آذری ها |Azariha

درباره تهدید وجودی علیه کشور و ضرورت برخاستن از خواب نوشینِ گمراهی

غایت کشورداریْ حفظ موجودیت سیاسی-فرهنگی کشور، شکوفایی و رفاه و آبادانی آن، تأمین حقوق و آزادی‌های شهروندان و مصالح عمومی آنها است. در این میان، بالاترین هدف دولت-کشور یا جامعه ملّی، صیانت از وجود خود در برابر تحولات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی زمانه است.

اگر در گذشته، هجوم اقوام بیابانگرد از شرق و سپاهیان رُمی و ترکان عثمانی از غرب و بعدتر، روسیه از شمال و بریتانیا از جنوب، تهدیدهای عمده علیه کشور بود، در دوره معاصر، نه تنها یورش بیگانه، بلکه هجوم و رخنه ایدئولوژی‌های ضدایرانی، بعضا با سالوس و پوششی ظاهرفریبنده، بنیان‌های جامعه ملّی ایران را تهدید می‌کنند. عراق بعثی پیش از یورش نظامی تمام‌عیار در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، سال‌ها مشغول حمایت و ترویج عقاید قومیتی-پانعربی در خوزستان و گونه‌های دیگر قومیت‌گرایی در کشور بود، به‌طوری که در ماه‌های پس از انقلاب اسلامی، عوامل بعثی و ایدئولوگ‌های پانعربیسم، از طریق خاک عراق و به‌توسط حکومت بعث وارد خوزستان شده، به تبلیغ و سازمان‌دهی گروهک‌های ریز و درشت مانند «خلق عرب»، «جبهه‌الاتحریر» و «کانون فرهنگی خلق عرب مسلمان ایران» پرداختند. گروه‌هایی که با شعارهایی همچون «آموزش به زبان قومی»، «خودمختاری فرهنگی» و تعیین «استاندار بومی» آغاز کردند و چندی نگذشت که با شتاب تحولات آن روزها، علنا خواهان برپایی خودمختاری تمام‌عیار برای خوزستان شدند که از نظر آنها «عربستان» و قومیت و ملیّت آن عرب بود. بخشی از «مطالبات قومیتی» عبارت بود از: رسمیت زبان عرب به‌عنوان زبان الزامی آموزش، دادگاه‌ها و ادارات دولتی؛ اولویت‌دادن به «خلق عرب» در استخدام دولتی و خصوصی و تغییر جای‌نام‌های شهرها و روستاها و بناها به نام‌های عربی مطلوب این گروهک‌های قومیت‌گرا. طرفه آنکه همین‌ها، ضمن تحرکات گسترده و تأکید بر چنان مطالبات واگرایانه‌ای، «اتهام تجزیه‌طلبی» را محکوم می‌کردند.

در آن دوره، از یک‌سو هنوز نهادهای کشوری تثبیت نشده بود و از سوی دیگر، جریان تحولات سخت تحت تأثیر غوغاسالاران و مجاهدانی که خیالات فراملّی داشتند و روشنفکرانی که حسن‌نیت ـ و گاه خبث طینت ــ را با جهل مخلوط می‌کردند، قرار می‌گرفت. سرانجام، در غفلت یا خوش‌بینی متولیان کشور، قومیت‌گرایی به چنان قوت و سازمان‌دهی رسیده بود که وارد فاز عملیاتی مسلحانه شد. در صبح نهم خرداد ۱۳۵۸، گروهک موسوم به خلق عرب که با پشتیبانی پشت‌پرده عراق دست به آشوب مسلحانه زده و موفق به اشغال شهربانی خرمشهر شده بود، به دست ارتش ایران و همکاری نیروهای مردمی سرکوب شد. همین الگو در نقاط دیگر کشور نیز، به‌ویژه در غرب که آنجا نیز احزاب قوم‌گرایی مانند دموکرات و کومله، تحت حمایت خارجی، دست به آشوب و اشغال‌گری زدند، تجربه شد.

امروز، نه عراق بعثی وجود دارد که از سازمان‌های ضدایرانی نظیر مجاهدین، دموکرات کردستان، کومله، خلق عرب و ...، حمایت کند، نه شوروی که فرقه دموکرات و حزب دموکرات برای آذربایجان بسازد، نه ایدئولوژی کلانی مانند مارکسیسم-لنینیسم که مبانی تجزیه‌طلبی را ذیل شعار «حق تعیین سرنوشت خلق‌ها» دست‌وپا کند. اما جریان‌های قومیت‌گرا و واگرا، در صورت‌ها و شکل‌های متنوع‌تر و پیچیده‌تر و زیر لوای شعارهای ریاکارانه و ظریف‌تر، با کارفرماهای نو و با حمایت نیروهای منطقه‌ای و بین‌المللی جدید، دوشادوش عموزاده‌های بنیادگرا و خلافت‌گرای خود که یکسره از آبشخور ایدئولوژی‌های کلانِ ضدملّی و بین‌الملل‌گرای جدید تغذیه می‌کنند، سخت فعال هستند و بنیان‌های وجودی کشور ایران را تهدید می‌کنند.

@NPPERSIA

سیاست ملّی

عراق بعثی پیش از حمله تمام‌عیار به ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، نیروهای نیابتی خود را برای اقدامات قومیت‌گرایانه و تجزیه‌طلبانه در ایران فعال کرد. از جمله آنها، گروه‌هایی مانند «خلق عرب» در خوزستان بود؛ جریانی پانعربی که در آغاز و مقدم بر اقدام مسلحانه، مطالباتی…

3.3K views17:27