Заявление патриархов и глав церквей Иерусалима в поддержку Армянской Апостольской Церкви и Армянского квартала, на который «наехала» некая иудейская секта при молчаливой поддержке государства Израиль.

То есть еврейскому народу недостаточно объединения Исламского мира против государства Израиль, они решили объединить против себя и Христианский мир, благодаря поддержке которого Израилю удается сдержать военный напор и региональную войну.

Писал утром, просто повторю. Человеку и его государству не стоит вмешиваться в «последние времена». Это крайне плохой симптом – гордыня и смертный грех во всех мировых религиях. На все воля Божья, не человеческая, не стоит, остановитесь.

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Խորհուրդ կտամ կարդալ վերլուծական հոդված ուկրաինական պատերազմի մասին Ֆրեդերիկ Վ. Կագանի կողմից՝ Պատերազմի ուսումնասիրման ինստիտուտի (ISW) «հիմնադիրներից»: Հակիրճ վերապատմումը չի աշխատի և անիմաստ է. անհրաժեշտ է կարդալ:

Հնարավոր է տեսնել, որ իրավիճակը վերահսկվում և ստեղծվում է Արևմուտքի կողմից, որը խուսափում է 2023 թվականին Ուկրաինայի ռազմական հաղթանակի սցենարից։ Պատճառները, ամենայն հավանականությամբ, ներքաղաքական ու աշխարհաքաղաքական են։ Պետք է օգնել Պուտինին վերընտրվել 2024 թվականի գարնանը, խուսափել հեղաշրջումից և Ռուսաստանի Դաշնության փլուզումից - այս փուլում հաղթեց արեւմտյան էլիտայի այս բեւեռը։

Բայց դա չի նշանակում, որ Ուկրաինայի զինված ուժերն ու Ուկրաինան շանս չունեն։ Պատերազմն իր բնույթով անկանխատեսելի է, և պատերազմի սկզբում Ուկրաինան համոզեց Արևմուտքին փոխել իր ռազմավարական տեսակետը ուկրաինացի ժողովրդի հնարավորությունների վերաբերյալ:

Ինձ համար այս սցենարի իրականացման հիմնական խնդիրը քաղաքական կոռուպցիան է՝ Ուկրաինայի բարձրագույն քաղաքական ղեկավարության մի մասի կոռուպցիան։ Համենայնդեպս, հայկական պարագայում վերջինս դարձավ 2020 թվականի արցախյան երկրորդ պատերազմի և դրան հաջորդած ամեն ինչի ճակատագրական ելքի հիմնական պատճառը՝ ընդհուպ մինչև մեր օրերը։

https://www.aei.org/articles/if-the-west-cuts-aid-to-ukraine-russia-will-win-if-the-west-leans-in-ukraine-can-win/

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Սա ուղղակի ինչ-որ մոլուցք է, սոցիալական խելագարություն, որը պատում է հայ ժողովրդին։ Հասարակության մի զգալի մասը պահպանում է և չի կորցնում իրականության հետ կապը, բայց շատերը գնում են հիվանդ երևակայությունների աշխարհ և կառչում «խաղաղության ասեղին»։ Միգուցե նույնիսկ հասկանում են, որ վերջինս անելը սխալ է, բայց չդիմանալով ագրեսիվ ճնշումներին, այդ թվում՝ հայկական պետության կողմից, ընտրում են «իրենց սրսկելու և մոռանալու...» տարբերակը։ Միևնույն ժամանակ վստահ են, որ կկարողանան թողել այդ «զվարճանքը» և վերադառնալ իրականություն հենց որ նրանք որոշեն, որ դա անելն արդեն անհրաժեշտ է՝ բոլոր թմրամոլների, հարբեցողների և այլ «երջանիկ մարդկանց» երազանքները:

Ի՞նչ խաղաղություն Ռուսաստանի և Թուրքիայի/Ադրբեջանի հետ։ Ի՞նչ խաղաղության պայմանագիր: Ինչպե՞ս կարելի է նույնիսկ մի պահ հավատալ, որ նման փաստաթուղթ կարող է մշակվել, ստորագրվել և հարգվել այս ուժային կենտրոնների կողմից։ Ի՞նչն է Թուրքիայի և Ռուսաստանի պահվածքում Ձեզ տալիս վստահություն, որ կարող եք նրանց վստահել, վստահել Ձեր անվտանգությունը։ Ինչպե՞ս կարելի է լրջորեն հավատալ, որ կարելի է անվտանգությունը կախվածության մեջ դնել ուժային այդ կենտրոնների ցանկություններից, երբ Արցախը նոր է կորել նման համոզմունքից։

Դժվար է գլխում տեղավորել այս ամենը, բայց այս ամենը տեղ է գտնում հայկական իրականության մեջ։ Խենթություն... երբ սերունդների համար ծանր, հյուծիչ աշխատանք սկսելու փոխարեն եվրասիական դարավոր լծի հետևանքները հաղթահարելու, տնտեսություն, պաշտպանական և անվտանգության համակարգ կառուցելու, երկիր կառուցելու փոխարեն, նրանք խելագար կերպով սպասում են լուրերի, որոնք թույլ կտան նրանց հանգստանալ: Իրանն հայտարարեց, որ սահմանները սուրբ են, Պետդեպարտամենտն ասաց և նույնիսկ քվեարկեց, ԱՄՆ Սենատը, Ֆրանսիան, ողջ Եվրոպան խորը մտահոգություն հայտնեցին...

Հասկանում եմ Հայաստանի իշխանություններին, որոնք միտումնավոր հայ հասարակությանը նստեցնում են «խաղաղության» թունդ թմրանյութերի վրա՝ փորձելով պահպանել «իրենց հմայքը»։ Բայց կա մարդկանց հատուկ շերտ, ում կանվանեի «խաղաղության գաղափարախոսներ՝ պարտության և պետականության կորստի միջոցով», ովքեր կարծես անկեղծորեն հավատում են, որ պետական ինքնիշխանության կորուստը թույլ կտա հասնել երանության և վերջնական խաղաղության։ Ընդ որում, նման մարդիկ կան և՛ «սովետահայերի», և՛ ավանդական Սփյուռքի մեջ։ Երբեմն աշխատում են զույգերով ու սիմբիոզով, օրինակ՝ ԼՏՊ-ն ու Լիպարիտյանը։

Եվ ահա, վերջապես խրվում եմ, քանի որ չեմ կարող մտածել անգամ մեկ շարժառիթ, որը կբացատրի այս աշխարհայացքն ու վարքագիծը: Ի՞նչն է դրդում այս հայերին, ովքեր նպատակաուղղված ոչնչացնում և ապականում են հայ ժողովրդին։ Միայն թե գլոբալ ինչ-որ դժոխային աղանդի անդամակցություն, որը նպատակ է դրել ոչնչացնել դրախտի պահապաններին՝ տապանը կառուցողներին, որպեսզի զրկի մարդկությանը վերածնվելու հնարավորությունից: Վերջնական «վերջին ժամանակների» վկաներ, որոնք ոչնչացնում են մարդկությունը՝ առանց վերածնվելու հնարավորության: Բայց սա վատ սցենար է, դավադրության տեսություն, և ուրիշը չունեմ:

Գրառում՝ թմրանյութերի երազանքների աշխարհում ապրող մարդկանց հետ հերթական հանդիպումից հետո:

Երեկվա գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Հետ եկա հերթական հանդիպումից, որի նպատակը, ըստ էության, նախորդ հանդիպումից իմ վերականգնում էր, որն իր հերթին հանգեցրեց «խաղաղության ասեղի» մասին գրառմանս։ Ռազմամարզական կազմակերպությունների հերթական և արդեն առօրյա հանդիպում, որին քննարկվել է Հայաստանի խաղաղության բուն օրակարգը։ Կազմակերպությունները կիսվում էին իրենց հաջողություններով ու խնդիրներով: Քանի՞ հոգի է վերապատրաստվել, ինչպե՞ս են ընթանում հերթական հանրային հրաձգարանի ստեղծման աշխատանքները, ի՞նչ է կատարվում ՊՆ-ի ռազմավարական կոմունիկացիաների հետ և այլն։ Ձանձրալի խոսակցություններ աշխատանքի և հասարակության մասին՝ առանց որևէ պաթոսի - առօրեական:

Եվ չեք հավատա, որ սեղանի շուրջ նստած էին հայեր՝ խաղաղ, մարտունակ հայեր, որոնք պատրաստվում են պաշտպանել Հայաստանի ինքնիշխանությունը և կամենում տարածաշրջան խաղաղություն բերել։

Հայաստանում և հայ հասարակության մեջ ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ, որքան կարող է թվալ Երևանի կենտրոնում հանդիպումներից հետո․ կարող ենք լիովին կարգավորվել:

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Մի երկու խոսք իսրայելական պատերազմի մասին. եթե գնահատենք վերջին հինգ շաբաթվա պատերազմի արդյունքները, ապա պետք է խոստովանենք, որ Իսրայելը պարտվում է այս պատերազմում։ Խոսքը Գազայի հատվածում ռազմական գործողությունների մասին չէ - այստեղ Իսրայելի պաշտպանության բանակը կհասնի իր նպատակներին, կասկած չունեմ․ խոսքս պատերազմի մասին է: Պատերազմի նպատակն ավելի լավ աշխարհն ունենալն է, ասել է ռազմավարության դասականը, և այս տեսանկյունից Իսրայելը միայն պարտվում է։

Հոկտեմբերի 7-ից անմիջապես հետո եղավ որոշակի շրջադարձ, երբ աշխարհը համախմբվեց նրա շուրջը և համակրեց նրան։ Բայց դաժան ռազմական գործողությունների անցնելուց հետո համաշխարհային հասարակական կարծիքը սկսեց փոխվել, և այժմ կարելի է պնդել, որ այն արդեն կտրուկ փոխվել է, երբ Իսրայելը բավականին մոտ է միջազգային մեկուսացմանը, եթե շարունակի ռազմական գործողությունները նույն հունով։ Եվ նա կշարունակի, քանի որ մարտավարական ու օպերատիվ մակարդակներում մարտական գործողությունների տրամաբանությունն է դա պահանջում։

Եվ այսօր ՀԱՄԱՍը, Հեզբոլլահը, Իրանը և նույնիսկ Թուրքիան, փաստորեն ողջ իսլամական աշխարհը, պրոֆեսիոնալ տեղեկատվական արշավ են իրականացնում.

Послушал беседу с генералом Петреусом о новой книге David Petraeus, Andrew Roberts. Conflict: The Evolution of Warfare from 1945 to Ukraine.

Надо будет найти время и хотя бы пробежать глазами книгу одного из практиков и идеологов устава контрповстанческой борьбы США. Это именно он смог справиться с катастрофой американских войск 2005 года, ИГИЛ после «победы над Ираком» в 2003 году. Я уделяю генералу и разработанному тогда западному подходу к иррегулярным военным действиям довольно много места в книге «Стратегия иррегулярной войны».

Второй автор, Эндрю Робертс, известный историк. Судя по беседе получился интересный симбиоз и книга, рассматривающая эволюция военных действий после Второй мировой войны.

Почему привлекаю внимание армянского читателя к книге. Петреус ставит на первое место среди факторов, влияющих на результаты войны, волю и подготовку главнокомандующего, высшего политического руководителя страны. Насколько он тверд и решителен, насколько образован и знаком с новыми идеями в области войны и политики и пр. Воля и подготовка лидера нации к войне, одним словом.

На втором месте по важности он ставит уровень подготовки высшего военного командования – генерального штаба и командиров операционного звена. Насколько они погружены в современные теории и концепции ведения войны, в состоянии ли командовать в изменяющихся условиях и пр. Но на первом месте – идеи. Военные и политические идеи и воля к борьбе.

И с данной точки зрения мы пока что продолжаем находиться в катастрофе, к которой пришли к 2020 году. Мы не смогли сменить высшее военно-политическое руководство постсоветской Армении и пока не получается принудить его меняться/учиться. Хотя недавное со мной делились мнением, что у нас есть грамотные командующие операционного звена, которые стремятся работать над собой. Был рад услышать, но в целом картина остается плохой.

Пока мы продолжаем находиться в том же паттерне и при тех лидерах, которые привели к поражению. Более того, политические лидеры намерены навязать армянскому народу поражение в качестве нормы. Почему они так поступают, каковы мотивы такого поведения –это «потом». Пока просто констатация.

Армения, ее высшее военно-политическое руководство не готово к войне, хочет «мира», что безусловно подталкивает врагов к наращиванию военного давления, чтобы добиться окончательной победы и ликвидации армянской государственности. Высшее военно-политическое руководство Армении провоцирует врагов своей слабостью.
Ничего нового и паттерн поведения, который часто встречается в истории. Тот же Рональд Рейган своей идеологической целью поставил борьбу с данной идеологией после вьетнамской войны и добился перелома. Я пишу об этом в толстой статье «Наследие Фрица Кремера».

То есть идеи, идейность высшего военно-политического руководства страны были и остается краеугольным камнем успешности нации и государства. Дрянной вывод для властной элиты постсоветской Армении.

И да, генерал рассматривая нынешнюю израильскую войну жестко критикует ее проведение. Израиль пока что повторяет те же ошибки, что сделали США в Ираке. «Когда мы заходили в Фалуджу», - говорит генерал, «мы взяли под охрану госпитали и не заходили на их территорию, понимая, что это будет мгновенно использовано в информационной войне».

Пока что Израиль двигается в паттерне, который привел к появлению ИГИЛ в свое время - кошмарный для него сценарий. В целом приводит аргументацию, которую я приводил в последних постах по израильской войне. Она очевидна для тех, кто погружен в тему войны и стратегии.

Пока не будет вИдения будущего Палестины, военные действия мало что изменят. Генерал считает, что модель двух государств не имеет альтернативы.

https://www.youtube.com/live/flnf2Ushn7U

Порекомендую познакомиться с мнением генерала Мика Райана (Mick Ryan), - военного интеллектуала и практика (редкий сплав, надо признать), - касательно украинской войны в 2024 году. Какими должны быть цели Запада в данной войне.
Генерал считает, что Запад должен ужесточить свою стратегию (наверное после президентских выборов и выбора Путина уже фактически пожизненным президентом – прим.). Запад должен перейти от «заинтересованности»/«интересов» ((interest)) к «обязательствам» (commitment). Существует старая история о разнице между "обязательством" и "интересом" на примере тарелки яиц с беконом, говорит генерал. Курица имеет интересы в приготовлении блюда, а вот у свиньи - обязательства.

Западные страны должны взять на себя обязательства по оказанию помощи Украине, состоящие из четырех элементов: стратегические, промышленные, инновационные и информационные.

Стратегические обязательства. Запад должен принять новую стратегию, которая не ограничивается обороной Украины, а направлена на разгром России. Путину надо объяснить, что он или идет на быстрый вывод войск и выглядит плохо, или потерпит катастрофическое поражение и будет выглядеть очень плохо.

Промышленные обязательства перед Украиной требуют от западных стран нового уровня инвестиций в ВПК. «Российско-китайский промышленный комплекс стал арсеналом авторитариев». Западу также надо перестраиваться.

Приверженность интеллектуальным и технологическим инновациям и адаптация. «Конкурентная обучающая среда войны усиливает потребность в развитии и использовании адаптивных процессов военных институтов». Одна из основных тем «Кромки хаоса».

Информационные обязательства. Западу надо наращивать свои усилия в сфере информационной войны (операций влияния).

Если одним предложением. Генерал считает, что РФ в 2024 году надо не сдерживать, но разгромить. Я согласен с генералом.

https://mickryan.substack.com/p/breaking-out-of-positional-warfare

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Իսրայելական պատերազմը հստակ ցույց է տալիս Թուրքիայի սահմանափակումները Մերձավոր Արևելքում։ Չնայած տասնամյակների ջանքերին՝ Թուրքիան մնում է մարգինալ տերություն, երբ ռազմավարական մակարդակում և երկարաժամկետ հեռանկարում Արևմուտքի և Արևելքի միջև դիրքի և քաղաքականության երկակիությունը պարզվում է, որ ոչ թե շահող, այլ պարտվող ռազմավարություն է: Թուրքիան կորցնում է վստահությունն ու աջակցությունը թե՛ իսլամական աշխարհում, թե՛ Արեւմուտքում։ Թուրքիային ոչ մի տեղ չեն հավատում ու վստահում, բացի Ռուսաստանից ու բունկերում գտնվող իր սիրելի բարեկամից։

Միակ առաջխաղացումը, որը հաջողվել է Թուրքիային, Կովկասն է՝ Ռուսաստանի Դաշնություն խորը վեկտորով, հենվելով կովկասյան կամրջի վրա՝ Կրեմլի փայլուն քաղաքականության հետևանք։

Բայց վերջինս ժամանակավոր հաջողություն է, քանի որ Արևմուտքի համակարգային քաղաքականությունը Հարավային Կովկասում խոցելի կդարձնի Թուրքիայի հյուսիսային առաջխաղացումը։ Էլ չեմ խոսում ռուս-թուրքական ռազմավարական դաշինքի հավակնությունները չեզոքացնելու Իրանի ջանքերի մասին:

Թուրքիայի ճանապարհը դեպի Կենտրոնական Ասիա արգելված է․ որքա՛ն էլ նա փորձի, որքա՛ն էլ Էրդողանը ջանա - թույլ չեն տա։ Եվ ոչ մի պատճառ չկա, որ Կենտրոնական Ասիայի երկրները դրդված լինեն փոխել մի կայսրությունը մյուսով, մանավանդ, երբ հնարավորություն կա հավասարակշռելու և մնալու «չմիավորված երկրներ»։

Այսինքն՝ Հայաստանին անհրաժեշտ է ռազմավարական համբերություն։ Պուտին-Էրդողան «ապստամբությունը» չունի վստահելի հիմք և, իհարկե, չունի ֆինանսատնտեսական աջակցություն։

Պետք է դիմադրենք, ոչ թե խուճապի մատնվենք, փորփրենք ու զինվենք։ Հասարակության, տնտեսության, ազգային անվտանգության համակարգի և պաշտպանության բարեփոխումներով զբաղվելը, մի խոսքով, ծանր ու մեծ աշխատանք է։ Արտաքին քաղաքական համատեքստը բարելավվում է, ոչ թե վատանում։

Այս ճանապարհին միակ լուրջ խնդիրը/սպառնալիքը հետխորհրդային Հայաստանի իշխանությունն ու բիզնես էլիտան է, այլ ոչ թե առաջընթացին պատրաստ հայ հասարակությունը։

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Չափազանց շատ գործընթացներ են ընթանում բոլոր ասպարեզներում՝ ներքաղաքականից մինչև հոգևոր/կրոնական․ անհնար է թեկուզ մի քանի տողով տեսակետ լուսաբանել։ Կպահանջվի պրոֆեսիոնալ բլոգեր/մեկնաբան դառնալը, ինչը բացառվում է հասկանալի պատճառներով։

Ուշադրության կհրավիրեմ վերջին շաբաթվա երկու իրադարձությունների վրա, որոնք կարող են ահավոր գործընթացների հենասյուն դառնալ և ինչ-որ կերպ դուրս մնալ Հայկական ցանցի տեսադաշտից՝ մնալով ծայրամասում։

Առաջինը՝ ներքաղաքական, վերաբերում է հյուսիսային Ալենի հայտարարությանը, թե Արցախի Հանրապետության ինստիտուտների գործունեության կարիք չկա։ Այսինքն՝ առանց գնահատական տալու, առանց Արցախի Հանրապետության իրավահաջորդության խնդիրը լուծելու՝ ձեւացնել, թե այն պարզապես գոյություն չունի։ Եվ, ասենք, այն սցենարը, երբ Արցախի խորհրդարանը հանդիպում է Սոչիում կամ Լոս Անջելեսում, երբեք չի անցել Հայաստանի իշխանությունների մտքով։

Երկրորդ իրադարձությունը հրեա ժողովրդի ագրեսիան է Երուսաղեմի հայկական թաղամասի հանդեպ, ինչին Իսրայելի պետությունը լռելյայն աջակցում է։ Եվ կրկին նախաձեռնողները չեն հասկանում, որ դրանք գլոբալ գալուտի և 20-րդ դարում վերստեղծված Իսրայել պետության կործանմանը տանող քայլեր են։

Հրեա ժողովրդի որոշակի աղանդ, հպարտությամբ, մտադիր է միջամտել վերջին ժամանակների գործընթացներին։ «Վերջին ժամանակների» գործարկումը, այսպես ասած, մարդու կամքով: Սա տեղի է ունեցել մեկից ավելի անգամ՝ արդեն մի տեսակ ձանձրալի է այս ամենը։

Հայկական թաղամասն ու նրա սրբավայրերը լինելու են վերջին բանը, որը կկործանվի Երուսաղեմում, երբ ժամանակները հասնեն։ Սա չհասկանալը նշանակում է խորը անջատում հրեա ժողովրդի և Թորայի միջև, ինչը նույնպես տեղի է ունեցել մեկից ավելի անգամ: Նույնիսկ Հոլոքոստը չօգնեց հասկանալ, որ դա նշանակում է, որ ամեն ինչ «կկրկնվի նորից», քանի դեռ ժամանակները չեն հասել:

Եվ այո՛, եվրոպացի ռաբբիների չեղարկված քայլարշավը դեպի լույսերի քաղաք՝ Վան Գոգին խոնարհվելու համար, չնայած ոչ թե Վան Գոգ՝ Մագոգ, չի չեղարկվել հոգևոր ոլորտում․ պատասխան կլինի՝ տիեզերքի օրենքները․ գործողությունը միշտ առաջացնում է արձագանք:

Այստեղ կանգ կառնեմ։

Промелькнуло в голове, что последние несколько веков у армянского народа не одного проекта большого масштаба, выходящего за пределы армянского мира. Личности мирового масштаба были, проекта – не было.

Последний глобальный проект, который смог в качестве такого идентифицировать, это глобальная торговая сеть от Амстердама до Индонезии с контролем торговли на Великом шелковом пути.

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
Զրուցեցինք Ռուբեն Մեհրաբյանի հետ՝ բարդ եւ տարաբնույթ թեմաների շուրջ։

Ավելի ճիշտ՝ բարդ լեզվի և փոխաբերությունների օգտագործման անխուսափելիության Հայաստանի շուրջ և դրա ներսում տեղի ունեցող գործընթացները նկարագրելիս։ Երբ կա այսքան մեծ դինամիկա՝ ընդգրկող կյանքի բոլոր ասպարեզներն ու ասպեկտները, անհրաժեշտ է խոսել կա՛մ բարդ լեզվով, կա՛մ փոխաբերությունների լեզվով:

Փոխաբերական առումով Հայաստանը պետք է պարի։ Լսի՛ երաժշտությունը, ըմբռնի՛ ռիթմը և սկսի՛ պարել: Կանգ առնել՝ հետ նայելու, վերլուծելու, որոշում կայացնելու և հետո շարժվելու համար՝ կուշանանք, դուրս կգանք ռիթմից և կպարտվնեք: Առաջ և միայն առաջ՝ վզից ու ձեռքերից հանելով ռուսական կապանքները, որոնք խանգարում են մեզ շարժվել, խանգարում են պարել։ Մենք կա՛մ պարում եք մեզ հայտարարված պատերազմի պարը, կա՛մ ընտրում եք զոհի դերը, որը գնում է մեր թշնամիների սպանդի և խնջույքի սեղանին. կա ընտրություն:

https://youtu.be/9NVc9kbDN20

Война Израиля с ХАМАС предоставляет мировым масс-медиа жесткие кадры войны и поляризацию в политической сфере. Количество погибших палестинцев растет, пока Израиль проводит военную операцию – ничего необычного, - война, если внутри или знаком с ней. Но для мировой аудитории это повод, безусловно, и масс-медиа его используют. Израиль утверждает, что потери среди гражданского населения являются следствие того, что ХАМАС активно использует гражданскую инфраструктуру, школы, больницы, ХАМАС безусловно отрицает это.

Израиль стоит жестким выбором – вести городские бои на виду всего мира практически в он-лайн режиме, убивая также гражданских или отказаться от военной логики. Международное право в 20 веке постаралось сформировать «международное право в период вооружённых конфликтов» (LOAC), но ведь сейчас 21 век, когда можно устроить геноцид арцахского армянства и тоже в прямом эфире, так что… Вроде бы как заключено пятидневное перемирие, «компромисс», который на самом деле будет в ущерб военной логике, безусловно. Израиль был вынужден пойти на уступки.

В США развернулись ожесточенные политические дебаты. В университетах Лиги плюща консервативная группа, поддерживающая Израиль, схлестывается с левыми, которые на стороне Палестины. Администрация университетов вынуждена вмешиваться в дебаты, чего раньше не было.

В Германии Der Spiegel говорит о возвращении антисемитизма на улицы, когда немецкие евреи избегают публично говорить на иврите. На прошлой неделе в журнале была статья девяти соавторов, в которой говорилось о растущем чувстве незащищенности. Например, пришлось отменить еврейский фестиваль, так как некоторые участники были слишком напуганы, чтобы «назвать себя евреями», по словам организатора.

Бои на севере сектора Газа почти закончились, говорит The Economist, так как он практически зачищен. Но Израиль, похоже, переключает внимание на юг, давая понять, что война будет продолжаться до тех пор, пока ХАМАС не будет полностью искоренен, говорит New York Times.

Понравилась колонка Николаса Кристофа в New York Times, в которой он говорит о ключевых ошибочных представлениях о войне, которые, по его мнению, затрудняют разговор о ней. «Первый миф заключается в том, что в конфликте на Ближнем Востоке одна сторона права, а другая — нет (даже если люди расходятся во мнениях относительно того, кто есть кто). … Жизнь не так уж сложна. Трагедия Ближнего Востока заключается в том, что это столкновение правых и правых. … Второй миф заключается в том, что палестинцев можно обманывать/дурачить (strung along) до бесконечности Израилем, США и другими странами. …
Третий миф встречается с обеих сторон конфликта и примерно такой: жаль, что нам приходится участвовать в этом кровопролитии, но люди на другой стороне понимают только насилие. … Если вы плачете только о израильских детях или только о палестинских детях, у вас проблема, выходящая за рамки ваших слезных протоков».

Գրառումներիցս մեկի հայերեն տարբերակը։
«Հայաստան» տապանը, վաղ ժամանակներից ի վեր, իր վրա է վերցնում փրկության արժանիներին՝ հնարավորություն տալով վերապրելու ժամանակների հաջորդ փոփոխությունը: Այո՛, սրան ի պատասխան՝ բարձրագույն իշխանությունը որոշում է կայացրել չունենալ ջրհեղեղ, և, իհարկե, կարելի է քննարկում կազմակերպել նման որոշման պատճառների բացահայտման համար։ Միգուցե կլիմայի փոփոխությամբ կամ մետաֆիզիկական պատճառներով, բայց ինչ տարբերություն մեզ համար, եթե մենք արդեն իսկ տապանի մեջ ենք:

Տապանի անձնակազմը՝ հայկական քաղաքակրթությունը, մեկ խնդրանք ունի նավի վրա ընդունվածների համար. Ձեզ համեստ պահեք․ մի՛ փորձեք օրորել տապանը ժամանակների ավարտից առաջ կամ անցք բացել անօրինական նստեցման համար՝ շրջանցելով վերահսկողությունը։ Իզուր մի՛ հիշեք բարձրագույն իշխանությանը, մի՛ փսխեք, մի՛ հայհոյեք հասարակական վայրերում - մեզ մոտ ընդունված չէ այդպես վարվել։

Առայժմ կարող ենք փաստել, որ տապանը դիմացել է օրքերի տարրերի հերթական հարվածին, երբ մենք մինչև ապրիլ կարճ դադար ունենք շուրջբոլորը նայելու, անցքերը վերացնելու, ճաքերը փակելու և այլն։ Մի խոսքով, կարգուկանոնը վերականգնելու համար։

Մենք դեռ խնդիրներ ունենք կապիտանի հետ, ում չի հաջողվում ընտրել. ավելի վաղ ժամանակներում ավելի հեշտ էր՝ նրան նշանակում էր բարձրագույն իշխանությունը, նոր ժամանակներում՝ պիտի ընտրվի։ Կհասցնե՞նք արդյոք ընտրել մինչեւ ապրիլ - չեմ կարծում, թեկնածու չեմ տեսնում․ միգուցե հրա՞շք կլինի։ Այսպիսով, ինչպես նախկինում, մենք ստիպված կլինենք աշխատել արտակարգ ռեժիմով, մինչև ի հայտ գա առաջնորդը, ով կարող է անօգուտներին վտարել կապիտանի կամրջից:

Հասկանում եմ, որ անարդյունավետ է նման պատասխանատու նախագիծն այս կերպ կառավարելն։ Չնայած, մյուս կողմից, ո՞վ գիտի, թե ինչպես էր նախկինում։ Տապանը տնօրինելու մեթոդների մասին հավաստի տեղեկություններ չկան, հատկապես կանոնադրությունը կամ թեև կառավարման ձեռնարկ չկա, և թվում է, որ չի կարող լինել: Մենք շատ չենք անհանգստանում, չնայած ինչ-որ կերպ անսովոր է, անձամբ ինձ համար, լինել առանց կապիտանի:

Президент США Джо Байден опубликовал статью в The Washington Post, которую стоит прочесть. Жаль, что в списке безоговорочного поддержки Украины и Израиля нет Армении, а списке осуждения нет армянофобии и Мец Егерна по отношению к арцахскому армянству, а Армения оказалась в категории «во многих других местах» и «по всему миру». Но это во многом и даже в значительной степени следствие нежелания армянской власти окончательно определиться и присоединиться к демократическому лагерю на геополитической арене. На мой взгляд.

Ниже цитаты из статьи, которые вынес наверх.

Сегодня мир переживает переломный момент, когда решения, которые мы принимаем – в том числе во время кризисов в Европе и на Ближнем Востоке – будут определять направление нашего будущего для будущих поколений.

Привлечем ли мы Владимира Путина к ответственности за его агрессию, чтобы народ Украины мог жить свободно, а Европа оставалась якорем глобального мира и безопасности?

И Путин, и ХАМАС (и Турция/Азербайджан – прим.) борются за то, чтобы стереть с карты соседнюю демократию. И Путин, и Хамас надеются разрушить более широкую региональную стабильность и интеграцию и воспользоваться возникшим беспорядком. Америка не может и не позволит этому случиться. В интересах нашей национальной безопасности и на благо всего мира.

Мы твердо поддерживаем израильский народ, защищающий себя от убийственного нигилизма Хамас

Палестинский народ заслуживает собственного государства и будущего, свободного от Хамаса. Я тоже убит горем кадрами из Газы и гибелью многих тысяч мирных жителей, включая детей.
"
Только за несколько недель до 7 октября я встретился в Нью-Йорке с премьер-министром Израиля Биньямином Нетаньяху. … «обсуждалась» … также идея инновационного экономического коридора, который соединит Индию с Европой через Объединенные Арабские Эмираты, Саудовскую Аравию, Иорданию и Израиль, о котором я объявил вместе с партнерами на саммите «Большой двадцатки» в Индии в начале сентября. (нашего коридора пока нет по очевидным причинам – прим.)

Совершенно очевидно: решение о создании двух государств – единственный способ обеспечить долгосрочную безопасность как израильского, так и палестинского народа. Хотя сейчас может показаться, что будущее никогда не было так далеко, этот кризис сделал его более важным, чем когда-либо.

Поскольку мы стремимся к миру, Газа и Западный Берег должны быть воссоединены под единой структурой управления, в конечном итоге под обновленной Палестинской автономией, поскольку мы все работаем над решением, основанным на создании двух государств.

И два последних абзаца стать.

Мы не можем стоять в стороне, когда ненависть поднимает голову. Мы должны безоговорочно осудить антисемитизм, исламофобию и другие формы ненависти и предвзятости. Мы должны отказаться от насилия и злобности/ядовитости/едкости (vitriol) и видеть друг в друге не врагов, а соотечественников-американцев.

В момент такого большого насилия и страданий – в Украине, Израиле, секторе Газа и во многих других местах – трудно представить, что возможно что-то иное. Но мы никогда не должны забывать урок, извлеченный снова и снова на протяжении всей нашей истории: великие трагедии и потрясения могут привести к огромному прогрессу.

Больше надежды. Больше свободы. Меньше ярости. Меньше обид. Меньше войны. Мы не должны терять решимости добиваться этих целей, потому что именно сейчас больше всего необходимы ясное видение, большие идеи и политическая смелость.

Это стратегия, которую моя администрация будет продолжать проводить — на Ближнем Востоке, в Европе и по всему миру. Каждый шаг, который мы делаем на пути к этому будущему, — это прогресс, который делает мир безопаснее, а Соединенные Штаты Америки — безопаснее.

https://www.washingtonpost.com/opinions/2023/11/18/joe-biden-gaza-hamas-putin/

Беседа с 74-летним Полом Рэй (Paul Rahe), одним из ведущих в мире исследователей древней военной истории. Статью надо читать, она очень интересная. Во всяком случае я ее читал с удовольствием.
Кроме того, для Армении важно развивать концепцию прокси-войн и стран, так как Азербайджан сегодня является такой страной. Нам надо бы сделать такой анализ и проекцию, но я не успеваю, а больше, похоже, никого такие темы не интересуют.

Такая работа и даже книга должна бы стать продолжением и развитием «Стратегии иррегулярной войны», но похоже молодых и амбициозных ученых, готовых заниматься теорией войны в Армении не будет еще долго. Какая война, когда эпоха мира?

А пример Гилиппа я привожу в «Стратегии иррегулярной войны» в качестве одного из первых свидетельств применения военного советника сил специального назначения, отправляемого в качестве организатора войны в прокси-страну. Лоуренс Аравийский до нашей эры…

Ниже несколько цитат из статьи.

Для Пола Рэйа античность – это не просто академический вопрос. В него встроены карты, которые могут помочь нам обойти современные минные поля и направить нас к здравому смыслу и разумной стратегии. Эти качества, по его мнению, не хватает американским «правым изоляционистам», в ряды которых он включает Дональда Трампа, Рона ДеСантиса и Вивека Рамасвами.

Г-н Рэй сожалеет, что Запад ведет «нерешительную» прокси-войну в Украине, но он говорит, что это лучше, чем вообще не воевать. Он также предостерегает от аргументов внешнеполитических «реалистов», таких как Джон Миршаймер, о том, что украинский кризис является ошибкой Запада и что помощь Украине привела Россию в объятия Китая. Россия «уже была прочно связана с Китаем», говорит Рэй. Реалисты «игнорируют российскую политическую культуру и игнорируют тот факт, что она никогда не будет «насыщенной»» — термин, который Отто фон Бисмарк придумал для описания страны, которая чувствует, что у нее достаточно территории и, следовательно, достаточно понтов.

Является ли война на Украине также прокси-войной для Пекина? «Ну, если посмотреть на это с китайской точки зрения, можно утверждать, что если заставить американцев тратить ресурсы на Украине, это усилит Китай». Но Рэй считает, что это будет контрпродуктивно для китайцев, поскольку активизирует Японию. «Японский ответ на войну на Украине — удвоить свой военный бюджет», — говорит он. Японцы признали, что «войны не отменены и что мы пережили 30-летний период заблуждений с момента окончания холодной войны». Япония может приобрести ядерное оружие и «станет ядерной, если Китай нападет на Тайвань». Он отмечает, что самые южные острова Японии «ближе к Тайваню, чем китайские порты». Кроме того, японцы психологически близки Тайваню».

Пол Рэй обращается к республиканцам, таким как Трамп и Рамасвами: «Слушайте европейцев. Послушайте эстонцев, литовцев, латышей, поляков, чехов и румын. Послушайте шведов и финнов, которые были нейтральны во время холодной войны. Они считают, что это очень важно». Если Россию не остановить на Украине, она может продвинуться дальше, вовлекая США в свои обязательства по договору НАТО. И «все разговоры о деньгах, которые мы отправляем, — это дешевая риторика. С точки зрения нашего общего бюджета мы посылаем совсем немного».

Что касается ДеСантиса, Рэй считает, что он «протрезвеет на своем посту». Он увидит, что «первой функцией правительства является национальная оборона, и что давняя политика Америки заключается в том, что если будут боевые действия, мы не хотим их здесь. Мы хотим, чтобы это было там. Оборонный периметр Америки? Мы хотим, чтобы это было где-то там». Прокси-война в Восточной Европе лучше, чем война в Северной Америке. Пришло время нам думать как спартанцы.

https://www.wsj.com/articles/proxy-wars-from-sparta-to-ukraine-and-gaza-paul-rahe-7bffc1ca

Мне только что рассказали хорошие новости «оттуда», но я вам их не расскажу, вот… Но они хорошие – новости.
И главная новость для меня, - Армении удалось убедить евроатлантическое сообщество, что она осуществляет разворот и уходит от России. Как общество, так и власти осознали и приняли решение двигаться от евразийства в нормальный мир.

Так как по психотипу я «Фома неверующий», то хорошим новостям верить не намерен. Пока не пришел к заключению, что актуальные армянские власти приняли решение и рубикон перейден. Не верю, дайте «пальцами пощупать», что это не игра и мимикрия под выбор. Касательно армянского общества у меня есть уверенность, что армянский народ выбор сделал.

Армянскому обществу и народу верю, армянской власти – нет. Не верю и требую доказательств.

Ранее размещал ссылку на статью Джо Байдена в The Washington Post, где он говорил, что США сторонники концепции двух государств, в качестве решения палестинской проблемы. Китай тоже высказался за. То есть два геополитических тяжеловеса на переформатирование Ближнего Востока в данном русле.
Израилю будет сложно сопротивляться.

Министр иностранных дел КНР Ван И заявил, что Китай "полностью поддерживает" решение о создании двух государств в секторе Газа, и призвал международное сообщество "действовать немедленно и принять эффективные меры для прекращения гуманитарной катастрофы".

Прим. Не получается управлять линком. Он должен вести к следующей новости, но что-то не срабатывает.

China throws support behind call for two-state solution

Foreign Minister Wang Yi says China "fully supports" a two-state solution in Gaza, backing the call made recently at the Islamic-Arab summit in Riyadh.

He also said the international community "must act now and take effective measures to end the humanitarian disaster".

Earlier, Saudi Arabia's FM had told him the global community needed to shoulder responsibility to stop Israel.

In his opening remarks, Wang Yi also told the Arab and Muslim leaders: "Let us work together to quickly cool down the situation in Gaza and restore peace in the Middle East as soon as possible."


https://www.bbc.com/news/live/world-middle-east-67466779?ns_mchannel=social&ns_source=twitter&ns_campaign=bbc_live&ns_linkname=655adf0825a3f5372828670c%26China%20throws%20support%20behind%20call%20for%20two-state%20solution%262023-11-20T04%3A48%3A50.783Z&ns_fee=0&pinned_post_locator=urn:asset:be16ceb2-eac9-4386-afc1-a568e70df429&pinned_post_asset_id=655adf0825a3f5372828670c&pinned_post_type=share

Լսեցի գեներալ Պետրեուսի հետ զրույցը Էնդրյու Ռոբերթսի նոր գրքի մասին՝ «Հակամարտություն. Պատերազմի էվոլյուցիան 1945 թվականից մինչև Ուկրաինա» (David Petraeus, Andrew Roberts. Conflict: The Evolution of Warfare from 1945 to Ukraine)։

Անհարժեշտ եմ գտնում ժամանակ հայթայթել և գոնե աչքի տակով անց կացնել ԱՄՆ հակաապստամբության կանոնադրության կիրառողներից և գաղափարախոսներից մեկի գիրքը։ Հենց նա կարողացավ հաղթահարել 2005 թվականին ամերիկյան զորքերի աղետ՝ ԴԱԻՇ-ի 2003 թվականին «Իրաքի նկատմամբ տարած հաղթանակից» հետո։ Բավականին մեծ տեղ եմ հատկացնում «Անկանոն պատերազմի ռազմավարություն» գրքիս մեջ այդ գեներալի և այն ժամանակ մշակված արևմտյան մոտեցմանը անկանոն պատերազմին:

Երկրորդ հեղինակը՝ Էնդրյու Ռոբերթսը, հայտնի պատմաբան է։ Դատելով զրույցից՝ ստացվեց հետաքրքիր սիմբիոզ և երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ռազմական գործողությունների էվոլյուցիան ուսումնասիրող գիրք։

Ինչո՞ւ եմ հայ ընթերցողի ուշադրությունը գրավում այդ գրքի վրա․ պատերազմի արդյունքների վրա ազդող գործոնների շարքում Պետրեուսը գլխավոր հրամանատարի, երկրի բարձրագույն քաղաքական առաջնորդի կամքն ու պատրաստվածությունը դնում է առաջնային դիրքում։ Որքա՜ն հաստատակամ ու վճռական է նա, որքա՜ն կիրթ ու ծանոթ է նոր գաղափարներին պատերազմի ու քաղաքականության ասպարեզում․ ազգի առաջնորդի կամքը և պատրաստությունը պատերազմին, մի խոսքով։

Կարևորությամբ երկրորդ տեղում նա դասում է բարձրագույն ռազմական հրամանատարության՝ գլխավոր շտաբի և օպերատիվ հրամանատարների պատրաստվածության մակարդակը։ Որքանո՞վ են նրանք խորասուզված պատերազմի ժամանակակից տեսությունների և հայեցակարգերի մեջ, ի վիճակի՞ են արդյոք ղեկավարել փոփոխվող պայմաններում և այլն: Բայց գաղափարներն առաջին տեղում են՝ ռազմական և քաղաքական գաղափարներ և պայքարելու կամք։

Եվ այս տեսանկյունից մենք դեռ շարունակում ենք մնալ այն աղետի մեջ, որին հասանք 2020թ-ին։ Մենք չենք կարողացել փոխել հետխորհրդային Հայաստանի բարձրագույն ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը և մինչ օրս չենք կարողանում ստիպել նրանց փոխվել/սովորել։ Չնայած վերջերս ինձ հետ կիսեցին այն կարծիքը, որ մենք ունենք գրագետ օպերատիվ հրամանատարներ, որոնք ձգտում են աշխատել իրենց վրա։ Ուրախ էի լսել, բայց ընդհանուր առմամբ պատկերը մնում է բացասական:

Մինչ օրս, մենք շարունակում ենք մնալ նույն օրինաչափության մեջ և այն առաջնորդների ներքո, ովքեր հանգեցրին պարտությանը։ Ավելին, քաղաքական առաջնորդները մտադիր են պարտությունը իբրեւ նորմ պարտադրել հայ ժողովրդին։ Ինչո՞ւ են նրանք դա անում, որո՞նք են այս պահվածքի դրդապատճառները՝ այս ամենը հետո․ առայժմ ընդամենը փաստերի արձանագրում։

Հայաստանը, նրա բարձրագույն ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը պատրաստ չէ պատերազմի։ Նրանք ցանկանում են «խաղաղություն», ինչը, անշուշտ, դրդում է թշնամիներին ուժեղացնել ռազմական ճնշումը՝ վերջնական հաղթանակի հասնելու և հայկական պետականության վերացման համար։ Հայաստանի բարձրագույն ռազմաքաղաքական ղեկավարությունն իր թուլությամբ հրահրում է թշնամիներին։

Ոչ մի նոր բան և վարքագծի օրինակ, որը հաճախ հանդիպվում է պատմության մեջ: Նույն Ռոնալդ Ռեյգանն իր գաղափարական նպատակը դրեց այս գաղափարախոսության դեմ պայքարելը՝ Վիետնամի պատերազմից հետո, և հասավ շրջադարձի։ Այս մասին գրում եմ «Ֆրից Կրեմերի ժառանգությունը» մեծ հոդվածում։

Այսինքն՝ երկրի բարձրագույն ռազմաքաղաքական ղեկավարության գաղափարներն ու գաղափարական ոգին եղել և մնում են ազգի և պետության հաջողության հիմնաքարը՝ վատ եզրակացություն հետխորհրդային Հայաստանի ուժային էլիտայի համար։

Եվ այո՛, գեներալը, նկատի ունենալով Իսրայելի ներկայիս պատերազմը, կոշտ քննադատության է ենթարկում վերջինիս վարքը։ Իսրայելն այժմ կրկնում է նույն սխալները, որոնք ԱՄՆ-ն թույլ տվեց Իրաքում։ «Երբ մենք մտանք Ֆալուջա,- ասում է գեներալը,- մենք հսկողության տակ վերցրինք հիվանդանոցները, սակայն չմտանք դրանց տարածք՝ հասկանալով, որ այդ քայլը անմիջապես կօգտագործվի տեղեկատվական պատերազմում»:

Առայժմ Իսրայելը շարժվում է այն օրինաչափությամբ, որն իր ժամանակին հանգեցրեց ԴԱԻՇ-ի առաջացմանը՝ նրա համար մղձավանջային սցենար: Ընդհանուր առմամբ, տրվում է այն փաստարկումը, որը տվել էի Իսրայելի պատերազմի վերաբերյալ վերջին գրառումներիցս մեկում - պատերազմի ու ռազմավարության թեմայի մեջ ընկղմվածների համար վերջինս ակնհայտ է։

Քանի դեռ չկա Պաղեստինի ապագայի պատկերը, ռազմական գործողությունները քիչ բան կփոխեն: Գեներալը կարծում է, որ երկու պետությունների մոդելն այլընտրանք չունի։

Да, тогда я поверил в возможность перемен/реформ, начал прорабатывать концептуальные основы и угрозы… В 2023 году можно уверенно сказать, что НП выбрал первый путь и похоже сворачивать с него намерений нет. Причем решение принято не в рамках какого-либо института, но в разуме и душе одного человека. Это единоличное решение деятеля, не являющегося сувереном.

Для меня, системщика, невозможная ситуация, но пока живем в этом режиме. Выходом может быть личностный на данном этапе – нахождение армянским обществом альтернативной фигуры национального масштаба, способного оторвать НП от единоличной власти. Институтов, партий, общественно-политических партий, способных на такое, не вижу.

Появление системной альтернативы требует времени. Институты - это устойчивые психологические паттерны поведения, говорит Хантингтон, и я с ним согласен. За несколько лет институты не формируются, нужно продержаться хотя бы одно поколение, чтобы можно было говорить о верховенстве закона, как устоявшемся принципе построения армянской государственности и общества.

Ниже пост 2018 года.
Размышляя о будущих армянских реформах.
Достаточно тонкая грань между правлением (верховенством) закона и правлением по закону. Хорошо звучит на английском: «rule of law» and «rule by law».

Правление по закону, на основе закона разрешает ситуацию нахождения первых лиц и элиты вне закона, выше закона, когда мощь закона может быть использована ими для поддержания диктатуры, скажем, или проведения революционных реформ.

Верховенство закона предполагает нахождение под сенью закона всех, включая и первых лиц, элиты. Фундаментально это более устойчивая и правильная схема, однако в условиях верховенства закона крайне сложно проводить системные революционные реформы, призванные демонтировать предыдущий политический режим и начать строительство нового.

Довольно тонкий баланс и решение, которое надо будет принимать Николу Пашиняну, вне зависимости от того осознает ли он и его команда данное различие. Каким образом начинать армянские реформы? И, если будет выбрано решение правление по закону, как долго будет сохраняться данный режим, какие цели должны будут быть достигнуты в его рамках, прежде чем можно будет перейти к основному режиму верховенства закона.