انسانی که می‌آموزد چگونه از هر فرصتی درسِ تازه‌ای بیاموزد، به هر روی رمز و رازِ عشق ورزیدن را و هم‌چنین حضور در خانه‌ی اصلی‌اش را نیز دریافته‌است. هنگامی‌که عشق به سراغِ شما می‌آید، قلب‌هایِ شما را مالامالِ از نیروی خودش می‌سازد و هرگاه که انسان سرچشمه‌ی نیروی لایزالِ آن را در قلبِ خودش می‌یابد، در هرجایی که باشد آن‌جا را خانه‌ی ابدی خویش می‌یابد و دیگر هیچ کجای این هستی برایش غربیه نیست؛ همچنین خودش را نیز غریب نمی‌یابد حتی اگر غمِ غربت را در دل، و بارِ اندوهِ سهمگینِ آن را نیز بر شانه‌هایِ خویش حمل نماید...



#معصومه_عابديني🦋
@MasomehAbedini

نیلوفر بر مرداب

تا دست بر آن می‌برم

شکوفان است...




#معصومه_عابديني🦋
@MasomehAbedini

احساسات پلِ ميان ما و جهانِ روح اند،
خشم، شفقت، نفرت، مهر و عشق...
ما را به جهاني وصل می‌کنند كه سويِ ديگرِ آن نمودی از خودِ ماست.

اگر مجموعِ این احساسات در ارتعاشاتِ پایین قرار گیرند، همواره به ناآگاهی بیشتری دامن می‌زنند. از این روی فرد را نیز به ورطه ی ناکامی می‌کشانند.



@MasomehAbedini🦋

‌
هنگامی که در مسیر معنوی قدم می‌گذاریم ،
گمان می‌کنیم که باید در عالم رویا و یا در
هنگام مراقبه دریافت‌هایی داشته باشیم .

گویی معنویت یعنی خواب های معنوی ،
دریافت در هنگام مراقبه ، دیدن هاله انسان‌ها ،
با خبر شدن از غیب و  آینده و ...

این برداشت کاملا اشتباه است .

انسانِ معنوی یعنی :
آگاه بودن به احوالاتِ خود ،
آگاه بودن به آنچه در پیرامونتان می‌گذرد ،
آگاه بودن به آنچه برایتان اتفاق می‌افتد
و آگاه بودن به حضور خودتان.

زمانی که معیارهای اشتباه را سرلوحه‌ی خود قرار می‌دهیم
نباید انتظار دریافتهای صحیح داشته باشیم.


@MasomehAbedini🦋

ما فکر می کنیم که با دور نگاه داشتن خود از رنج در واقع با خود مهربان بوده ایم. حقیقت اما این است که تنها ترسان تر و سخت تر و غریبه تر می شویم. با این فاصله، خودمان را از کل هستی جدا حس می کنیم. این جدایی برای ما تبدیل به زندانی می شود که ما را در امید ها و ترسهای شخصی مان محدود می کند و سبب می شود تنها به کسانی که بسیار نزدیک مان هستند اهمیت بدهیم. جالب اینجاست که اگر هدف اصلی مان محافظت از خود در برابر ناملایمات باشد، رنج خواهیم برد. اما وقتی خود را پنهان نمی کنیم و به قلب مان اجازه شکسته شدن می دهیم، ربط و نسبت خود با تمام موجودات را کشف می کنیم و رنج کمتری خواهیم برد.


#پماچادرون
ترجمه: مریم طهماسبی


@MasomehAbedini🦋

مادرم...
در گندم‌زار ، ماهِ طلایی
را با خودش می‌بَرَد!


#آسمان_آبی
شاعرِ کوچکِ من💙



#معصومه_عابديني🦋
@MasomehAbedini

#احمد_شاملو...




@MasomehAbedini🦋

ما انسان‌ها ابلهانی هستیم که یک تحسین‌ِ جزئی، ما را شادمان می‌سازد و ارواحی هستیم که نسیمی بسیارملایم به تنمان لباس می‌پوشاند.

دنیا همانند پرده‌ی سینما، پر چین‌وشکن است و هنرپیشگانِ آن، انسان‌هایِ بیچاره‌ای هستند که همیشه در جستجویِ آینه‌ای هستند تا سوالاتِ تکراری‌شان را مدام از او بپرسند: (آینه به من بگو، راستش را بگو، -گرچه می‌دانی تحمل شنیدن حقیقت را ندارم- آیا هنوز مرا دوست‌دارند؟
آیا هنوز برای کارهایم ارزش قائلند؟



کریستین بوبن
دیوانه‌وار
ترجمه حبیب گوهری‌راد


@MasomehAbedini🦋

تا زمانی که آگاهی (ego) از پذیرش این حقیقت که اساس و پایه خود را نمی‌شناسد و نمی‌تواند بشناسد اجتناب کند، احساس بی‌ریشگی می‌کند. اما وقتی این امر تشخیص داده شود، آگاهی احساس پیوستگی و ریشه داشتن می‌کند، حتی اگر نداند به چه چیزی متصل است و در چه چیزی ریشه دارد. تا زمانی که آگاهی دچار توهم خودکفایی، توانایی مطلق و اراده آزاد فردی باشد، از ناشناخته‌ای که بر آن استوار است غافل می‌شود. با «قانون تلاش معکوس» آشنا، این امتناع از ناشناخته، احساس ناامنی را به همراه می‌آورد، و به دنبال آن تمام مشکلات ناامیدکننده و غیرممکن، تمام چرخه‌های معیوب زندگی انسان، از مزخرفات متعالی هستی‌شناسی تا قلمروهای مبتذل سیاست قدرت، جایی که افراد نقش خدا را بازی می‌کنند تدابیر زشت پلیس [ایالت صد درصد امن و منظم] برای برنامه‌ریزی برنامه‌ریزان، نگهبانی نگهبانان و تحقیق از بازرسان، معادل‌های سیاسی و اجتماعی تلاش‌های متافیزیک نظری هستند. هر دو به طور یکسان ریشه روانی خود را در بی‌میلی آگاهی (ایگو) برای مواجهه با محدودیت‌های خود و پذیرش این که زمین و ذات شناخته شده ناشناخته است دارند.

آلن واتس
کتابِ آن شو که هستی

#معرفی_کتاب🍃
@MasomehAbedini