VID-20220914-WA0021.mp4
12.8 MB
*قدیمی ترین فیلم نویافته از کربلای معلی*
جدیدترین اثر پژوهشی از مجموعه بهشت بقیع : این فیلم قدیمی ترین و تاریخی ترین فیلم نویافته از کربلای معلی و حرم حضرت سیدالشهدا علیه السلام و حرم حضرت عباس بن علی علیه السلام می باشد. اصل این فیلم سیاه و سفید و صامت بوده که توسط مجموعه گروه مردمی بهشت بقیع رنگین سازی و صداگذاری شده است. این فیلم کوتاه توسط فردریک گادمر در سال ۱۹۲۷ میلادی تهیه شده ، او یک عکاس و فیلمبردار فرانسوی بوده که به کشورهای مختلفی سفر کرده و تصاویر بسیاری را ثبت نموده است ، در این فیلم کوتاه که در کشور عراق و در سال ۱۹۲۷ میلادی برابر با سال ۱۳۰۶ شمسی تهیه شده ، تصویربردار تلاش کرده پلان های مناسبی برای معرفی حرم امام حسین و حضرت ابالفضل علیهم السلام نمایش بدهد اما به جهت محدودیت هایی که برای غیر مسلمانان وجود داشته نتوانسته است که دوربین خود را به داخل حرم ها ببرد ، این تصاویر از لحاظ تاریخی بسیار ارزشمند بوده و به عنوان یک سند تاریخی و مهم شناخته می شوند ، برابر پژوهش های انجام شده فیلمی قدیمی تر از این تصاویر تا کنون یافت نشده است و این فیلم از این لحاظ نیز بسیار حائز اهمیت است.
@kultur
جدیدترین اثر پژوهشی از مجموعه بهشت بقیع : این فیلم قدیمی ترین و تاریخی ترین فیلم نویافته از کربلای معلی و حرم حضرت سیدالشهدا علیه السلام و حرم حضرت عباس بن علی علیه السلام می باشد. اصل این فیلم سیاه و سفید و صامت بوده که توسط مجموعه گروه مردمی بهشت بقیع رنگین سازی و صداگذاری شده است. این فیلم کوتاه توسط فردریک گادمر در سال ۱۹۲۷ میلادی تهیه شده ، او یک عکاس و فیلمبردار فرانسوی بوده که به کشورهای مختلفی سفر کرده و تصاویر بسیاری را ثبت نموده است ، در این فیلم کوتاه که در کشور عراق و در سال ۱۹۲۷ میلادی برابر با سال ۱۳۰۶ شمسی تهیه شده ، تصویربردار تلاش کرده پلان های مناسبی برای معرفی حرم امام حسین و حضرت ابالفضل علیهم السلام نمایش بدهد اما به جهت محدودیت هایی که برای غیر مسلمانان وجود داشته نتوانسته است که دوربین خود را به داخل حرم ها ببرد ، این تصاویر از لحاظ تاریخی بسیار ارزشمند بوده و به عنوان یک سند تاریخی و مهم شناخته می شوند ، برابر پژوهش های انجام شده فیلمی قدیمی تر از این تصاویر تا کنون یافت نشده است و این فیلم از این لحاظ نیز بسیار حائز اهمیت است.
@kultur
برآمدن بابیان بدون حضور یک زن، خیزشی مردانه، خشن، کریه بود که نمی‌توانست اثرگذار باشد. "رجعتی" که بابیان نوید می‌دادند نیاز به یک محور زنانه داشت که فاطمه برگزیده شد. این خیزش وقتی در سال ۱۲۶۳ق/۱۸۴۷م از پوسته خارج شد که "هیئت ظهور" طاهره را وارد ماجرا کرد.
https://twitter.com/AliMoujani/status/1585865610302722048?s=35
@kultur
https://twitter.com/AliMoujani/status/1585865610302722048?s=35
@kultur
داستان بابیه و چگونگی برآمدن آنها نیاز به مطالعه عمیقی دارد. در آن میان؛ بررسی شخصیت میرزا آقاخان نوری و اثر و تکاپوی وی بی نهایت مهم است.
https://twitter.com/AliMoujani/status/1585693701191368717?t=ZPB18wokfymrViWzAlh6Aw&s=19
@kultur
https://twitter.com/AliMoujani/status/1585693701191368717?t=ZPB18wokfymrViWzAlh6Aw&s=19
@kultur
بزودی...
فراسوی مه: نگرشی بر چگونگی برآمدن بابیان
Beyond the Fog: An Inquiry into
the Rise of Babism in Iran
https://twitter.com/AliMoujani/status/1586420916669808640?t=uL-qeKzqsUIkqfc9TR5Uvg&s=19
@kultur
فراسوی مه: نگرشی بر چگونگی برآمدن بابیان
Beyond the Fog: An Inquiry into
the Rise of Babism in Iran
https://twitter.com/AliMoujani/status/1586420916669808640?t=uL-qeKzqsUIkqfc9TR5Uvg&s=19
@kultur
زیر چاپ رفت.
فراسوی مه: نگرشی بر چگونگی برآمدن بابیان
Beyond the Fog: An Inquiry into
the Rise of Babism in Iran
@kultur
فراسوی مه: نگرشی بر چگونگی برآمدن بابیان
Beyond the Fog: An Inquiry into
the Rise of Babism in Iran
@kultur
Forwarded from اتچ بات
About the book
The present book, under the Persian title of “An Inquiry into the Emergence of developing from tBabism (Babyyah) in 19th-Century Iran” tries to throw light on the complex set of factors on the emergence of a short-lived movement (1844-1850) in Iran during the reign of the Shah Nasser-uddin of the Qajar Dynasty. Babism, taking its name after the name of its founder, Seyyed Ali Mohammad Shirazi (1819-1850), calling himself the Bab (Arabic: Gate), is referred to in the extant literature on the subject in English ever since as “a messianic movement,” developing from the Shaikhi school of thinking, itself an esoteric offshoot of the dominant Twelver-Imami Shi’a school, drawing in a rather peculiar way, on the Shi’ite belief in the Hidden Imam (Mahdi or Qa’im). The movement and its later developments, including its rapid evolution from the claim regarding the re-appearance of Mahdi to the claim of the emergence of a new prophet, with a new religion and a new book – Bayan – has been dealt with, in detail, in the books on the Iranian history of the time, and more specifically, in the relevant literature on the movement itself and the later developments. Abbas Amanat’s book “Resurrection and Renewal: The Making of the Babi Movement in Iran, 1844–1850. Ithaca, NY: Cornell University Press, 1989, represents a rather classic and yet fully sympathetic narration of the movement.
The present volume, drawing on a wide range of first-hand sources, mostly in Persian and Arabic, has undertaken to delve deeply in the intricate web of social, political, economic, and intellectual milieu of the Iranian society around the mid-19th Century, inclusive of the inevitable impact of the pull and push between the Iranian society in the initial grips of unfolding modernization at the time and the dominant colonial powers of that era – Tzarist Russia, France and Britain – which were involved, to significant degrees, in the national life and affairs of the Iranian society.
The authors, as underlined in clear terms in the introduction to the book, consider the research in the real well-springs of the emergence of Seyyed Ali Bab and the rise of the Babi movement as one of the most interesting and yet one of the most difficult subjects of research in the modern history of Iran. In their judgment, the movement did in fact constitute the most significant national social-religious-political development in Iran, even with regional and international ramifications. The movement and its later developments have not only entangled ever since the apex of political power in the country but as well the various constituents of the plural and intricately-intertwined mosaic of the Iranian society.
The authors, in their joint effort to present a realistic picture of the larger context and milieu of the complex interplay of various elements and forces within and without of the Iranian society, have organized the research in the form of … chapters, each addressing a certain aspect of the larger picture bed from which the movement was conceived and came to life. The structure of the book, inclusive of the introduction and the … chapters, is follows: ......
It is the sincere hope of the authors that the present research serves its intended purpose and help all the historians, researchers, and academics curious about and interested in modern history of Iran, particularly the eventful mid-19th century and the Babi movement, to undertake further specialized research enterprises and throw further light on other aspects and interactions either not addressed in this volume or not adequately dealt with.
@kultur
The present book, under the Persian title of “An Inquiry into the Emergence of developing from tBabism (Babyyah) in 19th-Century Iran” tries to throw light on the complex set of factors on the emergence of a short-lived movement (1844-1850) in Iran during the reign of the Shah Nasser-uddin of the Qajar Dynasty. Babism, taking its name after the name of its founder, Seyyed Ali Mohammad Shirazi (1819-1850), calling himself the Bab (Arabic: Gate), is referred to in the extant literature on the subject in English ever since as “a messianic movement,” developing from the Shaikhi school of thinking, itself an esoteric offshoot of the dominant Twelver-Imami Shi’a school, drawing in a rather peculiar way, on the Shi’ite belief in the Hidden Imam (Mahdi or Qa’im). The movement and its later developments, including its rapid evolution from the claim regarding the re-appearance of Mahdi to the claim of the emergence of a new prophet, with a new religion and a new book – Bayan – has been dealt with, in detail, in the books on the Iranian history of the time, and more specifically, in the relevant literature on the movement itself and the later developments. Abbas Amanat’s book “Resurrection and Renewal: The Making of the Babi Movement in Iran, 1844–1850. Ithaca, NY: Cornell University Press, 1989, represents a rather classic and yet fully sympathetic narration of the movement.
The present volume, drawing on a wide range of first-hand sources, mostly in Persian and Arabic, has undertaken to delve deeply in the intricate web of social, political, economic, and intellectual milieu of the Iranian society around the mid-19th Century, inclusive of the inevitable impact of the pull and push between the Iranian society in the initial grips of unfolding modernization at the time and the dominant colonial powers of that era – Tzarist Russia, France and Britain – which were involved, to significant degrees, in the national life and affairs of the Iranian society.
The authors, as underlined in clear terms in the introduction to the book, consider the research in the real well-springs of the emergence of Seyyed Ali Bab and the rise of the Babi movement as one of the most interesting and yet one of the most difficult subjects of research in the modern history of Iran. In their judgment, the movement did in fact constitute the most significant national social-religious-political development in Iran, even with regional and international ramifications. The movement and its later developments have not only entangled ever since the apex of political power in the country but as well the various constituents of the plural and intricately-intertwined mosaic of the Iranian society.
The authors, in their joint effort to present a realistic picture of the larger context and milieu of the complex interplay of various elements and forces within and without of the Iranian society, have organized the research in the form of … chapters, each addressing a certain aspect of the larger picture bed from which the movement was conceived and came to life. The structure of the book, inclusive of the introduction and the … chapters, is follows: ......
It is the sincere hope of the authors that the present research serves its intended purpose and help all the historians, researchers, and academics curious about and interested in modern history of Iran, particularly the eventful mid-19th century and the Babi movement, to undertake further specialized research enterprises and throw further light on other aspects and interactions either not addressed in this volume or not adequately dealt with.
@kultur
Telegram
attach 📎
Forwarded from اتچ بات
فرازی از مقدمه کتاب
پژوهش و تحقیق در موضوع چگونگی دعوت سیدِ باب و خیزشِ بابیان یکی از جذاب‌ترین و هم‌زمان دشوارترین گونه از سلسلۀ مطالعات تاریخ معاصر است. در حقیقت؛ نگارش پیرامون چگونگی بروز و ظهور این پدیده و تحولات اجتماعیِ برخاسته از آن تمرینی جدی برای تاریخ‌نویسی ادوار اخیر به‌شمار می‌آید. برخاستن بابیان در سال 1260ق/1844م مهم‌ترین تحول اجتماعی، مذهبی، سیاسی، منطقه‌ای و حتی بین‌المللی دربارۀ ایران را رقم زد که از ابتدای دورۀ آن خیزش تاکنون، نه فقط رأس هرمِ حاکمیت کشور بلکه اجزای متعدد و متنوعی در بسترِ اجتماع ایرانی نیز به‌صورت مستمر با مسائل و تبعات چنین پدیده‌ای درگیر شده‌اند.
ظهورِ سید علی‌محمد شیرازی که ابتدا خود را «باب» نامید، همچنان مشحون از امتزاج مؤلفه‌ها و متغیرهای متعدد داخلی ـ خارجی، سیاسی ـ مذهبی، فرهنگی ـ هویتی و سرانجام اقتصادی و اجتماعی است. از این‌رو برای تدوین و مطالعۀ تاریخ بابیه مسیری دشوار، مطالعاتی جامع و دقت نظری موشکافانه لازم است. بدین‌گونه و با پشتوانۀ نگرشی عمیق و منصفانه می‌توان بر جزییات آنچه بروز یافت ــ و نه آنچه روایت شد ــ آگاهی پیدا کرد و آنگاه، با شناخت کلیتِ این پدیده به ارزیابی اثرات و ابعاد آن بر سرنوشت ایران و ایرانیان مبادرت نمود.
تاریخِ بابیه سرشار از تغییرات و تمایزات برای بیان رویدادی به‌ظاهر ساده طی یک بازۀ زمانی مشخص به بلندای قریب به دو قرن است. همچنین تاریخ‌نگاری در رابطه با این رخداد برگرفته از سلایق متعددیست که در حجابی میان «راستی و ناراستی» تهیه و تدوین شده است. دیدگاه‌های مختلف میان اصحابِ تحقیق، نویسندگان و پژوهندگان باور و شناخت کاملی را نزد افکار عمومی نساخت که موجب اقناع مخاطبان شود. این ملاحظه است که قضاوت دربارۀ این ماجرا را دشوار و توأم با جهت‌گیری‌های موافق و مخالف بسیاری نمود، امری که خود بر دامنۀ مباحثی تازه، چالش برانگیز و پُرحاشیه افزوده است. بنابراین، هرگونه گزارش تاریخی جامع و دقیق در خصوص این عطف از گذشتۀ ایران و ایرانیان در بستر رقابت‌های پیوسته و کشاکش‌های ناروشن نظریه‌پردازان مکتوم و ناپیداست.
پیوستگی‌های خاندانی یا باورهای شخصی، همچنین علائق و تمنّیات رجال دوران قاجار؛ در کنار اشتراک و تضاد میان منافع و مصالح رایج نزد عرف و شرعی که حاکم بر مناسبات اجتماعی آن روزگاران بودند، اثری عمیق را بر درک از ماهیت این خیزش نهاد. به‌ترتیبی‌که هیچگاه روایتِ نظام حاکم از ماجرا با قضاوت رهبران مذهبی و هر دوی آنها با گزارش‌های متعدد و متنوع گروندگان به این اندیشه از منظر آنانکه بابی‌اعتقاد، ازلی‌گرا و یا بهائی‌باور بودند، تناسب و تباین نیافت. چون بخش عمدۀ تحقیقاتِ پسین عموماً بنا را بر نفی یکی از این‌گونه داوری‌ها گذاشتند، بیش از آنکه توجه خود را به کندوکاو در دلِ تاریخ متمرکز کنند ــ متأثر از فضای اجتماعی عصر خود و انتظار مخاطبانی که از سر اشتیاق یا کنجکاوی خواهان آگاهی از این حادثه بودند ــ جهت پژوهش را از اصالت‌سنجی اخبار و راستی‌آزمایی مستندات به حکایت‌پردازی برای اثرگذاری بر مخاطبان معطوف نمودند. در نگاه آنان از هر دو طیف این موضوع، اساس و رجحان برای نگارش ماجرا صرفاً ذکر ادلۀ گزینش طریقی بود که یک جهت ماجرا در تقابل با آن سوی رویداد بر‌می‌گزید تا بدین‌ترتیب حقانیت جمعیت خود را احراز و اثبات کند. لذا دو نگرش مبتنی بر «زشتی و پلیدی» و «راستی و پاکی» محور اصلی عموم متونی است که پیرامون این حادثه نگارش شده است.
از سویی دیگر؛ اشارات و بیان متفاوت اصحابِ منابر و علمای دین ــ به‌ویژه در همان دوران نخستین برآمدن بابیان ــ در خصوص این رویداد هم به‌دلیل رویکردِ متمایز و متنوع کلام و اندیشۀ آنان و یا اتکا صرف به ابواب متنوع فقه، همچنین آموزه‌های اعتقادی هریک از شعبات و شاخه‌های مرجعیت دینی و مذهبی، مانعی را برافراشت تا برآوردی جامع شکل نگیرد.
مجموعۀ این شرایط بود که فضایی متفاوت و چندقطبی پیرامون پدیدۀ بابیگری را پدیدار ساخت که نقاط افتراق آن عموماً بیش از دامنۀ اشتراکاتش است. در میانۀ آن زمان؛ برای افکار عمومی و جامعۀ خسته و درماندۀ ایران که خاطراتی شوم از جنگ‌های قفقاز، انتزاع هرات و حادثۀ کشتار عید غدیر 1258ق/1843م نجیب‌پاشا در کربلای معلی را در حافظۀ داشت، ناامیدی و سرشکستگی عاملی شده بود که هر بشارتی ــ حتی به کذب ــ می‌توانست امیدآفرین باشد. از این‌منظر دعوت به امام زمان(عج) که متأثر از باوری راستین به ظهورِ منجی نزد شیعیان بود، انگیزه‌‌ای برای داعیان پُرتلاشِ بابی‌اعتقاد به‌وجود آورد تا در مسیر تکاپوهای خود به اغوای اهالی ایران بپردازند. آنان مسیری را گشودند که با نگرش‌های متعدد و متنوعی از ناحیۀ مخاطبانشان روبرو شد.
پژوهش و تحقیق در موضوع چگونگی دعوت سیدِ باب و خیزشِ بابیان یکی از جذاب‌ترین و هم‌زمان دشوارترین گونه از سلسلۀ مطالعات تاریخ معاصر است. در حقیقت؛ نگارش پیرامون چگونگی بروز و ظهور این پدیده و تحولات اجتماعیِ برخاسته از آن تمرینی جدی برای تاریخ‌نویسی ادوار اخیر به‌شمار می‌آید. برخاستن بابیان در سال 1260ق/1844م مهم‌ترین تحول اجتماعی، مذهبی، سیاسی، منطقه‌ای و حتی بین‌المللی دربارۀ ایران را رقم زد که از ابتدای دورۀ آن خیزش تاکنون، نه فقط رأس هرمِ حاکمیت کشور بلکه اجزای متعدد و متنوعی در بسترِ اجتماع ایرانی نیز به‌صورت مستمر با مسائل و تبعات چنین پدیده‌ای درگیر شده‌اند.
ظهورِ سید علی‌محمد شیرازی که ابتدا خود را «باب» نامید، همچنان مشحون از امتزاج مؤلفه‌ها و متغیرهای متعدد داخلی ـ خارجی، سیاسی ـ مذهبی، فرهنگی ـ هویتی و سرانجام اقتصادی و اجتماعی است. از این‌رو برای تدوین و مطالعۀ تاریخ بابیه مسیری دشوار، مطالعاتی جامع و دقت نظری موشکافانه لازم است. بدین‌گونه و با پشتوانۀ نگرشی عمیق و منصفانه می‌توان بر جزییات آنچه بروز یافت ــ و نه آنچه روایت شد ــ آگاهی پیدا کرد و آنگاه، با شناخت کلیتِ این پدیده به ارزیابی اثرات و ابعاد آن بر سرنوشت ایران و ایرانیان مبادرت نمود.
تاریخِ بابیه سرشار از تغییرات و تمایزات برای بیان رویدادی به‌ظاهر ساده طی یک بازۀ زمانی مشخص به بلندای قریب به دو قرن است. همچنین تاریخ‌نگاری در رابطه با این رخداد برگرفته از سلایق متعددیست که در حجابی میان «راستی و ناراستی» تهیه و تدوین شده است. دیدگاه‌های مختلف میان اصحابِ تحقیق، نویسندگان و پژوهندگان باور و شناخت کاملی را نزد افکار عمومی نساخت که موجب اقناع مخاطبان شود. این ملاحظه است که قضاوت دربارۀ این ماجرا را دشوار و توأم با جهت‌گیری‌های موافق و مخالف بسیاری نمود، امری که خود بر دامنۀ مباحثی تازه، چالش برانگیز و پُرحاشیه افزوده است. بنابراین، هرگونه گزارش تاریخی جامع و دقیق در خصوص این عطف از گذشتۀ ایران و ایرانیان در بستر رقابت‌های پیوسته و کشاکش‌های ناروشن نظریه‌پردازان مکتوم و ناپیداست.
پیوستگی‌های خاندانی یا باورهای شخصی، همچنین علائق و تمنّیات رجال دوران قاجار؛ در کنار اشتراک و تضاد میان منافع و مصالح رایج نزد عرف و شرعی که حاکم بر مناسبات اجتماعی آن روزگاران بودند، اثری عمیق را بر درک از ماهیت این خیزش نهاد. به‌ترتیبی‌که هیچگاه روایتِ نظام حاکم از ماجرا با قضاوت رهبران مذهبی و هر دوی آنها با گزارش‌های متعدد و متنوع گروندگان به این اندیشه از منظر آنانکه بابی‌اعتقاد، ازلی‌گرا و یا بهائی‌باور بودند، تناسب و تباین نیافت. چون بخش عمدۀ تحقیقاتِ پسین عموماً بنا را بر نفی یکی از این‌گونه داوری‌ها گذاشتند، بیش از آنکه توجه خود را به کندوکاو در دلِ تاریخ متمرکز کنند ــ متأثر از فضای اجتماعی عصر خود و انتظار مخاطبانی که از سر اشتیاق یا کنجکاوی خواهان آگاهی از این حادثه بودند ــ جهت پژوهش را از اصالت‌سنجی اخبار و راستی‌آزمایی مستندات به حکایت‌پردازی برای اثرگذاری بر مخاطبان معطوف نمودند. در نگاه آنان از هر دو طیف این موضوع، اساس و رجحان برای نگارش ماجرا صرفاً ذکر ادلۀ گزینش طریقی بود که یک جهت ماجرا در تقابل با آن سوی رویداد بر‌می‌گزید تا بدین‌ترتیب حقانیت جمعیت خود را احراز و اثبات کند. لذا دو نگرش مبتنی بر «زشتی و پلیدی» و «راستی و پاکی» محور اصلی عموم متونی است که پیرامون این حادثه نگارش شده است.
از سویی دیگر؛ اشارات و بیان متفاوت اصحابِ منابر و علمای دین ــ به‌ویژه در همان دوران نخستین برآمدن بابیان ــ در خصوص این رویداد هم به‌دلیل رویکردِ متمایز و متنوع کلام و اندیشۀ آنان و یا اتکا صرف به ابواب متنوع فقه، همچنین آموزه‌های اعتقادی هریک از شعبات و شاخه‌های مرجعیت دینی و مذهبی، مانعی را برافراشت تا برآوردی جامع شکل نگیرد.
مجموعۀ این شرایط بود که فضایی متفاوت و چندقطبی پیرامون پدیدۀ بابیگری را پدیدار ساخت که نقاط افتراق آن عموماً بیش از دامنۀ اشتراکاتش است. در میانۀ آن زمان؛ برای افکار عمومی و جامعۀ خسته و درماندۀ ایران که خاطراتی شوم از جنگ‌های قفقاز، انتزاع هرات و حادثۀ کشتار عید غدیر 1258ق/1843م نجیب‌پاشا در کربلای معلی را در حافظۀ داشت، ناامیدی و سرشکستگی عاملی شده بود که هر بشارتی ــ حتی به کذب ــ می‌توانست امیدآفرین باشد. از این‌منظر دعوت به امام زمان(عج) که متأثر از باوری راستین به ظهورِ منجی نزد شیعیان بود، انگیزه‌‌ای برای داعیان پُرتلاشِ بابی‌اعتقاد به‌وجود آورد تا در مسیر تکاپوهای خود به اغوای اهالی ایران بپردازند. آنان مسیری را گشودند که با نگرش‌های متعدد و متنوعی از ناحیۀ مخاطبانشان روبرو شد.
Telegram
attach 📎