⭕️آمار و ارقامی از ارتش جمهوری آرژانتین

×آرژانتین دارای 46 میلیون نفر جمعیت است که ارتش آن شامل 145,000 نفر پرسنل آماده است.

×بودجه سال 2024 ارتش آرژانتین 1.5 میلیارد دلار (1,500,000,000) اعلام شده است.

×نیروی هوایی قدمت 79 ساله (1945) و نیروی زمینی و دریایی قدمت 214 ساله (1810) دارد.
⚜ @Army_Ir

⭕️پایان مجموع مقالات معرفی تجهیزات هوایی ، دریایی و زمینی ارتش آرژانتین

×مقالات قبلی ما را در @MagMil دنبال کنید.

تصویری از مراسم تشییع جنازه سربازان انگلیسی که بر اثر اپیدمی حصبه پس از نوشیدن آب آلوده رودخانه های آفریقا درگذشتند.

جنگ انگلیس و بوئر

حصبه یا تب تیفوئید یک بیماری عفونی است که در اثر آلوده شدن به باکتری سالمونلا انتریکا به وجود می آید.این بیماری بسیار واگیردار بوده و از طریق آب و غذای آلوده انتقال می یابد.

سالانه حدود ۵۰۰۰۰۰ تا ۶۰۰۰۰۰ نفر بر اثر تیفوئید در دنیا جان خود را از دست می دهند که بیشتر میزان مرگ و میر مربوط به کودکان می باشد.

📃@dr_pain_killer

🫡روز بخیر عزیزان ، گذری بر چین سوپر گودرتمند

⚜️ @Army_Ir

⭕ طناب‌های سرنوشت: در دل مرگ
قسمت سوم

موش‌های تونل، به خاطر ماهیت خاص مأموریت‌هایشان، به تجهیزات ویژه و سبک‌تری نسبت به دیگر سربازان مجهز بودند. آن‌ها نمی‌توانستند با تجهیزات سنگین یا پرصدای معمول به داخل تونل‌ها نفوذ کنند. سلاح اصلی آن‌ها یک تپانچه کوچک، اغلب کلت M1911، بود که به دلیل اندازه کوچک و قدرت قابل‌قبولش، برای استفاده در فضاهای تنگ تونل‌ها مناسب بود. این تپانچه‌ها با دقت بالا و با گلوله‌هایی از جنس سرب ساخته شده بودند تا در فاصله‌های نزدیک، قدرت نفوذ کافی داشته باشند.

علاوه بر تپانچه، موش‌های تونل گاهی چاقوهای نظامی و کوتاه همراه خود داشتند که برای نبردهای نزدیک و سریع در تاریکی استفاده می‌شد. چراغ قوه‌های کوچک که به آن‌ها "چراغ‌های تونلی" می‌گفتند، ابزار دیگری بودند که به کلاه خود آن‌ها متصل می‌شد و مسیر پیش رویشان را روشن می‌کرد. اما این چراغ‌ها باید بسیار محتاطانه استفاده می‌شدند، زیرا روشن کردن آن‌ها می‌توانست موقعیتشان را به دشمن فاش کند.

از دیگر تجهیزات مهم، ماسک‌های گاز بود که برای محافظت در برابر گازهای سمی استفاده می‌شد. ویت‌کنگ‌ها اغلب تونل‌های خود را با گازهای سمی پر می‌کردند تا از ورود سربازان جلوگیری کنند. موش‌های تونل همچنین نارنجک‌های کوچک و دست‌ساز، که مخصوص عملیات در فضاهای محدود ساخته شده بود، به همراه داشتند. این نارنجک‌ها با مواد منفجره کمتر و بلبرینگ‌های بیشتر طراحی شده بودند تا بتوانند در شعاع کوچک‌تری، اما با قدرت تخریب بالاتری عمل کنند.

با این تجهیزات، موش‌های تونل وارد عمق زمین می‌شدند، جایی که هر لحظه‌اش می‌توانست به جنگی تن به تن و مرگبار تبدیل شود. تجهیزات آن‌ها به گونه‌ای انتخاب شده بود که سرعت و چابکی را به حداکثر برساند، اما در عین حال بتواند در برابر هرگونه تهدیدی که در مسیرشان بود، ایمنی نسبی فراهم کند.

✏️#Bahram
⚜️ @Army_Ir

⭕ سیستم پدافند موشکی A-35 یکی از پروژه‌های مهم اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد بود که برای حفاظت از مسکو در برابر حملات موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) طراحی و ساخته شد. این سیستم به عنوان یکی از نخستین تلاش‌های جدی شوروی برای ایجاد یک شبکه دفاعی ضدبالستیک (ABM) با هدف مقابله با تهدیدات هسته‌ای ایالات متحده محسوب می‌شود. Galosh که نام غیررسمی موشک‌های رهگیر 51T6 است، یکی از اجزای کلیدی این سیستم بود.

پس از پایان جنگ جهانی دوم و با آغاز دوران جنگ سرد، تنش‌های میان شوروی و ایالات متحده به‌سرعت افزایش یافت. هر دو ابرقدرت به‌طور فزاینده‌ای به توانمندی‌های هسته‌ای یکدیگر توجه داشتند. در این راستا، شوروی تصمیم گرفت تا با ایجاد یک سیستم پدافند موشکی قوی، از پایتخت خود یعنی مسکو، که مرکز فرماندهی و تصمیم‌گیری نظامی و سیاسی بود، در برابر حملات احتمالی محافظت کند.

⚜️ @Army_Ir

⭕ توسعه سیستم پدافند موشکی A-35 از سال 1958 آغاز شد و پس از بیش از یک دهه تحقیق و آزمایش، این سامانه در سال 1971 به بهره‌برداری رسید. هدف از طراحی این سیستم، مقابله با تهدیدات موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) آمریکا بود که می‌توانستند طی 30 دقیقه به شوروی برسند. سیستم A-35 یکی از نخستین سیستم‌های ضدبالستیک جهان بود که برای حفاظت از یک منطقه شهری طراحی شده بود.

مشخصات فنی A-35:

- موشک‌های رهگیر "Galosh" (51T6):
- طول: 19.8 متر
- قطر: 2.6 متر
- وزن: 33.5 تن
- برد: 320 کیلومتر
- ارتفاع رهگیری: 60 تا 120 کیلومتر
- سرعت: تا 4 کیلومتر در ثانیه
- کلاهک: هسته‌ای با توان 2 تا 5 مگاتن

سامانه A-35 شامل 16 سایت موشکی در اطراف مسکو بود که هر کدام به چندین سیلوی زیرزمینی مجهز بودند. این سامانه می‌توانست به‌طور همزمان چندین موشک بالستیک را رهگیری و نابود کند. موشک‌های "Galosh" با استفاده از کلاهک‌های هسته‌ای کوچک، قادر به ایجاد موج‌های ضربه‌ای و پرتوهای شدید در ارتفاعات بالا بودند که به‌طور موثری موشک‌های ورودی را در فضای بیرونی (exosphere) منهدم می‌کردند.

⚜️ @Army_Ir

⭕ با وجود پیشرفته بودن سیستم A-35 در زمان خود، این سامانه با چالش‌ها و محدودیت‌های متعددی مواجه بود:

سیستم A-35 به دلیل فناوری‌های محدود آن زمان، دقت کافی برای رهگیری و نابودی تمامی اهداف را نداشت. این موضوع به خصوص در برابر حملات چندین موشک بالستیک یا حملات موشک‌هایی با مسیرهای پیچیده، یک نقطه‌ضعف محسوب می‌شد.

استفاده از کلاهک‌های هسته‌ای در موشک‌های رهگیر "Galosh" خطرات جدی داشت. انفجار این کلاهک‌ها حتی در ارتفاعات بالا می‌توانست منجر به آلودگی رادیواکتیو در مناطق وسیع شود.

ساخت، نگهداری و به‌روزرسانی سیستم A-35 هزینه‌های بسیار زیادی را به همراه داشت. این موضوع در طول زمان فشار زیادی به اقتصاد شوروی وارد کرد.

با گذشت زمان و پیشرفت فناوری‌های نظامی، سیستم A-35 نیازمند به‌روزرسانی و جایگزینی شد. در دهه 1970، شوروی توسعه سیستم A-135 را آغاز کرد که به طور رسمی در سال 1995 به بهره‌برداری رسید. این سیستم جدید، با استفاده از موشک‌های رهگیر پیشرفته‌تر و رادارهای قوی‌تر، توانایی دفاع موثرتری در برابر تهدیدات موشکی داشت و در عین حال به کاهش خطرات ناشی از انفجارهای هسته‌ای کمک کرد.

✏️#Bahram
⚜️ @Army_Ir

⭕ تصویری از مبارز مسیحی طی جنگ داخلی لبنان مجهز به اسلحه M16A2 با نارنجک انداز زیر لوله M203.

نارنجک انداز M203 از گلوله 46×40م.م استفاده می کند، این نارنجک انداز برای پشتیبانی از نیروی پیاده و برای جایگزینی با نارنجک انداز M79 طراحی شد. این نارنجک انداز بر روی اسلحه M16 و M4 و C7 استفاده شد. همچنین بر روی اسلحه اشتایر AUG نیز استفاده شد. این اسلحه های غیر آمریکایی از نسخه M203PI استفاده میکنند.

✏️#Bahram
⚜️ @Army_Ir

🫡روز بخیر عزیزان
×H&K-53

⚜️ @Army_Ir

⭕ طناب‌های سرنوشت: در دل مرگ
قسمت چهارم

برای موش‌های تونل، هر مأموریت به نوعی سفر به قلب تاریکی بود؛ جایی که اعتماد به نفس و دقت، تنها امیدهای آن‌ها برای زنده ماندن به شمار می‌آمد. اما خطرات تنها محدود به مواجهه با دشمن یا تله‌های مرگبار نبود. شرایط محیطی نیز چالش‌های خاص خود را به همراه داشت. هوای داخل تونل‌ها اغلب خفه‌کننده و پر از رطوبت بود. دما می‌توانست به شدت افزایش یابد و نفس کشیدن را سخت‌تر کند. همین‌طور، اکسیژن محدود به همراه تاریکی مطلق، حس ناامنی و تنهایی را تقویت می‌کرد.

موش‌های تونل باید بر این فشارهای روحی و جسمی غلبه می‌کردند. در بسیاری از موارد، تنها راه ارتباطی آن‌ها با سطح زمین، یک ریسمان بود که به پای خود می‌بستند. این ریسمان برای اطمینان از بازگشت آن‌ها استفاده می‌شد. اگر سربازی وارد تونل می‌شد و تا مدت معینی تکانی به ریسمان نمی‌داد، همکارانش در سطح زمین می‌فهمیدند که باید او را به سرعت به عقب بکشند. این ریسمان، به نوعی خط حیات آن‌ها در اعماق زمین بود.

اما همه چیز به این سادگی هم نبود. دشمنان نیز از این تاکتیک‌ها خبر داشتند و تلاش می‌کردند با استفاده از تله‌های زیرکانه، موش‌های تونل را به دام بیندازند. یکی از این تله‌ها، حوضچه‌های آبی بود که در دل تونل‌ها قرار داده شده بودند. ویت‌کنگ‌ها این حوضچه‌ها را برای به دام انداختن یا کشتن سربازانی که سعی داشتند از آن‌ها عبور کنند، ایجاد کرده بودند. تنها راه عبور از این حوضچه‌ها، خوابیدن به پشت و خزیدن با احتیاط زیاد بود. موش‌های تونل باید به آرامی از این موانع عبور می‌کردند، در حالی که تنها امیدشان این بود که قبل از تمام شدن نفس، از آب بیرون بیایند.

خطر خفگی و گیر افتادن در این تله‌ها همواره وجود داشت، و همین موضوع باعث می‌شد که هر گام در این تونل‌ها به یک بازی مرگ و زندگی تبدیل شود. موش‌های تونل، در این شرایط دشوار، به یکدیگر اعتماد کامل داشتند؛ چرا که تنها همکارانشان در سطح زمین می‌توانستند آن‌ها را از مرگ حتمی نجات دهند.

✏️#Bahram
⚜️ @Army_Ir

⭕ نیروهای روسی در چچن با پرچم ارتش ایالات موتلفه

✏️#Bahram
⚜️ @Army_Ir