба,
ишонган эдилар Паганинининг
иблисга қалбини сотганлигига.
Машшоқ чалар эди бахтни, сурурни,
издиҳом тебраниб бири-бирига
жонларин бахшида айлар эдилар.
Машшоқ чалар эди ғамни, қайғуни,
руҳлари жисмини тарк этиб чиқиб
еттинчи фалакка йиғлар эдилар.

Нимадир торайди,
Нимадир қорайди.
Нимадир юмилди,
Нимадир кўмилди.

Унинг оҳанг ўйган кулгичларига
истеҳзо чандиқдай қолди осилиб.
Созининг бир жуфти таранг торига
бармоғи пичоқдай ботди санчилиб.

Ким деди: қаранглар,
ортида шайтон.
Ким деди: қарананглар,
ахир у имон.

Машшоқ қўлларини кўтариб кўкка
Ғазабнок пардага урди зарб билан.
Ногоҳ уммонга дўнди-ю саҳна,
Гувиллаб атрофда турди шум тўфон…

Бу вақт судраб келар эди
розолатнинг совуқ шарпасин
уфқлар ортида зериккан оқшом.

Бу вақт чиқиб келар эди мозий қаъридан
на иблис, на худо бўлолган авлод –
алданган, таланган, адашган, бешон.

Бу вақт сознинг қилларидан
юракка номаълум қўрқув ва даҳшат
уфуриб келарди фарёдга менгзар бир садо.

Ва мудҳиш рақсини бошлади оҳанг –
Шайтонлар уйғониб қарс уриб кулди.
Яланғоч ва кўзсиз аёллар рақсга тушаркан
Алвасти биз, дея сочларин юлди.

Авжиган чинқириқ ҳамда уввосдан
На умид, на нажот қолмади, тинди.
Гўёки Исрофил Сурин чалди-ю
Заминнинг бошида қиёмат синди.

Машшоқнинг лаблари титраб асабий,
Бетиним ўқирди тилсимли дуо –
Сулаймон кўзага солиб ташлаган
Жунлару девларни чорлади гўё.

Кўзада девларнинг ғўлдирагани
Таралди созчининг ғолиб торидан.
Ниҳоят кўзанинг етти қат муҳри
Ушалди жинларнинг оҳу зоридан.

Тўфон қутуртирган денгизнинг ранги
Қонолуд бўлди-ю, сакраб чиқдилар –
Қанотли тимсоҳу шохдор илонлар,
Бошини чиғаноқ ўйган маймунлар.

Машшоқни ўртага олиб қайрашди –
Тишларин, нишларин ҳамда тилларин.
Сўнгги кучлари-ла зарб урар машшоқ,
Узиб ташламоқчун сознинг қилларин.

Нимадир суринди,
Нимадир кўринди.
Нимадир тўлди,
Нимадир бўлди.

Хаёл ойнасига нур тушиб ногоҳ
жилмайган армони кўринди.
Қақшаган суякка нафратин жойлаб
ягона торига сиғинди.

Давоми👇

👆Бошланиши

Ким деди: қаранглар,
ўлди у.
Ким деди: қаранглар,
кулди у.

Машшоқ тобутдай қўйди-ю елкага созни
Гулханлар гувлаган оловларига,
Дарёлар қуриган ўзанларига,
Дарахтлар тўкилган хазонларига
Айта олмаган марсиясини
Бошлади…
Бошлади… оҳанглар созининг бўғзида қолди.
Ва дарднинг энг узун риштасин тоблаб
Эшилган ягона торда югурган
Бармоқда мусиқа йиғлади.
Ва қалбнинг энг чуқур қаърига йиллар
Яширган муножот ўрлаб фалакка
Сўз бўлиб, сўз бўлиб қулади.

Эй, менга олқишу санолар айтиб
Пойимга бош урган ожиз бандалар!
Эй, менга санъатда худосан, деган
Беҳишт қувғиндиси – гуноҳкор пуштлар!

Айтингиз – қаердан қуёш ва зулмат,
Қаердан муҳаббат, қаердан нафрат?
Кўзингиз яширманг, айтинг – бошланар
Қаердан дўзаху, қаердан жаннат?

Сизларни севдим мен худди боламдай,
Руҳингиз бешигин тебратдим бир зум.
Сизларни севдим мен худди онамдай,
Садоқат рамзидир шу икки кўзим.

Биламан,
Тун дафтарин очган маҳалда,
Ғийбату туҳматдан достон битасиз.
Ўзингиз олқишлаб, ўзингиз мақтаб,
Ўзингиз ҳасаддан қонлар ютасиз.

Ва сезаман ёлғиз ҳамда бегоналигим,
Қора шубҳа ўрмалайди дилни қақшатиб.
Нима қилай, ўлгим келмас, лек қўрқув солар –
Машшоқлигим ва сизлар-ла яшаш даҳшати…

Эй, ўзини Худонинг авлоди билган ровийлар,
Нега йўл бошланса тугар, албатта,
Нега гул ёнида тикан, албатта,
Нега тоғ бағрида ўпқон, албатта,
Нега… сўзингизни осмонми ютган,
Нега… кўзингизда қонми ким тўккан,
Нега… бўйнингизда домми, ким таққан,
Нега сўровимга жавоб бермас ҳеч кимса ахир?

Ахир
Тириклик бу – беш кунлик макр.
Дилга ёлғон қанот бериб кўкка учирган
Шон-шуҳрат – макр.
Дунёни сочига гул қилиб таққан
Муҳаббат – макр.
Кечанинг қалбида ғулувлар ёққан
Оловлар – макр.
Бағрида илоҳий рўёлар оққан
Ўзанлар – макр.
Ҳилпираб баҳорнинг кўксини соққан
Хазонлар – макр.

Нимадир қайнади,
Нимадир тинди.
Нимадир ялт этди,
Нимадир сўнди.

Ғафлат елларини ҳайдаб малаклар
Чодирлар тикишди хушбўй сабодан.
Нафрат кўйлагини тикиб ёсуман
Пинҳона жўнади арши аълодан.
Уйғониб учдилар одамзод сари
Раҳмонда – масъумлик, шайтонда – гуноҳ.
Заминда кўпган кўп савдони кўриб,
Дўзах деб ном берди уйғонган илоҳ.

https://www.tg-me.com/vaqt_manzili

Азиз Саид. Паганининг сўнгги консерти
@vaqt_manzili

Мушукчаларимдан бири шоир Хуршидни қарамоғида. Энг китобхон пишак танловида қатнашяпти. Кириб бир овоз бериб қўйинглар.

Xurshid Serobov
👉OVOZ BERING